Παύλο Θεέ, μοναδικέ

Δεν ξέρω αυτό το “Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ” κατά πόσο ήταν τιμητικό προς το πρόσωπό του. Το έχει τραγουδήσει κάθε φίλος του Παναθηναϊκού έστω μία φορά από τότε που ακούστηκε. Πρώτη φορά εκείνο το βράδυ του ’93 όταν οι “πράσινοι” έχαναν 4-1 από τη Λεβερκούζεν στο ΟΑΚΑ για το Κύπελλο Κυπελλούχων και το οργισμένο πλήθος ήθελε τον Παύλο στην ΠΑΕ.

Σίγουρα αποτελεί αναγνώριση του έργου του, αλλά ταυτόχρονα και μία ένδειξη των φιλάθλων ότι ποτέ δεν μπήκε το μπάσκετ πρώτο στην καρδιά τους. Για πάμε λίγο: 16 πρωταθλήματα, 6 Ευρωπαϊκά, 14 Κύπελλα και 1 Διηπειρωτικό. Ο,τι κατάφερε μέχρι το 2012 που ήταν ο ηγέτης του Παναθηναϊκού.

ΜΑΚΡΑΝ Ο ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ

Ποτέ άλλοτε αθλητικός παράγοντας στον κόσμο κατάφερε όσα εκείνος. Ξεκινώντας από την αρχή, από το μηδέν. Από έναν Παναθηναϊκό που αρχές του ’90 τερμάτιζε από τη μέση και κάτω.

Ας μην αρχίσουμε το μεταγραφικό απολογισμό του. Και τι δεν έχουν δει τα μάτια των φιλάθλων. Ας μην αρχίσουμε να εξιστορούμε και γεγονότα από “πίσω από τις κάμερες”. Ό,τι έχετε διαβάσει ισχύει. Για τον κόσμο που βοηθούσε, για τα τηλέφωνα που έκανε στους δημοσιογράφους για να τους δώσει την είδηση, για την απλή καθημερινή ζωή του παρά το γεγονός ότι ήταν ένας μεγιστάνας.

Αυτόπτης μάρτυρας κι εγώ σε πολλά περιστατικά από τα γήπεδα. Με τον κόσμο ν’ αντιλαμβάνεται την παρουσία του έξω από τη Λεωφόρο στη θεόρατη Μερσεντές που είχε, ο Παύλος ίσα που φαινόταν πίσω από το τιμόνι και τους οπαδούς να πέφτουν στο καπό φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του. Ούτε ασφάλεια ούτε “ντουλάπες” ούτε συνοδείες. “Εντάξει παιδιά, αφήστε με να περάσω” προσπαθούσε να φωνάξει στο πλήθος που παραληρούσε από την παρουσία του.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗΣ

Η καθολική αναγνώριση έγινε όσο βρισκόταν εν ζωή. Τα υπόλοιπα είναι για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Οι αναμνήσεις, τα τρόπαια, οι αξέχαστες βραδιές, το τέλος μίας εποχής.

Προφανώς ο Παναθηναϊκός δεν πεθαίνει και προφανώς ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είχε την τύχη να συνεχίσει σε καλά χέρια στη μεταβατική εποχή. Αλλά μία συγκεκριμένη εποχή “πέθανε” μαζί με το φευγιό του Παύλου Γιαννακόπουλου. Η εποχή της δημιουργίας μίας παντοδύναμης ομάδας που λατρεύτηκε από τον κόσμο, σήκωσε τη σημαία του ελληνικού αθλητισμού και έγραψε σε λευκό χαρτί την ιστορία του πιο επιτυχημένου συλλόγου εδώ και 20 και βάλε χρόνια.

Και επανέρχομαι στην αρχή του κειμένου. Άργησε ο κόσμος να βάλει ψηλά μέσα στην καρδιά του το μπάσκετ. Μόχθηκε γι’ αυτό ο Γιαννακόπουλος. Ηταν το δεύτερο, η μεγάλη αγάπη ήταν το ποδόσφαιρο. Ο καημός των φιλάθλων ήταν να τον δουν στην ΠΑΕ. Ό,τι έκανε στο μπάσκετ ερχόταν σε σύγκριση με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.

Μετά το τρίτο ευρωπαϊκό οι φίλαθλοι αναγνώρισαν την τιτάνια προσπάθεια του Παύλου Γιαννακόπουλου να γιγαντώσει το μπάσκετ. Κάπου εκεί άρχισε σιγά-σιγά να υποχωρεί αυτό το “Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ”. Ακουγόταν μία στο τόσο, δεν είχε πια σημασία, είχε έρθει η απόλυτη αναγνώριση στο πρόσωπό του και στα όσα είχε καταφέρει.

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΦΑΤΗ

Κάλλιο αργά παρά ποτέ ο Γιαννακόπουλος έγινε ο απόλυτος ηγέτης του Παναθηναϊκού. Έγινε ο βασιλιάς ενός συλλόγου, το όνομά του μπήκε δίπλα σε αυτό του Καλαφάτη, ήταν η ιστορία, το μεγαλύτερο κεφάλαιο. Αποκαταστάθηκε η αδικία με αυτό το “Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ”. Δεν του άξιζε, το σύνθημα δεν συνοδευόταν από το χειροκρότημα για τις μπασκετικές επιτυχίες.

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει και χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Η ζωή είναι τέτοια που οι σελίδες γυρίζουν και γράφονται νέα κεφάλαια. Στα flashback, όμως, του μυαλού ο κόσμος θα θυμάται τον ηγέτη του “τριφυλλιού” και θα ψιθυρίζει τα λόγια του Λουκιανού Κηλαηδόνη:

“Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια

ώρα με την ώρα βιαστικά

νιάτα που περνούν

που δε θα ξαναρθούν”