Ο Ρεξ Τσάπμαν είναι η φωτογραφία του ‘στη ζωή ποτέ δεν είναι αργά’

Να μου επιτρέψεις – Σκατά μπορούμε να τα κάνουμε όλοι. Κανείς δεν γεννήθηκε, έτοιμος να ζήσει τη ζωή που του δόθηκε. Και κάποιοι ενδεχομένως να είναι πιο ευαίσθητοι ή επιρρεπείς από άλλους. Στο δια ταύτα, λάθη κάνουμε όλοι. Ο καθένας μας είναι αποκλειστικός υπεύθυνος για τη συνέχεια. Για το αν θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στη λέξη από σίγμα που δεν χρησιμοποίησα χωρίς λόγο (περίμενε και θα δεις) ή θα βγούμε από αυτά και θα διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας στη ζωή. Ο Ρεξ Τσάπμαν (παραγγελιά του φίλου Χρήστου) πήρε τη δεύτερη επιλογή, αφότου έφτασε στο ναδίρ του. Στα 12 χρόνια που υπήρξε NBAer (έκανε καριέρα ως ‘θρυλικός σουτέρ’), ‘έβγαλε’ 37 εκατομμύρια δολάρια. Τα οποία εξαφανίστηκαν. Προηγουμένως, εξαφανίστηκε κάθε διάθεση να ζήσει, έως ότου ήλθε αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα. Η σύντομη εκδοχή της ιστορίας του είναι αυτή που διηγήθηκε στο ΝΒΑ on TNT, στις 19/7.

“Δεν ήμουν ποτέ τύπος των πάρτι. Δεν έπινα, δεν κάπνιζα. Την τελευταία τριετία στο ΝΒΑ, υποβλήθηκα σε 7 ορθοπεδικές επεμβάσεις. Το 2000 ο γιατρός μου έδωσε OxyContin, μπήκα για απεξάρτηση και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να βρω το δρόμο της επιστροφής. Το ναδίρ μου ήταν η σύλληψη. Και μόνο που την αναφέρω θέλω να βάλω τα κλάματα. Αν δεν είχε συμβεί κάτι να με ταρακουνήσει, το πιθανότερο είναι πως δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Η αγάπη και η στήριξη πολλών ανθρώπων με βοήθησαν να βρω τον εαυτό μου.

Ο Ρικ Πιτίνο είχε έλθει να με δει. Μου είπε ‘τον πρώτο καιρό θα φας πολλά σκατά. Στην αρχή θα ‘χουν το μέγεθος μπάλας παραλίας. Αν συνεχίσεις να προσπαθείς να κάνεις το σωστό, το μέγεθος θα μειωθεί σε αυτό της μπάλας μπάσκετ, μετά σε εκείνο του softball, του πινγκ πονγκ και αν συνεχίσεις να κάνεις το σωστό, θα εξαφανιστεί’.

“Αφιέρωσα την τελευταία πενταετία στο επόμενο σωστό πράγμα. Πριν έξι μήνες μου συνέβη ό,τι καλύτερο έχω ζήσει εδώ και χρόνια. Πήγαινα για προπόνηση στο γυμναστήριο. Στο γυμναστήριο δεν θες να μιλάς με κόσμο. Ήταν ένα παιδί πίσω μου. Με ρώτησε αν ήμουν ο Ρεξ, του είπα ‘ναι’ και εξαφανίστηκα σε ένα δωμάτιο. Όταν βγήκα, το παιδί με περίμενε να μου πει ‘συγγνώμη για την ενόχληση. Ήσασταν σε ένα θεραπευτήριο με τον πατέρα μου. Είναι έξω τώρα και ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Σας ευχαριστώ που του είπατε κάποια πράγματα που τον βοήθησαν’. Πήρα το αγόρι αγκαλιά. Δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου και το αγκάλιασα. Το ευχαρίστησα που μοιράστηκε την ιστορία αυτή μαζί μου, που μου είπε κάτι, το οποίο έκανε εμένα να νιώσω καλά. Ήταν απίστευτο. Δεν είμαστε όσο κακοί φαινόμαστε στη χειρότερη στιγμή μας, αν μάθουμε από την εμπειρία”.

Να δούμε όμως, πώς έφτασαν στο μέγεθος μπάλας παραλίας τα σκατά και πώς εξαφανίστηκαν: στις 20/9 του 2014 το Arizona Republic δημοσίευσε την πληροφορία που ήθελε τον Τσάπμαν να ‘χει συλληφθεί, με την κατηγορία ότι έκλεψε προϊόντα αξίας μεγαλύτερης των 14.000 δολαρίων, από το Apple Store του Scottsdale, της Αριζόνα -πόλη της ευρύτερης περιοχής του Φοίνιξ. Όχι σε μια επίσκεψη, αλλά σε εννέα, σε διάστημα τριών μηνών. Οι υπάλληλοι του καταστήματος -που τον αναγνώρισαν- είπαν στην αστυνομία πως έπαιρνε προϊόντα και τα πλήρωνε με app -που δεν ήταν αυτό των πληρωμών. Μετά τα πουλούσε σε τοπικά ενεχυροδανειστήρια -για το συνολικό ποσό των 5.460 δολαρίων. Αυτό λέγεται trafficking in stolen property και το ‘χρεώθηκε’ πέντε φορές, ενώ εννέα κατηγορίες αφορούσαν την οργανωμένη κλοπή λιανικού εμπορίου. Για αρχή, δέχθηκε να δώσει τα χρήματα που ‘χρωστούσε’ στο κατάστημα.

Στο Scottsdale ζούσε από το Φλεβάρη του 2014. Εκεί ζούσαν τα τέσσερα παιδιά του, με την πρώην σύζυγο του, με την οποία μοιράζονταν την επιμέλεια. Τον φιλοξενούσε φίλος του -δεν είχε χρήματα για ενοίκιο. Κατά τη σύλληψη του, έλεγε και ξαναέλεγε πως δεν θυμάται τίποτα. Ούτε τις κλοπές, ούτε τις επισκέψεις στα ενεχυροδανειστήρια. Ώσπου του έδειξαν το video που υπάρχει πιο πάνω. Επέμεινε πως το μυαλό του ήταν θολό, από τα συνταγογραφημένα ναρκωτικά που έπαιρνε επί 15 χρόνια. Δέκα ημέρες μετά τη σύλληψη του, μπήκε σε θεραπευτική κλινική, στο Louisville. Ήταν η τρίτη φορά που ζητούσε βοήθεια, από το 2000 όταν αποχαιρέτησε τα γήπεδα του ΝΒΑ. Ήταν και αυτή που δήλωσε πως ‘πρέπει να ξαναφτιάξω τη ζωή μου‘.

Η πρώτη φορά που πήγε σε ειδικούς για αποτοξίνωση, ήταν την άνοιξη του 2001. Είχε φτάσει σε μια φάση που έπαιρνε 40 ταμπλέτες Vicodin (συνταγογραφείται ως παυσίπονο και θεωρείται ναρκωτικό φάρμακο, καθώς είναι οπιούχο -προκαλεί συναισθηματική και σωματική εξάρτηση) και 9 OxyContins (οπιοειδές αναλγητικό). Νοσοκόμα είχε περιγράψει την κατάσταση του, κατά την πρώτη εβδομάδα της αποτοξίνωσης ‘όμοια με αυτήν που περνούν οι εθισμένοι στην ηρωίνη’. Όπως είχε πει στο Sports Illustrated εκείνος εστίασε στο ότι δεν είχε πάρει ποτέ στη ζωή του ηρωίνη. Έως τα 22 δεν είχε δοκιμάσει αλκοόλ. Το μυαλό του ήταν απασχολημένο διαρκώς με το μπάσκετ, σπορ που του δίδαξε ο πατέρας του, Γουέιν -πρώην παίκτης της American Basketball Association και μετά προπονητής σε ομάδες της Division II του NCAA. Ο πατέρας του ήταν το είδωλο του. Την ίδια ώρα ήταν και μια απρόσιτη μορφή που κυκλοφορούσε στο σπίτι -καθώς ασχολείτο κυρίως με τη δουλειά του. Θυμάται να προσεύχονται με την αδελφή του, Τζένι όταν έπαιζαν οι ομάδες του Γουέιν, ώστε να νικήσουν. Αλλιώς, δεν μιλούσε άνθρωπος στο σπίτι για μέρες.

Όταν ο Ρεξ άρχισε να παίζει στην ομάδα του σχολείου (το Apollo του Κεντάκι), ο πατέρας του δεν προλάβαινε να πάει να τον δει -γιατί είπαμε, είχε τη δική του δουλειά. Μια από τις σπάνιες φορές που παρακολούθησε το γιο του, εκείνος έβαλε 40 πόντους και πήρε 20 ριμπάουντ. Ανυπομονούσε να τον συγχαρεί ο μπαμπάς του. Όταν αντάμωσαν, ο Γουέιν σχολίασε “θέλω να μάθω πότε θα πάρεις μια γ… ευθύνη”. Η μητέρα του ήταν η καλύτερη ‘αμυντικός’ του σπιτιού, καθώς πάντα πεταγόταν να σώσει τις καταστάσεις. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ο Ρεξ έγινε ηγέτης της πορείας έως τα προημιτελικά της πολιτείας, στην τρίτη χρονιά στο σχολείο. Στην τέταρτη αναδείχθηκε Mr. Basketball του Κεντάκι και καλύτερος παίκτης της χρονιάς, από το Associated Press. Μπήκε στο Hall of Fame των σχολείων της περιοχής, το 2012. Προφανώς και τον ήθελαν τα καλύτερα κολέγια. Διάλεξε αυτό του σπιτιού του: ναι, το University of Kentucky. Σημείωσε πως από τα 14 ο κόσμος τον αναγνώριζε στους δρόμους -με ό,τι συνεπάγεται αυτού.

Για αρχή, αναδείχθηκε καλύτερος ρούκι της περιφέρειας (SEC). Είχε θέσει και νέο ρεκόρ πόντων, στην κατηγορία ‘πρωτοετείς’, όπως έδειχνε στους Wildcats το δρόμο για το NCAA Tournament. Τη δεύτερη χρονιά, η ομάδα πήρε τον τίτλο στη SEC και έφτασε έως το Sweet Sixteen -όπου αποκλείστηκε από το Villanova. Στα δυο χρόνια που έμεινε στο κολέγιο, σκόραρε 1.073 πόντους. Έφυγε ως ‘θρύλος του campus’, όπου είχε γίνει γνωστός ως King Rex. Να δούμε τώρα, και την άλλη όψη του νομίσματος.

Ο Ρεξ είχε την ίδια σύντροφο από το σχολείο. Η κοπέλα του ήταν Αφροαμερικανή. Τον ακολούθησε στο University of Kentucky και έζησαν και εκεί τον έρωτα τους. Την ίδια ώρα, έζησαν και το bullying πολλών και διαφόρων που ‘χαν ενστάσεις (λες και τους είχε ρωτήσει κανείς) με τα μεικτά ζευγάρια.

Πέραν των σχολίων που έκαναν μπροστά στο ζεύγος, έγραφαν ‘n… lover’ στο αυτοκίνητο του παίκτη, ενώ η ιστορία έφτασε στο σημείο που οι προπονητές και οι υπεύθυνοι των αθλητικών του κολεγίου προσπάθησαν να τον πείσουν να χωρίσει, γιατί δεν συμφωνούσαν με τις διαφυλετικές σχέσεις (θα μου επιτρέψεις να ξαναπώ ότι δεν τους ρώτησε κανείς). Χρονικά είμαστε στο 1988 και ενώ τα ζούσε όλα αυτά, την ίδια ώρα ήταν και ο τύπος που κυνηγούσαν όλοι -όπου και αν εμφανιζόταν- για ένα αυτόγραφο και μια φωτογραφία. Η συνέπεια ήταν από ένα σημείο κι έπειτα να προτιμά να μην πηγαίνει πουθενά.

Μάλλον όλο αυτό έγινε ένας από τους λόγους που δήλωσε συμμετοχή στο 1988 NBA Draft. Ήταν το πρώτο για τους Σάρλοτ Χόρνετς και τους Μαϊάμι Χιτ. Στο Νο1 οι Κλίπερς διάλεξαν τον (power forward) Ντάνι Μάνινγκ. Στο Νο2 οι Πέισερς τον (center) Ρικ Σμιτς. Το Νο3 ήταν (power forward) ο Τσαρλς Σμιθ που κατέληξε στους Κλίπερς, στο Νο4 ο (small forward) Κρις Μόρις που έγινε Νετ και την πρώτη πεντάδα συμπλήρωσε ο (shooting guard) Μιτς Ρίτσμοντ, ο οποίος βρήκε δουλειά στους ‘Πολεμιστές’. Οι Χόρνετς έκαναν την ιστορική πρώτη επιλογή στο Νο8. Την έδωσαν στον (shooting guard) Τσάπμαν. Για την ιστορία, το πρώτο pick στην ιστορία των Χιτ ήταν ο Ρόνι Σεϊκέλι, στο Νο9.

“Ήμουν επιλογή πρώτου γύρου και δεν ήξερα καν πώς λειτουργεί ένα πλυντήριο. Ήμασταν σε σειρά εκτός έδρας αγώνων και στην επιστροφή, γέμισα το σπίτι με τα άπλυτα ρούχα -γιατί δεν ήξερα να βάζω πλυντήριο και περίμενα να έλθει ένας συμπαίκτης μου να βοηθήσει. Το θέμα των εσωρούχων το ‘χα τακτοποιήσει, αγοράζοντας 60 μποξεράκια -ένα, για κάθε μέρα επί δυο μήνες”, είπε στην εκπομπή του ΤΝΤ για το ΝΒΑ, με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ να τον νιώθει απόλυτα και να λέει “τον πρώτο καιρό δεν ήξερα ότι πρέπει να χωρίζεις, σε χρώματα τα ρούχα πριν τα βάλεις στο πλυντήριο. Καταστρέφονταν διαρκώς. Μια μέρα απηύδησα και πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου, να μου εξηγήσει τι γίνεται. Με ρώτησε ‘χωρίζεις τα χρώματα, έτσι;’. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε”.

Ο Τσάπμαν έχει πει πως οι φόροι της πρώτης επιταγής που πήρε από το ΝΒΑ ήταν 15.000 δολάρια. “Τηλεφώνησα στον οικονομικό σύμβουλο που είχα και του είπα ‘έχω ακούσει για επιστροφές φόρου. Πότε θα τις πάρω;’. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ωριμάσω. Πάντα είχα κάποιον να κάνει τις δουλειές μου. Με τα βασικά, με βοηθούσαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπαίκτες μου και οι γυναίκες τους. Αυτοί οι τύποι με μεγάλωσαν. Ήμουν ένα μωρό και υπήρξα τυχερός που δεν ‘βυθίστηκα’ τότε στα ναρκωτικά”.

O άνθρωπος μας έμεινε στη Σάρλοτ τέσσερις σεζόν. Ακολούθησαν τρεις στην Ουάσινγκτον, μια στο Μαϊάμι και το Φοίνιξ, όπου πήγε το 1996 και έφυγε το 2000. Όταν έφυγε γενικά, από το ΝΒΑ. Ο Ντάνι Έιντζ υπήρξε προπονητής του. Έγινε φίλος του. Από τους καλύτερους που έκανε στη ζωή του ο Τσάπμαν. Ο κόουτς είχε πει πως ‘ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστικός. Πάντα ανησυχούσα για την υγεία του. Έκανε πολλά σκριν σε ψηλούς. Ήταν πολύ έξυπνος παίκτης. Μπορούσες να καταλάβεις πως ήταν γιος προπονητή. Όποτε του ερχόταν ιδέα για play, τον άκουγα μαζί του’.

Δεν υπήρξε σεζόν που θα έπαιξε στα 82 ματς της κανονικής διάρκειας. Είχε υποστεί ουκ ολίγους τραυματισμούς, στον αστράγαλο, τον καρπό, τη μέση. “Δεν μπορούσα να μείνω υγιής. Είχα καλά πόδια για άλμα και τραγικούς αστραγάλους, για την προσγείωση. Δεν ήμουν καλός, όπως ο Στόκτον ή ο Νας στα fundamentals, οπότε έπρεπε να παίζω πιο αθλητικά. Να είμαι όλη την ώρα στον αέρα -και να γίνομαι ευάλωτος” είχε εξηγήσει στο Yahoo!Sports. Την ημέρα που επιλέχθηκε για το πρώτο All Star της καριέρας του, το 1994, έπαθε κάταγμα στο δεξί αστράγαλο.

“Μεταξύ άλλων, είχαν να διαχειριστώ και τον κόσμο που ερχόταν κάθε μέρα και μου έλεγε πως χάνω τα μαλλιά μου. Περιμένουν από εμάς πως θα είμαστε 18 ή 25 για πάντα. Και απογοητεύονται που μεγαλώνουμε”. Τη σεζόν 1996-97 διαγνώστηκε με πρόβλημα σε νεύρο, στο δεξί πόδι. Είχε συμφωνήσει να πάρει Vicodin, για να απαλλαγεί από τον έντονο πόνο. Η μια ταμπλέτα, έγινε δυο, τρεις και ούτω καθ εξής, όσο δεν περνούσε το πρόβλημα -μολονότι υποβλήθηκε σε επτά επεμβάσεις. Μετά την επείγουσα εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας που έκανε το Μάρτη του 2000, ο γιατρός του έγραψε και OxyContin. Σύντομα διαπίστωσε πως το φάρμακο τον βοηθούσε να ξεπεράσει και το θέμα που ‘χε να υπάρχει μέσα σε πολύ κόσμο -από τα χρόνια στο κολέγιο. “Οι κακές σκέψεις εξαφανίζονταν με το OxyContin” εξήγησε, “το έπαιρνα και γινόμουν κοινωνικός. Με έκανε να αισθάνομαι φυσιολογικός ή ό,τι πίστευα τότε πως είναι φυσιολογικό”. Λίγους μήνες μετά ανακοίνωσε πως αποχωρεί από την ενεργό δράση.

Mια στάση εδώ: στις αρχές του 1990, η ιατρική κοινότητα στράφηκε στα οπιοειδή ως μέσο διαχείρισης του μετεγχειρητικού πόνου και της ανακούφισης από χρόνιες παθήσεις. Από το 1995 έως το 2015 ο αμερικανικός οργανισμός φαρμάκων είχε δώσει την έγκριση του σε περισσότερα από 20 ναρκωτικά, για τη θεραπεία του μακροχρόνιου πόνου. Και έτσι προέκυψε μια γενιά εθισμένων. Έρευνα έχει δείξει πως από τα 9.4 εκατομμύρια Αμερικανούς που τα παίρνουν, το 1/4 είναι εξαρτημένοι από αυτά.

Η λάθος διάγνωση και ο εθισμός σε τρίτη ουσία

Χωρίς τη ρουτίνα (την προπόνηση, τα παιχνίδια, την κανονικότητα όπως την είχε μάθει έως τότε) βρέθηκε με πολύ χρόνο στη διάθεση του. Που δεν ήξερε τι να τον κάνει. Άρχισε να παίρνει περισσότερα χάπια. Πέραν των εγκεκριμένων από τους γιατρούς, έπαιρνε και άλλα από ένα φίλο του που του τα έδινε παράνομα. Άρχισε και να στοιχηματίζει σε ιπποδρομίες -πάθος που είχε ο πατέρας του και τον οδήγησε στους Ανώνυμους Τζογαδόρους. Όλο αυτό το μείγμα έγινε εκρηκτικό για το γάμο του. Ο Έιντζ είχε πει πως ‘έγινε εθισμένος στον εθισμό’.

Στην πρώτη απόπειρα να αποτοξινωθεί, διαγνώστηκε με κατάθλιψη και διαταραχή ελλειμματικής προσοχής. Οι γιατροί του έδωσαν αντικαταθλιπτικά. Με την επιστροφή στο σπίτι, άρχισε να πονάει στην κοιλιά -είχε χρόνιο πρόβλημα. Πίστεψε πως έφταιγε η αποχή από τις ουσίες. Ακολούθησε επέμβαση, για να του βγάλουν μια βίδα από το εγχειρισμένο καρπό, με τη θεραπεία να περιλαμβάνει Vicodin. Με το πρώτο χάπι εξαφανίστηκαν οι ενοχλήσεις στην κοιλιά. Η συνέχεια ήταν αυτή που φαντάζεσαι, μέχρι τις αρχές του 2002 που μπήκε ξανά, σε κλινική για αποτοξίνωση, σε πρόγραμμα δύο εβδομάδων. “Μόλις το ολοκλήρωσα, άρχισα πάλι να πονάω στην κοιλιά”. Γιατρός του συνέστησε να πάρει Suboxone, ουσία που διαχειρίζεται την εξάρτηση στα οπιούχα. Η δυσφορία αποτέλεσε παρελθόν. Με τον καιρό όμως, ο Τσάπμαν ένιωσε να του ρουφά το Suboxone την ενέργεια και να του θολώνει το μυαλό.

Το 2002 οι Σανς τον προσέλαβαν για scout. Τον έκαναν διευθυντή του οργανισμού. Δυο χρόνια μετά, πήγε στους Γουλβς ως ‘κατάσκοπος’ και το 2005 στους Νάγκετς, ως αντιπρόεδρος των υπαλλήλων που ασχολούνταν με τους παίκτες. Το 2010 άλλαξαν όλα στην ομάδα και πήγε σπίτι του. Δεν ήξερε ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός. Και δεν βοηθούσε ότι ήταν σε διαδικασία έκδοσης διαζυγίου. Ένιωσε μόνος. Δεν είχε δει τους γονείς του ή την αδελφή του, για δέκα χρόνια. “Με τη μητέρα μου λέγαμε πως νιώθουμε σαν να έχει πεθάνει”. Το 2012 μετακόμισε σε ένα σπίτι τριών δωματίων. Η κατάσταση του επιδεινώθηκε. Το 2014 ζήτησε βοήθεια από την αδελφή του, που πήγε αμέσως στην Αριζόνα για να είναι κοντά του. “Στο σπίτι υπήρχαν τόνοι από φακέλους που δεν είχε ανοίξει. Είχε πάντα οικονομικό σύμβουλο και έτσι δεν είχε ιδέα ούτε για τον τρόπο που πληρώνεις έναν λογαριασμό”.

Ομολόγησε στην Τζένι πως είχε κάνει κατάχρηση του Suboxone. Προσπάθησε να την πείσει πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Μετά ήλθε η σύλληψη και η τρίτη απόπειρα αποτοξίνωσης, σε θεραπευτήριο που άνηκε σε πρώην συμπαίκτη του στο κολέγιο. Με το τέλος της διαβολοβδομάδας, άρχισαν πάλι οι ενοχλήσεις στην κοιλιά. Η κατάσταση έφτασε στο σημείο που διεκομήσθη εσπευσμένα στα επείγοντα νοσοκομείου. Οι ειδικοί διέγνωσαν έλκος και ακολούθησε η σχετική αγωγή. “Εκνευρίστηκα τόσο πολύ που τόσο καιρό πίστευα πως πονούσα για άλλο λόγο -εξ ου και έκανα κατάχρηση ουσίας- και τελικά είχα έλκος”.

“Ήμουν ένας 47χρονος που αναζητούσε την αποδοχή του πατέρα του”

Επέστρεψε στο Brook, το θεραπευτήριο του συμπαίκτη του, για ένα μήνα. Για πρώτη φορά στη ζωή του, έκανε ψυχοθεραπεία. Τότε κατάλαβε πως κρατούσε ‘μανιάτικα’ και ύψωνε τοίχο σε όποιον προσπαθούσε να τον πλησιάσει. “Ένιωθα κακία για χρόνια, από την εποχή που ήμουν παιδί, προς όσους προσπαθούσαν να με πείσουν πως ήταν λάθος η επιλογή της συντρόφου μου. Κατάλαβα πως πενθούσα το μπάσκετ -αφού δεν έπαιζα πια- και ότι ναι μεν, είχα μια πολύ καλή καριέρα, αλλά θα μπορούσα να ‘χω κάνει περισσότερα. Δεν συνέβη, όχι γιατί δεν προσπάθησα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να μείνω υγιής. Σιχαίνομαι που θα το πω, αλλά είμαι ένας 47χρονος που αναζητά την αποδοχή του πατέρα του”. Όλες οι ανασφάλειες βγήκαν στη φόρα. Ανασφάλειες που δεν είχε ‘δει’ κανείς εξ όσων ήταν κοντά του. Στα 47 μίλησε στον πατέρα του για το κενό που είχε μέσα του, σε ό,τι αφορούσε τη σχέση τους. “Κοιτώντας πίσω, είδα πως είχε δίκιο” εξήγησε ο Γουέιν, “ήμουν συναισθηματικά απών από τα παιδιά μου”.

Μετά το μήνα στο Brook, πήγε σε άλλο πρόγραμμα αποθεραπείας, όπου πέρασε ένα τρίμηνο. Δούλεψε με τους παίκτες της περιοχής και είχε συχνές συναντήσεις με ψυχολόγο. Ήταν η πρώτη φορά που θέλησε να περάσει τις γιορτές με τους γονείς του, κάτι που έκανε. Τον Απρίλιο του 2015 εμφανίστηκε και πάλι στα κοινά, ως αναλυτής του Turner στο Final Four του NCAA. Είχε αποφασίσει να συνεχίσει να ασχολείται με το μπάσκετ, στο όποιο πόστο ‘γιατί δεν ξέρω και κάτι άλλο’.

Είχε συνειδητοποιήσει πως χρειάζεται νέα ρουτίνα. Και δήλωνε βέβαιος ότι η σύλληψη του ήταν ευλογία “γιατί διαφορετικά, δεν θα είχα ‘καθαρίσει‘”. Ξαναβρέθηκε με την οικογένεια και τους φίλους του. “Η ζωή είναι ωραία, τώρα. Τα παιδιά μου είναι μια χαρά. Δεν παίρνω χάπια και δεν είμαι όμηρος της προσπάθειας να ξαναγεμίσω το μπουκαλάκι με τις ταμπλέτες. Το σώμα μου δεν νιώθει πολύ καλά, αλλά μπορώ και δουλεύω κάθε μέρα. Είμαι καλά σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά”. Τα παιδιά του ξέρουν πως δεν είναι τέλειος. “Ελπίζω να μην τα ντρόπιασα πάρα πολύ”. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (2015) δήλωσε ένοχος στις κατηγορίες για κλοπή και διάθεση κλεμμένων προϊόντων. Έδωσε 15.000 δολάρια στην Apple και πέρασε 750 ώρες, σε κοινωνική εργασία.

Το επόμενο βήμα αφορούσε τον κόντρα ρόλο με ό,τι ζούσε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Από εκεί που ήταν κλεισμένος στο καβούκι του, έγινε influencer στα social media. Ο ίδιος λέει “ελπίζω να μην ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί δεν βλέπω ως influencer τον εαυτό μου. Μπήκα στο Twitter όταν έπιασα δουλειά στην τηλεόραση. Οι followers αυξήθηκαν, μετά ένα video που πόσταρα με δελφίνια που κατέλαβαν μια ιστιοσανίδα στην οποία ήταν ένας άνθρωπος”. Ήταν το πρώτο της σειράς ‘block or charge?’. Απολαμβάνει να ποστάρει videos με ζώα και ευχάριστα πράγματα. Δέχεται και παραγγελιές. Τη σήμερον ημέρα τον ακολουθούν 899.400 άνθρωποι στο Twitter. Ποιος είναι ο στόχος;

“Αν μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο να χαμογελάσει, αξίζει. Υπήρξα ο τοξικός τύπος των social media. Πριν ενάμιση χρόνο το έζησα αυτό, για πολιτικό λόγο. Ώσπου είδα ένα video με δελφίνια να χτυπούν έναν τύπο στο στήθος και να καταλαμβάνουν την ιστιοσανίδα του και σκέφτηκα είναι block ή φάουλ; Ένιωσα όλη την πίεση που ένιωθα να εξαφανίζεται. Δεν ήθελα να είμαι ο έξυπνος τύπος των social media ή ο τοξικός. Αν μπορείς να κάνεις κάτι για να χαμογελάσει κάποιος, να μην σκέφτεται τα προβλήματα του, τότε αξίζει”. Την Τρίτη 4/8 ανακοινώθηκε η συνεργασία του με την Suns Charities, που ‘χει ως στόχο να προσφέρει δωρεάν μάσκες -με το σήμα των Σανς- σε παιδιά της περιοχής. Με κάθε δωρεά 3 δολαρίων, θα διατίθεται μια μάσκα. Ο ίδιος θα δώσει 50.000 δολάρια.

ΥΓ: Για ‘παραγγελιές’, δηλαδή ιστορίες ανθρώπων που θυμάστε από τα νιάτα σας ή θέλετε να ‘γνωρίσετε’, μπορείτε να στείλετε email στο [email protected].