Που πάτε ρε με τους Μπουχαλάκηδες;

Έχοντας ζήσει καμιά 25αριά καλοκαιρινά παζάρια και πάνω από 50 μεταγραφικές περιόδους συνολικά, ένα πράγμα με δίδαξε η (όποια) πείρα. Ποτέ μην βιαστείς να κρίνεις πριν δεις στο χορτάρι. Πόσοι και πόσοι παικταράδες πέρασαν και δεν ακούμπησαν, πόσοι άλλοι που δεν τους ήξερε η (ποδοσφαιρική) μάνα τους, άφησαν κόσμο με ανοικτό το στόμα; Ή μήπως όχι;

Δεν θα ξεχάσω την περίπτωση Φουστέρ. Πρώτη μέρα διακοπών και «σκάει» η πληροφορία. «Φέρνει Φουστέρ ο Βαλβέρδε». Ποιος Φουστέρ; Πού παίζει; Δυσκολεύτηκα -θυμάμαι- να τον εντοπίσω, ψάχνοντας στο -τότε- κινητό μου που δεν ήταν όπως τα σημερινά smartphones. Κάτι συμμετοχές με την πρώτη ομάδα της Βιγιαρεάλ, κάτι άλλες στη δεύτερη ομάδα του «κίτρινου υποβρυχίου». Μια σεζόν στην Έλτσε (σ.σ. στη «Σεγούντα» τότε) με 13 γκολ κι άντε βγάλε άκρη…

Φαντάζομαι θα αναρωτήθηκαν και στην Πλατεία Αλεξάνδρας «πού τον ανακάλυψε αυτόν ο Ερνέστο;», αλλά επειδή μιλάμε για τον Βαλβέρδε προχώρησαν στο παρασύνθημα και στη μεταγραφή χωρίς πολλά-πολλά. Κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία με τον Ισπανό και τον Σάββα Θεοδωρίδη να δηλώνει μετά από κάποια χρόνια «δώστε μου έντεκα Φουστέρ». Λίγα χρόνια αργότερα που σταμάτησε ο τίμιος Νταβίντ, ο ανεξάντλητος Σάββας το γύρισε στο «δώστε μου έντεκα Μιλιβόγεβιτς», αλλά αυτό είναι εκτός -σημερινής- κουβέντας.

Το έπιασα από παραπίσω, για να καταλήξω στο σήμερα, επειδή «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» που λέει και το τραγούδι. «Τρελαθήκαμε» όλο το καλοκαίρι να διαβάζουμε και να ακούμε τα μύρια όσα από τους προπονηταράδες του πληκτρολογίου και της εξέδρας. «Που πάτε ρε με τους Μπουχαλάκηδες;» μία από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες. Και ήρθε ο Νάτχο, ακολούθησε ο Γκιλιέρμε. Βασικοί, όμως, παραμένουν ο «Μπούχα» με τον τρομερό Καμαρά, πρώην της Αζαξιό (δεύτερη κατηγορία Γαλλίας για να μην ξεχνιόμαστε). Με αυτούς τους δύο στον άξονα, το πιο νευραλγικό πόστο στο ποδόσφαιρο διαχρονικά, ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς έχει ρίξει 4+3+3=10 γκολ κι έχει δεχθεί 2, το ένα δώρο από τον απίθανο Σλοβένο Βίντσιτς…

Αναρωτιέμαι τι θα λεγόταν και τι θα γραφόταν για τον «Μπούχα» ή τον Τσιμίκα που επέστρεψαν στα παλιά λημέρια μετά το «αγροτικό» τους στο εξωτερικό, αν δεν ήταν Ελληνόπουλα και πρώην παίκτες της ομάδας. Με τι διθυράμβους θα τους αντιμετωπίζαμε κι εμείς και οι οπαδοί αν ήταν… μεταγραφές από τη Ντεπορτίβο ή την Ουντινέζε (σ.σ. τυχαίο το παράδειγμα).

Πού θέλω να καταλήξω; Εσύ φίλε οπαδέ που «αρρωσταίνεις» με την ομάδα σου και καλά κάνεις, μη βιάζεσαι να κράξεις και να αναθεματίσεις πριν δεις το τόπι να τσουλάει στο χορτάρι. Για να βάλω και τον εαυτό μου μέσα, όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τον Πέδρο Μαρτίνς αναρωτήθηκα «που να πάει ο Ολυμπιακός με τον Γιάννη Γούναρη της Πορτογαλίας;». Λόγω της εμπειρίας που ανέφερα παραπάνω, ωστόσο, δεν μετέφερε αυτή την -αστεία- σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό, ούτε στον υπολογιστή, ούτε στα ερτζιανά. Προτίμησα να περιμένω και να δω…

Τελικά, ο… Γούναρης του Ολυμπιακού (σ.σ. σόρι κόουτς, αλλά μη μου πείτε ότι δεν μοιάζουν εμφανισιακά), έχει βουλώσει ως τώρα πολλά στόματα. Δεν γκρίνιαξε ποτέ για μεταγραφικές εισηγήσεις του που είτε άργησαν, είτε δεν υλοποιήθηκαν. Δεν παραπονέθηκε ποτέ δημόσια όπως άλλοι συνάδελφοί του «δεν έχω παίκτες ή θέλουμε κι άλλους». Εμπιστεύθηκε τον Γιαννιώτη, τον Μιράντα, τον Τσιμίκα, τον Μπουχαλάκη κι όλους τους άλλους, νέους και μεγαλύτερους, ανέστησε τον Βούκοβιτς, δούλεψε σωστά, υπομονετικά και ιδού τα αποτελέσματα. Τήρησε τις προγραμματικές του δηλώσεις στο έπακρο που λένε και οι πολιτικοί συντάκτες.

Ο Ολυμπιακός μέσα από τρία όλα κι όλα επίσημα παιχνίδια έδειξε πως ξανάγινε ομάδα. Όσοι βρέθηκαν στα ματς με τη Λουκέρνη και τη Μπέρνλι στο «Καραϊσκάκη» έφυγαν… χορτασμένοι. Γούσταραν μ’ αυτό που είδαν και -να είστε σίγουροι- θα… φέρουν κι άλλους! Επειδή αυτό που βλέπουν είναι ελκυστικό, είναι όμορφο, είναι ποδόσφαιρο, είναι Ολυμπιακός! Αντίθετα, όταν ήρθαν οι δύο «τεσσάρες» στα φιλικά κάποιοι έστησαν τον Πορτογάλο κόουτς στον τοίχο έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Φαντάζομαι και κάποιοι από την ΠΑΕ, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά…

Ακόμη και τότε, όμως, έβλεπες ότι αυτός ο ήρεμος και μεθοδικός προπονητής προσπαθεί να βάλει την ομάδα ξανά στις ράγες. Κι ας έτρωγε 4. Είχε (έχει) πλάνο και φαινόταν για όποιον ήθελε να δει πίσω από το σκορ. Πόσοι αλήθεια πίστευαν πριν από ένα μήνα ότι ο Ολυμπιακός με αυτούς τους παίκτες θα έριχνε 3 (και λίγα ήταν) στην 7η ομάδα της περσινής «Πρέμιερ»; Πείτε την αλήθεια…

Όσο για τον Μπουχαλάκη, δεν ξεχνώ ότι τον ξεκίνησε βασικό ακόμη και ο Μάρκο Σίλβα, πριν τρία χρόνια, αφήνοντας στον πάγκο κοτζάμ Καμπιάσο. Από τραυματισμό έμεινε έξω ο Ανδρέας στη συνέχεια και κάπου χάθηκε. Φέτος διαβάσαμε μέχρι ότι ήρθε από το… πανέρι της Νότιγχαμ. Όσοι έχουν στοιχειώδη ποδοσφαιρική γνώση, ωστόσο, τον βλέπουν σύντομα ξανά στην Εθνική. Άλλο βλέπω μπάλα, άλλο ξέρω από ποδόσφαιρο.

Σε όλους τους Μπουχαλάκηδες και τους Μιράντα (!) αυτού του (ποδοσφαιρικού) κόσμου, λοιπόν, που επειδή απλά δεν μας κάνουν στο μάτι ή δεν μας πείθουν με την πρώτη πάσα, ή περιμένουμε κάτι ακόμη καλύτερο, ας δώσουμε τουλάχιστον τον μίνιμουμ χρόνο υπομονής για να δείξουν αν μπορούν ή δεν μπορούν.

Υ.Γ.: Τα ίδια θα πιστεύω και την επόμενη Παρασκευή είτε προκριθεί, είτε αποκλειστεί ο Ολυμπιακός. Μπάλα είναι διάολε…

Y.Γ.2: Ένα παλικάρι στην σελίδα μου στο FB είχε περάσει πριονοκορδέλα τον Φορτούνη μετά και το δεύτερο ματς με τη Λουκέρνη. «Εφτά γκολ βάλαμε, μια ασίστ…», έγραψε. «Δεν κάνει», κατέληγε. Ήθελα να ήμουν από μια μεριά να δω πως πανηγύρισε τα τρία χθεσινά γκολ που ο Κώστας έβαλε τα δύο κι έφτιαξε το τρίτο. Μεγάλη μπουκιά φάε…