Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς αυτοεξαιρέθηκε από τους κορυφαίους 11 για να τους δίνει εντολές
Μην περιμένεις στην 11άδα που έφτιαξε ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς να βρεις τον Μέσι ή τον Κριστιάνο. Πόσο μάλλον τον Πίρλο ή τον Ινιέστα. Πάλι καλά μάλιστα που δεν βρίσκεται ο Χένρικ Λάρσον για να τον έχει του χεριού του!
Το να καυχιέται ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς για τη μοναδικότητα του εαυτού του πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι αντίστοιχης συχνότητας φαινόμενο με τα αμέτρητα γκολ που έχει πετύχει στην ποδοσφαιρική καριέρα του. Με κάθε ευκαιρία, κεκαλυμμένα από χιούμορ σε μεγάλο βαθμό ή όχι πάντα, ο 39χρονος Σουηδός, νυν ποδοσφαιριστής της Μίλαν, κομπάζει διαρκώς και ανερυθρίαστα για την περσόνα του, κατευθυνόμενος από μια ασίγαστη επιθυμία αυτοπροβολής.
Κι όμως αυτός ο νάρκισσος της σύγχρονης εποχής, αλλά κι ένας Μπέντζαμιν Μπάτον του ποδοσφαίρου, αυτοαποκλείστηκε από την, κατά τη γνώμη του, κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών, όπως κλήθηκε να τη συνθέσει για χάρη του Sportkeek. Μια ενδεκάδα που απαρτίζεται, με μετρημένες εξαιρέσεις, από πρώην συμπαίκτες του, φροντίζοντας εμμέσως πλην σαφώς να θυμίσει πως επί της δική του θητείας στις ομάδες που συνυπήρξαν όλοι τους έφτασαν στην ακμή της καριέρας τους. Ομολογουμένως δε το γεγονός πως για τον ίδιο κράτησε το ρόλο του προπονητή υποδηλώνει την ξεκάθαρη επιθυμία του να είναι πάνω απ’ όλους, να μην υπολείπεται κανενός, πλην ενός, και να κατευθύνει τους πάντες, γιατί “ποιος ξέρει, ίσως κάποια ημέρα μπορεί να γίνω προπονητής”.
Πάμε να τους δούμε μία προς μία τις επιλογές του Ιμπραχίμοβιτς σ’ έναν ευέλικτο σχηματισμό μεταξύ του 4-4-3 και του 4-4-2.
Στο τέρμα θα ήταν, αναμφίβολα, ο Ιταλός Τζιανλουίτζι Μπουφόν διότι “έπαιξα μαζί του στη Γιουβέντους. Ήταν μια ξεχωριστή ομάδα. Έχω σπουδαίες αναμνήσεις. Ήμουν νέος κι όλοι μου συμπεριφέρονταν όπως εγώ συμπεριφέρομαι στους νέους της Μίλαν τώρα. Μου δίδαξαν πολλά“.
Το δεξί φτερό της άμυνας θα κάλυπτε ο Μαϊκόν διότι “όταν ήρθε στην Ίντερ δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο δυνατός μπορεί ν’ αποδείξει πως ήταν“.
Το αριστερό θ’ ανήκει σ’ έναν έτερο Βραζιλιάνο Μάξουελ πολύ απλά διότι “είναι φίλος μου“. Χατιράκι, δηλαδή.
Μεταξύ των δύο Βραζιλιάνων, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο θα συνέθεταν δυο Ιταλοί. Ο Αλεσάντρο Νέστα και ο Φάμπιο Καναβάρο. Ο πρώτος για την ηγετική παρουσία του, προφανώς. Ο δεύτερος διότι “ήταν τρελός. Συνήθιζε να με πηγαίνει βόλτα στη Νάπολη με το σκούτερ του. Ήμουν νέος, δεν είχα εμπειρία. Εκείνος και ο Τιράμ είχαν τόση πολλή. Θα ήθελα να παίζω μαζί τους τώρα“.
Μπροστά από την τετράδα της άμυνας θα δέσποζαν, μαζί, οι φιγούρες του Γάλλου Πατρίκ Βιεϊρά και του Ισπανού Τσάβι Ερνάντες, διότι “είναι δύο πρωταθλητές“. Τα εύσημα στους κυρίους.
Ως εσωτερικός μέσος με επιθετικές δυνατότητες θα ‘ταν ο Τσέχος Πάβελ Νέντβεντ. Μια ξεχωριστή για τον Σουηδό προσωπικότητα, διότι είναι “το νούμερο ένα. Είναι αυτός που με βελτίωσε περισσότερο από κάθε άλλον. Όταν τον είδα κατάλαβα πως ό,τι έκανα δεν ήταν αρκετό. Πάντα γυμναζόταν, ήταν μια μηχανή“. Παίκτης-πρότυπο επαγγελματία.
Τον Γάλλο Ζινεντίν Ζιντάν θα τον είχε ελεύθερο ν’ αλωνίζει όπου τραβά η ψυχή του και στο κουτί θα τοποθετούσε τον Ρονάλντο “το φαινόμενο“, χρησιμοποιώντας για ευνόητους λόγους την περιγραφεί, διότι τον έτερο δεν τον αναφέρει ποτέ. Παρέα με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα διότι κατά τον Ιμπραχίμοβιτς αυτός “είναι ο σπουδαιότερος όλων των εποχών“. Κανένας Μέσι, δηλαδή. Αυτός που είναι “καλύτερος κι από εμένα“. Αυτογνωσία στο τετράγωνο από τον εκ δεξιών του πατρός!
