Να μιλήσουμε λίγο για τους Ράπτορς και την ικανότητα να κρατήσουν το στέμμα

Μέρες ήθελα να γράψω για το πόσο έχουν αγνοηθεί οι Ράπτορς, στις συζητήσεις για το πού θα καταλήξει το φετινό πρωτάθλημα του ΝΒΑ, ενώ δεν θα έπρεπε. Αλλά ξέρεις. Με ‘έφαγε’ η καθημερινότητα. Ώσπου έγινε αυτό -και όπως καταλαβαίνεις, στένεψαν τα όρια. Δεν έχω άλλα περιθώρια.

Το 114-106 επί των Μπακς είχε για πρωταγωνιστή τον Κρις Μπούσερ, ο οποίος έκανε ρεκόρ καριέρας (25 πόντοι), κατέβασε και 11 ριμπάουντ και ηγήθηκε της διαδικασίας. Ο ρούκι Ματ Τόμας έκανε ρεκόρ σεζόν με 22 πόντους και ο κόουτς Νικ Νερς δήλωσε ευτυχής που αμφότεροι ανταποκρίθηκαν.

Θα μου πεις, έλειπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο -ο οποίος ‘έβγαλε’ το φρονιμίτη. Θα σου πω ότι και οι Ράπτορς δεν είχαν τον Κάιλ Λόουρι (πονούσε στη μέση), τον Σερτζ Ιμπάκα (είχε πρηστεί το δεξί γόνατο) και τον Φρεντ ΒανΦλιτ (έχει υπερέκταση δεξιού γονάτου). Άρα, πάμε παρακάτω. Το Μιλγουόκι έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση της Ανατολής, για δεύτερη σερί σεζόν και οι πρωταθλητές έχουν διασφαλίσει το Νο2. Συνεπώς, δεν είχαν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν. Είχαν όμως, να δείξουν πράγματα. Του τύπου ‘αυτή είναι η φάση μας’. Ας δούμε λοιπόν, τη φάση των ‘Πτερόσαυρων’, οι οποίοι είχαν 23 νίκες στα 27 τελευταία ματς πριν το lockdown. Στη ‘φούσκα’ μέτρησαν το +15 επί των Λέικερς και το +4 επί των Χιτ, για να έλθει και το +8 επί των ‘Ελαφιών’. Θα έλεγες πως κάνουν πραγματάκια.

Πριν περάσω στο τι κάνουν, θα σου πω ότι το κύριο πλεονέκτημα που απολαμβάνουν είναι ότι ουδείς ασχολείται μαζί τους. Μολονότι είναι οι πρωταθλητές -και συνήθως όλοι θέλουν να κερδίσουν τους πρωταθλητές, γεγονός που αυξάνει την πίεση-, η φυγή του Καγουάι Λέοναρντ τους έκανε irrelevant. Έλα όμως, που δεν είναι. Αλλά αφήνουν τον κόσμο να λέει ό,τι θέλει, γιατί τους βολεύει αφάνταστα.

“Το Τορόντο είναι εξαιρετική ομάδα, χωρίς ναι, μεν, αλλά. Είναι εξαιρετικά κοουτσαρισμένη, έχει DNA πρωταθλητή και αν τα media δεν ασχολούνται, οι παίκτες ξέρουν ποιοι είναι”. ΛεΜπρον Τζέιμς

Το Five Thirty Eight έφτιαξε ένα λογάριθμο, για να ‘προβλέψει’ το φετινό πρωταθλητή. Το ονόμασαν Raptor. Καλό; Ας δούμε τι δείχνει σήμερα.

Το ESPN έγραψε πως “σε μια λίγκα που κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο, από την παραγωγή της περιφέρειας, ο Νικ Νερς (της πολυετούς θητείας στην Αγγλία, πριν βρει χώρο στο ΝΒΑ) έχει βρει τρόπο να ‘ενοχλεί’ τις επικρατέστερες τακτικές”. Θύμισε το box and one που είχε επιστρατεύσει εναντίον των Ουόριορς, στους περυσινούς τελικούς -με το one να αφορά τον Στεφ Κάρι. “Το σταφ του Νερς είναι γνωστό για την απρόβλεπτη, πρωτοποριακή και αντισυμβατική προσέγγιση στα πράγματα. Οι τακτικές του Νερς στην άμυνα, αφορούν πίεση σε όλο το γήπεδο, ζώνες 2-3 και παγίδες στο μισό γήπεδο κλπ. Το πραγματικό τρικ είναι πως το ρόστερ του είναι γεμάτο από τύπους που είναι έτοιμοι και έχουν τη διάθεση να θέσουν σε εφαρμογή όλα αυτά”.

“Οι Ράπτορς αγαπούν τη σκοτεινή τέχνη της άμυνας”

Οι ειδικοί λοιπόν, εξηγούν πως στον κεντρικό άξονα του τρόπου που διαχειρίζονται οι Ράπτορς τον εαυτό τους, είναι οι Μαρκ Γκασόλ και Σερτζ Ιμπάκα “που προστατεύουν εξαιρετικά τη στεφάνη και επικοινωνούν μοναδικά, μεταξύ τους”. Σύμφωνα με το NBA stats το Τορόντο επιτρέπει 41.8 πόντους ανά ματς, από τη ρακέτα. Είναι στο Νο2 της λίστας. Στο Νο1 είναι το Μιλγουόκι (38.5).

Θα ήταν χρήσιμο να θυμάσαι πως ο Λέοναρντ έχει χαρακτηριστεί “ο καλύτερος αμυντικός στα ‘φτερά’, της γενιάς του”. Θα υπέθετες πως μετά την έξοδο του από τον Καναδά, το Τορόντο θα αποδυναμωνόταν. Αυτό δεν συνέβη. Τουναντίον, βελτιώθηκε. Οι 106.8 πόντοι (ανά 100 κατοχές) του πέρυσι, όταν πήραν τον τίτλο έχουν γίνει φέτος 104.7. Η έρευνα που ‘χε κάνει ο Μάικ Πράντα, του SB Nation τον Φλεβάρη είχε δείξει πως “το Τορόντο είναι η πιο τσιγκούνικη ομάδα του ΝΒΑ, επιτρέποντας 1.04 πόντους ανά ματς. Είναι η δεύτερη καλύτερη της κατηγορίας ‘πόντοι από λάθη’ και ενώ επιτρέπουν το δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό τρίποντων, οι αντίπαλοι έχουν το χαμηλότερο ποσοστό της λίγκας. Η ατελείωτη πίεση που ασκούν είναι το ‘κλειδί’ της επιτυχίας τους”.

“Στα φτερά βρίσκεται ο –Πασκάλ Σιακάμ, o oποίος φημίζεται για το πλούσιο μενού του. Κυρίως, φημίζεται για την αποτελεσματικότητα του, στην άμυνα στο τρίποντο. Σύμφωνα με το Second Spectrum αυτοί που ‘χει ‘πιάσει’ έχουν 31.2% σε 337 προσπάθειες -τρίτη καλύτερη επίδοση σε 33 παίκτες και τουλάχιστον 250 άμυνες. Ο Φρεντ ΒανΦλιτ επίσης, φημίζεται για την άμυνα στην περιφέρεια (ηγείται της λίγκας σε αλλοίωση πασών -οι Ράπτορς αφήνουν τους αντιπάλους να σκοράρουν 33.6% από το τρίποντο και είναι οι καλύτεροι όλων), ενώ ο Κάιλ Λόουρι είναι μετρ στο να κερδίζει φάουλ. Οι Ράπτορς εφαρμόζουν διαφορετικές, ανορθόδοξες αμυντικές στρατηγικές που δημιουργούνται ειδικά επί κάθε αντιπάλου. Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει, από παιχνίδι σε παιχνίδι”, με την αποτελεσματικότητα να είναι δεδομένη, καθώς έχουν τη δεύτερη καλύτερη άμυνα. “Στο ματς με τους Χιτ, η πιο αποτελεσματική ομάδα από το τρίποντο είχε 31%, με τον Ντάνκαν Ρόμπινσον, δεύτερο σε τρίποντα, μετά τον Τζέιμς Χάρντεν να περιορίζεται στο 1/4”. Από την εικόνα δεν μπορεί να λείψει και ο OG Aνουνόμπι, ο οποίος επίσης ‘θυσιάζεται’ για το κοινό καλό.

Τα τρίποντα που δεν αφορούν ασίστ (που σηκώνεται ο παίκτης και σουτάρει, όταν το νιώσει, γιατί μπορεί) έχουν φτάσει στα 7.8 ανά 100 κατοχές, σε κάθε ματς. Γενικά. Εναντίον των Ράπτορς γίνονται 5.7 -τα λιγότερα στη φετινή λίγκα. Και το ποσοστό αυτών που τα παίρνουν είναι 29% (δεύτερη καλύτερη επίδοση). Οι αντίπαλοι του Τορόντο βάζουν 1.6 τρίποντα (χωρίς βοήθεια) ανά ματς και ως εκ τούτου, καλούνται να βρουν λύσεις από αλλού. Όλα αυτά, έγιναν άρθρο από το SB Nation που είχε ως τίτλο “The Raptors are the NBA’s biggest pain in the ass”.

Να δούμε όμως, τι γίνεται και στην άλλη άκρη του γηπέδου. “Στα 33 ο Κάιλ Λόουρι, πιο υποτιμημένος παίκτης της γενιάς του, έχει φτάσει στο πικ της καριέρας του, φέτος. Πέραν των όσων φαίνονται στο στατιστικό (πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ) κάνει και πολλά από αυτά που κρίνουν αποτελέσματα, και δεν αποτυπώνονται στα ‘λογιστικά’. Επίσης, υπάρχει ο Σιακάμ, ο οποίος φέτος έχει μεγαλύτερο usage% (αριθμό plays που κρίνονται από τα χέρια του) και είδε τους 16.9 πόντους με 54.9% που είχε πέρυσι να γίνονται 23.5 πόντοι, με 45.7% φέτος. Όταν δεν είναι αυτοί, υπάρχει ο ΒανΦλιτ να κάνει ένα βήμα μπροστά. Εναντίον των Χιτ, έκανε νέο ρεκόρ καριέρας, με 36 πόντους που είχε 13/13 βολές. Τη δουλειά του κάνει πολύ καλά και ο Νορμ Πάουελ, ενώ αυτός που ‘χει προστεθεί φέτος στις λύσεις, είναι ο Ανουνόμπι, ο οποίος έχασε πέρυσι τα playoffs λόγω σκωληκοειδίτιδας και την τρέχουσα σεζόν κάνει τα πάντα σε άμυνα και επίθεση (έχει true percentage στα σουτ, άνω του 60%, με τον τρόπο που παίζει η ομάδα του να τον ‘βγάζει’ στο ένας εναντίον ενός που συνήθως το κάνει εύκολο, ενώ το μήκος του να τον κάνει αποτελεσματικό στην άμυνα)”.

Επίσης, είναι χρήσιμο να μη ξεχνάς την ύπαρξη των Γκασόλ, Ιμπάκα, Νόρμαν Πάουελ και Τέρενς Ντέιβις. Συν όποιον άλλον προκύπτει κάθε βράδυ, βάσει των ευκαιριών που μοιράζει ο Νερς, γνωρίζοντας πως όλοι έχουν αφομοιώσει τις βασικές αρχές. Με πρώτη το ‘δεν αφήνουμε κανέναν ελεύθερο’, με την υγιή τους έκδοση να τους επιτρέπει να απλώνονται στο παρκέ και να ‘πνίγουν’ τους αντιπάλους τους -γιατί όλοι είναι αθλητικοί, έχουν υψηλό μπασκετικό IQ και έχουν ‘δουλευτεί’ πολύ στην προπόνηση. Με αυτά και με αυτά, κόβουν, κλέβουν και ‘βγάζουν’ 24.3 πόντους στο transition -ανά αγώνα-, τους περισσότερους από όλους.

Το Ringer κατέληξε στο ότι “οι πρωταθλητές δεν χρειάζονται έναν σταρ για να είναι ανταγωνιστικοί. Το στιλ που παίζουν δημιουργεί τους σταρ, καθώς όλοι μπορούν να σουτάρουν τρίποντα και να παίξουν άμυνα. Και αν αυτό δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα περίπλοκο, το δεδομένο είναι πως δεν υπάρχει άλλη ομάδα στη λίγκα που να το απολαμβάνει”. Οι περισσότερες ομάδες έχουν έναν ψηλό και τέσσερις σουτέρ. Το Τορόντο έχει στο παρκέ πέντε σουτέρ, από την αρχή έως το τέλος. Μαζί με το Ντάλας είναι οι μόνες ομάδες που το κάνουν αυτό.

Οι ειδικοί εστιάζουν στο ότι ένας σταρ πάντα χρειάζεται, για να περάσει το σύνολο στο επόμενο επίπεδο. Κάτι που είναι ανάγκη στα playoffs. Οι Ράπτορς έχουν γεμάτο ρόστερ και έχουν και θαυμαστή ισορροπία. “Και μάλλον θα χρειαστούν κάποιον σαν τον Καγουάι για να πάρουν τον τίτλο. Ως ομάδα με την ικανότητα να δημιουργεί σταρ, κάποια στιγμή θα καταφέρει να αποκτήσει και τον superstart της. Το έκανε με τον Καγουάι. Θα το κάνει ξανά”. Στο μεσοδιάστημα, δηλαδή φέτος έχει τη μοναδική ευκαιρία να αποδείξει πως η δουλειά μπορεί να γίνει και χωρίς superstar. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει.