Ο διαφορετικός τρόπος για να προκριθείς σ’ έναν τελικό Final 4

Η πρόκριση της Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό μάς δίδαξε ένα πολύ βασικό μάθημα: ότι η υπομονή παραμένει αρετή.

Ο Πάμπλο Λάσο κατηγορείται πως είναι προπονητής δίχως παρεμβατικότητα. Εξαρτάται πολύ από το αρχικό πλάνο του και δεν διαφοροποιείται στη διάρκεια ενός αγώνα. Προβλέψιμος, επί της ουσίας.

Ας δεχθούμε τον καταγγελτικό αυτόν λόγο των haters. Αμφιβάλλεις όμως ότι -εφέτος τουλάχιστον- εξελίχθηκε σε ιδανικό διαχειριστή μιας επίπονης κατάστασης, στη διάρκεια της οποίας η ισπανική ομάδα έφτασε στα όριά της; Δεν θα πρέπει. Ταλαιπωρήθηκαν πολύ οι Μαδριλένοι από τους τραυματισμούς, μα δεν κάμφθηκαν, ούτε από 95-67 στο ΟΑΚΑ, κι αυτό το πιστώνεται ο κόουτς. Κουμάνταρε το καράβι με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε πριν από την τελική ευθεία να είναι στο σωστό σημείο. Δεν βιάστηκε, ούτε ρίσκαρε να χρησιμοποιήσει τον Σέρχιο Γιουλ. Πάντα ζεν. Τού έδωσε όσο χρόνο είχε ανάγκη, και τ’ αποτελέσματα ήταν ευεργετικά. Η… αύρα του βοήθησε τη Ρεάλ ν’ αποκλείσει τον Παναθηναϊκό και η συνύπαρξή του με τον Ντόντσιτς επηρέασαν την έκβαση του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ.

Ο Γιουλ ήρθε φρέσκος και ανέτρεψε τις ισορροπίες. Ταύρος, ούτε που φάνηκε πως έλειψε τόσους μήνες. Το απρόβλεπτο που προσφέρει στο παιχνίδι των “μερένγκες” βασανίζει και φθείρει τον αντίπαλο. Μαζί απελευθερώνει και τον Σλοβένο πιτσιρικά, ο οποίος δεν εξαναγκάζεται να επωμίζεται όλες τις ευθύνες, έχει χείρα βοηθείας, δεν αναψακοκκινίζει από την υπερπροσπάθεια και την κούραση.

Η ομάδα του Ιτούδη εκεί ακριβώς εκτέθηκε. Φαντάζει υπερβολικό, αλλά ο τραυματισμός του Βεστερμάν λειτούργησε αντιστρόφως ανάλογα. Ιδίως σ’ ένα βράδυ που ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ ήταν αλλού ντ’ αλλού και θέλει σίγουρα να ξεχάσει. Η απουσία του Γάλλου πλέι μέικερ αφαίρεσε τον εναλλακτικό πόλο και το πρόβλημα θέριεψε.

Όχι πως ο Δημήτρης Ιτούδης παρουσίασε κάτι άλλο απ’ αυτό της κανονικής περιόδου, για να μην φανεί πως τον δικαιολογούμε, τον καλύπτουμε, ότι δεν φέρει ευθύνη για τον τρίτο αποκλεισμό της ΤΣΣΚΑ στα τέσσερα δικά του Φάιναλ Φορ. Όσο ευθύνεται για τα ρεκόρ στη ρέγκιουλαρ σίζον κάθε χρονιάς, άλλο τόσο κουβαλάει τις αποτυχίες. Επέμεινε να ψάχνει την ανατροπή από την επίθεση και το ατομικό ταλέντο των παικτών του και χωρίς… ξύλο σ’ ένα τέτοιο τουρνουά δεν επιβιώνεις.

Στο ίδιο ακριβώς λάθος υπέπεσε η Ζαλγκίρις. Δεν παρουσίασε κάτι άλλο απ’ αυτό των τεσσάρων αγώνων με τον Ολυμπιακό στα πλέι οφ. Πιθανόν δεν είχε κάτι διαφορετικό να εμφανίσει, αφού τα στάνταρ του ρόστερ είναι συγκεκριμένα. Όπως και να ‘χει, έχασε γιατί ο Γιασικεβίτσιους δεν κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Ομπράντοβιτς. Πάλεψε, μόχθησε, δεν εγκατέλειψε μέχρι τέλους. Αλλά…

Η Φενέρμπαχτσε, πολύ πιο γεμάτη και ποιοτική, πήγε διαβασμένη. Για να γράψει 10. Είχε μάθει το μάθημα απ’ έξω και παρότι φαινομενικά το ματς κρίθηκε στις τρέλες του Ντίξον, η αλήθεια είναι πως ουδέποτε έχασε τον έλεγχο. Μόνιμα σε θέση ισχύος, μπορούσε να κοντρολάρει και ν’ αναλύει τα δεδομένα της κάθε κατάστασης άνευ πίεσης.

Ο ενθουσιασμός προπονητή – παικτών για το ακατόρθωτο δεν έφτανε για την υπέρβαση της υπέρβασης, τη στιγμή μάλιστα είχαν περισσότερο άγχος απ’ αυτό που αναλογούσε στο αουτσάιντερ. Όχι όπως το ’99.

Τους περίμεναν οι πρωταθλητές και τούς έριξαν στην παγίδα. Τα 20 λάθη για 13 ασίστ είναι τεράστιος αριθμός, την ίδια ώρα που δεν είχαν απειλή απ’ έξω (2/10).

Ο Ομπράντοβιτς έδωσε ρόλο σε Ντουβιερίογλου και Ντίξον, είδε τον Ντατόμε ν’ αποδίδει όπως στα μεγάλα ματς και τον Κώστα Σλούκα να πηγαίνει για… MVP του Βελιγραδίου. Ιδίως αν αντέξει απέναντι στον Γιουλ.

Ο τελικός φέρνει αντιμέτωπες δυο κορυφαίες ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Που ξέρουν όμως να παίζουν άμυνα και να τιμωρούν τα λάθη του αντιπάλου. Η Φενέρμπαχτσε έχει τον Ζοτς των 9 τροπαίων και το δέλεαρ του back to back, η Ρεάλ το μομέντουμ. Θα έχει ενδιαφέρον…