Το adidas power soccer εφάρμοσε το πιο λυτρωτικό τάκλιν για όλα τα δεινά

Η μετάβαση από εποχή των ‘πρωτόλειων’ παιχνιδομηχανών της Nintendo ή της Sega σε αυτήν του Playstation ήταν τουλάχιστον συναρπαστική για κάθε παιδί-έφηβο των 90s. Ένας νέος κόσμος που απλωνόταν μπροστά του κάθε φορά που το εκάστοτε δισκάκι γυρνούσε μέσα στην κονσόλα και αυτός ο συριχτός ήχος ακουγόταν σαν γλυκιά μελωδία.

Για τα παιδιά που ξόδευαν, παράνομα, το χαρτζιλίκι τους στο Virtua Striker του γειτονικού ‘μπιπλικάδικου’, η ανεύρεση ενός αντίστοιχου sport game για τη νέα κονσόλα του σπιτιού ήταν υψίστης σημασίας. Πριν από 1/4 του αιώνα το Pro Evolution δεν υπήρχε καν ως ISS, μια κι έκανε πρεμιέρα στα τέλη της δεκαετίας, και το FIFA στο πρώιμο στάδιο της εξέλιξης ΤΟΥ απείχε ακόμη ‘έτη φωτός’ από την επιδραστικότητα που ανέπτυξε στην κοινότητα των gamers με την πάροδο των χρόνων.

Τότε υπήρχε ΜΟΝΟ το adidas power soccer. Τρεις λέξεις που γέμιζαν το στόμα. Επρόκειτο για μια θεωρητικώς τίμια για εκείνη τη γενιά προσπάθεια της Psygnosis (με σήμα την κουκουβάγια) που πρωτοκυκλοφόρησε το 1996 και δημιουργούσε την απόλυτη ψευδαίσθηση (είναι η αλήθεια) μιας εξελιγμένης μορφής των όσων μέχρι τότε γνώριζαν άπαντες για τα arcade soccer, έχοντας πρωτομυηθεί στο ‘Kick Off’ ή στο ‘Sensible Soccer’.

Ήταν, δυστυχώς, μια πλάνη που ανακάλυψες εκ των υστέρων. Σε παραπλανούσε το εμπνευσμένο intro.

Κι αν δεν είχες την απαίτηση τα ονόματα των διάσημων ποδοσφαιριστών της εποχής ν’ αναγράφονται στην πλειονότητά τους σωστά, και όχι με αστείους αναγραμματισμούς που παρέπεμπαν σε ανορθόγραφους, όφειλαν τουλάχιστον οι developers να έχουν φροντίσει πολύ περισσότερο το game mode. Όσοι εξ ημών εθίστηκαν θα θυμούνται πολύ καλά πως, ιδίως με τον υπολογιστή για αντίπαλο κι όχι τον αδερφό/κολλητό/συμμαθητή, οι πάσες σπανίως κατέληγαν σε συμπαίκτη, η αμυντική συμπεριφορά παικτών σε φάσεις που έπρεπε να μαζέψεις την μπάλα ήταν το λιγότερο ανεκδιήγητη και ο εκάστοτε γκολκίπερ δεχόταν κωμικά αστεία γκολ υπό συγκεκριμένες συνθήκες: σουτ από συγκεκριμένο σημείο ένα βήμα μετά το κέντρο, λόμπα που τον κρεμούσε ανερυθρίαστα και τα λεγόμενα predator kick (για να διαφημιστεί το παπούτσι της χορηγού εταιρίας) που τον παρέσερναν μέσα από τη γραμμή του τέρματος.

Μην σου τύχαινε επίσης το λογισμικό να κατακυρώσει γκολ χωρίς προηγουμένως η μπάλα να έχει περάσει ολόκληρη τη γραμμή.

Σ’ έβγαζε από τα ρούχα σου και το μόνο που μπορούσες να κάνεις για να μην καταστρέψεις το χειριστήριο πετώντας το στην οθόνη ήταν να ενεργοποιήσεις το σούπερ μυστικό όπλο. Πατώντας ταυτόχρονα τετράγωνο και Χ. Μια εναέρια κλωτσιά του καράτε σε αντίπαλο για να του αποσπάσεις την μπάλα ετσιθελικά. Μια κλωτσιά που δεν τιμωρούταν σε κάθε περίπτωση με κόκκινη κάρτα. Γιατί έτσι.