Ο ποδηλάτης που ‘μούντζωσε’ το ποδόσφαιρο για να γίνει πρωταθλητής

To φαβορί του Γύρου Ιταλίας -για τον οποίον στα είχε εξηγήσει όλα ο Θανάσης Κρεκούκιας– ήταν ο Γκέρον (εκ του ελληνικού ‘γέρος’ -μολονότι έχει επικρατήσει ως προφορά το Γκερέιν) Τόμας. Τέθηκε εκτός, από ένα μπουκάλι. Προπορευόμενος ποδηλάτης δεν είχε τοποθετήσει σωστά το μπουκάλι με το νερό, έπεσε και ‘κύλησε’ έως ότου ‘βρήκε’ την μπροστινή ρόδα του Ουαλού. Η πτώση ήταν άμεση -ευτυχώς δεν τον πάτησε κάποιος. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στον Τόμας και το 2017, όπου επίσης εμφανίστηκε ως σοβαρός υποψήφιος μέχρι να πέσει στο stage nine -για να αποφύγει τον συναθλητή που έστρεψε απότομα το τιμόνι του, προκειμένου να μην τρακάρει με μοτοσυκλέτα της αστυνομίας.

Θα σε παρακαλούσα να παρακολουθήσεις το video που ακολουθεί -με την πτώση να του προκαλεί μικρό κάταγμα στο κάτω μέρος της λεκάνης, όπως έδειξε η μαγνητική τομογραφία-, για να καταλάβεις ακριβώς πώς έπεσε. Συνέχισε να αγωνίζεται, ώσπου κατάλαβε πως αυτό είναι πια αδύνατο -από τους πόνους- και αποχώρησε.

Και τώρα ήλθε η ώρα να περάσουμε στο νικητή -που έχει για είδωλο τον Τόμας: είναι ο Τέιο Γκέιγκεν Χαρτ, ο οποίος ασχολήθηκε με την ποδηλασία γιατί είχε βαρεθεί να τον απογοητεύουν συμπαίκτες του στο ποδόσφαιρο. Ήθελε να κάνει κάτι που να έχει πλήρη έλεγχο στο αποτέλεσμα. Έπαιζε ως τερματοφύλακας. Kαι ήταν χορτοφάγος. Στα 12 έγινε μέλος εξαμελούς ομάδας που είχε ως στόχο να περάσει -κολυμπώντας- τη Μάγχη. “Έκανα πέντε με έξι προπονήσεις την εβδομάδα“. Στα 13 (2008) ήταν ο πιο μικρός -σε ηλικία- της παρέας των έξι εφήβων από το Χάκνεϊ του Ανατολικού Λονδίνου, που ‘πέρασαν’ τη Μάγχη, σε 11 ώρες και 34 λεπτά. Τότε ο πατέρας του, του πήρε ως δώρο ένα ποδήλατο (“ήταν ένα μεταχειρισμένο γυναικείο Specialized Dolce. Έπαθα τρέλα“). Είχε έλθει η ώρα για το ‘κάντο μόνος σου’.

Όπως έχει πει -και γράψει στην ιστοσελίδα του- ο λόγος που από παιδί αφιέρωνε ώρες ολόκληρες σε ό,τι του άρεσε ήταν ο χτίστης, πατέρας του ‘ο οποίος δούλευε 16 ώρες κάθε μέρα‘, με τον οποίον μεγάλωσε μετά το διαζύγιο των γονιών του. Όταν αποφάσισε να γίνει ποδηλάτης, είχε σταθερά εξέλιξη χρόνο με το χρόνο, όχι όμως κάτι το εντυπωσιακό. Άρχισε κανονικές προπονήσεις στην ποδηλασία, στα 14. “Ήλθε στο Hackney Cycling Club, αφότου είχε παίξει ποδόσφαιρο και είχε ασχοληθεί με την κολύμβηση. Ήθελε να μην τον απογοητεύει πια, κανείς” επιβεβαίωσε μέσω της Guardian ο πρώτος του προπονητής, Κίρ Άμπερλι, “από την πρώτη στιγμή έγινε ξεκάθαρη η εμμονή που ‘χε με κάθε λεπτομέρεια, η συγκέντρωση και η διάθεση για δουλειά”. Είχε την τύχη να ‘χει στην ομάδα και τον Άλεξ Πίτερς “έναν άλλον νέο ποδηλάτη που ήταν εξαιρετικός. Ο ανταγωνισμός τους έκανε και τους δυο καλύτερους. Επίσης, είχαν την ίδια αδιαφορία για το σύστημα της ομοσπονδίας της χώρας -δεν ήθελαν να ακολουθήσουν το track system”.

Σε μια από τις κόντρες τους, στο Highgate Hill, ο Χαρτ κατέληξε στον προφυλακτήρα αυτοκινήτου. Σε άλλη, ο Πίτερς ‘πέταξε’ και χρειάστηκε να χτυπήσει όποια πόρτα βρήκε μπροστά του ο Τέιο, για να εμφανιστεί κάποιος να βοηθήσει “αφού δεν είχαμε υπόλοιπο στις κάρτες των τηλεφώνων μας”.

Ως έφηβος, για να ‘χει το χαρτζιλίκι του, εργαζόταν σε ένα κατάστημα με ποδήλατα, κάθε Σάββατο (“είμαι υπερήφανος που εξαιρουμένου του πρώτου ποδήλατου, οι γονείς μου δεν πλήρωσαν ποτέ για άλλο. Φρόντιζαν να βρίσκω εγώ λεφτά“). Έμεινε για ένα χρόνο. “Μετά τους έγραψα ένα γράμμα, με το οποίο ρωτούσα αν θα ήθελαν να μου δώσουν ένα ποδήλατο. Τώρα μου φαίνεται τρελό αυτό που έκανα. Γιατί έπρεπε να μου δώσουν ποδήλατο;”. Από τα 15 (2010) άρχισε να μετέχει σε εθνικούς αγώνες. Η ακαδημία της Μεγάλης Βρετανίας τον κάλεσε όταν ήταν 16, για να πάρει μέρος στο πρόγραμμα για τους Under 16. Tην ίδια χρονιά έγινε μέλος της ομάδας που εκπροσώπησε το έθνος στους ευρωπαϊκούς Ολυμπιακούς εφήβων, ενώ διάβαζε Σέξπιρ, για να πάρει και το απολυτήριο λυκείου.

Παράλληλα, έκανε όλες του τις μετακινήσεις (μέσα στο Λονδίνο) με το ποδήλατο και έζησε διάφορες συγκινήσεις. Σε μια ‘έσπασε’ τρία κόκαλα σε δάχτυλο του χεριού. Το 2013 είχε πει στο Cyclist πως “οραματίζομαι τον εαυτό μου παντού: στο Γύρο Γαλλίας, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, τους Classics. Όταν όμως, είσαι νέος δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ο Γιόχαν Βανσουμερεν είχε ξεκινήσει ως ορειβάτης και πήρε το Roubaix. Τα δικά μου όνειρα αφορούν τα βουνά και τα Grand Tours. Τα βουνά θέλω να τα ανακαλύψω. Είναι ένα μυστήριο. Βλέπεις μόνο ό,τι βλέπεις στην τηλεόραση και τις φωτογραφίες“.

Έγινε και μέλος του προγράμματος για τους Under 18, το 2014 (στα 19) δούλεψε με αργυρούς Ολυμπιονίκες και έτρεξε με τα χρώματα της χώρας του σε γύρους στην Καλιφόρνια, τη Γιούτα, το Κολοράντο και διάφορες πόλεις της Ευρώπης και στα τέλη του 2015 -αφότου είχε νικήσει το USA Pro Challenge Young- του έκανε πρόταση η Team Sky (νυν Ineos-Grenadiers, που ‘χει για χορηγό τον ‘γίγαντα’ των χημικών, Ineos), να γίνει μέλος της. Μαζί της πήγε στην Ιταλία και την Ιαπωνία για να πάρει εμπειρίες, πριν εμφανιστεί στην ομάδα του World Tour, όπου έκανε ντεμπούτο το 2017.

Ο Τέιο είχε ως κυρίως κίνητρο τα νεύρα.

“Όσο καλά και αν έτρεχε, αν δεν νικούσε ήταν απογοητευμένος. Ακόμα και αν είχε κάνει εξαιρετικό αγώνα, τα έβαζε με τον εαυτό του”, έριχνε γροθιές στον αέρα και ούρλιαζε -για να εκτονωθεί. Ποτέ δεν τα έβαζε με άλλους. Μόνο με τον εαυτό του. Στο παγκόσμιο εφήβων του 2014, ενώ ήταν σε καλή θέση, έσπασε η αλυσίδα. “Έκλαιγε όλη μέρα. Όσοι ήμασταν γύρω του, εστιάζαμε στην ευφυΐα και την ωριμότητα που είχε, όταν ανέλυε όσα πήγαν λάθος. Ήξερε ό,τι έχει συμβεί και έκανε ερωτήσεις ώστε να μην βρεθεί ποτέ στην ίδια θέση -να μην κάνει το ίδιο λάθος”. Επίσης, δεν φοβόταν να μοιραστεί τις σκέψεις του, ακόμα και αν δεν ήταν βέβαιο πως θα εκτιμήσουν οι ακροατές την ειλικρίνεια του.

Μέχρι σήμερα οι κολλητοί του είναι αυτοί που ‘χε από παιδί. “Και δεν έχουν ιδέα από ποδηλασία. Δεν θέλω να αποκτήσουν. Είναι σημαντικό για εμένα ότι όταν συναντιόμαστε δεν μιλάμε για τη δουλειά μου”.

Το πιο τρελό του όνειρο ήταν “να μπω στην κορυφαία δεκάδα μιας μεγάλης διοργάνωσης (Grand Tour). Αυτό που συνέβη είναι τόσο μεγάλο που θα χρειαστώ χρόνο να το κατανοήσω”. Πέρυσι δεν ολοκλήρωσε το Γύρο Ιταλίας, ενώ ως κορυφαία στιγμή του μέχρι τη φετινή πρωτιά, είχε την 20η θέση στο Γύρο Ισπανίας.