Παναθηναϊκός-Βόλος: Σε 6 ημέρες ο Μπόλονι δεν έφτιαξε τον (πράσινο) κόσμο

Πέραν της μητρικής του, ο Ρουμάνος Λάζλο Μπόλονι ομιλεί ουκ ολίγες γλώσσες. Τα ελληνικά όχι ακόμα, αλλά σ’ αυτήν τη φάση δεν του είναι προαπαιτούμενο προσόν για να εδραιώσει τη θέση του στον ‘βαβελικό’ Παναθηναϊκό που άφησε πίσω του ο Ντάνι Πογιάτος. Τον ενδιαφέρει να βρει -πρώτα απ’ όλα- σημείο επαφής και κυρίως επικοινωνίας με τους ποδοσφαιριστές του ‘τριφυλλιού’. Για να ‘ναι απολύτως ξεκάθαρο το μήνυμά του, σωστά μεταφρασμένο, σ’ ένα σύνολο που, όπως ο ίδιος ανέγνωσε, πάσχει από έλλειψη αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης. Δύο στοιχεία που, λειτουργώντας σε παράλληλη δράση, άνοιξαν διάπλατα την πόρτα στον Βόλο για το 1-1 στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αποτέλεσμα που άφησε τους ‘πράσινους’ χωρίς νίκη μετά από 5 αγώνες στη Super League Interwetten και διατήρησαν τη θεσσαλική ομάδα στο πρώτο μισό της κατάταξης με μόλις μια (αμφιλεγόμενη) ήττα (από τον πρωτοπόρο Άρη).

Ο Παναθηναϊκός είχε ολοκληρωτικά αποτύχει να διαχειριστεί το ρίσκο των φιλοξενούμενων. Είχε αποτύχει να εκμεταλλευτεί το γεγονός πως ο Άγχελ Λόπεθ γύρισε τον μεσοεπιθετικό Γκουαροτσένα στην άμυνα και ότι έπαιζε με κεντρικά χαφ τον Νίκο Μαρτίνες και τον Σωτήρη Νίνη (στην επιστροφή ως αντίπαλος στο γήπεδο που πρωτοπάτησε ως επαγγελματίας και έζησε λαμπρές στιγμές, ατομικά και συνολικά), ξοδεύοντας κάθε προϋπόθεση ευκαιρίας με τον Μακέντα που καθυστερούσε σταθερά σε κάθε ενέργεια/απόφασή του. Είχε αποτύχει να προφυλάξει το υπέρ του αποτέλεσμα, προϊόν της εύστοχης κεφαλιάς του Καρλίτος στο 56′, στην εξέλιξη μιας φάσης που ο Ισπανός επιθετικός είχε νικηθεί από τον Γκαραβέλη στο πέναλτι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη αντί του Ιταλού (που είχε επίσης αστοχήσει στο 2-2 με τον ΟΦΗ την περασμένη Κυριακή). Είχε αποτύχει να βγάλει την τελευταία άμυνα τόσο από αριστερά (με τον Ζαγαρίτη και τον Χατζηγιοβαπνη να πράττουν το λάθος) όσο και στο κέντρο της άμυνας, μια και ο σκόρερ Μπαρτόλο βγήκε πριν από τον Σένκεφελντ και πλάσαρε χαμηλά τον όρθιο Διούδη, σφραγίζοντας το χειρότερο ρεκόρ εκκίνησης στο πρωτάθλημα για το αθηναϊκό κλαμπ. Τίποτα δεν είχε δουλέψει σωστά στο τελευταίο 20λεπτο.

Ο Λάζλο Μπόλονι, που διάλεξε να μην ξοδέψει τις 3/5 διαθέσιμες αλλαγές του στο φινάλε έχοντας στο μεσοδιάστημα ενεργοποιήσει τον (παροπλισμένο) Γιοάν Μολό και αφήσει στο γήπεδο τον (χωρίς προετοιμασία) Μαουρίτσιο, αποκρίθηκε μετά το σοκ του 1-1 πως “δεν ήθελα να σπαταλήσω τον χρόνο” και ότι “βασίστηκα στην εμπειρία του Μαουρίτσιο και του Κουρμπέλη“. Αλήθεια είναι ωστόσο πως οι ‘πράσινοι’, είτε είχαν ξοδέψει όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις τους στο διάστημα της υπεροχής τους ως το 60′ (κάτι που αναίρεσε, τουλάχιστον επί προσωπικού ο σχεδόν βουρκωμένος Τάσος Χατζηγιοβάνης, ζητώντας συγγνώμη για τη συνολική αναποτελεσματικότητα της ομάδας) είτε οπισθοχώρησαν αναίτια, περικλεισμένοι από το φοβικό σύνδρομο της αμφιβολίας και αφήνοντας πεδίο ανάπτυξης σ’ έναν ούτως ή άλλως επικίνδυνο και ποιοτικό μεσοεπιθετικά αντίπαλο. Έναν αντίπαλο που, με τον Ουάρντα να μιλά τη γλώσσα της μπάλας, είχε ήδη απειλήσει πρώτος (σε φάση που έβγαλε εντυπωσιακά ο Σωκράτης Διούδης) και είχε αποπειραθεί να σκοράρει πολύ πριν το καταφέρει, δικαίως, στο 92′.

“Οι αλλαγές δεν βγαίνουν κάποιες φορές“, συμπλήρωσε ο Μπόλονι, ο οποίος σε μια προσπάθεια ν’ αμυνθεί υποστήριξε πως “δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω θαύματα“. Όχι τουλάχιστον σε διάστημα μικρότερο των 6 ημερών. Ούτε ο κόσμος φτιάχτηκε σε τόσο μικρό διάστημα, πόσο μάλλον ένας Παναθηναϊκός που θα πρέπει να επανατοποθετηθεί σε νέες βάσεις για ν’ αντέξει τους κλυδωνισμούς που φέρνουν οι συνεχείς αποτυχίες με τον ίδιο βάναυσο-βασανιστικό τρόπο.