Οι Μπακς έχουν λόγο που φορούν μπλε, αλλά δεν αρέσει σε κανέναν

Το Μιλγουόκι φιλοξένησε χριστουγεννιάτικο παιχνίδι των Μπακς για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα. Η προηγούμενη ήταν μάλιστα πριν από 52 χρόνια (1968). Αν και χωρίς κόσμο στο ‘Fiserv Forum’, η περίσταση ήταν -το δίχως άλλο- ξεχωριστή. Εννοείται πως, για να γιορτάσει το λαμπρό γεγονός, ο οργανισμός ντύθηκε αμπιγέ. Φόρεσε τα καλά του. Για την ακρίβεια, τη ‘city edition’ εμφάνιση. Που, αν κρίνουμε από το τελικό 138-99 επί των (κάκιστων για δεύτερη φορά) Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς ήταν γουρλίδικη τουλάχιστον, καθώς εντάχθηκε μεταξύ των 40 πιο παραγωγικών επιδόσεων στην ιστορία των ‘ελαφιών’, ενώ η τελική διαφορά των 39 πόντων είναι στην κορυφαία 20άδα!

Διότι κατά τα λοιπά χαρακτηρίστηκε από παράταιρη για την ημέρα που επιλέχθηκε να κάνει πρεμιέρα (μια ημέρα που έχει συνδυαστεί με το πράσινο του έλατου και το κόκκινο του Άγιου Βασίλη) έως και κακόγουστη.

Κάμποσους τούς μπέρδεψε ομολογουμένως και σε μεγάλο βαθμό δεν τους κακολογούμε γι’ αυτό. Ιδίως από τη στιγμή που το τηλεοπτικό δίκτυο ABC δεν κινήθηκε με τον ίδιο εναλλακτικό τρόπο στους συμβολισμούς των δύο ομάδων και δημιούργησε σύγχυση στους τηλεθεατές.

Υπήρξαν, φυσικά, μερικοί που καυτηρίασαν βιτριολικά την έμπνευση του εμπορικού τμήματος των Μπακς.

Από την άλλη, ορισμένοι είδαν μια έμμεση διαφήμιση πίσω από τη χρωματική καμπάνια, καθώς μετά την πρόωρη επέκταση του συμβολαίου του Γιάννη Αντετοκούνμπο το κόστος για μια χορηγική συμφωνία εκτοξεύτηκε σε ύψη δυσθεώρητα.

Την ίδια ώρα άλλοι επιστράτευσαν το χιούμορ για να σχολιάσουν τη στιλιστική επιλογή.

Όσο για τους πιο ‘σκληροπυρηνικούς’ της υπόθεσης; Απαίτησαν την πλέον παραδειγματική τιμωρία για την ασέβεια στην ιστορία που κουβαλά το franchise.

Η αισθητική του καθενός ενέχει την υποκειμενικότητα του ατόμου, δεν είναι ψέμα ωστόσο πως ο συνδυασμός των τριών (εκ των 25 συνολικά) αποχρώσεων του μπλε σε φανέλα-σορτς δεν παρέπεμπε (με οιανδήποτε φαντασία) στα παραδοσιακά χρώματα των Μπακς. Τα οποία δεν είναι άλλα από το βαθύ πράσινο και το λευκό. Ούτε πάντως είναι (εμπορικά) παράδοξο να επιλέγονται μίξεις χρωμάτων για τις special εκδοχές της ετήσιας εμφάνισης κάθε ομάδας. Παρασπονδίας και ξεστρατίσματα έχουν συμβεί στο παρελθόν.

Εφέτος οι άνθρωποι των ‘ελαφιών’ άφησαν στην άκρη το κρεμ (που επίσης δεν άρεσε) και διάλεξαν να εμπνευστούν από το νερό, συμβολίζοντας μέσα από τις διαφορετικές εναλλακτικές του μπλε (που θύμιζαν Μάβερικς) τα τρία μεγάλα ποτάμια (Μιλγουόκι, Κινικίνικ, Μενομόρι) που διασχίζουν την πολιτεία του Ουισκόνσιν και εκβάλλουν στη λίμνη Μίτσιγκαν. Στις όχθες της οποίας είναι χτισμένη η πόλη. Φρόντισαν μάλιστα οι αριθμοί να ‘σμιλευτούν’ με τέτοιον τρόπο πάνω στο υλικό προκειμένου να δίνουν κατά την αντανάκλαση του φωτός μια (ψευδ)αίσθηση υγρότητας. Αυτήν τουλάχιστον την εξήγηση είχαν χρησιμοποιήσει όταν την πρώτη του Δεκέμβρη άρχισαν να προμοτάρουν το προϊόν, επιχειρώντας να δικαιολογήσουν την απόφασή τους. Μια απόφαση που εξ αρχής είχε συναντήσει αρνητές και ενστάσεις για το κατά πόσο αντανακλά την ιστορία του οργανισμού.

Ασχέτως αντιδράσεων και κατ’ επέκταση εμπορικής επιτυχίας (που θα κριθεί στο τέλος της σεζόν), το απολύτως σίγουρο είναι πως ο (ντυμένος στα μπλε) Θανάσης Αντετοκούνμπο το απόλαυσε δεόντως παίζοντας για πρώτη φορά εφέτος και χαρίζοντας, στα 10 λεπτά που έμεινε στο παρκέ, ένα από τα highlight σε μια μάχη που κρίθηκε σχετικά νωρίς (πριν από τα μέσα της τρίτης περιόδου) κι επέτρεψε στον Μάικ Μπουντενχόλτζερ να ξεκουράσει αρκετά τον αδερφό του Γιάννη. Ούτως ή άλλως ο δις MVP ήταν -στα 27 λεπτά συμμετοχής του- ήταν αρκετά νευρικός και άστοχος (15 πόντοι με 4/14 σουτ και 7/15 βολές). Ενδεχομένως το μπλε του φθαλίου να ‘ταν ο ‘κρυπτονίτης’ του. Αντιθέτως με τον Κρις Μίντλετον των 6/8 από το τρίποντο.