Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής

Η Ελλάδα έβγαλε την υποχρέωση με το Γιβραλτάρ, πήρε τη δεύτερη θέση του ομίλου της και μετρά αντίστροφα για την παρουσία της στα μπαράζ. Απολογισμός; Θετικός.

Παρά τις γκρίνιες, τα λάθη, τις παραλείψεις, το θέαμα που δεν είδαμε (και χωρίς ουσιαστικό λάθος παρά την “καραμέλα” για την ισοπαλία με τους Εαθονούς -η ήττα από το Βέλγιο πόνεσε πιο πολύ), η Εθνική ομάδα έκανε την καλύτερη δυνατή μετάβαση από την καταστροφική πορεία των προκριματικών του Euro στα προκριματικά του Μουντιάλ. Από τον περίγελο έφτασε στο σημείο να έχει ακόμα μία ευκαιρία για να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Επέστρεψε στην κανονικότητα των τελευταίων 16 ετών.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Αυτή η μετάβαση. Οχι το να βγει στα μπαράζ. Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν να αποδείξει πως η πορεία από το 2001 και μετά -με κορύφωση το 2004- δεν ήταν μία παρένθεση που πολλοί κακεντρεχείς περίμεναν στη γωνία για να κλείσει. Το στοίχημα ήταν να δείξει η Εθνική ότι το φιάσκο των προκριματικών του Euro ήταν ο αστερίσκος, ο εκτροχιασμός από την τροχιά ανάπτυξης.

Η ελληνική ομάδα έδειξε σε όλους πως πλέον έχει αυτό το περίφημο “know how” για να ξεπερνά τις κρίσεις. Πέρασε τη μεγαλύτερη των τελευταίων ετών, όχι τη μεγαλύτερη της ιστορίας της. Πήρε, όμως, διαστάσεις γιατί τα όσα είχε καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια με κατάκτηση του Euro και συνεχόμενες παρουσίες σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων είχε ανεβάσει το επίπεδο και τα “θέλω” κόσμου και δημοσιογράφων.

Με λίγα λόγια, η ομάδα που είχε παίξει στο προηγούμενο Μουντιάλ έφαγε χοντρό χαστούκι με τον αποκλεισμό της από τα τελικά του Euro και τις ήττες από τα Ν.Φαρόε. Λογικό ως προς το σοκ και την κριτική, αλλά παράλογο ως προς την ισοπέδωση.

Η Εθνική ομάδα έκανε την καλύτερη δυνατή μετάβαση χωρίς φοβερές απώλειες. Αν δεν καταφέρει να περάσει από τα μπαράζ δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ξέρουν, όμως, άπαντες ότι πρόκειται για ένα δυσκολοκατάβλητο σύνολο οπότε δεν θα παραδοθεί χωρίς να δώσει τη μάχη της.

Το μόνο αρνητικό είναι ότι τώρα θα έχει πάνω της όλα τα βλέμματα. Σε αυτούς τους δύο αγώνες, σε αυτούς τους δύο “τελικούς”. Σε μία προκριματική πορεία λίγοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για το σύνολό της. Το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού είναι επιλεκτικό. Οι αγώνες με το Βέλγιο, άντε και αυτός εκτός έδρας με τη Βοσνία. Τα υπόλοιπα περνούν λίγο επιδερμικά. Δυστυχώς, έτσι είναι ο φίλαθλος της Εθνικής. Αν μπορεί, κάποιος, να χαρακτηριστεί έτσι, ως αυτό το σπάνιο, στην Ελλάδα, είδος.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΩΝ ΜΠΑΡΑΖ

Τώρα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα έχει πάνω του τα φώτα. Τόσο των πιστών ακολούθων της όσο και των φιλάθλων με ημερομηνία λήξης. Μια πιθανή πρόκριση θα αγκαλιαστεί από όλους, θα αποκτήσει πολλούς “πατεράδες”. Ενας πιθανός αποκλεισμός θα κάνει μεγαλύτερο κρότο γιατί θα χαρακτηριστεί ως αποτυχία. Δεν λέμε πως είναι σωστό -γράφτηκε παραπάνω- αλλά έτσι είναι η νοοτροπία.

Γι’ αυτό, πριν αρχίσουν τα μπαράζ, καλό είναι να γίνεται ο απολογισμός και να τονίζεται το θετικό πρόσημο. Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχουν οι νοκ άουτ αγώνες. Σε αυτή την προσπάθεια και την πορεία αξίζει ένα δυνατό χειροκρότημα. Αξίζει, βέβαια και η σιωπή από όλους αυτούς που ισοπέδωσαν μία ομάδα επειδή, όπως φαίνεται, δεν αντέχουν την επιτυχία της.

Ναι, χωρίς θέαμα. Με λάθη των προπονητών, με παραλείψεις, με γκρίνια, με το περίφημο μισό-μηδέν. Ολα αυτά που αποδίδουν και -καλώς ή κακώς- ταιριάζουν με το ποδοσφαιρικό μας DNA.

Αποστολή εξετελέσθη. Η Ελλάδα πέρασε με επιτυχία τη “γέφυρα” των δύο προκριματικών φάσεων και επιστρέφει στην κανονικότητά της. Ακόμα και στην εξέδρα με τους ανεγκέφαλους.