Charles Leclerc: Ένας 20χρονος πρίγκιπας που ‘βασιλεύει’ μόνος

Είναι 20 ετών, μοιάζει όμως να έχει ήδη ζήσει δυο και τρεις ζωές. Πέρυσι τον Οκτώβριο, στις 16, μπήκε στην τρίτη 10ετία της νιότης του, αλλά έχει ‘γθαρθεί’ από τη μοίρα, τόσο που το δάκρυ του μπλέχτηκε με το αίμα των δικών του ανθρώπων.

Αίμα κατακόκκινο, πηχτό, σαν το χρώμα της Ferrari, στην οποία την 11η Σεπτεμβρίου υπέγραψε συμβόλαιο για την επόμενη σεζόν προκειμένου να συμπληρώσει -αντί του Kimi Raikkonen- τον Sebastian Vettel. Όντας μάλιστα ο δεύτερος νεότερος οδηγός που θα ‘πιλοτάρει’ μονοθέσιο της Scuderia – πρώτος μετά το 1961 και τον (19 ετών, 208 ημερών) Μεξικανό Ricardo Rodriguez.

Από το μπαλκόνι του σπιτιού του

Ο Charles Leclerc δεν έπεσε ουρανοκατέβατος στη Formula 1. Παιδί εύπορης οικογένειας που γεννήθηκε στο Μόντε Κάρλο, υπήρξε ‘δημιούργημα’ του πατέρα του Herve. Οδηγός και ο πρεσβύτερος της οικογένειας (22 αγώνες στο πρωτάθλημα της Formula 3 στα 80s-90s), με αποτέλεσμα η πίστα να γίνει η… παιδική χαρά του μικρού Charles. Ούτε κούνια ούτε τραμπάλα ούτε τσουλήθρα και μύλους. Με τετράτροχα μεγάλωσε, με μινιατούρες της Formula έπαιζε, στα 4 είδε το πρώτο grand prix του Μονακό από το μπαλκόνι του διαμερίσματός του, το οποίο είχε θέα στη γραμμή εκκίνησης. Παιδικός έρωτας.

Το καρτ έγινε το ποδήλατό του. Δεν έπεσε χωρίς βοηθητικές, δεν χτύπησε στα γόνατα, δεν ‘έφαγε’ τα μούτρα του σε κατηφόρα προσπαθώντας να σταματήσει δίχως φρένα. Έτρεχε μόνο. Και “μάτωσε” για τον φιλαράκι του. Τον Jules Bianchi. Μεγαλύτερός του κατά οκτώ χρόνια, αλλά οικογενειακός φίλος, μαζί περνούσαν την ώρα τους.

Σχεδόν παράλληλη η πορεία τους, αφού ο πατέρας του Bianchi και νονός του Charles, Philippe, ήταν αυτός που είχε αναλάβει το ρόλο του καθοδηγητή. ” Έκανε τους πρώτους γύρους μου δεμένος μ’ ένα σχοινί για να δει αν μπορούσα να γκαζώσω ή να φρενάρω“, είχε θυμηθεί σε συνέντευξή του.

Είχαν επίσης τον ίδιο ατζέντη, τον Γάλλο Nicolas Todt (γιο του νυν προέδρου της FIA Jean), στην ακαδημία της Ferrari έδειξαν τι μπορούν πραγματικά να καταφέρουν στον απαιτητικό κόσμο της ταχύτητας.

Το διπλό χτύπημα της μοίρας

Ο μεγαλύτερος Jules προηγήθηκε. Ήταν ένα βήμα πιο μπροστά λόγω ηλικίας. Ο Leclerc καμάρωνε για τον φίλο του, έβλεπε στα μάτια του το δικό του μέλλον και περίμενε καρτερικά. Ήξερε ότι η σειρά του δεν θ’ αργήσει. Όνειρα που δεν ήταν απίθανο να μετατραπούν σε εφιάλτη. Βλέποντας κάθε βράδυ την ίδια επαναλαμβανόμενη εικόνα: τη Marussia του Bianchi να γλιστράει, να φεύγει από τη βρεγμένη πίστα της Suzuka στην έβδομη στροφή του 43ου γύρου και να καταλήγει με σφοδρότητα κάτω από το γερανό που επιχειρούσε να συλλέξει το μονοθέσιο του Sutil – είχε βγει εκτός αγώνα στο ίδιο σημείο στον προηγούμενο γύρο. Ξανά και ξανά, το ίδιο ανατριχιαστικό σκηνικό.

Ήταν 5 Οκτωβρίου του 2014 και μέχρι τις 17 Ιουλίου του 2015 ο Charles προσευχόταν ο Jules να ξυπνήσει από το κώμα. Παρά τις επεμβάσεις στο κεφάλι, τα τραύματα που είχε υποστεί δεν επουλώθηκαν και την Παρασκευή εκείνη η οικογένειά του ανακοίνωσε τα μαντάτα. ” Ο Jules πάλεψε μέχρι το τέλος, όπως έκανε πάντα, αλλά η μάχη του έφτασε στο τέλος“. Ο Leclerc ήταν 14ων και βίωνε την πλέον επίπονη πλευρά του δρόμου που είχε διαλέξει. Πίσω δεν έκανε. Θα τον δικαιολογούσαν. Θα ‘πρόδιδε’ ωστόσο τον φίλο του, τις φιλοδοξίες τους, όσα τριγύριζαν στο μυαλό τους όταν έκλειναν τα μάτια.

Συνέχισε. Το όφειλε στον εαυτό του και σ’ εκείνον που έφυγε τόσο νωρίς. Σαν να οδηγούσε πάντα για δύο, κινούμενος στα όρια, σε κάθε κατηγορία που συμμετείχε. Ακόμη κι ως rookie.

Το 2017 βρέθηκε στη Formula 2 για λογαριασμό της Prema Racing, μια ομάδα που ανά διαστήματα συνεργάζεται με Ferrari και Mercedes. Προθάλαμος πριν διαβεί τη μεγάλη πύλη. Τεστ αντοχών και ικανοτήτων. Στη διάρκεια της χρονιάς ήρθε το δεύτερο ισχυρό ‘χτύπημα’. Ο πατέρας του Herve, το πρότυπό του, ήταν άρρωστος για χρόνια και απεβίωσε τρεις ημέρες πριν από τον τέταρτο αγώνα στο Μπακού.

” Το μυαλό μου ήταν αλλού, ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ στον αγώνα. Μετά τα ελεύθερα αναρωτήθηκα τι θα ήθελε ο πατέρας μου. Η απάντηση ήρθε άμεσα. Θα ήθελε να νικήσω και να κάνω το καλύτερο. Αυτό κι έκανα“, είχε εξομολογηθεί χωρίς να κρύψει τα συναισθήματά του. ” Ήταν ο πιο φανατικός οπαδός μου, αυτός που χαιρόταν περισσότερο από τον καθέναν όταν νικούσα. Θέλω να συνεχίσω να τον κάνω περήφανο“.

Σε διάστημα 14 μηνών τα έχει καταφέρει περίφημα. Πρώτα κατακτώντας τον τίτλο στη Formula 2 κι ακολούθως εξασφαλίζοντας θέση στην ελίτ, χάρη στην πρόταση της Sauber τον Δεκέμβριο του 2017. Ομάδα με την οποία έχει καταφέρει να συλλέξει 15 βαθμούς σε 15 grand prix, ‘τρέχοντας’ μάλιστα στο Μονακό για πρώτη φορά στην καριέρα του. ” Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα“, ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε. Κι ας άρχισε με πολύ άγχος τη χρονιά.

Είναι μήπως νωρίς για την απόλυτη μετάβαση στη Ferrari; Ίσως. Ποιος, αλήθεια, ξέρει; Μα ένα παιδί που έχει μετρήσει τ’ άστρα δεν φοβάται να πετάξει προς αυτά, κόντρα στα εμπόδια της ζωής. Ένας μικρός πρίγκιπας. Μην ξεχνάς πως γεννήθηκε στο πιο φημισμένο Πριγκιπάτο του κόσμου.