Αυτή τη φορά η πτώση του Πανιωνίου μοιάζει δίχως αύριο

Το ‘Ιστορικός’ δεν είναι μια υποτυπώδη έννοια που συνοδεύει αυθαίρετα τον Πανιώνιο. Το πιο ξακουστό και πετυχημένο από τα αθλητικά σωματεία του ξεριζωμού βάσταξε μέσα στα χρόνια, κρατήθηκε στην επιφάνεια και κέρδισε δικαιωματικά τον δικό του χώρο στο ‘γίγνεσθαι’ της νεότερης Ελλάδας. Είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που η υπό διάλυση ΠΑΕ, όπως προέκυψε μετά τη διακοπή των διαπραγματεύσεων με τους υποψήφιους αγοραστές-επενδυτές, και η πρόθεση συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής (τέταρτη κατηγορία) προξενούν τόσο μεγάλο κρότο. Σε μια τρομακρική και σχεδόν φαταλιστική συνέχεια των όσων, προ εβδομάδων, μάθαμε πως συμβαίνουν στο μπάσκετ – υπό διαφορετική διοίκηση βέβαια.

Ο Πανιώνιος δεν ήταν πάντα πρωταγωνιστής. Δεν ήταν πάντα η ομάδα που διεκδικούσε (έξι τελικοί κυπέλλου) και κατακτούσε (δύο) τίτλους ή κυνηγούσε και πετύχαινε ευρωπαϊκές υπερβάσεις (Ατλέτικο Μαδρίτης το ’71, Τβέντε το ’80, Ουντινέζε το ’05, Σοσό το ’08). Δεν ήταν καν η ομάδα που ‘χε σταθερή παρουσία στην ανώτερης κάστας του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας απειληθεί κι άλλες πριν πιει το ‘πικρό’ ποτήρι.

Συνολικά υποβιβάστηκε τρεις φορές πλέον από την επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου, στα τέλη των 70s, αμφότερες κατά τη δεύτερη 10ετία της καθιέρωσης της Α’ Εθνικής. Την πρώτη, στο φινάλε της σεζόν 1991-92 ,τερμάτισε 16ος σε σύνολο 18 ομάδων, χάνοντας την τετραπλή ισοβαθμία με Δόξας Δράμας, Ξάνθη και Παναχαϊκή. Η συντριβή με 4-0 από μια αδιάφορη βαθμολογικά ΑΕΛ του Στέφαν Στόικα (χαφ τρικ), συνδυαστικά με την επικράτηση της Ξάνθης στον Βύρωνα (2-1), σφράγισε το μοιραίο και ο Πανιώνιος κλήθηκε ν’ αγωνιστεί στη Β’ Εθνική χωρίς πρότερη εμπειρία. Η δεύτερη ήρθε πριν από πέρας της σεζόν 1995-96. Κατά την προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος ο Πανιώνιος έπαιζε στο Καυτανζόγλειο και έψαχνε το διπλό που θα τον κρατούσε ζωντανό. Ο Ηρακλής ανέτρεψε το πολύτιμο 0-1 των ‘κυανέρυθρων’, ο Πρεντάτου ισοφάρισε και χάρισε ελπίδα νίκης, προτού ο ίδιος με αυτογκόλ στο 87′ τον καταδικάσει οριστικά ως προτελευταίο.

Η τρίτη πέρυσι. Χωρίς αστερίσκους.

Στις πρώτες δύο ο Πανιώνιος επέστρεψε άμεσα. Τη μία ως τρίτος και την έτερη ως πρωταθλητής. Αφενός διέθετε τη δυναμική να το πετύχει αφετέρου τους ποδοσφαιριστές που θα στήριζαν την αποστολή του. Ο Ερασιτέχνης είχε ισχυρές βάσεις, ο Δήμος της Νέας Σμύρνης ήταν αρωγός και οι ακαδημίες του εξακολουθούσαν να παράγουν ποδοσφαιριστές που ενίσχυαν το πρότζεκτ. Το 1992-93 ο Ιστορικός είχε προπονητή τον Μόμσιλο Βούκοτιτς και στο χορτάρι τους Τζανετή, Μάντζιο, Κοπιτσή, Λαγωνικάκη, Λεμονή και φυσικά τον ανυπέρβλητο Μίλικο Πάντιτς να υπηρετούν το έμβλημα. Το 1996-97 υπήρχε η βάση των ποδοσφαιριστών που θα κατακτούσε το κύπελλο τον Απρίλη του ’98 απέναντι στον Παναθηναϊκό (1-0). Φύσσας, Μάντζιος, Βόκολος, Καμίτσης, Κατσαμπής, Σαπουντζής και Ναλιτζής (υπό τον Γιάννη Κυράστα) είχαν δομήσει ένα νεανικό σύνολο που εμφάνισε την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα της κατηγορίας, κερδίζοντας τα 19 από τα 34 παιχνίδια της σεζόν και παίρνοντας ‘ρεβάνς’ από τη ΑΕΛ (με το 3-0 της προτελευταίας αγωνιστικής) έκοβε πρώτο το νήμα.

Έκτοτε και για 23 διαδοχικές σεζόν ο Πανιώνιος ανήκε στην ελίτ. Όπως κι αν αυτή ορίζεται στη δική μας πραγματικότητα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η Νέα Σμύρνη είδε Ρεκόμπα και Εστογιανόφ. Είδε Τζιμπούρ και Μήτρογλου. Είδε Μασούντ και Ανσαριφάρντ. Είδε κι άλλους πολλούς με τα κυανέρυθρα. Είδε φυσικά το σήμα ν’ αλλάζει και το ΑΦΜ να τροποποιείται. Είδε ανθρώπους να οικειοποιούνται και να εκμεταλλεύονται το μεράκι άλλων, των ρομαντικών, για ίδιον όφελος.

Σήμερα δεν βλέπει καν μέλλον. Το τοπίο είναι ομιχλώδες, μια θολούρα εμποδίζει την ορατότητα, αποτρέπει κάθε ψήγμα αισιοδοξίας. Ύστερα από την πώληση των εγκαταστάεων στο Κορωπί, οι ακαδημίες έχασαν μία σταθερή βάση δουλειάς. Η εξελιγκτική διαδικασία έχει πάψει να παράγει ποδοσφαιρικά ταλέντα που προωθούνταν και κάλυπταν τα κενά. Καταλήγουν αλλού από νωρίς. Ο μεγάλος όγκος των οπαδών έχει γυρίσει την πλάτη και δεν ασχολείται. Ξενέρωσε σε μεγάλο βαθμό. Παίκτης-χρηματοδότης δεν έχει εμφανιστεί.

Από τη Δευτέρα η ιδιοκτησία ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να στηρίξει τη συμμετοχή στη Super League 2. Ότι προτίθεται να ζητήσει από την ΕΠΟ την παρουσία της ομάδας στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία. Αν χωράει στον 6ο (που μάλλον χωράει), παρέα με Εθνική, Προοδευτική και Φωστήρα, ή στον 7ο όμιλο. Κατρακύλα. Στο χειρότερο σενάριο θ’ αναγκαστεί να παίξει στην τρίτη κατηγορία της ΕΠΣ Αθήνας. Αντιμετωπίζοντας τον Πανθησειακό και τον Τριφυλλιακό. Γκρεμοτσάκισμα στα βράχια. Γιατί πιο χαμηλά από εκεί δεν έχει. Ή μήπως έχει;