Δεν παίζουμε βάσει του ταλέντου μας!

Δεύτερο παιχνίδι σε αυτό το ιδιόμορφο Nations League και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι σημασία αυτής της διοργάνωσης ως την ευκαιρία να προκριθούμε στα τελικά του Euro. Βέβαια, για να καταλάβουμε τη σημασία πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον τρόπο διεξαγωγής, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.

Είναι, όμως και τα ματς μωρ’ αδερφάκι μου. Σαν φιλικά προετοιμασίας. Πρώτα με τους Εσθονούς, Σάββατο βράδυ, χειρότερο κι από επανάληψη του “Στην υγειά μας”. Δεν το έχεις δει το ματς, ακούς για 0-1, λες οκ, τα ίδια, Εθνική του 0-1, ευτυχώς που δεν το είδα, πάμε παρακάτω.

Βράδυ Τρίτης με Ουγγαρία σε άδειο, λόγω τιμωρίας, γήπεδο. Πλατανιάς-Λαμία (με όλο το σεβασμό προς τους συγκεκριμένους συλλόγους) απείρως καλύτερο. Κι όμως, αυτό το βαρετό περιτύλιγμα δεν χάνει τη σημασία του αγώνα. Το Nations League για Εθνική όπως η δική μας είναι ίσως πιο σημαντικό από τα προκριματικά. Θα το καταλάβουμε καλύτερα στην πορεία.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΑΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

Η Ελλάδα, λοιπόν, ηττήθηκε στην Ουγγαρία. Χωρίς πολλά-πολλά. Ισως να άξιζε την ισοπαλία, αλλά τίποτα παραπάνω. Κακή εικόνα της άμυνας, λίγο οξύμωρο για μία ομάδα που την έχουμε μάθει ως δυσκολοκατάβλητη. Κάπου εδώ θα ανοίξει η κουβέντα για επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλαγή νοοτροπίας και ” έλα μωρέ, ας κερδίζουμε 2-3 “.

Η αλήθεια είναι ότι αν βάλουμε στην άκρη την αρνητική αντίδραση της άμυνας στο συγκεκριμένο παιχνίδι, η Εθνική έβγαλε αρκετή από την ποιότητά της στο χορτάρι. Όχι όλη, ίσως ούτε στο επιθυμητό (αν υπάρχει τέτοιο) επίπεδο, αλλά έδειξε πως διαθέτει ποδοσφαιριστές με ποιότητα που αν βάλουν την μπάλα κάτω μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις. Αλλο αν το γκολ της ισοφάρισης προήλθε από στημένη φάση. Οξύμωρο κι αυτό. Οπως οξύμωρο είναι τα “δικά” μας οφσάιντ να περνούν απαρατήρητα σε σχέση με τα εδώ, τα ντόπια, του ελληνικού πρωταθλήματος. Αλλη κουβέντα, πάμε παρακάτω.

ΑΡΓΗΣΑΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ

Το εκπληκτικό γκολ του γλωσσοδέτη των γηπεδούχων, του Κλεινχέισλερ, έκοψε τη φόρα της ελληνικής ομάδας, πάνω που δείχναμε κάτι, που βγάζαμε ενέργεια και διάθεση. Είχαν προηγηθεί κι άλλα σουτ τα οποία έδιωχνε ο Μπάρκας και τα οποία ήταν κάτι σαν… προειδοποιητικές βολές.

Κι εδώ περνάμε στο μετά. Την αντίδραση ύστερα από το 2-1. Ο Σκίμπε έβαλε και Μήτρογλου για να πάρει περισσότερα στην επίθεση από τον Δώνη, του τα χάλασε ο τραυματισμός του Μανωλά ως προς το τι θα έκανε με την τρίτη αλλαγή του, αλλά αντίδραση δεν είδαμε.

Μετά το 72′ και την ευκαιρία με τον Πέλκα η Εθνική φώναξε “παρούσα”. Από εκεί και έπειτα άρχισε να πιέζει, να παίζει τους γηπεδούχους στο μισό γήπεδο και να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα τυφλά διωξίματά τους. Αλλά το αποτέλεσμα δεν άλλαξε.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΞΟΥΜΕ

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι η ποιότητα. Γνωστή σε όλους, φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, αλλά ακόμη δεν απλώνεται όλη στο γήπεδο, σαν κάτι να τη φρενάρει. Ισως αυτό το “κάτι” να είναι ο Σκίμπε.

Κρατάμε και την εμφάνιση του Κώστα Φορτούνη. Πολύ καλός για δεύτερο σερί ματς με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, συνέχεια των εφετινών καλών εμφανίσεων του διεθνούς μέσου. Παίρνει ενέργειες, δεν φοβάται να το πάει… προσωπικά, δεν πέφτει εύκολα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Βγάζει ωριμότητα.

Ο ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ

Κατά τα λοιπά, Πέλκας-Χριστοδουλόπουλος δεν βοήθησαν, ο Μπουχαλάκης είχε προβλήματα με αποτέλεσμα πολλές φορές ο Κουρμπέλης να τρέχει για δύο, ο Δώνης δεν είναι αντί-Μήτρογλου τονίζοντας ξανά το επιθετικό πρόβλημα της Εθνικής όταν λείπει ο παίκτης της Μαρσέιγ, η άμυνα σε κακή βραδιά, ο Μπάρκας έβγαλε αρκετά, δεν φταίει στα γκολ.

Είναι κλισέ να πούμε ότι δεν χάθηκε τίποτα, αλλά θα το πούμε. Είναι ένα νέο ξεκίνημα, μία νέα διοργάνωση, χρειάζεται υπομονή και στήριξη. Αν αρχίσουμε από τώρα την γκρίνια θα χάσουμε το τρένο και δεν μας παίρνει να χάσουμε για τρίτη σερί μεγάλη διοργάνωση το τρένο της τελικής φάσης. Θα μας μικρύνει, θα μας γυρίσει πολλά χρόνια πίσω.