Η ‘σκοτεινή’ μεταγραφή του εγωκεντρικού Μαραντόνα στην Μπόκα

Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20, 2 Σεπτεμβρίου 1979. Ο Σέσαρ Λουίς Μενότι έχει βάλει ήδη… χέρι στους παίκτες του στις 28 Αυγούστου, στην ανάπαυλα του ματς με τη Γιουγκοσλαβία στην Ομίγια, με το σκορ στο 0-0. “Γιατί στο διάολο ήρθατε εδώ;“, ξεκίνησε:”Αν είναι να παίζετε έτσι, πρέπει να μείνετε στο σπίτι. Ήρθατε εδώ επειδή είστε πρεσβευτές μίας ιδέας, αυτό σας έφερε εδώ και αυτό πρέπει να δείχνετε στο γήπεδο, ακόμα κι αν χάσετε 0-10. Η μπάλα είναι η φιλενάδα σας, σαν φιλενάδα να της φερόσαστε“.Στο 56′, ο Οσβάλδο Εσκουδέρο, προσθήκη του προηγούμενου χρόνου στην εθνική Αργεντινής, βάζει το γκολ της νίκης.

Και τώρα βρισκόμαστε εδώ. Στο Τόκιο. Παίζονται τα τελευταία λεπτά του προημιτελικού της Αργεντινής με την Αλγερία. Το σκορ είναι 5-0 κι η ταμπέλα που σηκώνεται για αλλαγή, ειδοποιεί το νούμερο 10 της ‘αλμπισελέστε’ ότι είναι η ώρα να ξεκουραστεί. Ο 18χρονος Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως, σκόρερ δύο γκολ σε ένα φανταστικό 40λεπτο, στο οποίο ο Ραμόν Ντίας προλαβαίνει να κάνει χατ τρικ, δεν το παίρνει καλά. Στον πάγκο ξεσπά σε λυγμούς. Έχει αρχίσει ήδη να σκέφτεται μήπως έχουν υπόσταση τα σενάρια που ήθελαν τον σπουδαίο Μενότι να ζηλεύει και γι’ αυτό να τον κόβει από την αποστολή το 1978*.

*Βεβαίως, αν κάποιος θέλει να αναζητήσει ποιον είχε, τελικά, ο Μαραντόνα στο μυαλό του ως τον πραγματικό φταίχτη, θα πρέπει να φτάσει στο 1986 και το βέτο του στον ομοσπονδιακό Κάρλος Μπιλάρδο για να μην ενσωματωθεί ο Ντανιέλ Πασαρέλα στην αποστολή. Ο οποίος Πασαρέλα, επίσης, όταν έγινε ομοσπονδιακός, υποχρέωσε τους παίκτες του να κόψουν τα μαλλιά τους. Θα μπορούσε να υποπτευθεί κάποιος ότι αυτή ήταν μία τιμωρητική κίνηση με αποδέκτη τον Μαραντόνα. Θα διαπιστώσει παρακάτω το λόγο.

Από πολύ νωρίς στη ζωή του, ο ‘Πελούσα’ ήταν καχύποπτος με τους γύρω του. Στον ήδη πελώριο εγωκεντρισμό του, που τρεφόταν καθημερινά με αποθεωτικά σχόλια και γκριμάτσες θαυμασμού, είχε προστεθεί η τάση για συνωμοσιολαγνία. Στην αυτοβιογραφία του τόνισε ότι η ανησυχία του για το ενδεχόμενο ο Μενότι να θέλει να τον διαχωρίσει από την εθνική Ανδρών, τον έκανε να θέλει να πεθάνει. Όμως τον κράτησε ότι έπρεπε να εκπληρώσει τις εθνικές υπηρεσίες του, όπως έγραψε, προφανώς με τον τρόπο που εκείνος τις είχε φανταστεί.

Στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη o Μαραντόνα σκόραρε ξανά, για το 2-0. Και στον τελικό, με απευθείας εκτέλεση φάουλ, έδωσε στην Αργεντινή τη νίκη με 3-1 επί της Σοβιετικής Ένωσης, στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Τόκιο. Άλλωστε, ονειρευόταν να βγει από το αεροπλάνο, κρατώντας το τρόπαιο στα χέρια.

Στην Αργεντινή, η δικτατορία του Χόρχε Βιντέλα έδωσε τη γραμμή. Ο Μαραντόνα και τα υπόλοιπα παιδιά συμβόλιζαν την ανωτερότητα της νεολαίας της χώρας. Τα πανό των Αργεντινών στο Τόκιο, που έστελναν μηνύματα για το απολυταρχικό καθεστώς, σβήνονταν από την οθόνη της τηλεόρασης, όπως και όσοι διαμαρτύρονταν. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει αυτός ο τελικός, μία οργανωτική επιτροπή από τις Αμερικανικές Πολιτείες έφτασε στο Μπουένος Άιρες για να διερευνήσει καταγγελίες για κακοποίηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο Χοσέ Μαρία Μουνιός, ο σχολιαστής του ‘Ράδιο Ριβαδάβια’, μετά το θριαμβευτικό τελικό ζήτησε από τους ακροατές του να δείξουν σε αυτήν την επιτροπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα ποια είναι η αληθινή Αργεντινή. Χιλιάδες άνθρωποι στοιβάχθηκαν στην κεντρική πλατεία του Μπουένος Άιρες και ο Μουνιός παρήλασε στις πλάτες τους.

Όταν ο Μαραντόνα επέστρεψε στην Αργεντινή, δεν περίμενε ότι τα προνόμια της ελευθερίας που απολάμβανε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, στην οποία ενσωματώθηκε στα 16 του, αφού είχε ξεκινήσει ήδη από τους Σεμπολίτας, θα εξέλιπαν. Εκείνη τη χρονιά ήταν ο σταρ της ομάδας που είχε έρθει 2η στο πρωτάθλημα. Η Χούντα είχε άλλες ιδέες γι’ αυτόν. Τον στρατολόγησε, τον ανάγκασε να κόψει τα μαλλιά του -με αυτήν την πράξη ταιριάζει η κίνηση του Πασαρέλα- και έπειτα τον απήλλαξε. Η κεντρική ιδέα ήταν να φύγει από την Αρχεντίνος, αλλά η πρόταση της Μπαρτσελόνα εκείνο το καλοκαίρι δεν έγινε δεκτή. Αντιθέτως, φερόταν ο πρόεδρος της Αρχεντίνος, στρατηγός Σουάρες Μασόν, να δέχθηκε προειδοποίηση από το ναύαρχο Κάρλος Λακόστ για τον Μαραντόνα, ώστε να πάει στη Ρίβερ Πλέιτ. Ο δεύτερος έκανε κουμάντο στην ομοσπονδία, σε βαθμό που μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο 1978 είχε βάλει ετσιθελικά τον Χούλιο Γκροντόνα για πρόεδρο.

Η ζημιά για την Αρχεντίνος έγινε το καλοκαίρι του 1981, όταν ύστερα από μία ήττα από τη Ρίβερ Πλέιτ, οι οπαδοί αποδοκίμασαν τον Μαραντόνα. Τον κατηγορούσαν ότι ήταν απαθής απέναντι στην επόμενη ομάδα του. Όμως, ο ‘Πελούσα’ είχε άλλα σχέδια. Σε μία επίσκεψή του στο ‘Μονουμεντάλ’, για ματς με τη Ρίβερ, κατόρθωσε να προκαλέσει τους οπαδούς της ομάδας, με αποτέλεσμα να παίξει ξύλο με κάποιους εξ αυτών στις κερκίδες. Τότε διεμήνυσε”ή στην Μπόκα ή πουθενά“. Οι πτωχοί του Μπουένος Άιρες τον πήραν με δανεισμό από την Αρχεντίνος, δίνοντάς της 4.000.000 δολάρια και πληρώνοντας 1.100.000 για χρέη που είχε. Ο Μαραντόνα έφυγε έπειτα από 166 παιχνίδια με τους ‘Bicho’, έχοντας βάλει 166 γκολ.

Στην Μπόκα θα αντάμωνε με τον Ούγκο ‘Λόκο’ Γκάτι, στον οποίο είχε κάνει το ‘Μεγάλο Χουνέρι’ στις 9 Νοεμβρίου 1980. Ο τερματοφύλακας των ‘χενέισες’ αμφισβητούσε την αξία του 20χρονου νεαρού, αλλά ο Μαραντόνα ήταν στα αίματα. Ο προπονητής της Αρχεντίνος του ζήτησε να βάλει 2 γκολ για εκδίκηση, αλλά στο 5-3 υπέρ της ομάδας του έβαλε 4, μεταξύ αυτών μία απίστευτη εκτέλεση φάουλ και ένα αριστουργηματικό πλασέ.

Όμως, ήδη, λογιζόταν ως μία ιδιοφυΐα που είχε την αίσθηση ότι οι άνθρωποι θέλουν το κακό της και ότι ο κόσμος γύριζε γύρω της. Πέντε χρόνια αργότερα, θα το κατάφερνε.