Η μεγάλη δικαίωση του Λάσο και το φαινόμενο Ντόνσιτς

Η Ρεάλ πήρε το 10ο ευρωπαϊκό. Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο πέρασε πολλούς τραυματισμούς μέσα στην σεζόν, έχασε το αβαντάζ έδρας, αλλά στο Final 4 είχε τα αστέρια της ετοιμοπόλεμα και εκμεταλλεύτηκε την ποιότητα και το βάθος που είχε το ρόστερ της.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΣ ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ

Στη νέα μορφή που έχει η Ευρωλίγκα για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν τον τίτλο κατακτά ομάδα που έχασε το αβαντάζ έδρας. Το γεγονός αυτό δείχνει και το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι ομάδες. Με τον τρόπο που διεξάγεται η διοργάνωση, η κανονική περίοδος δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον.

Οι μεγάλες ομάδες παλεύουν για ένα πλεονέκτημα το οποίο θα το έχουν στα χέρια τους μόνο για μία σειρά και αν τα καταφέρουν μπαίνουν στη δύσκολη διαδικασία να κερδίσουν δύο παιχνίδια στην σειρά, αλλιώς πάνε να παίξουν τα ρέστα τους στην έδρα του αντιπάλου.

Αν όλη η διοργάνωση πήγαινε σε σειρές, τότε ναι το πλεονέκτημα έδρας θα είχε αξία. Σε αυτήν την περίπτωση, η 5η Ρεάλ για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα θα έπρεπε να αποκλείσει με μειονέκτημα εκτός από τον Παναθηναϊκό, την ΤΣΣΚΑ και την Φενέρ. Από τη στιγμή, που μετά από ένα γύρο πας σε Final 4 σε ουδέτερο, αυτό που μετρά είναι να είσαι σε καλή κατάσταση εκείνη την εποχή, δεν έχεις κάποια κληρονομιά να κουβαλήσεις πέρα από το να καταφέρεις να είσαι εκεί.

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ

Είναι η δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, που βλέπουμε το ίδιο έργο, ομάδα από την 5η θέση να παίρνει το τρόπαιο, οπότε πρέπει και στην Ελλάδα να προβληματιστούμε.

Να δίνουμε μικρότερη σημασία στο αβαντάζ και μεγαλύτερη στην αγωνιστική ετοιμότητα των ομάδων και στο φρεσκάρισμα της στη διάρκεια της χρονιάς.

Ο Ιτούδης, που επειδή έχει ένα μεγάλο μπάτζετ προσπαθεί να το δικαιολογήσει χτυπώντας την 1η θέση στην κανονική περίοδο, έφαγε στο Βελιγράδι δυνατή σφαλιάρα και έχασε τη δουλειά του.

Στην Ελλάδα βλέπουμε ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ακολουθεί ένα παλιό μοντέλο, να πιέζει υπερβολικά την ομάδα του στην κανονική περίοδο, να βγάζει παιχνίδια ακόμα και με παίκτες με προβλήματα τραυματισμών, να πραγματοποιεί σκληρές προπονήσεις και αυτό έχει σαν συνέπεια η ομάδα του για δεύτερη συνεχόμενη σαιζόν να παρουσιάζεται σκασμένη την κρίσιμη περίοδο.

Φυσικά θα πρέπει να παραδειγματιστούν από την περσινή Φενέρ και την εφετινή Ρεάλ οι δημοσιογράφοι, οι οπαδοί αλλά και οι διοικήσεις των ομάδων και να μην πιέζουν στις άσχημες περιόδους της κανονικής περιόδου και να κάνουν υπομονή για να κρίνουν από τη στιγμή που θα μπούμε στο top 8 και μετά.

Συνολικά πρέπει να γίνει κατανοητό πως οι ομάδες πρέπει να λειτουργούν μέσα στην σεζόν, ώστε να είναι σε ιδανική κατάσταση από τον Απρίλη και μετά.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΝΤΟΝΣΙΤΣ

Η Ρεάλ πήρε απόλυτα άξια τη διοργάνωση όταν μπήκε στην εξίσωση ο Γιούλ και ήταν υγιείς οι Αγιόν, Ταβάρες έμοιαζε σαν “Λερναία Ύδρα”.

Ήταν γεμάτη λύσεις, δεν ήξερες πώς να την πρωτοαντιμετωπίσεις, σε “σκότωνε” με όλους τους τρόπους. Ασφαλώς και τα φώτα όλα πάνε στο φαινόμενο Ντόνσιτς. Η κουβέντα σταματάει όταν συνειδητοποιείς πως αυτός ο απόλυτα ολοκληρωμένος αθλητής είναι 19 ετών.

Με αυτό το σώμα, τα απίστευτα προσόντα που έχει και με τον απόλυτα ελεγχόμενο μυαλωμένο τρόπο που παίζει. Όταν τον βλέπεις να αγωνίζεται δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως πρόκειται για παιδί 19 ετών.

Καταλαβαίνεις πως δεν έχει νόημα να συζητήσεις, να αναλύσεις, απλά έχεις την τύχη να παρακολουθείς τα πρώτα βήματα ενός μεγάλου αθλητή, ενός φαινομένου που δεν μπορείς να φανταστείς το επίπεδο που μπορεί να φθάσει.

Όταν στα 19 έχεις σώμα, ποιότητα και μυαλό 30άρη καταλαβαίνεις πως στο μέλλον η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει. Ακόμα και κάποιος να κάνει δεύτερες σκέψεις, σχετικά με το κατά πόσο θα είναι εύκολη η προσαρμογή του στο ΝΒΑ και αν ταιριάζει το πιο physical game στα προσόντα του, η απάντηση είναι πως μιλάμε για ένα παιδί 19 ετών, φαίνεται ολοκληρωμένος, είναι αφύσικο όμως σε αυτήν την ηλικία να τον λογίζουμε ως πράγματι ολοκληρωμένο.

Στην πραγματικότητα η λογική λέει πως έχει τεράστια περιθώρια εξέλιξης. Θα διαβάσετε ασφαλώς πιο εξεζητημένες αναλύσεις, που μπορούν να κρίνουν με κάθε λεπτομέρεια τον Ντόνσιτς, εγώ έπαθα πλάκα με ένα πράγμα το οποίο δεν έχει να κάνει με τα προσόντα του.

Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιδί φαινόμενο στα 19 του χρόνια, να μην τον παρασέρνει ούτε μία στιγμή το νεαρό της ηλικίας του, σε υπερβολές. Έπαιζε με ωριμότητα ενός φτασμένου 30άρι. Δυστυχώς ο Ντόνσιτς δεν ανήκει εδώ, ότι είδαμε στην Ευρώπη είδαμε, το μέλλον του είναι στο ΝΒΑ.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΠΑ ΓΙΑ ΛΑΣΟ

Το ευρωπαϊκό που κατέκτησε ο Πάμπλο Λάσο είναι μία δικαίωση για τον Ισπανό τεχνικό. Στην Ελλάδα μας αρέσουν κάποια κλισέ, γίνεται μία εύκολη βιαστική διαπίστωση, ακούγεται κάτι και στη συνέχεια επαναλαμβάνεται. Έχουμε συνηθίσει να μειώνουμε την αξία του Πάμπλο Λάσο, στην πραγματικότητα όμως στην Ρεάλ δεν γίνεται να είναι ηλίθιοι που από το 2011 που του έδωσαν την ομάδα, δεν έχουν σκεφτεί να τον αντικαταστήσουν.

Δεν σου χαρίζει κανένας τη δουλειά του προπονητή σε υψηλό επίπεδο, πρέπει καθημερινά να πείθεις αθλητές με γνώση και άποψη πως είσαι ικανός. Και ασφαλώς αυτό ο Πάμπλο Λάσο το έχει πετύχει, στο Βελιγράδι βρέθηκε για 4η φορά σε τελικό, στα 7 χρόνια παρουσίας του στην Ρεάλ και κατέκτησε το δεύτερο του τρόπαιο, δεν την λες και άσχημη διαδρομή.

Η Ρεάλ που είδαμε στο Final 4 συνδύαζε την ισπανική σχολή μπάσκετ, με τις πιο γρήγορες επιθέσεις τους αιφνιδιασμούς και την ελευθερία στο ατομικό ταλέντο με το σκεπτόμενο.

Είναι ελκυστική στο μάτι, βλέπεις το ταλέντο να ξεχειλίζει, όμως στην πραγματικότητα οι επιθέσεις ήταν ελεγχόμενες. Και αυτός ο συνδυασμός ήταν και που έκανε στο μάτι τη διαφορά, είχε παίκτες με ταλέντο, το οποίο μπορούσες να απολαύσεις, όμως τίποτα δεν ξέφευγε από τον έλεγχο.

Μπορούσε να σκοράρει με όλους τους τρόπους, να βάλει την μπάλα μέσα στο καλάθι, με σουτ με γρήγορη κυκλοφορία μπάλας και σωστές αποστάσεις εκμεταλλευόμενη πως ήταν γεμάτη σουτέρ, ενώ ταυτόχρονα διάβαζε την προσπάθεια της αντίπαλης άμυνας να πάει ψηλός στον Ντόνσιτς η στον Γιούλ χτυπώντας στις αλλαγές και έπαιρνε τεράστια αυτοπεποίθηση με τα πολλά κερδισμένα επιθετικά ριμπάουντ.

Το στοιχείο που σκότωσε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ στο δεύτερο ημιτελικό, ήταν αυτό που έκανε και τη διαφορά στον τελικό. Ο συνδυασμός ευστοχίας, με τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ.

Όταν σουτάρεις τρίποντα στο 42,8% όπως σούταρε η Ρεάλ στον τελικό και στα 32 ριμπάουντ που είναι διεκδικήσιμα κάτω από το καλάθι της Φενέρ παίρνεις τα 13 είναι πολύ δύσκολο να χάσεις.

Η Ρεάλ ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα στο Βελιγράδι, υπερτερούσε σε λύσεις από την Φενέρ και βρέθηκε και σε καλύτερη ημέρα στον τελικό, είναι ένα μικρό θαύμα το γεγονός πως η Φενέρ, κυρίως λόγω των πολλών τρικ του Ομπράντοβιτς, πήγε το παιχνίδι μέχρι τέλους.

Πραγματικά ήταν στα όρια του γελοίου, το γεγονός πως κάποιοι στην Ελλάδα θέλησαν με ποσταρίσματά τους, να χλευάσουν τον Ομπράντοβιτς, μετά από ένα τουρνουά στο οποίο ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής.

Στην πραγματικότητα κράτησε μία ομάδα σε ένα επίπεδο, πολύ πιο υψηλό από τις δυνατότητες της. Το καλοκαίρι έχασε τους Μπογκντάνοβιτς, Ούντοχ και δεν μπόρεσε να τους αντικαταστήσει. Η εφετινή Φενέρ δεν είχε το βάθος ούτε της Ρεάλ ούτε της ΤΣΣΚΑ, επειδή όμως έχει πετύχει να βάλει τους παίκτες του σε μία διαδικασία και πλέον παίζουν στην Φενέρ το μπάσκετ που διδάσκει, κατάφερε και την κράτησε σε ψηλό επίπεδο.

Θα μπορούσε να πάρει και το τρόπαιο απέναντι σε μία ομάδα, με σαφώς μεγαλύτερο βάθος, αν δεν προδιδόταν από κάποιους σημαντικούς παίκτες του. Δεν είχε η εφετινή Φενέρ το περιθώριο να έχει σε άσχημη ημέρα τον Βέσελι, τον Ντατόμε και τον Σλούκα.

Ήταν θαύμα και αποκλειστικά δική του επιτυχία που έφτασε τον τελικό μέχρι το τέλος και αποτελεί τεράστιο κατόρθωμα, που πήγε σε μία χώρα δίχως κληρονομία και γνώση του αθλήματος και έφτασε με την Φενέρ, σε τρίτο συνεχόμενο τελικό και τέταρτο σερί Final 4.

ΤΣΑΚΑΛΑΚΩΘΗΚΕ Ο ΙΤΟΥΔΗΣ

Ο Ιτούδης τσαλακώθηκε σημαντικά. Μετά το τρόπαιο κατέκτησε το 2016 κέρδισε την εμπιστοσύνη του Βατούτιν και είχε όλα τα εφόδια να χτίσει δυναστεία, δεν τα κατάφερε. Δούλεψε με τεράστια μπάτζετ, είχε απίστευτα πολλές λύσεις και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί πως για δεύτερη κολλητή σεζόν, δεν έφτασε στον τελικό.

Ψυχολογικά δεν έκανε καλό στην ομάδα του που κυνηγούσε με μανία την επιβεβαίωση μέσο της πρώτης θέση στην κανονική περίοδο, περισσότερο την αγχώνει το γεγονός αυτό. Πηγαίνει στο final 4 να αποδείξει σε δύο παιχνίδια κάτι που θεωρεί ότι το έχει πετύχει σε όλη την διάρκεια της σεζόν, κάτι όμως που στο τέλος δεν το αναγνωρίζει κανένας.

Το τέλος της εφετινής Ευρωλίγκας βγάζει μεγάλο κερδισμένο τον Σάρας, που φαντάζει το νέο μεγάλο προπονητικό μέγεθος στο ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο χρόνος θα δώσει τις απαντήσεις του. Το καλοκαίρι ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα θα του στρώσουν χαλιά.