Το αφήγημα του Γκαρσία για την αδικία μοιάζει με κατάρα

Ο ΠΑΟΚ ευτύχησε να νικήσει σε ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός επέλεξε να κλείσει (και το κατάφερε) τον Άντριγια Ζίβκοβιτς και, όσο γινόταν, τον Χρήστο Τζόλη, ενώ ταυτοχρόνως να διεκδικεί το μερίδιο στις αντεπιθέσεις του από την αριστερή πλευρά, με τον Τάσο Χατζηγιοβάνη, παρά το ανέβασμα του Βιεϊρίνια, ο οποίος μοιάζει να μην έκανε ποτέ το σαββατικό του, να επιδίδεται σε αυτά τα σλάλομ που αναδεικνύουν την ποιότητά του και να φθείρει τον αντίπαλο με κερδισμένα φάουλ. Και νίκησε διότι βρήκε τον τρόπο να είναι παραγωγικός στις στημένες φάσεις: δεν ήταν μόνο δύο οι κεφαλιές, που έφεραν τα γκολ, αλλά η γενικότερη αίσθηση ότι ο ΠΑΟΚ ήταν κυρίαρχος στον αέρα. Μέχρι και ο Βιεϊρίνια πήρε κεφαλιά από κόρνερ, στο πρώτο δοκάρι.

Όλα καλά, λοιπόν. Έκοψε την αιμορραγία από τις δύο διαδοχικές ήττες, βρίσκεται στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα της Super League Interwetten, στο τέλος του πρώτου γύρου, με μόνο 5 βαθμούς διαφορά και τα ίδια παιχνίδια από τον Ολυμπιακό. Ο Πάμπλο Γκαρσία φαίνεται ότι έχει έρθει για να μείνει. Το διαμέτρημά του δεν πρέπει να του επιτρέψει να γίνει ένας από εκείνους τους προπονητές που φεύγουν από τις ομάδες και επιστρέφουν σε εκείνες. Με κάποιον τρόπο, όταν η συζήτηση φεύγει από το ποδόσφαιρο και πηγαίνει στο εξωαγωνιστικό κομμάτι, ο προπονητής μπαίνει σε αυτήν τη ρότα.

Ο Ουρουγουανός, που βρίσκεται, αν και πλέον είναι ο κανονικός και με τη βούλα προπονητής της ομάδας των Ανδρών, σε περίοδο εκπαίδευσης, δεν θα είναι νέο να μεταφερθεί ο βαθύς συναισθηματισμός του. Από όλες τις πλευρές να το πιάσεις, το πάθος ξεχειλίζει: Ουρουγουανός, ΠΑΟΚτζής, με 12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ο συναισθηματικός ο άθρωπος (για να πιάσουμε και το ταξίμι) τις περισσότερες φορές γίνεται υπόλογος στον εαυτό του για τις εύφλεκτες αντιδράσεις του. Ο Γκαρσία, μετά τη λήξη του παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό, δεν είχε οποιαδήποτε διάθεση να σταθεί στο ποδόσφαιρο. Στάθηκε, και μάλιστα συγκινησιακά φορτισμένος, στη δική του υπόσταση. Εκείνη του ανθρώπου που περπατά με το κεφάλι ψηλά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως λειτουργεί ως πυροσβεστήρας, για το καλό της ομάδας. Εκείνο που τίθεται σε συζήτηση είναι αν του έχει ζητηθεί να το κάνει. Ο Ζοζέ Μουρίνιο, παραδείγματος χάρη, ειδικά τα πρώτα χρόνια του στην Τσέλσι, έγινε εκείνος που απορροφούσε όλους τους κραδασμούς: κάθε λογής παράπονο για τη διαιτησία, την ομοσπονδία, το πρόγραμμα, ο Πορτογάλος υπήρξε σχεδόν απολυταρχικός: ήταν ο μόνος που εξέφραζε γνώμη για τις καταστάσεις. Οι ομάδες του, συνήθως, ζούσαν δίχως εντάσεις εκ των έσω, αφού ο ίδιος ασχολούνταν με όλα τα διαδικαστικά, για να προστατεύει το συμφέρον της επιχείρησης.

Όμως, η λελογισμένη διαφορά είναι ότι ο Πορτογάλος ενεργούσε βάσει σχεδίου και με την πεποίθηση ότι μπορούσε να αυτοπροστατευτεί από την κριτική. Ο Γκαρσία, σε αυτήν την αντίστοιχη περίπτωση, μοιάζει με έναν άνθρωπο που, εκτός του ότι κυνηγά χίμαιρες, έχει θέσει εαυτόν δίχως άλλη παρότρυνση απέναντι σε ό,τι θεωρούν στον ΠΑΟΚ (και είναι αρχαία ιστορία πια) καθεστώς. Αυτή η αντιμετώπιση περισσότερο βάζει σε δοκιμασία το δικό του ψυχισμό, ο οποίος δημιουργεί μια τεράστια σκιά, ένα πεδίο που κάνει το θεατή να νιώθει οτιδήποτε συναρπαστικό αντικρίζοντάς τον, όμως η δαπάνη ενέργειας σε αυτό το κομμάτι, ειδικά από τη θέση του προπονητή, προκαλεί περισσότερη τριβή από ό,τι κάποιος που πρέπει να ασχολείται με το φτιάξιμο μίας ομάδας, το σχεδιασμό, τη διάταξη και το σύστημα μπορεί να αντέξει.

Οι δηλώσεις του, δηλαδή, μετά τη λήξη του παιχνιδιού και την ολιγόλεπτη συζήτησή του με τον ομόλογό του και πολύ αγαπητό για τον ίδιο, Λάζλο Μπόλονι, για την αδικία εις βάρος της ομάδας του, ένας γνώριμος ‘γαλατιασμός’ που χρησιμοποιείται ένθεν κι ένθεν, πάντα με το απαραίτητο ποσοστό υπερβολής και ενίοτε δίχως αντιστοιχία με την πραγματικότητα, και το ύφος του είναι πρόδηλα της εσωτερικής κατάστασής του, που σημαίνει ότι η εστίαση δεν είναι ακριβώς ποδοσφαιρική, αφορά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την αμυντική θέση που βρίσκεται, όχι η ομάδα αλλά, ο σύλλογος. Κι αυτό για κάποιον που η βασική δουλειά του είναι του προπονητή, δεν μπορεί να είναι καλό στη σούμα.

Ας μη λησμονείται ότι η επωδός για το ‘κλεμμένο πρωτάθλημα’ χρησιμοποιήθηκε ακόμα και έπειτα από οφθαλμοφανείς παραβάσεις, που, για να χρησιμοποιηθεί και μία τετριμμένη έκφραση, προκάλεσαν το κοινό αίσθημα. Ακόμα κι έτσι, η κρίση για το αν είναι δίκαιο ή άδικο είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή κρίση, κι άρα την διέπει υποκειμενικότητα. Είναι, όμως, σε πρώιμο στάδιο της σεζόν, χαμένος χρόνος.

Φυσικά, ο σπουδαίος Γκαρσία ήταν (από την πρώτη μέρα, που λέει ο λόγος), είναι και θα παραμείνει σαρξ εκ σαρκός των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και αυτό ήρθε πολύ φυσικά -κάτι που επίσης δημιουργεί την απορία, γιατί δεν έγινε το ίδιο με τον, ιδιαιτέρως ατίθασο και μάλλον ολίγον τι κουρασμένο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ. Στο τέλος της βραδιάς, όμως, ουδείς θα θυμάται τη ραγισμένη ψυχή του απέναντι στους δημοσιογράφους και τους κάμεραμεν. Διότι αν ο ΠΑΟΚ βρεθεί πάρα πολύ νωρίς εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος, δηλαδή αν μπει στα playoffs της Super League Interwetten με ένα μειονέκτημα που δεν καλύπτεται ούτε στο σινεμά, στη ζυγαριά η αποφασιστικότητά του και ο ανένδοτος θα πιάσουν ελάχιστο χώρο. Μοιάζει με κατάρα, αλλά πολλές φορές η άδολη και ατέρμονη αγάπη μετατρέπεται σε τέτοια.