Ολυμπιακός-Ζαλγκίρις: Η μη επίθεση του Σλούκα ήταν το άκρον άωτον της ακινησίας

Ως το 30′ του αγώνα στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός είχε φορτώσει το καλάθι της Ζαλγκίρις με 58 πόντους. Όχι μια κακή επίδοση, από τη στιγμή που αύξανε σταθερά την ανά περίοδο παραγωγικότητά του και με μαθηματικά πρότυπα όδευε προς το σύνορο των 80 πόντων. Που, εκτός αν την ίδια ώρα δεχόταν 30+, θα του χάριζε την πρώτη νίκη στη σεζόν στην Euroleague. Στους 18 της πρώτης προστέθηκε άλλος ένας για τους 19 της δεύτερης, πριν έρθουν οι 21 της τρίτης. Πόντοι που συνδυαστικά με την αμυντική συνέπεια (από την πίεση του πανούργου Τζένκινς και τις βοήθειες του Παπανικολάου) δημιούργησαν την απόσταση του +11.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η δουλειά γινόταν ως τότε και θα έλεγες πως η ελληνική ομάδα είχε φροντίσει αφότου προηγήθηκε 37-34 να διατηρεί τον έλεγχο των όσων λάμβαναν χώρα στο παρκέ. Με διαχείριση του αμυντικού ριμπάουντ, άριστη επαφή του Χασάν Μαρτίν με το καλάθι (6/6) και 50% από το τρίποντο (8/16) η εκδοχή να κινδυνεύσει συγκέντρωνε λίγες πιθανότητες, πόσο μάλλον να χάσει, από μια ανανεωμένη Ζαλγκίρις (χωρίς τον ‘κακό δαίμονα’ Σάρας) που έβγαζε ελάχιστη δημιουργία στο σετ παιχνίδι και υπέπιπτε σε λάθη, αβίαστα ή μη. Όλα λειτουργούσαν υπέρ των Πειραιωτών.

Ο Ολυμπιακός όμως ηττήθηκε στην πρεμιέρα του από το σύνολο του πρώτου Αυστριακού κόουτς στη διοργάνωση. Ηττήθηκε 68-67 διότι απέτυχε να κοντρολάρει το προβάδισμά του και τις έξτρα κατοχές που κέρδιζε σταθερά από τις απροσεξίες των φιλοξενούμενων σε επιτυχημένες άμυνές του. Έχασε γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε ν’ αφήσει το ‘ακατέργαστο’ ακόμη δίδυμο Σλούκα-Σπανούλη στο παρκέ και να μην διαλέξει ποιος εκ των δύο θα έχει το κουμάντο, αυτόν δηλαδή που θα παίρνει σταθερά τις αποφάσεις. Έχασε γιατί οι παίκτες του δεν έβαλαν κάμποσα ανοικτά σουτ που προέκυψαν όταν έκλεινε η αντίπαλη άμυνα μέσα. Ούτ’ ένα από τα οκτώ βρήκαν στόχο στην τελευταία περίοδο.

Έχασε γιατί η ατομική άμυνα πάνω στον Γκριγκόνις ή στον Γιοκουμπάιτις, ακόμη και στον Λεκαβίτσιους ενίοτε, ήταν ασθενική, σχεδόν καχεκτική, κι επέτρεπε τις κατά μέτωπο επιθέσεις που δεν έπεφταν σε τείχος βοήθεια αφήνοντας ελεύθερο πεδίο για λέι απ, μακρινά ή κοντινά. Μια τέτοια διείσδυση έφερε το κερδισμένο φάουλ του Γιοκουμπάιτις και τις βολές της ολικής ανατροπής των Λιθουανών που πήραν ό,τι απλόχερα τους δόθηκε.

Έχασε (ο Ολυμπιακός) φυσικά γιατί η τελευταία επίθεση των 3.5 δευτερολέπτων δεν εκδηλώθηκε ποτέ. Το φρακάρισμα του Χέιζ στον Σλούκα με το σώμα ήταν υποδειγματικό μετά την επαναφορά του Σπανούλη από το δεύτερο μισό του παρκέ και η μπάλα δεν έφυγε ποτέ από τα χέρια του. Για κάπου, οπουδήποτε: το καλάθι της Ζαλγκίρις ή για συμπαίκτη. Ήταν η τελευταία ευκαιρία τους. Χάθηκαν όμως πολλές περισσότερες προηγουμένως από την κίνηση στους κενούς χώρους που δεν υπήρχε πια σ’ ένα από τα πιο αντιπαραγωγικά δεκάλεπτα του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκό αγώνα τους (9-21), εντός έδρας. Ένα αρνητικό, σε όλα τα επίπεδα, δεκάλεπτο, με κακή εκτίμηση της απειλής και «αναλγησία» στα μετόπισθεν, που κόστισε την ήττα πριν από την ‘άνοδο’ στο ΟΑΚΑ για μια πρώτη συνάντηση με τον Παναθηναϊκό. Ζόρια από το ξεκίνημα. Άλλωστε για να γυρίσει η μπάλα θέλει δουλειά πολλή.