Ο Χατζηπαναγής έβαζε πολύ καλύτερα κόρνερ από τον Έρικσεν

Το δεύτερο παιχνίδι του ζευγαριού Ίντερ-Νάπολι, για την ημιτελική φάση του Coppa Italia, άρχισε με ένα ιδιαίτερο γκολ. Ο Κρίστιαν Έρικσεν έστησε την μπάλα στο σημείο που έπρεπε, ανέλαβε την εκτέλεση του κόρνερ που είχαν κερδίσει οι ‘νερατζούρι’ μια φάση νωρίτερα, η μπάλα πήρε περίεργη τροχιά, ο Οσπίνα δεν αντέδρασε πάνω στη γραμμή όπως θ’ απαιτούσε η φάση και το 1-0 των ‘νερατζούρι’, πριν συμπληρωθούν τα πρώτα δύο λεπτά της αναμέτρησης, ισορρόπησε το σκορ του πρώτου σκέλους στο Μιλάνο, στα μέσα του Φλεβάρη.

Η ισοφάριση του Μέρτενς στο 41′ λειτούργησε λυτρωτικά για τον Κολομβιανό τερματοφύλακα, ο οποίος είχε προηγουμένως ανοίξει ιδανικά την αντεπίθεση για τον Ινσίνιε, που έτρεχε στο χώρο από τ’ αριστερά προτού μπει στην περιοχή και μοιράσει την τελική πάσα για το 1-1. Μάλιστα με την επίτευξη αυτού του τέρματος ο Βέλγος επιθετικός έφτασε τα 122 συνολικά στα 7 χρόνια του στη ‘Σαν Πάολο’ και έγινε ο πρώτος σκόρερ για το καμάρι του νότου, αφήνοντας πίσω τον Μάρεκ Χάμσικ του ενός λιγότερου.

Ας επιστρέψουμε ωστόσο στην έμπνευση του Δανού μεσοεπιθετικού, ανεξάρτητα από την τροπή που πήρε ο αγώνας στη συνέχεια και την πρόκριση των ‘παρτενοπέι’ στον τελικό της ερχόμενης Τετάρτης, απέναντι στη Γιουβέντους. Ήταν, άλλωστε, από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας εκτελεστής καταφέρνει να σκοράρει με απευθείας χτύπημα κόρνερ, μια και η γωνία δεν ευνοεί ποτέ τη συνθήκη αλλά κυρίως τον τερματοφύλακας.

Ολοφάνερα ο Έρικσεν ήταν τυχερός σε μεγάλο βαθμό. Μάλλον δεν είχε πρόθεση ν’ απειλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο τον Οσπίνα. Συνέβη απλώς η παραπάνω αλληλουχία γεγονότων που έφερε το αναπάντεχο. Αντιθέτως ο Βασίλης Χατζηπαναγής επεδίωκε, σχεδόν πάντα, να βρει δίχτυα με περίτεχνες εκτελέσεις από το πιο ανάποδο και αντίξοο σημείο για γκολ. Αρτίστας ο ίδιος, χτυπούσε με τέτοια λεπτότητα την μπάλα που όριζε μοναδικά την τροχιά της έως ότου αναπαυτεί με ακρίβεια κανόνα και διαβήτη στην αντίπαλη εστία. Καταλήγοντας επικρατέστερα στο δεύτερο δοκάρι αυτής – αλλά και στο πρώτο.

Είτε απέναντι στον Νίκο Σαργκάνη είτε στον Βασίλη Κωνσταντίνου.

Επιβάλλεται χειροκρότημα.

Όλα του τα χρόνια στα γήπεδα, εντός ή εκτός έδρας, ο ‘Βάσια’ έπαιζε στο όριο της υπερβολής. Σημάδευε το άπιαστο. Θαυμαστής μιας ποδοσφαιρικής ουτοπίας που προσδιόριζε κάθε σπουδαία ‘φανέλα με το 10′ εκείνης της εποχής, εποχής γεμάτης με μπαλαδόρους, τον έλκυε (σχεδόν) ανέφικτο, διεκδικούσε την απολυτότητα σε κάθε περίτεχνη ενέργειά του και έψαχνε ν’ αγγίξει το τέλειο. Σπανίως αποτύγχανε με την μπάλα στα πόδια, ανεξάρτητα από τον ποιον είχε απέναντί του. Του έλειψαν όντως οι τίτλοι παραμένοντας ο ‘one-club man’ του Ηρακλή, γιατί η μεταγραφή του στο εξωτερικό δεν έγινε ποτέ, δεν στερήθηκε ωστόσο σε καμία περίπτωση τον θαυμασμό. Όλων, ό,τι χρώμα ή έμβλημα κι αν υποστήριζαν.

Οι εκτελέσεις κόρνερ ήταν η σπεσιαλιτέ του ‘μεγάλου μαγίστρου’. Μια κρυφή, μυστικιστική, δύναμη πυροδοτούσε αυτήν του τη ‘κορνερομανία’. Δεν είναι τυχαίο πως οι στατιστικές υπηρεσίες έχουν ‘αποθηκεύσει’ στη βάση δεδομένων πέντε εύστοχες προσπάθειες του Χατζηπαναγή – τις περισσότερες από κάθε άλλων στην Ελλάδα. Εύστοχες όχι γιατί έγιναν γκολ μετά από παρεμβολή επιτιθέμενου. Εύστοχες διότι η μπάλα διέσχισε απευθείας τη γραμμή του τέρματος. Δεν διεκδικούσε τη αποκλειστικότητα ο ‘Βάσια’. Δεν είχε ανάγκη την επίκληση στην αυθεντία. Ήταν η γνήσια μορφή της.