Ο Nτόμινικ Σόμποσλαϊ προτιμάει να γίνει καλύτερος από τα λεφτά

Σύμφωνα με άρθρο του First Time Finish, το Γενάρη του 2019 σερβιτόρος σε εστιατόριο του Μιλάνου είχε μαζέψει ένα χαρτί που πελάτης είχε κάνει 100 κομμάτια. Αντί να το πετάξει, το συνέθεσε. Εμφανίστηκε ένα όνομα: το Dominik Szoboszlai (Nτόμινικ Σόμποσλαϊ). Ο πελάτης που άφησε πίσω τα σκουπίδια, ήταν ο αθλητικός διευθυντής της Γιουβέντους, ο Φάμπιο Παρατίτσι. Κυκλοφορούσε ήδη στην Ευρώπη ως ‘η μεγαλύτερη ελπίδα του ουγγρικού ποδοσφαίρου, μετά τον Λάγιος Ντέταρι‘.

Το Δεκέμβριο του 2020 τον ήθελε ο Άγιαξ, η Ρεάλ, η Ατλέτικο, η Άρσεναλ, η Γιουβέντους, η Τότεναμ, η Μίλαν, η Ίντερ και η Λειψία. Εκείνος δήλωνε ότι είχε ως προτεραιότητα “να καθιερωθώ στη Ζάλτσμπουργκ και μετά να γίνω ο παίκτης που κρίνει αποτελέσματα”. Τελικά, πήγε στη Γερμανία για τη Λειψία, την οποία προτίμησε από τη Μίλαν. “Πήρα την καλύτερη απόφαση για το μέλλον μου. Το στιλ της Σάλτσμπουργκ μοιάζει πολύ με αυτό της Λειψίας, οπότε ελπίζω ότι δεν θα χρειαστώ πολύ χρόνο για να προσαρμοστώ και να αγωνιστών. Μπορώ να χρησιμοποιηθώ σε διάφορες θέσεις (μέσος, εξτρέμ, επιθετικός μέσος και επιθετικός). Όπου και αν παίξω, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ” είχε δηλώσει, μετά την υπογραφή συμβολαίου έως το 2025. Τα 25.000.000 ευρώ που έδωσε η Λειψία για να τον πάρει (σύμφωνα με την Guardian), τον έκαναν ‘την πιο πλούσια μεταγραφή στην ιστορία του ουγγρικού ποδοσφαίρου’. Θα αποκτούσε δικαίωμα συμμετοχής το Γενάρη του 2021. Δηλαδή, θα έκανε πρεμιέρα στις 9/1 με την Ντόρμουντ. Αλλά τραυματίστηκε στον προσαγωγό. Άρα η πρώτη του εμφάνιση θα καθυστερήσει λίγο. Δεν έγινε και κάτι. Μάλλον όμως, ήλθε η ώρα να τον γνωρίσεις.

Ο πατέρας του, Ζολτ, ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, με δουλειές στην κορυφαία κατηγορία του ουγγρικού ποδοσφαίρου. Τη συνέχεια τη φαντάζεσαι. Όταν έγινε πατέρας για πρώτη φορά (και είδε δυο ευχές του -να είναι υγιές το μωρό και να είναι αγόρι για να γίνει ποδοσφαιριστής- να γίνονται πραγματικότητα), έμαθε στο παιδί του πρώτα να κλωτσάει την μπάλα και μετά να περπατάει. Ο μικρός δεν έχανε παιχνίδι του πατέρα του. Το ποδόσφαιρο έγινε ο πρώτος τρόπος που είχε για να περνάει καλά.

Το 2007 ο Ζολτ έμεινε ελεύθερος από τη Polgardi. Μαζί με δυο φίλους του (που επίσης είχαν γιους) δημιούργησαν ακαδημία ποδοσφαίρου (Főnix Gold-Χρυσός Φοίνικας). Αυτή ήταν η παιδική χαρά του Ντόμινικ. Ο τόπος που περνούσε τις ώρες του, όταν δεν ήταν στο σχολείο. “Δεν θυμάμαι να έπαιξα ποτέ με Legos ή αυτοκινητάκια. Δεν με ενδιέφεραν αυτά. Μόνο η μπάλα -μέχρι που γνώρισα το Playstation, χωρίς όμως υπερβολές”, είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξη στο Four Four Two, το Νοέμβριο του 2020.

Ο πατέρας του αποσύρθηκε το 2012 από την ενεργό δράση. Έως τότε όταν τελείωνε τις προπονήσεις που είχε με τις ομάδες του, ασχολούνταν με το παιδί του και το πώς θα μάθει να είναι το ίδιο αποτελεσματικός με τα δυο πόδια. “Όταν τον έβλεπα να βαριέται, πρόσθετα κάτι ακόμα σε αυτά που του ζητούσα να κάνει. Όταν ήταν καλός, μετά το γήπεδο πηγαίναμε για παγωτό”.

Αγαπημένος του παίκτης ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. “Μου άρεσε το παιχνίδι του, αλλά δεν ήθελα να γίνω σαν και αυτόν. Θέλω να πετάω”. Δηλαδή, να δίνει τις μάχες του στον αέρα.

Η πρώτη του ομάδα του παίκτη της Λειψίας ήταν η Videoton. Πήγε όταν ήταν 6. Έπαιζε με τα 7χρονα. Eίχε για προπονητή τον πατέρα του. Ο Ζολτ είχε χωρίσει κάθε ηλικία σε δυο γκρουπ, ώστε να μπορεί να δουλέψει καλύτερα με όλα τα παιδιά. Το ένα ήταν το προχωρημένο. Το άλλο είχε μέλη που ήθελαν περισσότερη δουλίτσα. Οι πρώτοι είχαν προπόνηση στις 17.00. Οι δεύτεροι στις 18.00. Ένας πατέρας επισκέφτηκε μια μέρα τα γραφεία, για να πει ότι θα ήταν περισσότερο χαρούμενος αν ο γιος του μεταφερόταν στους προχωρημένους. Οι ιδιοκτήτες ενημέρωσαν τον Ζολτ και του ζήτησαν να κάνει την αλλαγή. Έκανε κάτι άλλο: μπέρδεψε όλους τους γονείς, αλλάζοντας τις ώρες των προπονήσεων. Προκλήθηκε τέτοια αναστάτωση, που ο Ζολτ απολύθηκε και μαζί με δυο άλλους μπαμπάδες που κατάλαβαν πως κάτι πάει λάθος, έφτιαξαν την Főnix Gold, κυρίως για να βοηθήσουν τους γιους τους να διεκδικήσουν σωστά τα όνειρα τους.

Το moto του συλλόγου ήταν ‘μην προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο, αλλά να διαπιστώσεις ποιος είσαι. Όταν το κάνεις αυτό, μπορείς και να σώσεις τον κόσμο’. Οι συνεργάτες του πατήρ Σόμποσλαϊ ασχολούνταν με τα οικονομικά και τα θέματα υποδομής. Εκείνος είχε αναλάβει τα της εκπαίδευσης των παιδιών. Μια από τις πρώτες αποφάσεις του ήταν πως οι ομάδες του συλλόγου δεν θα μετείχαν σε τουρνουά για αρχή, αφού “δεν είναι το αποτέλεσμα που ‘μετράει’ την αξία των παιδιών στο σπορ”. Η προτεραιότητα ήταν να περνούν καλά τα αγόρια και να μάθουν να παίρνουν σωστές αποφάσεις, όπως μάθαιναν τα βασικά.

“Στις προπονήσεις κάναμε κυρίως τεχνικά πράγματα. Είχαμε πολλές επαφές με την μπάλα και επαναλήψεις έως ότου βαρεθούν όλοι. Για να σπάσουμε τη μονοτονία, παίζαμε παιχνίδια, σε μικρούς χώρους. Έως το 2015 δεν είχαμε καν γήπεδο”. Ο Ντόμινικ ήταν ο μικρότερος όλων, εξ ου και το ‘μικρός’ για πρώτο παρατσούκλι. Μπορεί να του έλειψε μπόι και μύες, αλλά είχε μυαλό και με αυτό προσπαθούσε να κερδίσει τους αντιπάλους του. Έμαθε να ελέγχει το ρυθμό και το σώμα του, ώστε να μην καταλαβαίνουν αυτοί που πήγαιναν προς τα πάνω του τι θα κάνει -πριν το κάνει. “Ήταν πολύ ανταγωνιστικός από τότε. Δεν έφευγε από το γήπεδο, δεν νικούσε. Κυρίως τον ενδιέφερε πώς μπορεί να νικήσει τους πιο δυνατούς από εκείνον”. Ο ίδιος ο παίκτης ομολόγησε πως απήλαυσε τα χρόνια του στην Főnix Gold “χωρίς να είναι πάντα ωραίο ότι είχα τον πατέρα μου για προπονητή. Περίμενε πάντα περισσότερα από εμένα. Ήθελε πάντα περισσότερα”. Του είχε απαγορεύσει να τον αποκαλεί ‘μπαμπά’ στο γήπεδο. Ήταν ‘ο κόουτς Ζολτ’.

Δεν διάλεγε ποτέ ‘παίκτη του αγώνα’ έπειτα από κάθε υποχρέωση. Ζητούσε από τους αντίπαλους προπονητές να διαλέξουν. Αυτοί συνήθως προτιμούσαν το γιο του.

Η ομάδα των γεννηθέντων το 2000 έγινε η πιο ταλαντούχα της χώρας. Είχε διακριθεί σε τουρνουά που μετείχαν οι μεγαλύτερες ακαδημίες. Έπαιζαν με ‘κοφτές’ πάσες, κίνηση και δυναμικά. Το 2013 αυτά τα παιδιά κατέκτησαν το διεθνές Cordial Cup, όπου μετείχαν οι Μπάγερν, Χέρτα, Ζάλτσμπουργκ, Αούστρια Βιέννης, Βασιλεία, Νόριτς και Νυρεμβέργη. Ο Ντόμινικ είχε συνδυαστεί άψοφα με τον Κέβιν Κόσμποθ (που παίζει στην Μπενφίκα). Στο τέλος του τουρνουά τους είχαν συγχαρεί όλοι. “Τους έλεγαν πως έπαιζαν σαν να είχαν ‘βγει’ από το Playstation”.

Από την επομένη εμφανίζονταν στην πόλη Φέχερβαρ των κοντά στις 100.000 κατοίκων, στο κέντρο της Ουγγαρίας ‘κατάσκοποι’ από όλες τις χώρες. Ζολτ είχε αποφασίσει πως το παιδί του έπρεπε να αποδείξει ποιος είναι και εκτός συνόρων, σε ομάδα που θα του πρόσφερε τις κατάλληλες συνθήκες. Οι Αταλάντα και Ντεν Χάαχ είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορούσαν να δώσουν στον Ντόμινικ συμβόλαιο, γιατί δεν είχε ‘κλείσει’ τα 16. Τότε εμφανίστηκε η Ζάλτσμπουργκ σε ένα ματς της εθνικής U15. Ο scout των αυστριακών πλησίασε τον Ματίας Εστερχάζι και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Ενημέρωσε τον παίκτη πως τον παρακολουθούσαν καιρό και ότι είχε έλθει η ώρα να δοκιμαστεί στην Αυστρία.

Λίγο καιρό αργότερα, επήλθε η συμφωνία “μολονότι ήταν 15 και δεν μπορούσε να υπογράψει συμβόλαιο. Για αρχή προτιμήσαμε να πηγαίνει στην ΜΤΚ και να κάνει προπονήσεις τις καθημερινές και να επιστρέφει σε εμάς τα σαββατοκύριακα, για να παίζει”. Aυτό το σύστημα λειτούργησε για μισό χρόνο. Μετά η ΜΤΚ είχε δικά της ‘θέλω’ και ο μικρός επέστρεψε στην Főnix για το άλλο μισό της σεζόν. Όταν έγινε 16 (25/10 του 2016), έγινε και παίκτης της Ζάλτσμπουργκ. Από τις πρώτες μέρες όλοι κατάλαβαν πως αυτός ο τύπος λατρεύει να έχει πίεση. Όπως και ότι δεν είχε ανάγκη κάποιο χρόνο για να προσαρμοστεί -προφανώς και υπήρχαν στιγμές που του έλειπε το σπίτι του, αλλά δεν τις άφησε να τον ‘πνίξουν’. Επίσης, αν κάποιος απειλούσε να του πάρει την μπάλα, έκανε ό,τι χρειαζόταν για να μην τα καταφέρει. Δεν ήταν όλα εντός κανονισμών.

Σε μια τέτοια φάση, με τον αρχηγό της ομάδας φέρθηκε με τρόπο που το staff ρώτησε τον πατέρα του πότε μπορεί να περάσει για τις υπογραφές. Σημείωσε πως έως τότε μιλούσε λίγα αγγλικά και γρι γερμανικά. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του. Το έλυσε με εντατικά μαθήματα. Και κάπως έτσι έγινε ‘το κόσμημα της ακαδημίας και ο αρχηγός των ομάδων του -ρόλο που δεν φοβήθηκε ποτέ’. Ο πατέρας του θύμιζε πως “από μικρός έμαθε να διαχειρίζεται καταστάσεις που είχαν ρίσκο. Ήταν πάντα υπό πίεση. Αλλά ακόμα και όταν έκανε λάθος, δεν πάθαινε κάτι. Μάθαινε από αυτό”.

Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι, άρπαξε την μπάλα από τα χέρια του διαιτητή και εκτέλεσε φάουλ -πριν δώσει ο υπεύθυνος το σινιάλο. Σκόραρε και το θέμα έληξε εκεί. Μια φορά άργησε να πάει στην προγραμματισμένη ώρα για το πρωινό. Ήταν πριν έναν τελικό νέων. Ο κόουτς τον άφησε στον πάγκο. Εκείνος εκνευρίστηκε. Στο τέλος παρέλαβε το μετάλλιο του και πανηγύρισε με τους φίλους του. Δεν άργησε ποτέ ξανά στο όποιο ραντεβού.

Πριν δυο χρόνια οι υπεύθυνοι του οργανισμού έκριναν πως είχε έλθει η ώρα να δοκιμαστεί μεταξύ των ανδρών. Τον έδωσαν στη (σχεδόν θυγατρική) Λίφερινγκ. Στο πρώτο ματς σκόραρε. Στα πέντε ήταν ο ηγέτης. Ως μέσος έδωσε 10 γκολ σε 33 συμμετοχές και 7 ασίστ. Μοιραία αυξήθηκαν οι κλήσεις στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας της Ζάλτσμπουργκ (ενώ τα Σαββατοκύριακα έδινε ματς με τη Λίφερινγκ) Έγινε μέλος αυτού του ρόστερ, το Γενάρη του 2018, όταν επέκτεινε το συμβόλαιο του έως το 2021 -μετά το έφτασε και στο 2020.

Το Μάιο έκανε ντεμπούτο με την Αούστρια. Ακολούθως άρχισε να σκοράρει και στις 17/9 του 2019 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο UEFA Champions League με την Γκενκ. Έβαλε και ένα από τα 6 γκολ της ομάδας του. Στο τέλος της σεζόν 2019-20 προτιμήθηκε για ‘καλύτερος παίκτης’ της λίγκας. Είχε σκοράρει τέσσερις φορές με εκτελέσεις φάουλ. Ήταν η πρώτη αγωνιστική περίοδος που δεν είχε δίπλα του τον Έρλινγκ Χάαλαντ. Δεν έδειξε να επηρεάζεται αρνητικά.

Είχε γίνει διεθνής από το 2016. Πρώτα με την U17. Ένα χρόνο μετά μετείχε και στην U21. Έγινε ο αρχηγός της U19 στο 2019 Euro και για πρώτη φορά έπαιξε με την ανδρών στο φιλικό με τη Ρωσία, τον Ιούνιο του 2017 (δεν είχε ‘κλείσει’ τα 18). To Mάρτιο του 2019 κλήθηκε στην αποστολή του προκριματικού αγώνα με τη Σλοβακία, για το Euro2020 και μπήκε ως αλλαγή. Σε μια φάση είδε τον Μάρεκ Χάμσικ να κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος του, στο κέντρο του γηπέδου. Δεν ένιωσε και είδε την κίτρινη κάρτα!

“Σέβομαι όλους τους αντιπάλους, αλλά ειλικρινά δεν έχει την παραμικρή σημασία για εμένα ποιος είναι απέναντι μου. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω τη δουλειά που μου έχει ανατεθεί, όσο καλύτερα μπορώ”.

Χτύπησε στον αχίλλειο, έκανε και τρία ράμματα, αλλά το δεύτερο ματς με τους Σλοβάκους δεν το έχασε και σε αυτό σκόραρε το πρώτο εθνικό γκολ. Σε 12 συμμετοχές μέχρι σήμερα, έχει βάλει 3 γκολ.