Η Μπάγερν ήταν ενοχλητικά τέλεια αλλά δεν θα έχει ιστορική ανταπόκριση

Διόλου τυχαία, στα χασομέρια του τελικού, ο Φιλίπε Κοουτίνιο πήγε στη γωνία για καθυστέρηση. Αυτό που είχε προηγηθεί ήταν ένα γρήγορο πιάσιμο-δώσιμο του Χάνσι Φλικ με την μπάλα εκτός γηπέδου και μία μετωπική του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, για να πετύχει το 2ο γκολ της Μπάγερν. Η καθυστέρηση, ένα αναγκαίο κακό στον ανταγωνισμό, είναι και ίδιον μιας πονηριάς η οποία απαντάται στα πιο θερμά κλίματα. Με τα θετικά και τα στραβά της, η Μπάγερν Μονάχου, πρωταθλήτρια Ευρώπης για 6η φορά με το 1-0 επί της Παρί Σεν Ζερμέν στη Λισαβόνα, δεν είναι η ομάδα που θα κάνει καθυστερήσεις.

Επίσης, δεν είναι εκείνη που θα αλλάξει το σχέδιό της επειδή αλλάζει ο χρόνος. Κάθε επίθεση της Παρί έμοιαζε με αντεπίθεση, επειδή το σχέδιο της Μπάγερν, σε κάθε περίπτωση αυτού του παιχνιδιού, ήταν να πρεσάρει στο επιθετικό μισό της κάθε μπάλα, όχι απαραιτήτως για να κάνει ευκαιρίες και κατοχή, αλλά για να μη δώσει χώρο ώστε να έχουν οι Γάλλοι τον έλεγχο του κέντρου. Από το κέντρο ως και τη γραμμή της μεγάλης περιοχής της, η ομάδα του Τόμας Τούχελ υπέφερε περισσότερο έχοντας την μπάλα στην κατοχή της, παρά αμυνόμενη. Η Μπάγερν, με τον Νεϊμάρ και τον Κιλιάν Εμπαπέ να βγαίνουν πολλάκις από τα πλάγια, ήθελε να τους απομονώσει. Ήθελε να τους δώσει τον χώρο να κάνουν τις επελάσεις τους, αλλά δεν τους έδωσε έναν δεύτερο ποδοσφαιριστή, ώστε να μην αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν μόνοι τους μία τριάδα παικτών που πήγαινε προς το μέρος τους. Ακόμα και με την ευχέρεια να τρέχουν κι οι δύο, η απόσταση ήταν τόσο μεγάλη που ο Άνχελ ντι Μαρία, ο οποίος θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του ελεγκτή ρυθμού στο δεξιό επιθετικό άκρο της Παρί, δεν είχε τη θεαματική συνεισφορά.

Μπορεί να διαφωνήσει κάποιος, παρά το αποτέλεσμα, ότι το πλάνο πέτυχε. Η Μπάγερν εξαρτιόταν πολύ από την απόδοση του Μάνουελ Νόιερ, που αντιμετώπισε προ τριμήνου, με την υπογραφή στο νέο συμβόλαιό του, το οποίο θα τον κρατήσει στο Μόναχο ως το 2023, τα ρεπορτάζ που ήθελαν αισθητή τη διαφορά της επιθυμίας του με την οικονομική οριοθέτηση του βαυαρικού κλαμπ. Ο Νόιερ έκανε κάποιες εντυπωσιακές επεμβάσεις, η εστία του δεν παραβιάστηκε. Η ουσία, ωστόσο, βρίσκεται στο γεγονός ότι η Μπάγερν, στο 2′ ή στο 93′ τήρησε αυτό το πλάνο απαρέγκλιτα. Δεν το άλλαξε λεπτό. Δεν επηρεάστηκε από κάποιον εξωγενή παράγοντα.

Ήταν η χαρά του αθλητικού ψυχολόγου, που η δουλειά του είναι να πείθει τους ποδοσφαιριστές ότι το αποτέλεσμα προκύπτει, είναι κάτι ξένο προς τη δική τους εργασία, που είναι να παίζουν. Η διαδικασία της ανάλυσης του αποτελέσματος κατά τη διάρκεια παιχνιδιού αποσπά τον αθλητή από το ίδιο το παιχνίδι, είναι ένα εξωτερικό ερέθισμα που αλλοιώνει τη συγκέντρωσή του στα αληθινά δρώμενα. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι ο μαγικός ζωμός που έχουν ανακαλύψει στο Μόναχο. Όλοι οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές στον κόσμο έτσι λειτουργούν. Όλα τα σύνολα που έχουν αποκτήσει χημεία και επικοινωνία. Η διαφορά της Μπάγερν με τις υπόλοιπες ομάδες είναι ότι ενώ αναπόδραστα κάποια στιγμή ο λειτουργός θα σκεφτεί το όφελος, οι ποδοσφαιριστές της βαυαρικής ομάδας παραδοσιακά ενεργούν με βάση το πλάνο και το τι συμβαίνει στο ίδιο το παιχνίδι.

Είναι η πειθαρχία, που οδηγεί στην αθανασία. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τα ελεύθερα γερμανικά μυαλά, όπως ο Τούχελ και ο Γιούργκεν Κλοπ, προφανώς έχουν τις ενστάσεις τους, όχι μόνο με αυτήν τη μεθοδικότητα που κάποιες στιγμές παραπέμπει στον αρτηριοσκληρωτισμό, αλλά και με τον τρόπο που η Μπάγερν φέρεται στις υπόλοιπες γερμανικές ομάδες. Ακόμα και με τον νεποτισμό, που ανά καιρούς γίνεται όλο και πιο έντονος, κυρίως όταν τα ονόματα των βετεράνων της έρχονται στην επιφάνεια. Δεν συμβαίνει πάντα, όπως δεν συμβαίνει και αυτήν την εποχή, με τον πρώην CEO της Adidas, Χέρμπερτ Χάινερ, στην προεδρία της ομάδας. Αλλά γίνεται. Ο Τούχελ πολύ θα ήθελε να τη νικήσει σε έναν τελικό Champions League, ωστόσο ήταν αναπόφευκτο να ‘λυγίσει’ από μία ομάδα που έκανε το εγχώριο νταμπλ και κατέκτησε τη διοργάνωση δίχως να χάσει βαθμό: 11 παιχνίδια, ισάριθμες νίκες και 43 γκολ, εκ των οποίων τα 17 σε λονδρέζικες ομάδες, την Τότεναμ και την Τσέλσι, σε 4 παιχνίδια και τα 8 στην Μπαρτσελόνα, σε μονό προημιτελικό. Μιλάμε για κάτι ανεπανάληπτο σε αυτό το επίπεδο, μία κυριαρχία αλησμόνητη, η οποία, ωστόσο, δεν πρόκειται να έχει την ιστορική ανταπόκριση που της πρέπει.

Η Μπάγερν δεν ‘μιλάει’ στις καρδιές των ανθρώπων. Καμία ομάδα της, ποτέ, δεν θεωρήθηκε πολύ μεγάλη, πολύ καταλυτική. Αν κάποιος επιχειρήσει να διαλέξει πρωταθλήτριες Ευρώπης που σε μία σεζόν επηρέασαν το ποδόσφαιρο, την Μπάγερν σε αυτές τις 6 περιπτώσεις που έχει κερδίσει τη διοργάνωση, ευρισκόμενη ξανά στην 3η θέση, μαζί με τη Λίβερπουλ, πίσω μόνο από τη Μίλαν των 7 και τη δυσδιάκριτη Ρεάλ των 13 κατακτήσεων, θα είναι απίθανο, στην περίπτωση που δεν είναι υποστηρικτής της, να την έχει μέσα στην πεντάδα του. Αλλά η συγκεκριμένη ομάδα δεν έχει ματαξαναγίνει.

Και είναι δίκαιο. Ο άνθρωπος εξ ιδιοσυγκρασίας διαλέγει τη θνησιμότητα, αν αναλογιστεί πως η αθανασία δεν επιτυγχάνεται δίχως αμαρτία. Η Μπάγερν ήταν άψογη, ενοχλητικά τέλεια. Ήταν η σέντρα του Γιόσουα Κίμιχ για την κεφαλιά του Κίνγκσλεϊ Κομάν στο 59′. Ευθυτενής, με μια αποφασιστική μπαλιά, με φάλτσα αλλά και ευθεία, σαν κάποιος που λέει την αλήθεια δίχως διακριτικότητα, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες.

Έφτασε στο ιδεατό, υπό την έννοια ότι για μία χρονιά έκρυψε τις αδυναμίες της και προέβαλε τις δυνατότητές της, κατορθώνοντάς το σε ένα ποσοστό που άγγιζε το 100%, χωρίς να έχει κάποιον ‘εξωγήινο’ στο ρόστερ της, αν, εν πάση περιπτώσει, δεν θεωρήσουμε ότι ο Λεβαντόφσκι του 1,5 γκολ ανά ματς και των 6 ασίστ δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Ήταν αλάνθαστη σε αυτό που έκανε, σε αυτό που στήριξε, όχι σε εκείνο που θα έριχνε τα σαγόνια του θεατή. Ήταν αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για τους Γερμανούς, στην ιδανική διάστασή του.

Αυτή είναι η δουλειά που γίνεται κάθε χρόνο σε κάθε Μπάγερν. Είμαστε υπηρέτες της ομάδας, εκτελωνίζουμε το σχέδιο, ψάχνουμε το ολοκληρωτικό. Το κάνουμε με κάθε κόστος, με ήττες, με αποκλεισμούς, με στιβαρότητα, μέχρι να βρούμε το σύνολο που θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο τον τρόπο μας, ώστε να νικάμε έτσι. Μόνο αυτό επιτρέπεται.

Γι’ αυτό, άλλωστε, πρόκειται για ένα απομακρυσμένο επιβλητικό κάστρο με ηλεκτρικούς φράχτες, που οι άτακτοι κι οι περίεργοι τιμωρούνται κατά την προσέγγισή τους. Από το 1974 έως το 1976, το 2001, το 2013 και το 2020 η Μπάγερν έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η ομάδα που έγινε υπερδύναμη με έτος έναρξης το 1968 πέτυχε την αθανασία πειθαρχώντας. Δεν θα αλλάξει τον κόσμο ούτε θα βρει μιμητές, διότι η δημιουργικότητα, αυτό που αποκαλείται αριστούργημα, αναντίρρητα χρειάζεται ανυπότακτα και ατίθασα μυαλά. Με την έννοια που αυτά ορίζονται στον δυτικό κόσμο. Ωστόσο, είναι τέτοια η ροπή προς την ανυπακοή, που το να είναι κάποιος πιστός στο πλάνο του πρέπει να ορίζεται ως πράξη επανάστασης. Ειδικά αν, στον πιο περίεργο τελικό στην ιστορία, εκείνον που γίνεται μήνα Αύγουστο, στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης.