Η αδιανόητη ανατροπή του Ταντέι Πογκάτσαρ άλλαξε το σενάριο του Γύρου Γαλλίας

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που μέχρι πέρυσι θεωρούσαμε δεδομένο, αλλά φέτος μόνο τέτοιο δεν ήταν. Η σημαντικότερη είδηση για το φετινό Tour de France, είναι ότι ολοκληρώθηκε – ευτυχώς χωρίς το παραμικρό πρόβλημα – σώζωντας όχι μόνο τη σεζόν, αλλά κυριολεκτικά – τουλάχιστον προς το παρόν – όλη την επαγγελματική ποδηλασία. Η περίφημη “φούσκα” μέσα στην οποία “περιορίστηκαν” οι αποστολές, οι αθλητές και όλοι οι εμπλεκόμενοι της διοργάνωσης, αποδείχτηκε ανθεκτική στον κορονοϊό, παρά το γεγονός ότι ο αγώνας κινήθηκε στην επικράτεια της Γαλλίας, η οποία εδώ και μερικές εβδομάδες βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό λόγω του δεύτερου κύματος της πανδημίας. Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν, με την ανακούφιση να είναι παρούσα σε όλα τα στρατόπεδα.

Για να είμαι ειλικρινής, το πρωί του Σαββάτου ξεκίνησα να γράφω σιγά-σιγά την ανασκόπηση του Γύρου Γαλλίας και από το μεσημέρι είχα ανοίξει την τηλεόραση, παρακολουθώντας παράλληλα την εξέλιξη του χρονομέτρου. Το κείμενο προχωρούσε, το ετάπ επίσης και για να μην τα πολυλογώ, όταν ο Πογκάτσαρ τερμάτισε, 1800 λέξεις που είχαν γραφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Η μόνη παράγραφος που “διασώθηκε” ήταν η πρώτη που διαβάσατε περί πανδημίας και ολοκλήρωσης του Tour. Όλες οι υπόλοιπες αναπαύτηκαν στο recycle bin, θυμίζοντάς μου για μια ακόμα φορά, έστω και στο πιο ακραίο σενάριο, το πόσο απρόβλεπτο είναι το άθλημα της ποδηλασίας.

Η ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ

Ο φετινός Γύρος Γαλλίας, ένας γύρος κυριολεκτικά ειδικών συνθηκών, η αλήθεια είναι ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μάχη της κίτρινης φανέλας, αποδείχτηκε στην πορεία αρκετά βαρετός και μονότονος για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Ένας συνεχής μονόλογος της Jumbo Visma, που πήρε τα ηνία από την Ineos, αλλά όχι και τα σκήπτρα. Όλα έδειχναν ιδανικά για την ολλανδική ομάδα, η οποία κυριάρχησε σε όλα τα τερέν επί 19 αγωνιστικές ημέρες, κέρδισε τρία ετάπ, είχε στην κατοχή της την κίτρινη φανέλα επί έντεκα ημέρες και το μόνο που απέμενε, ήταν να ολοκληρώσει τον θρίαμβό της στο 20ο ετάπ, εκεί όπου ο Πρίμος Ρόγκλιτς ξεκινούσε με ένα πλεονέκτημα 57″ έναντι του συμπατριώτη του, Ταντέι Πογκάτσαρ.

ΟΜΩΣ… Όμως το Tour, όπως φάνηκε περίτρανα, θέλησε να μας αποζημιώσει έστω και την τελευταία στιγμή, χαρίζοντάς μας μια απίστευτη ανατροπή, μια ανατροπή από αυτές που συμβαίνουν σπάνια, με όλα τα επιμέρους στοιχεία της να προσδίδουν σε αυτή τον χαρακτηρισμό του “έπους”. Γιατί δεν είναι μόνο η διαφορά την οποία υπερκάλυψε με μια αδιανόητη επίδοση ο 22χρονος Σλοβένος, αλλά και το ότι το πέτυχε σε ένα τερέν στο οποίο διακρίνεται ο Ρόγκλιτς, ο οποίος παρεμπιπτόντως, πριν ένα χρόνο, στη Vuelta, στα ίδια ακριβώς χιλιόμετρα (οκ, χωρίς την ανηφόρα στο τέλος), είχε “ρίξει” ενάμισι λεπτό στον Πογκάτσαρ! Να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό που θέλω να πω.

Στο Giro του 2012, ο Χοακίν Ροντρίγκεθ ήταν πρώτος στη γενική με 31″ πλεονέκτημα έναντι του Ράιντερ Χέσχενταλ, με ένα ετάπ να απομένει, τα 28 χλμ ατομικού χρονομέτρου στο Μιλάνο. Ο Ισπανός ανηφορίστας υστερούσε στο συγκεκριμένο τερέν έναντι του all-rounder αντιπάλου του και όλοι θεωρούσαν ως πιθανότερο σενάριο την ανατροπή της τελευταίας στιγμής, όπως και έγινε. Ο Χέσχενταλ κέρδισε 47″ στη διαδρομή από τον Πουρίτο, υπερκάλυψε το μειονέκτημά του και φόρεσε τη ροζ φανέλα στο τελικό βάθρο με διαφορά 16″. Εκεί η κατάληξη μπορεί να είχε χαρακτηριστεί ως “δραματική”, αλλά ήταν σε τεράστιο – συντριπτικό – ποσοστό αναμενόμενη. Κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για αυτό που είδαμε το περασμένο Σάββατο.

ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ Ο ΡΟΓΚΛΙΤΣ, ΚΕΡΔΙΣΕ Ο ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ

Ο Ρόγκλιτς φάνηκε από τα πρώτα χιλιόμετρα “βαρύς” πάνω στο ποδήλατό του, αλλά και στο πάτημά του. Το τελείως αντίθετο δηλαδή από τον αέρινο, δυνατό και σίγουρο ρυθμό του αντιπάλου του. Όμως ας το προσεγγίσουμε τελείως διαφορετικά. Ο Ρόγκλιτς χρειάστηκε 1.56″ περισσότερο χρόνο από τον Πογκάτσαρ για να καλύψει την απόσταση. Ήταν 5ος στον τερματισμό σε μια πολύ μέτρια – κακή αν θέλετε – ημέρα για τον ίδιο. Ας πάμε τώρα στον Ντιμουλάν, ο οποίος έκανε τον δεύτερο καλύτερο χρόνο στην κορυφή του Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, 1.21″ πίσω από τον νικητή. Όταν τερμάτισε, τα σχόλια όλων ήταν ότι είχε πραγματοποιήσει ένα εκπληκτικό χρονόμετρο, πετυχαίνοντας έναν εντυπωσιακό χρόνο.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Ρόγκλιτς είχε αποδώσει πολύ καλύτερα από το 57.51″ και είχε κάνει τον – επαναλαμβάνω, εντυπωσιακό κατά γενική ομολογία – χρόνο του Ντιμουλάν, δηλαδή το 57.16″. Ε λοιπόν, και πάλι θα είχε χάσει την κίτρινη φανέλα από τον Πογκάτσαρ, όχι για 59″, αλλά για 24″. Τι θέλω να πω με αυτό; Πολύ απλά, δυο πράγματα. Πρώτον, ο Πογκάτσαρ έκανε ένα διαστημικό χρονόμετρο και δεύτερον, δεν έχασε το Tour ο Ρόγκλιτς, αλλά το κέρδισε ο συμπατριώτης του. Η επίδοση του 22χρονου είναι εξωπραγματική, ειδικά στα 6 χλμ της ανηφόρας, όπου κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ έχοντας μάλιστα κάνει και αλλαγή ποδηλάτου, που δεν ήταν η καλύτερη, αλλά σίγουρα πολύ ανώτερη από εκείνη του Ρόγκλιτς.

Στο Tour του 1992, στο πρώτο μεγάλο χρονόμετρο εκείνης της διοργάνωσης στο Λουξεμβούργο, σε μια απόσταση 65 χιλιομέτρων, ο Μιγκέλ Ιντουράιν είχε κάνει κάτι το αδιανόητο, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί σε Γύρο Γαλλίας. Είχε “καθαρίσει” την υπόθεση της κίτρινης φανέλας πριν καν ανέβει το πελοτόν το πρώτο μεγάλο βουνό. Ο Ισπανός είχε “ρίξει” 3.41″ στον Μπούνιο, 3.47″ στον Γιάσκουλα, 4.04″ στον Λεμόντ, 4.10″ στον Ροτς και 4.29″ στον Τσίλε, κερδίζοντας την επόμενη μέρα το προσωνύμιο “εξωγήινος” από τη L’Equipe. Εκείνο χωρίς αμφιβολία είναι το κορυφαίο – μεγάλο – χρονόμετρο στη σύγχρονη ιστορία του Tour, όμως εύκολα αυτό του Πογκάτσαρ πλασάρεται στην κορυφαία πεντάδα, για να μην πω τριάδα, ίσως και αμέσως μετά από εκείνο του Ισπανού.

ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΟΝΤ ΚΑΙ ΜΕΡΞ

Στη διάρκεια της μετάδοσης του 20ου ετάπ, είδαμε τον Βαν Άερτ να κάθεται στη hot-seat και να παρακολουθεί τους υπόλοιπους αθλητές. Όταν πέρασε τη γραμμή του τερματισμού ο Ντιμουλάν, βελτιώνοντας τον χρόνο του κατά 10″, η κάμερα ζουμάρισε στο πρόσωπο του Βέλγου. Η ανησυχία, ή μάλλον καλύτερα η αγωνία, ήταν αποτυπωμένη στο βλέμμα του, όχι επειδή ο συναθλητής του τον είχε περάσει, αλλά επειδή από το μόνιτορ έβλεπε το δράμα που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, έβλεπε τον αρχηγό του και την ομάδα του να χάνουν ένα Tour, για το οποίο όλη η Jumbo είχε δουλέψει αγγίζοντας σχεδόν την τελειότητα, αλλά έφτασε στην πηγή χωρίς να πιει το πολυπόθητο νερό.

Χρειάστηκε να περάσουν 31 χρόνια από την ανατροπή της τελευταίας στιγμής του Λεμόντ απέναντι στον Φινιόν, για να ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο. Πολύ περισσότερο, χρειάστηκε να περάσουν 51 ολόκληρα χρόνια, μετά τα απίστευτα επιτεύγματα του Έντι Μερξ, ο οποίος στην πρώτη του συμμετοχή στο Tour κατέκτησε την κίτρινη της γενικής, την πράσινη των πόντων, τη λευκή της σύνθετης και τη βαθμολογία των βουνών (η πουά φανέλα εμφανίστηκε το 1975), για να δούμε κάτι ανάλογο, αφού ο Πογκάτσαρ κατέκτησε κίτρινη, πουά και λευκή, σε ένα μοναδικό ρεσιτάλ, προορισμένο μόνο για τους πολύ λίγους και πολύ εκλεκτούς. Ο νεαρός Σλοβένος αποτελεί ήδη μέρος της ιστορίας του Tour σε ένα από τα πιο λαμπρά κεφάλαια του αγώνα.

Η UAE, γνωρίζοντας τί διαμάντι έχει στις τάξεις της, έχει δηλώσει εδώ και αρκετό καιρό, ότι άμεσος στόχος της είναι να ισχυροποιήσει την ομάδα, ώστε να στηρίξει ακόμα περισσότερο τον Πογκάτσαρ στους επόμενους μεγάλους γύρους. Τί καλύτερο λοιπόν για τους φίλους της ποδηλασίας, να δούμε να δημιουργείται ένας τρίτος πόλος στο πελοτόν, μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα στην Ineos και την Jumbo Visma. Και το λέω αυτό, γιατί φέτος ο Πογκάτσαρ έφτασε σχεδόν μόνος του στην κορυφή, έχοντας χάσει από πολύ νωρίς τους δυο – θεωρητικά – σημαντικότερους βοηθούς του στα βουνά (Άρου και Φόρμολο). Ήταν “υποχρεωμένος” να ακολουθεί συνεχώς τον ρυθμό της Jumbo, φανταστείτε λοιπόν τί θα μπορεί να κάνει με μια ισχυρή ομάδα γύρω του.

ΤΑΝΤΕΪ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ VS ΕΓΑΝ ΜΠΕΡΝΑΛ

Όλοι μιλούσαν πέρυσι για τον Μπερνάλ, τον νεώτερο μεταπολεμικά αθλητή που κέρδισε το Tour, προσπαθώντας να “αποκρυπτογραφήσουν” το μέλλον του Κολομβιανού στο άθλημα, το οποίο τότε προδιαγραφόταν λαμπρό. Προσοχή, σε τίποτα δε θέλω να μειώσω την επιτυχία του, ούτε και αμφιβάλλω ότι θα επιστρέψει δυνατός και ικανός για τα πάντα στη συνέχεια της καριέρας του. Όμως είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις ανάμεσα στους δυο, αφού ο Πογκάτσαρ “διέλυσε” όλες τις πρωτιές του Μπερνάλ. Στην ηλικία (ένα χρόνο μικρότερος), στα ετάπ (κανένα ο Κολομβιανός, τρία ο Σλοβένος), στις φανέλες (δυο ο Κολομβιανός, τρεις ο Σλοβένος) και φυσικά στους αντιπάλους.

Νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα “θαύμα της φύσης”, σε ένα απίστευτο ταλέντο που ξεπερνάει κατά πολύ όλα τα προηγούμενα που έχουμε δει στο πελοτόν τις τελευταίες δεκαετίες. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στα 22 του χρόνια έχει τρέξει μόλις σε δυο μεγάλους γύρους και έχει έρθει 3ος στη Vuelta και 1ος στο Tour, έχει μαζέψει έξι νίκες σε ετάπ (τρεις πέρυσι στη Vuelta, τρεις φέτος στο Tour) και έχει στη συλλογή του ήδη τέσσερις (!) φανέλες (λευκή στη Vuelta, κίτρινη, πουά και λευκή στο Tour). Σήμερα (21/9) γιορτάζει τα 22α γενέθλιά του, φυσικά με τον πιο ονειρεμένο τρόπο, γνωρίζοντας ότι δεν του ανήκει μόνο το μέλλον, αλλά και το παρόν. Όπως χαρακτηριστικά τον παρουσίασε η L’Equipe στο πρωτοσέλιδό της την επόμενη του 20ου ετάπ, είναι ο “Poga Star”.

Ας περάσουμε τώρα και στον μεγάλο ηττημένο της διοργάνωσης, τον Πρίμος Ρόγκλιτς. Εδώ έχουμε ένα μικρό παράδοξο. Ήδη πριν το Tour, πρώτα στο Tour de l’Ain και κατόπιν στο Dauphiné, αρκετοί ήταν εκείνοι που είχαν αναρωτηθεί μήπως ο “κυριαρχικός” Ρόγκλιτς είχε βρει το peak της φόρμας του πολύ νωρίς, κάτι που θα μπορούσε να του στοιχίσει την τελευταία εβδομάδα του Γύρου Γαλλίας, φέρνοντας στο μυαλό τους πιθανότατα το Giro του 2019. Η αλήθεια είναι ότι φέτος στο Tour, ο Ρόγκλιτς έκανε σαφώς καλύτερη διαχείριση δυνάμεων, ενώ – κάτι πολύ βασικό – είχε στη διάθεσή του μια παντοδύναμη ομάδα, κλάσεις ανώτερη από την περσινή Jumbo στην Ιταλία. Οι “Ολλανδοί” νομίζω ότι έκαναν έναν πολύ καλό προγραμματισμό.

Η JUMBO VISMA ΥΠΟΛΟΓΙΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΕΚΤΟΣ…

Δεν τους απασχόλησαν προβλήματα τύπου Ineos, αφού από το Tour de l’Ain και το Dauphiné, φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Σλοβένος θα ήταν ο ένας και απόλυτος αρχηγός, με τον Ντιμουλάν να παίρνει το ρόλο του βοηθού υπερπολυτελείας. Η απώλεια του Κράισβαϊκ δεν επηρέασε τον σχεδιασμό, με την Jumbo Visma να είναι εκείνη που έδινε τόνο και ρυθμό σε όλα σχεδόν τα ετάπ. Ο Ρόγκλιτς δε σπατάλησε πολύτιμες δυνάμεις σε μακρινές επιθέσεις, αλλά περιορίστηκε σε μικρά σπριντ στις ανηφόρες, μαζεύοντας κυρίως μπόνους δευτερόλεπτα και χτίζοντας σιγά-σιγά διαφορές από όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές. Η μοναδική φορά που η Jumbo “επέτρεψε” σε κάποιον αντίπαλο να φύγει μπροστά, χωρίς να αντιδράσει, ήταν στο 8ο ετάπ.

Ήταν στην ανηφόρα του Πεϊρεσούρντ, που η επίθεση του Πογκάτσαρ έμεινε αναπάντητη από Ρόγκλιτς και Jumbo, αλλά τότε ο 22χρονος Σλοβένος δεν αποτελούσε ακόμη ευθεία απειλή, αφού, θυμίζω, είχε χάσει 1.21″ στις βεντάλιες μια ημέρα νωρίτερα. Με την ευκαιρία, ένα ενδιαφέρον στατιστικό είναι ότι οι τρεις από την πρώτη τετράδα της γενικής (Πογκάτσαρ, Πορτ, Λάντα) έπεσαν θύματα του αέρα στο 7ο ετάπ. Εκείνη την “ελευθερία” που έδωσε η Jumbo στον Πογκάτσαρ (ο οποίος κέρδισε 40″ στον τερματισμό), πρέπει να την έχει μετανιώσει σίγουρα, τόσο η ομάδα όσο και ο Ρόγκλιτς. Πάμε όμως στο παράδοξο, προσπαθώντας να το εξηγήσουμε. Πρόκειται για αυτό που συνέβη στο 17ο, το βασιλικό ετάπ.

Όπως θα θυμάστε, στα τελευταία χιλιόμετρα του Κολ ντε λα Λοζ, ο Μιγκέλ Άνχελ Λόπες επιτέθηκε και πήρε διαφορά από τους υπόλοιπους, όμως από πίσω, ο Ρόγκλιτς ξέφυγε από τον Πογκάτσαρ (για πρώτη φορά στον αγώνα) και στον τερματισμό του πήρε 15″ συν 2″ μπόνους, σύνολο 17″, που ανέβασαν τη μεταξύ τους διαφορά στα 57″, κάνοντας τους πάντες να σκεφτούν ότι η υπόθεση κίτρινη φανέλα είχε τελειώσει. Την επόμενη ημέρα ο Σλοβένος έφτασε στον τερματισμό χωρίς προβλήματα, μαζί με τους Βαν Άερτ, Ντιμουλάν και Κους. Που σημαίνει ότι δεν είχε δείξει κανένα σημάδι αδυναμίας, αντίθετα ήταν εκείνος που είχε κερδίσει χρόνο στις Άλπεις από τον Πογκάτσαρ. Πώς εξηγείται λοιπόν η απόδοσή του στο χρονόμετρο;

Ο ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΕΝΑ TOUR

Δε νομίζω ότι χρειάζονται πολλά για να το ερμηνεύσουμε. Έχουμε δει τόσες πολλές φορές μεγάλους αθλητές και πρωταθλητές να έχουν εκείνη την περίφημη “κακή ημέρα”, που συχνά τους βγάζει εκτός διεκδίκησης στόχων. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Ρόγκλιτς λύγισε από την πίεση, είναι απίστευτα ψύχραιμος όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στο Giro του 2019, όταν τα πράγματα δεν πήγαν καλά για αυτόν, δεν κατέρρευσε, αλλά “έσωσε” το βάθρο. Αν περιοριστούμε ψυχρά στα νούμερα, ίσως τελικά να μην είναι τόσο η απόδοση του Ρόγκλιτς εκείνη που του στοίχισε την κίτρινη φανέλα, όσο η εξωπραγματική εμφάνιση του Πογκάτσαρ. Εκεί ίσως να βρίσκεται συνολικά το λάθος της Jumbo Visma.

Το ότι δηλαδή “επέτρεψε” στον συγκεκριμένο αντίπαλο να βρίσκεται σε απόσταση βολής την προτελευταία ημέρα, αντί να έχει φροντίσει να τον θέσει σε μια απόσταση ασφαλείας νωρίτερα, έχοντας το κεφάλι της ήσυχο και καλύπτοντας ακόμα και την πιθανότητα της “κακής ημέρας”. Θα μου πείτε, μπορούσαν να φανταστούν οι αθλητές της ότι ο Πογκάτσαρ θα πραγματοποιούσε αυτή την “στρατοσφαιρική” εμφάνιση; Προφανώς όχι, αλλά διαθέτοντας τέτοιο βάθος και ποιότητα στη σύνθεσή τους και βέβαια, έχοντας υπόψη τους τα όσα πέτυχε ο 22χρονος Σλοβένος ένα χρόνο πριν στη Vuelta, αλλά και στο πρωτάθλημα Σλοβενίας ατομικής χρονομέτρησης φέτος, θα έπρεπε να είναι περισσότερο υποψιασμένοι.

Να συμπληρώσω εδώ ότι το χρονόμετρο στο σλοβενικό πρωτάθλημα, στο οποίο ο Ρόγκλιτς έχασε από τον Πογκάτσαρ για 9″, ήταν χρονοανάβαση, ένας λόγος δηλαδή ακόμα για να έχουν το νου τους και να τον θέσουν εκτός διεκδίκησης πριν το 20ο ετάπ ή έστω, να το προσπαθήσουν. Αντί για αυτό όμως, η Jumbo τον άφησε να ακολουθεί κάθε μέρα τον ρυθμό της και δεν “πονηρεύτηκε” καν ούτε όταν είδε ότι ο Πογκάτσαρ δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να κρατιέται πίσω από τη ρόδα του Ρόγκλιτς. Τελικά μου έχει μείνει η εντύπωση ότι ίσως υποτίμησαν λίγο – ή πολύ; – τον Σλοβένο (και μαζί την άγνοια κιδύνου και την φοβερή του ικανότητα αποκατάστασης μετά και πριν από κάθε ετάπ), έχοντας στραμμένη την προσοχή τους περισσότερο στα άλλα “μεγάλα” ονόματα της γενικής κατάταξης.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ JUMBO VISMA

Δεν είναι καθόλου απίθανο να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι Ρόγκλιτς και Πογκάτσαρ είναι συμπατριώτες και φίλοι, με τον δεύτερο όλο αυτόν τον καιρό να δηλώνει ότι ο πρώτος είναι ο μέντοράς του. Θυμηθείτε τις εικόνες της περσινής Vuelta, τότε που οι δυο τους περνούσαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού και μετά αγκαλιάζονταν και πανηγύριζαν μαζί. Μην το υποτιμάτε, έχω την αίσθηση ότι μέσα στο υποσυνείδητο του Ρόγκλιτς υπήρχε η βεβαιότητα ότι ο “μικρός” θα είναι σούπερ-ευχαριστημένος με τη δεύτερη θέση και αυτό “αποκοίμισε” τόσο τον ίδιο όσο και την ομάδα. Και όταν συνειδητοποίησαν ότι ο 22 χρονος ήταν η πραγματική – και μοναδική – απειλή για την κίτρινη φανέλα, ήταν πλέον πολύ αργά.

Τι περιμένουμε τώρα από την Jumbo; Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις της; Σίγουρα οι πρώτες μέρες ή και εβδομάδες θα είναι δύσκολες. Αγωνιστικά φυσικά και θα πρέπει να συνέλθει το συντομότερο δυνατό, αφού σε δέκα μέρες ξεκινάει το Giro και σε ένα μήνα η Vuelta. Ένα θέμα που σίγουρα θα απασχολήσει μακροπρόθεσμα την ομάδα, θα είναι το “status” των Ρόγκλιτς και Ντιμουλάν (αφήνω εκτός τον Κράισβαϊκ, αφού σίγουρα βρίσκεται ένα επίπεδο πιο κάτω στην ιεραρχία). Ο Ολλανδός, γνωρίζοντας ότι φέτος (μετά από ένα χρόνο αγωνιστικής αποχής) δεν ήταν ακόμα στην κατάσταση που θα ήθελε για να διεκδικήσει το Tour, αποδέχτηκε το ρόλο του βοηθού. Όμως, όπως είδαμε όλοι, βρίσκει πλέον την καλή του φόρμα και λογικά του χρόνου θα θελήσει τα γαλόνια του (συν)αρχηγού.

Από την άλλη, ο Ρόγκλιτς έχασε μια τεράστια ευκαιρία να “παγιωθεί” ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ομάδας (αν έπαιρνε το Tour, θα ήταν ο νικητής των δυο τελευταίων μεγάλων γύρων) και αυτό θα είναι ένα θέμα που θα κληθεί να διαχειριστεί η Jumbo, να βρει δηλαδή μια διαφορετική φόρμουλα για να καλύψει τα “θέλω” και των δυο αθλητών της. Προσωπικά δε νομίζω ότι θα δημιουργηθούν τριβές, αλλά έτσι κι αλλιώς, βρισκόμαστε πολύ, πολύ μακριά από το επόμενο Tour. Κάτι που δε δείχνει βέβαια να συμμερίζεται ο σερ Ντέιβ Μπρέιλσφορντ, ο οποίος, μετά την εγκατάλειψη του Μπερνάλ, δήλωσε ότι η προετοιμασία για τον επόμενο Γύρο Γαλλίας, έχει ήδη ξεκινήσει από τώρα. Με την ευκαιρία λοιπόν, ας πούμε δυο λόγια και για την Ineos.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΤΗΣ INEOS

Μετά από μια οκταετία απόλυτης κυριαρχίας στο Γύρο Γαλλίας (η οποία διακόπηκε προσωρινά μόνο το 2014 λόγω εγκατάλειψης του Κρις Φρουμ), με επτά κίτρινες φανέλες από τέσσερις διαφορετικούς νικητές (Γουίγκινς, Φρουμ, Τόμας, Μπερνάλ), η φετινή συμμετοχή της Ineos συνοδεύτηκε από μια ηχηρή αποτυχία. Ο περσινός νικητής, Μπερνάλ, εγκατέλειψε έχοντας χάσει πολύ χρόνο στη γενική, ενώ συνολικά η λειτουργία της ομάδας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες αλλά ούτε και στις απαιτήσεις του αγώνα. Προσωπικά, το είχα γράψει ήδη από την ανασκόπηση του Tour του 2018, ότι στο “οικοδόμημα” της τότε Sky είχαν αρχίσει να φαίνονται ξεκάθαρα οι πρώτες ρωγμές.

Και όταν λέω οικοδόμημα, εννοώ τους βοηθούς που συνοδεύουν τον εκάστοτε αρχηγό (ή αρχηγούς). Η πασιφανής ανωτερότητα τόσο του Τόμας το 2018, όσο και του Μπερνάλ πέρυσι, κατάφερε να κρύψει ή έστω να καμουφλάρει αυτές τις “ατέλειες”, όμως ήταν ηλίου φαεινότερο ότι χρειάζονταν επειγόντως αλλαγές μέσα στο ρόστερ, ένα ξεκαθάρισμα και ένα φρεσκάρισμα, που όμως δεν έγινε. Αντίθετα, ο Μπρέιλσφορντ περιορίστηκε στο να ανανεώνει μόνο τους αρχηγούς, είτε με φτασμένα ονόματα (Καραπάς), είτε με ονόματα που προορίζονταν κάποια στιγμή να γίνουν αρχηγοί (Μπερνάλ, Σίβακοφ, Σόσα, Γκέιγκεν Χαρτ). Παράλληλα, αποκτήθηκαν και κάποιοι βοηθοί (Καστροβιέχο, Αμαδόρ), αλλά η προσοχή δε δόθηκε εκεί.

Το πρόβλημα για την Ineos είναι ότι ο σκληρός πυρήνας των βοηθών των μεγάλων επιτυχιών είτε μεγάλωσε σε ηλικία, είτε έφυγε από την ομάδα, χωρίς να έχει αντικατασταθεί στο σωστό timing και αυτό είναι ένα λάθος της διοίκησης. Πριν τρία-τέσσερα χρόνια, όποιος κοιτούσε το ρόστερ της ομάδας, ένιωθε πραγματικό δέος, αν το κάνει σήμερα, δε θα εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα, πάντα σε ό,τι αφορά τους βοηθούς. Θα έλεγα ότι η πρώτη πραγματικά σημαντική ενίσχυση της Ineos σε αυτόν τον τομέα την τελευταία διετία, είναι η απόκτηση του Άνταμ Γέιτς από την επόμενη σεζόν. Άρα λοιπόν, πάντα κατά τη γνώμη μου, το πρώτο σοβαρό θέμα για τους “Βρετανούς”, ήταν η έλειψη αξιόπιστων, έμπειρων, “μπαρουτοκαπνισμένων” βοηθών.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ INEOS

Από εκεί και μετά, η αλήθεια είναι ότι όλα πήγαν στραβά για την Ineos, έμοιαζε σα να συγκεντρώνει σε μια σεζόν όλα όσα δεν της είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια. Καταρχάς με μια τεράστια απώλεια, τον Νικολά Πορτάλ, ο αιφνίδιος θάνατος του οποίου τον περασμένο Μάρτιο στέρησε από την ομάδα την κυρίαρχη προσωπικότητα που έπαιρνε όλες σχεδόν τις κρίσιμες αποφάσεις, είτε εντός είτε εκτός αγώνα, τον άνθρωπο που ήξερε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο την Ineos και που ήξερε πώς να διατηρεί τις ισορροπίες όποτε αυτό ήταν αναγκαίο. Ο Μπρέιλσφορντ αποφάσισε να μην τον αντικαταστήσει, αλλά να μοιράσει τις αρμοδιότητές του στους τέσσερις DS της ομάδας, κάτι που όπως φάνηκε, μάλλον δε λειτούργησε ιδανικά.

Το τρίτο πρόβλημα παρουσιάστηκε με τους αρχηγούς και δη τους δυο Βρετανούς. Στο Tour de l’Ain, αλλά και στο Dauphiné, έγινε κάτι παραπάνω από φανερό, ότι κανείς τους δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο μεν Φρουμ δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ακολουθήσει τον ρυθμό μόλις ο δρόμος ανέβαινε, ο δε Τόμας βρισκόταν πολύ κάτω από τα δικά του στάνταρντ. Αυτό αμέσως δημιούργησε μια κατάσταση αβεβαιότητας και μαζί αναμονής, όχι πλέον για το ποιος από αυτούς θα έπαιρνε γαλόνια αρχηγού, αλλά για το αν θα βρίσκονταν στην ομάδα του Tour. Λίγες μέρες αργότερα έσκασε η βόμβα, όταν η Ineos ανακοίνωσε τον αποκλεισμό και των δυο από την οκτάδα του Γύρου Γαλλίας!

Από εκεί και μετά είχαμε μια αλυσίδα γεγονότων, που επηρέασαν σίγουρα σε μεγάλο βαθμό την απόδοση της ομάδας στη Γαλλία. Οι Φρουμ και Τόμας αντικαταστάθηκαν από τους ανέτοιμους (αφού προετοιμάζονταν για το Giro) Καραπάς και Αμαδόρ, ενώ ο μοναδικός πλέον αρχηγός, Μπερνάλ, είχε ήδη αφήσει ερωτηματικά να αιωρούνται μετά την εγκατάλειψή του στο Dauphiné, λόγω ενοχλήσεων στη μέση. Η πτώση του Σίβακοφ στο πρώτο ετάπ (που προοριζόταν να παίξει το ρόλο του Μπερνάλ στο Tour του 2018) χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, ενώ από τη δεύτερη κιόλας ημέρα, έγινε σαφές ότι η μεγάλη στα χαρτιά αντίπαλος, Jumbo Visma, ήταν πολύ ανώτερη και στην πράξη.

46 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΣΕ ΕΤΑΠ

Οι μέρες περνούσαν, ο Μπερνάλ κρατιόταν με τα υπόλοιπα φαβορί, αλλά η Ineos δε φιανόταν πουθενά μπροστά, έχοντας παραδώσει τη γνωστή της θέση στους αθλητές της Jumbo. Η μοναδική φορά που η βρετανική ομάδα αποφάσισε να πάρει τα ηνία του αγώνα, ήταν στο 13ο ετάπ, στην ανηφόρα του Κολ ντε Νερόν, αλλά το αποτέλεσμα στον τερματισμό του Πουί Μαρί, ήταν να χάσει ο Μπερνάλ 38″ από τον Ρόγκλιτς. Ήταν πλέον προφανές ότι η Ineos είχε πρόβλημα και με τον αρχηγό και με τους βοηθούς της. Εγκλωβισμένη για πολλά χρόνια στη μοναδική τακτική που ήξερε να εφαρμόζει, να επιβάλλει δηλαδή το δικό της ρυθμό και να αποδυναμώνει τις άλλες ομάδες μέχρι να επιτεθεί στο τέλος ο αρχηγός της, βρισκόταν σε αδιέξοδο.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο όταν στο 15ο ετάπ, στο Γκραν Κολομπιέ, ο Μπερνάλ κατέρρευσε χάνοντας πάνω από 7 λεπτά στη γενική και αποχαιρετώντας την υπεράσπιση της κίτρινης φανέλας. Μια ημέρα αργότερα, μετά την ολοκλήρωση του 16ου ετάπ, ο Κολομβιανός αποφάσισε να εγκαταλείψει τον αγώνα, με πόνους στη μέση και στο γόνατο. Από εκεί και μετά, ανέλαβε ο Καραπάς να σώσει την αξιοπρέπεια της ομάδας, βγαίνοντας κάθε μέρα στην επίθεση. Στο 18ο ετάπ πήρε μαζί του και τον Κβιατκόφσκι και σε μια υπέροχη κίνηση συναδελφικότητας, παραχώρησε τη νίκη στον Πολωνό, με τους δυο να περνούν αγκαλιασμένοι τη γραμμή του τερματισμού, σε μια από τις πιο όμορφες εικόνες του φετινού Tour.

Αυτή η νίκη όμως, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ελάχιστη παρηγοριά για την ομάδα που ήθελε να επαναλάβει τους προηγούμενους θριάμβους της και να κατακτήσει για έκτη συνεχόμενη χρονιά (και όγδοη συνολικά) την κίτρινη φανέλα. Για την ομάδα – να μην το ξεχνάμε – με το μεγαλύτερο μπάτζετ στην επαγγελματική ποδηλασία, με τα 46 εκατομμύρια ευρώ, 16 περισσότερα από τα 30 της δεύτερης στη λίστα UAE, που τελικά κατέκτησε το Tour και υπερδιπλάσια από τα 20 εκατομμύρια της Jumbo Visma. Πολλοί κατηγόρησαν τον Μπρέιλσφορντ για την επιλογή του να αφήσει εκτός Γύρου Γαλλίας τον Τόμας, ειδικά μετά τις καλές εμφανίσεις του “G” στο Tirreno-Adriatico και πιθανότατα να έχουν δίκιο.

Όμως η φετινή απογοητευτική εικόνα της Ineos δε γίνεται να δικαιολογείται ή έστω να εξηγείται μόνο και μόνο από την απουσία ενός αθλητή. Το θέμα είναι σαφώς πιο περίπλοκο και οι άνθρωποι της ομάδας θα πρέπει να αναλύσουν σε βάθος όλες τις παραμέτρους: προετοιμασία (πολλά ειπώθηκαν για τις εξαντλητικές προπονήσεις του Μπερνάλ στην Κολομβία), σωστή επιλογή αλλά και διαχείριση του ρόστερ, εφαρμογή νέων τακτικών ώστε να υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές στον αγώνα, αλλαγή του τρόπου αποφάσεων στο αγωνιστικό σκέλος της ομάδας με κάποιο πρόσωπο που να έχει τον τελευταίο λόγο όπως μέχρι πέρυσι ο Πορτάλ, αποδοχή, τέλος, της νέας πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί στο πελοτόν, με ισάξιους πλέον αντιπάλους και προσαρμογή στις απαιτήσεις που αυτή δημιουργεί.

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΓΟΝΟΜΕΤΡΟ

Κλείνοντας, να πούμε ότι οι διοργανωτές έκαναν έναν πολύ σωστό σχεδιασμό, πετυχαίνοντας ισορροπία, αλλά και “ανισορροπία”, με την έννοια ότι μοίρασαν δύσκολα, “δύστροπα” ή επικίνδυνα ετάπ σε όλη τη διαδρομή, με παγίδες να παραφυλάνε συνεχώς, σχεδόν κάθε μέρα. Η μεγάλη αποκάλυψη της φετινής διοργάνωσης ήταν φυσικά το Κολ ντε λα Λοζ, ένας “γίγαντας” πέρα από κάθε “λογική” βουνού, μακριά από όσα ξέραμε μέχρι σήμερα, αφού η συνεχής εναλλαγή κλίσεων – με τεράστιες διαφορές κάθε φορά – ήταν μάλλον πρωτόγνωρη για το πελοτόν. Το σίγουρο είναι ότι θα το ξαναδούμε τα επόμενα χρόνια, αφού το “ντεμπούτο” του συνοδεύτηκε από απόλυτη επιτυχία.

Ένα ακόμα συμπέρασμα είναι ότι οι επιθέσεις από τα μεγάλα ονόματα, όλο και λιγοστεύουν. Φέτος είδαμε ουσιαστικά μόνο δυο τέτοιες άξιες λόγου. Η πρώτη ήταν στο 8ο ετάπ, στα Πυρηναία, με τον Πογκάτσαρ να φεύγει μπροστά και να κερδίζει 40″ από τα υπόλοιπα φαβορί, ενώ η δεύτερη ήρθε στο βασιλικό ετάπ (17ο), στο Κολ ντε λα Λοζ, από τον Μιγκέλ Άνχελ Λόπες, που κέρδισε πολύτιμο χρόνο από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ανεβαίνοντας τότε στην τρίτη θέση της γενικής. Άντε να προσθέσουμε σε αυτές τις δυο και εκείνη του Μίκελ Λάντα την επόμενη ημέρα (18ο ετάπ) στο Γκλιέρ, μια επίθεση όμως που δεν απέδωσε καρπούς, αφού δεν υπήρξε ιδανική συνεννόηση με τους συναθλητές του που βρίσκονταν πιο μπροστά.

Τρεις επιθέσεις λοιπόν, όλες κι όλες, σε ένα Tour de France, είναι αν μη τι άλλο, ένας πολύ φτωχός απολογισμός, απογοητευτικός θα τολμούσα να πω, για τους τηλεθεατές. Σε όλα τα υπόλοιπα ετάπ που προσφέρονταν για κάτι τέτοιο, το μόνο που είδαμε, ήταν είτε τις ίδιες τις ανηφόρες – και τις δυσκολίες τους – να είναι εκείνες που καθόρισαν τη σειρά άφιξης των φαβορί στον τερματισμό, είτε κάποια σπριντ στα τελευταία μέτρα για τη νίκη ή τα μπόνους δευτερόλεπτα. Είναι προφανές ότι η ποδηλασία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα. Πλέον οι απαιτήσεις των χορηγών – που βρίσκονται όλο και πιο δύσκολα – είναι τέτοιες, που περνούν την πίεση στους DS, οι οποίοι με τη σειρά τους, ενδιαφέρονται πρωτίστως να διατηρήσουν τα κεκτημένα, από το να ρισκάρουν για κάτι καλύτερο, με τον κίνδυνο να τα χάσουν όλα.

ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΣΕ Ο ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ

Έτσι λοιπόν, ενδοεπικοινωνία και βατόμετρα (κατά κύριο λόγο), αποτελούν “φρένα” στο θέαμα, αφού από τη μια οι DS ανά πάσα στιγμή “εγκαλούν” τον ποδηλάτη τους στην τάξη, αν θεωρήσουν ότι ετοιμάζεται να ρισκάρει, ενώ από την άλλη, οι ίδιοι οι αθλητές “ελέγχουν” συνεχώς τα νούμερά τους, με αποτέλεσμα συχνά να διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι εντυπωσιακό. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι εναντίον της τεχνολογίας, κάθε άλλο, άλλωστε όταν οι ποδηλάτες υιοθετούν κάποια καινοτομία, οι υπόλοιποι περισσεύουμε. Όμως, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έχουν διαμορφώσει μια καινούργια “φιλοσοφία” στην προσέγγιση των αγώνων, πολύ δε περισσότερο στο Γύρο Γαλλίας.

Να δώσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός. Στο βασιλικό ετάπ (17ο), πριν το Κολ ντε λα Λοζ, υπήρχε το Κολ ντε λα Μαντλέν. Η ίδια ανηφόρα έχει κάνει την εμφάνισή της πολλές φορές στο παρελθόν, πριν την ανηφόρα τερματισμού όπως και φέτος, χαρίζοντάς μας επικές μάχες που έχουν μείνει ως ορόσημα στην ιστορία του Tour. Και για να είμαι ακριβής, δεν είναι ότι περιμένω το 2020 να δω εικόνες ανάλογες του 1987, όταν ο Στίβεν Ροτς επιτέθηκε στο Μαντλέν, 100 χλμ πριν τον τερματισμό και χρειάστηκε οξυγόνο στο τέλος για να συνέλθει. Ούτε την επίθεση του Περίκο Ντελγάδο στην ίδια ανηφόρα ένα χρόνο μετά, ούτε την “παράσταση” του Μιγκέλ Ιντουράιν εκεί το 1994, ούτε καν τη μάχη ανάμεσα σε Παντάνι και Ούλριχ το 1998.

Όμως, όπως και να το κάνεις, είναι κάπως απογοητευτικό να βλέπεις αυτή την ιστορική ανηφόρα να περνάει τελείως ανεκμετάλλευτη από όλους και η δράση να περιορίζεται σε ένα τέτοιο ετάπ (το βασιλικό, μην το ξεχνάμε) μόνο στα τελευταία δέκα λεπτά του αγώνα. Με την ευκαιρία, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα μοναδικά δυο ετάπ βουνών που είδαμε δράση και σχετικό θέαμα (λέω σχετικό γιατί και πάλι περιορίστηκε στο τέλος των ετάπ), ήταν στο 9ο και στο 17ο, τις μοναδικές δηλαδή δυο φορές που “έσπασε” η συμπαγής Jumbo Visma και όλα τα φαβορί έμειναν ουσιαστικά μόνα τους (στο 17ο ο Ρόγκλιτς έμεινε μόνο με τον Κους). Αν δηλαδή δεν υπήρχε η ανατροπή του Πογκάτσαρ στο Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, τότε σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα βαρετό Tour.

Αυτός είναι και ο λόγος που η νίκη του Σλοβένου άλλαξε τα πάντα. Δεν είναι μόνο ότι διέλυσε το προδιαγεγραμμένο σενάριο, αλλά το γεγονός ότι κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από την ομάδα του να διατηρηθεί κοντά στην κορυφή χωρίς μεγάλες απώλειες και να βγάλει το “μαστίγιο”, όταν πλέον ο αντίπαλός του δεν είχε κανένα – χρονικό ή αγωνιστικό – περιθώριο αντίδρασης. Η νίκη του Πογκάτσαρ επιβεβαιώνει πλήρως ότι η νέα γενιά βρίσκεται εδώ, στο παρόν και πλέον πρωταγωνιστεί. Πήρε τη σκυτάλη από τον Μπερνάλ και τερμάτισε πρώτος σε ένα Γύρο Γαλλίας που διεξήχθη με το φάντασμα του κορονοϊού να απειλεί το ίδιο το άθλημα. Τελικά όμως ο αγώνας κρίθηκε στα πετάλια. Και κέρδισε ο καλύτερος.

ΥΓ. Θα ήθελα να επεκταθώ με περισσότερες λεπτομέρειες σε όλη την εξέλιξη του αγώνα και να αναφερθώ στους υπόλοιπους ποδηλάτες που ξεχώρισαν εντυπωσιάζοντας με την απόδοσή τους. Όμως η άδεια βρίσκεται ήδη εδώ και απαιτεί επιτακτικά να βάλω ένα τέλος στο κείμενο. Θα τα ξαναπούμε πιο αναλυτικά με την πρώτη ευκαιρία!