Ο Σλούκας ενεργοποιεί απλώς τη δήλωση-ρήτρα του 2015
Υπέγραφε μια 'δέσμευση' ο Κώστας Σλούκας όταν άφηνε τον Ολυμπιακό πριν από 5 χρόνια. Αυτήν ακριβώς σκοπεύει να εκπληρώσει τώρα.
Ο νέος κύκλος (μοιάζει ν’) ανοίγει εκεί ακριβώς που έκλεισε ο προηγούμενος. Στο αποκλειστικό θέμα με την υπογραφή του Στέφανου Μακρή, την Πέμπτη το απόγευμα στο Sport24.gr, που αποκάλυψε τη συμφωνία του Κώστα Σλούκα με τον Ολυμπιακό δεν οριοθετήθηκε μόνο η χρονική και οικονομική διάσταση του συμβολαίου. Ότι δηλαδή προβλέπεται συνεργασία για τα επόμενα τρία χρόνια και συνολικές απολαβές άνω των 5 εκατομμυρίων ευρώ.
Οριοθετήθηκε -άνευ επιφυλάξεων- ο χώρος. Με ακρίβεια εκατοστών, ενισχύοντας τη διάσταση της είδησης. Ως σημείο συνάντησης ταυτοποιήθηκαν τα γραφεία της Arcadia στο κέντρο της Αθήνας. Κατά το ρεπορτάζ, το ραντεβού είχε κανονιστεί για τις 17:00. Ήταν η ώρα που ο 30χρονος γκαρντ περνούσε την κεντρική πύλη του κτιρίου. Την ίδια ακριβώς κεντρική πύλη από την οποία στις 26/6 του 2015 άφηνε πίσω του ανοικτή, σαν έβγαινε στον πηγαιμό για την Κωνσταντινούπολη.
Η διάψευση του ατζέντη του, Πάνου Καπάζογλου, λίγες ώρες αργότερα ήταν πολύ προσεκτικά δομημένη. Κανένα ίχνος επιθετικότητας για τη διαρροή στο διαδίκτυο μιας πληροφορίας που μπορεί να εκθέσει από τη μία τον παίκτη που εκπροσωπεί κι από την άλλη τον ίδιο ως επαγγελματία. Απέναντι σε συνεργάτες ή φίλους.
Από το πόστο που κρατά είχε τη δύναμη να το πράξει, την ώρα που εξακολουθεί να υφίσταται τον εν ισχύ συμβόλαιο με τη Φενέρμπαχτσε και εκκρεμεί ένα ραντεβού, όπως ενημέρωσε ο Γιάννης Φιλέρης στο δικό του άρθρο. Όχι πως υπήρξε ποτέ προκλητικός στις αναρτήσεις του. Τις προηγούμενες ωστόσο στιγμές που έκρινε σκόπιμο να τοποθετηθεί για ανάλογα δημοσιεύματα το ύφος γραψίματος ήταν ολίγον τι διαφορετικό. Ελαφρώς πιο απότομο και επικριτικό.
Διακριτή, αν μη τι άλλο, η διαφορά.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βέβαια, αποστολή του είναι να προστατεύει τον ‘πελάτη’ του και αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει ξανά. Πιο κομψά, με τακτ. Όπως αντίστοιχα πάλευε σκληρά πριν από περίπου 4 χρόνια. Θυμηθείτε τη στάση πολλών εξ όσων από την Πέμπτη αποθεώνουν τον Σλούκα για την απόφασή του να επιστρέψει στους ‘ερυθρόλευκους’ πώς αντιδρούσαν μαθαίνοντας τη δια ζώσης επαφή με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε ξενοδοχείο της Αθήνας, την άρνηση μιας συνάντησης με τους αδερφούς Αγγελόπουλους και στο φινάλε την απόρριψη της υπερβατικής για τα δεδομένα της εποχής πρότασης παραμονής που του κατατέθηκε την ύστατη ώρα. Έθετε άλλες προτεραιότητες – ο Σπανούλης ήταν 5 χρόνια νεότερος.
Τότε ο Κώστας Σλούκας μεταμορφωνόταν αυτομάτως από δικό μας παιδί σε ‘προδότη’. Από τους ιστορικά πιο αναιδείς της παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν ο ‘γενίτσαρος’ που κατέληγε στο στράτευμα του μεγαλύτερου εχθρού. Ο αιθεροβάμων 25χρονος που πρόκειται να φάει τα μούτρα του στην τουρκική ομάδα, γιατί δεν θ’ ανήκει πια σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον – όπως το ‘ερυθρόλευκο’. Ο Έλληνας άσος είχε επηρεαστεί.
Πόσο μάλλον όταν με λιγότερα από 20 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα στην Euroleague της σεζόν 2015-16 εκείνοι που υπερασπίζονταν με μανία όλα τα προηγούμενα εξωτερίκευαν τη δικαίωσή τους. Αμετροεπείς, πανηγύριζαν για τον ελάχιστα παραπάνω χρόνο που έπαιρνε από τον Ολυμπιακό και τον δευτερότριτο ρόλο που του φαινόταν να του παραχωρείται, παρά τις δεσμεύσεις, όντας στη σκιά του Μπογκντάνοβιτς ή ακόμη του Ντίξον. Ξέχασαν ότι μεσολάβησε ένας ύπουλος τραυματισμός.
Μέχρι, φυσικά, να έρθουν τα πλέι οφ και το πρώτο final-4 με την τουρκική ομάδα. Απαιτήθηκε κάμποσος χρόνος για να καλουπωθεί στις ιδέες του ‘Ζοτς’, ο Σέρβος τον προετοίμαζε παρόλα αυτά. Πότε με νουθεσίες και πότε με φωνές. Μια εξελιγκτική διαδικασία μετατροπής από ρολίστα πολυτελείας σε ηγέτη. Μαθαίνοντας μέρα με τη μέρα, ο Θεσσαλονικιός έγινε ο σταθερός άξονας δημιουργίας των ‘κιτρινομπλέ’ στο παρκέ. Προτού καν φύγει ο Μπογκντάνοβιτς, αλλά κυρίως μετά. Οι αποφάσεις του όριζαν πια το παιχνίδι. Είχε πετύχει. Το αρνί που βγήκε από το μαντρί δεν το ‘φαγε ο λύκος. Έγινε ο λύκος.
Πέντε χρόνια αργότερα ο 30χρονος γκαρντ πατάει στο ίδιο check point της κυκλικής διαδρομής του. Το μεσημέρι της 26 Ιουνίου του 2015, ύστερα από 4 ώρες στα γραφεία της Arcadia, έλεγε ένα πνιγερό ‘αντίο’ στον Ολυμπιακό. Ένιωθε ότι οφείλει να τοποθετήσει το συμφέρον του πάνω από το συναίσθημα.
Βέβαια η αποχαιρετιστήρια δήλωσή του είχε συνταχθεί για να κλείσει με τρεις λέξεις. Εις το επανιδείν. Που όχι τυχαία συνοδεύονταν από αποσιωπητικά. Φράση και σημείο στίξης που δεν την αφήνει να τελειώσει. Όχι το αδιάφορο ‘τα λέμε’ που ξεστομίζεις αυθόρμητα όταν συναντάς κάποιους παλιούς γνωστούς στο δρόμο. Το εννοούσε. Ήταν η προσωπική ‘ρήτρα’ που υπέγραφε στο συμβόλαιο με τον εαυτό του. Ρήτρα μελλοντικής επιστροφής, μετεγκατάστασης. Υπό τις αρμόζουσες συνθήκες.
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, που είχαν διαρρεύσει την απογοήτευσή τους για τη στάση του παίκτη, μαλάκωσαν με τον καιρό. Η τελετή βράβευσης στο ΣΕΦ, παρέα με τον Πέρο Άντιτς, τον Δεκέμβρη του 2016 άνοιξε ξανά τη στρόφιγγα της επικοινωνίας κι ας αρνήθηκε ο Σλούκας να επιστρέψει νωρίτερα. Ούτε όμως πήγε αλλού, αποκρούωντας κάθε κρούση. Καταλάβαινε πως δεν ήταν ακόμη η στιγμή. Άρχισε ταυτόχρονα να δικαιολογεί και τις αποδοκιμασίες που ελαττώνονταν.
Ήξερε ότι είχε φύγει για έναν λόγο. Είχε τύχει ξανά με τον αναγκαία δανεισμό του στον Άρη. Τον είχε αποδεχθει. “Είναι μια απόφαση που λήφθηκε αποκλειστικά και μόνο με αγωνιστικά κριτήρια“, επέμενε τότε. Το ίδιο υποστήριζε μέχρι σήμερα. Σε κάθε τόνο και κάθε μορφή. Ήθελε να έχει αυτός την μπάλα στα χέρια. Να ορίζει το παιχνίδι. Φαίνεται πως (αντιστρόφως) ανάλογα θα κινηθεί ξανά. Διότι αυτό έχει αποφασίσει πως είναι το (αγωνιστικό) συμφέρον του. Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα τού εγγυάται όσα ζητούσε/ζητάει. Το σκοτεινό μέλλον της Φενέρμπαχτσε όχι απαραίτητα. Μένει να μείνει ελεύθερος από συμβάσεις. Υπάρχει τρόπος. Στη συνείδησή του ήταν πάντα ελεύθερος ν’ αποφασίζει ό,τι λειτουργούσε προς όφελος της εξέλιξης του.
