Κερδισμένοι και οι δύο

Προτού βιαστείτε να υποστηρίξετε ότι “χρυσώνω”το χάπι για τον ηττημένο Ολυμπιακό και στρογγυλεύω τις γωνίες μετά την ήττα του απλά να αναφέρω ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια και από… συνήθεια. Και νίκησε όπως τον είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός στους πρώτους δύο εντός έδρας τελικούς των περσινών πλέι-οφ.

Με ανατροπή χάρη στο καθαρό του μυαλό, αλλά και την ηγετική φυσιογνωμία του KC Ρίβερς, μαζί και του Νικ Καλάθη. Κάτι που αντίστοιχα δεν είχαν οι “ερυθρόλευκοι” στα τελευταία πέντε λεπτά, όταν και όσο και αν έψαχναν τον Σπανούλη, ή έστω τον δημιουργό Ρόμπερτς, αυτοί βρίσκονταν με πολιτική περιβολή πίσω από τη μπασκέτα ανήμποροι να βοηθήσουν.

Η νίκη δίνει στους “πράσινους” αυτοπεποίθηση και ψυχολογία ενόψει της έναρξης της Ευρωλίγκα και της δύσκολης αποστολής στη Βαρκελώνη. Δεν είναι ικανή όμως να κρύψει τα δεδομένα προβλήματα και ελλείψεις τους, για τις οποίες είχα κάνει λόγο στο τέλος της προετοιμασίας.

Αντίστοιχα η ήττα για τον Ολυμπιακό με τις ελλείψεις των Σπανούλη-Ρόμπερτς το μόνο που επηρεάζει είναι ότι δεν τους επιτρέπει λάθη στο υπόλοιπο της κανονικής περιόδου στη Stoiximan.gr Basket League και σε έδρες επικίνδυνες ή βραδιές κούρασης που σίγουρα θα έρθουν προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την “ανατροπή” στο ΟΑΚΑ στο ματς του δεύτερου γύρου για το περιβόητο πλεονέκτημα της έδρας.

Και για την ομάδα του Σφαιρόπουλου όμως φάνηκε αυτό που σχολίαζα στο τέλος της προετοιμασίας τους περί έλλειψης σκληράδας, ειδικά στα ματς που πρέπει να δείξουν τσαγανό και να τα κερδίσουν μέσα από την άμυνά τους, όπως έκαναν πέρυσι.

ΚΕΡΔΗ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Αντίστοιχα τα κέρδη για κάθε ομάδα ήταν. Για τον μεν Παναθηναϊκό το… ξεμπούκωμα του Ρίβερς μετά τις κακές εμφανίσεις του (σε ποσοστά ευστοχίας) στην προετοιμασία, αλλά και η χρησιμότητα του Θανάση Αντετοκούνμπο σε πολλούς τομείς μέσα στο παιχνίδι. Αν ο “Αντέτο” καταφέρει να τιθασεύσει τον ενθουσιασμό του και αποφύγει τα περιττά φάουλ θα εξελιχθεί σε υπερπολύτιμη μονάδα.

Για τον Ολυμπιακό, το κέρδος ήταν σίγουρα ένας παίκτης που έκανε τον μικρότερο “ντόρο” όταν αποκτήθηκε ο ΜακΛιν που κόντεψε να κερδίσει μόνος του το ματς, αλλά και το ότι ο Τόμπσον μετά το “φοβισμένο” ξεκίνημα στο ματς ξεψάρωσε και έδειξε ηγετικά στοιχεία που σίγουρα θα χρειαστούν στην πορεία της σεζόν.

Πάντως ο προβληματισμός για αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού παραμένει και για τους δύο “αιωνίους”.

Στον Παναθηναϊκό για παράδειγμα δεν μπορεί να συνεχίσει να παίζει… 32 λεπτά ο Γκιστ, ούτε 34 ο Καλάθης. Ο Βουγιούκας όσο έπαιξε ήταν “μηδέν οξέα-μηδέν λιπαρά”, κοινώς ελαφρύς και light γι’αυτό και ο Πασκουάλ δεν τον άφησε για πάνω από 5,5 λεπτά.

Ο Όγκαστ, όπως περιμέναμε, θέλει πολλή δουλειά ειδικά στην άμυνα, αφού ήταν μαθημένος σ’ ένα εντελώς διαφορετικό στιλ μπασκετ με τον ίδιο να παίζει πολύ περισσότερο από τα 3 λεπτά που έπαιξε και να παίρνει πολύ περισσότερες μπάλες.

Τα “πράσινα” θέματα παραμένουν η έλλειψη αξιόπιστης back up λύσης στους ψηλούς κάτι που θα φανεί σε βάθος χρόνου ενώ αναμένουμε την επιστροφή του Λεκαβίτσιους για να δούμε αν και πόσο θα ξεκουράσει τον Καλάθη ο μικρός το δέμας Λιθουανός.

Στον Ολυμπιακό ναι μεν οι νεοφερμένοι έβαλαν 33 πόντους, 20 περισσότερους από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού, αλλά αυτό δεν έφτανε. Η “δεύτερη γραμμή” τους, με εξαίρεση τον ΜακΛιν, αποδείχθηκε κατώτερη του αναμενόμενου.

Ο Τιλί έδωσε… ξύλο, αλλά επιθετικά δεν εμφανίσθηκε, ο Στρέλνιεκς στο “2” έμοιαζε πελαγωμένος, ο Αγραβάνης παρέμεινε στο “σκυλόσπιτο” του Σφαιρόπουλου, ενώ ο Παπαπέτρου έχασε μάχες στην άμυνα. Και εκεί χάθηκε και το παιχνίδι, στην ανεπαρκή αμυντική προσήλωση όταν έπρεπε για τους “ερυθρόλευκους”, αλλά και στον rim protector που είτε θα έπαιρνε ως αμυντικό ένα από τα 15 επιθετικά του Παναθηναϊκού είτε θα έκανε μία τάπα στο κρίσιμο σημείο.

Υ.Γ. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι δεν λογαριάζει τίποτα όταν πρόκειται για το καλό της ομάδας. Το έπραξε προ διετίας με τον Αγραβάνη τον οποίο είχε στείλει στα αποδυτήρια στο Αλεξάνδρειο. Το έπραξε πέρυσι με τον Μπιρτς στο ματς με τη Ρεάλ, το έπραξε με τον Έρικ Γκριν, αλλά και τον Αθηναίου.

Το έκανε και με τον Παπανικολάου και μάλιστα σε ματς με τον Παναθηναϊκό. Και είχε απόλυτο δίκιο, αφού ο “Παπ” θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι με το να γκρινιάζει σε κάθε μα κάθε φάση στους διαιτητές το μόνο που καταφέρνει είναι να γεμίζει εκνευρισμό τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του και να “δηλητηριάζει” το κλίμα.