Πιο πιθανό πλέον το 3-1 του Παναθηναϊκού παρά το 2-2 του Ολυμπιακού

Αναιρούμε το 50-50 για το οποίο γράφαμε μετά το 1-1 της περασμένης Πέμπτης; Όχι ακριβώς, αλλά η εικόνα των τελευταίων δύο τελικών αφαιρεί από τον Ολυμπιακό ένα ποσοστό από τις πιθανότητές του και το προσθέτει αυτομάτως σε αυτό του Παναθηναϊκού.

Η άνετη, αν όχι επιβλητική, επικράτηση στο τρίτο συναπάντημα των τελικών ενίσχυσε την άποψη πως η ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ έχει την ευχέρεια να διαχειριστεί υπέρ της τα δεδομένα και τις διαμορφωθείσες συνθήκες, φτάνοντας στην κατάκτηση του τίτλου μια ώρα αρχύτερα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να νικήσει ξανά στο “άντρο” του αντιπάλου της.

ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ

Ουδείς ξεγράφει τους Πειραιώτες, αλήθεια όμως είναι πως η συνολική ανταπόκρισή τους, πνευματικά, σωματικά και αγωνιστικά, σε δύο κομβικά για την εξέλιξη της σειράς παιχνίδια (δεύτερο, τρίτο) και το γεγονός πως στο ΣΕΦ κουβαλούν έξτρα πίεση τούς φέρνει να κυνηγούν μια ανατροπή που δεν μοιάζει πολύ εφικτή.

Πώς ήταν τότε, μετά το πρώτο παιχνίδι στο Κάουνας, που όλοι -λίγο ή πολύ- ψυχανεμίζονταν πως ο Ολυμπιακός δεν θα επιστρέψει στο ΣΕΦ για ένα πέμπτο ματς; Ακριβώς το ίδιο ισχύει τώρα, ασχέτως αν παίζει στην έδρα του. Τότε ήταν τα μαζεμένα προβλήματα. Ένας έμπαινε, δύο και τρεις έβγαιναν, κάνοντας δύσκολη τη ζωή του Σφαιρόπουλου και όσων είχαν απομείνει. Τώρα μοιάζει να είναι η έλλειψη ενέργειας από τη διαρκή καταπόνηση, μια και η σεζόν φτάνει στο τέλος της.

Μήπως ο υπερφορτωμένος και ταλαιπωρημένος Γιώργος Πρίντεζης δεν θέλει; Ειδάλλως δεν θα έπαιρνε τόσες μπάλες βγαίνοντας μπροστά – 12 τελειωμένες επιθέσεις και 4 κερδισμένα φάουλ. Μπορεί όμως να τελειώσει φάσεις με τον τρόπο που το έκανε ή ν’ αντέξει όλες τις σωματικές επαφές στη ρακέτα; Έχει χάσει τη σπιρτάδα της προσποίησης, είναι αρκετά αργός στην κίνησή του, τον διαβάζει ο αντίπαλος.

Θα μου πεις, αυτός πήρε την ευθύνη. Οι άλλοι πού ήταν; Ο Μάντζαρης υπό του… μηδενός, ο Παπανικολάου και ο Παπαπέτρου στο πιο “άδειο” ματς ως τώρα, ο Ρόμπερτς χωρίς πυγμή, ο Στρέλνιεκς δίχως πρωτοβουλία μ’ ένα (άστοχο) σουτ σε 11 λεπτά, ο Γουίλτζερ και ο Μπράουν απλές αναφορές στο φύλλο αγώνα και ο Μιλουτίνοφ να μοιάζει με το παιδάκι της πρώτης σεζόν. Σαν να μην ξέρει πού ακριβώς να κινηθεί, πού να τοποθετηθεί στο χώρο. Χαμένος, να προσπαθεί στο 19’05” ο Σπανούλης να του εξηγήσει που ακριβώς θα πρέπει να σταθεί για να δεχθεί την πάσα του. Πρωτάρης…

Μονάχα με τον Βασίλη Σπανούλη δεν νικάει πλέον ο Ολυμπιακός. Πέρασαν εκείνες οι μέρες, ιδίως όταν ο “κάπτεν” παλεύει να κάνει ηρωισμούς, βγάζοντας βιασύνη ή εκνευρισμό. Όπως εκείνο το ερ μπολ τρίποντο, για το οποίο ζήτησε συγγνώμη με υψωμένο το χέρι, τα εύκολα λάθη του σε πάσες ή ακόμη και οι διαμαρτυρίες για τα φάουλ που του χρεώνονταν όταν προσπαθούσε να παίξει άμυνα ψηλότερους αντιπάλους στο χαμηλό ποστ. Είχε ένταση μέσα του, αλλά…

Δεν φεύγεις με διπλό από το ΟΑΚΑ αν έχεις 21 εντός πεδιάς πόντους στο πρώτο ημίχρονο (4 ο ΜακΛιν, 6 ο Σπανούλης, 4 ο Μιλουτίνοφ, 4 ο Πρίντεζης, 3 ο Ουίλτζερ) και μόλις 19 εύστοχα σουτ σ’ όλο το ματς (9 στο πρώτο μισό και 10 στο δεύτερο). Σε 54 προσπάθειες!

Δεν φεύγεις με διπλό από το ΟΑΚΑ με 1 ασίστ στα 10 λεπτά της τρίτης περιόδου.

Δεν φεύγεις με διπλό από το ΟΑΚΑ με 12 λάθη για 10 ασίστ.

Δεν φεύγεις με διπλό από το ΟΑΚΑ με μόλις 2 κλεψίματα και 4 πόντους από αιφνιδιασμό!

Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ

Ο Παναθηναϊκός όλα αυτά συναντά στα τελευταία δύο ματς και τα πιάνει από τα μαλλιά. Πνιγμένο δεν τον λες σε καμία περίπτωση, ταυτόχρονα όμως μπάσκετ της τελειότητας δεν παίζει. Την ίδια ώρα, βέβαια, βλέπει το σύστημα με τους δυο σουτέρ στα φτερά ν’ αποδίδει, είναι περισσότερο “γεμάτος” σε λύσεις, αφού ο Πασκουάλ δίνει χρόνο και παίρνει ποιοτικά λεπτά από τον Όγκαστ – Λεκαβίτσιους, “τρέχει” καλύτερα το γήπεδο είτε υπάρχει είτε όχι διαθέσιμος χώρος, πιέζει την μπάλα, ρισκάρει πότε-πότε. Το άθροισμα όλων αυτών είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των χαμένων βολών (δεν νοείται το 40% με 10/25) σε συνδυασμό με την ανισορροπία στον τρόπο παιχνιδιού στο οποίο πολλές φορές καταλήγει άναρχος δια χειρός Τζέιμς.

Ιδίως στον τέταρτο τελικό τους παίκτες του Πασκουάλ είχαν μια αγωνιστική “ανιδιοτέλεια”. Όπως εκείνη του Παύλου Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο γύρω του – τους έχοντες ανάγκη. Έπαιξαν για τον συμπαίκτη, έβγαλαν 20 ασίστ (θα μπορούσαν να είναι εύκολα παραπάνω), περιόρισαν τουλάχιστον ως το 63-44 (32’58”) την ατομική πρωτοβουλία, πήγαν σε λελογισμένες επιλογές με στόχευση και υλοποίηση της τακτικής, μετρώντας μόλις 5 λάθη, έπαιξαν άμυνα με επιθετικότητα. Για το… καλό του συνόλου.

Σαν να δανείστηκαν από την ιδιοσυγκρασία του μεγάλου ηγέτη της παναθηναϊκής οικογένειας, να μπολιάστηκαν βλέποντας τη σεβάσμια και μειλίχια μορφή του στο κάδρο, και να λειτούργησαν προς όφελος των άλλων και λιγότερο για προσωπική προβολή. Δεν είναι τυχαίο πως ο Θανάσης των μόλις 7 πόντων και ο Γκιστ των 5 ήταν αυτοί που με 13 πόντους στο +/- ήταν πιο… αποδοτικοί για τον Παναθηναϊκό ενόσω ήταν στο παρκέ.

Οι “πράσινοι” έπαιξαν ένα ματς που ενδεχομένως θα έπρεπε να έχει αναβληθεί λόγω πένθους. Πιθανόν όμως έτσι να το ήθελε ο άνθρωπος που έχτισε παίκτη-παίκτη όλο αυτό το οικοδόμημα. Μέχρι να γίνει ουρανοξύστης και η δική του σκάλα μέχρι τον ουρανό. Με προσωπικό χρόνο, κόπο και πάρα πολύ χρήμα. Χρήμα που έφερε τον Γουίλκινς, τον Βράνκοβιτς, τον Μποντιρόγκα, τον Σκοτ, τον Ρέμπρατσα, τον Κάτας, τον Κουτλουάι, τον Ομπράντοβιτς! Τόσους άλλους…

Ήταν όλοι τους παιδιά του. Σαν κι αυτά που νίκησαν τον Ολυμπιακό μπροστά στη μορφή του… Του το χρωστούσαν. Να ένας ακόμη λόγος που το 3-1 μοιάζει να είναι πιο κοντά από το 2-2. Εκτός κι αν ο Ολυμπιακός έχει διαφορετική γνώμη. Εκτός κι αν η ομάδα που εμπνεύστηκε και έφτιαξε ο Ίβκοβιτς, εξέλιξε ο Μπαρτζώκας και δούλεψε ο Σφαιρόπουλος έχει ακόμη λάδι στο καντήλι της…