Last Dance επ. 7-8: Το ’45’ δεν ήταν το ίδιο με το ’23’ (ευτυχώς)

Μπήκαμε και επίσημα στα βαριά, στα δύσκολα θέματα της εποχής του Μάικλ Τζόρνταν στους Σικάγο Μπουλς, μεταξύ των δύο three-peat πρωταθλημάτων: Φήμες, θεωρίες συνωμοσίας, κόντρες που δεν έσβησαν ποτέ και στο κέντρο όλων αυτών, μια ανθρώπινη τραγωδία. Πάμε να αναλύσουμε τα επεισόδια 7-8 του ‘Last Dance‘, τα οποία είναι διαθέσιμα από χθες στο ελληνικό Netflix.

O φουκαράς ο ΛαΜπράντφορντ Σμιθ

O rookie των Ουάσινγκτον Μπούλετς ΛαΜπράντφορντ Σμιθ αναλαμβάνει το μαρκάρισμα του Τζόρνταν, τον απορυθμίζει επιθετικά και ταυτόχρονα ο ίδιος κάνει ρεκόρ πόντων. Ο Τζόρνταν διαδίδει μια ιστορία, πως ο Σμιθ τον έπιασε στον αποδυτήρια και τον ειρωνεύτηκε για την απόδοση του. Η πρόκληση είχε κλείσει για τη ρεβάνς: “Watch me motherf”cker’ καθώς θα βάζω τους ίδιους πόντους όχι σε ολόκληρο αγώνα, σε ένα ημίχρονο”. To είπε και το έκανε. Αυτός ήταν ο Τζόρνταν, μπορούσε ακόμα και να επινοήσει μια ψεύτικη ιστορία για να βρει κίνητρο για ένα ακόμα ρεκόρ ατομικής απόδοσης.

Σκοτ Μπαρέλ και ατέλειωτο, ατέλειωτο bullying

Ήταν τύραννος ο Μάικλ Τζόρνταν, ήταν ένα παίκτης που εκτός από τους αντιπάλους, έβαζε στο στόχο του και τους συμπαίκτες του και τους έκανε τη ζωή μαρτύριο; Ο Σκοτ Μπαρέλ είχε την ατυχία να βρεθεί στο ραντάρ του και να περάσει στο πλευρό του κάποιες προπονήσεις που θύμιζαν βασανιστήρια. Ήταν όμως κακός συμπαίκτης ο Τζόρνταν; Είναι κακός ή απλά ψυχοπαθής, κάποιος που σου λέει “δεν θέλω να κάνεις τίποτα λιγότερο από αυτά που κάνω εγώ” και τυχαίνει να είναι ο κορυφαίος στον κόσμο; Ο Τζαντ Μπούσλερ, ο Γουίλ Περντιού, ο Στιβ Κερ, ο Σκότι Πίπεν, όλοι συμφωνούν πως αυτή η ‘τυραννία’ του Τζόρνταν εντός και εκτός παρκέ, έγινε το καύσιμο των θριάμβων, που γιγάντωσε την ομάδα και την εκτόξευσε στο Έβερεστ του πρωταθλητισμού.

Στο σινεμά, ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ φημιζόταν για τα εκατοντάδες takes γυρισμάτων που έκανε μέχρι να βγει ακόμα και το τελευταίο πλάνο κάθε ταινίας του, όπως ακριβώς το είχε φανταστεί. Προκαλούσε ηθοποιούς όπως ο Τζακ Νίκολσον, να μπουν μέσα στο μυαλό του. Κάθε μεγαλοφυΐα ήταν και είναι εθισμένη στην τελειότητα.

Πούρο και μπαστούνι του μπέιζμπολ στα αποδυτήρια

Κάποιοι σημερινοί σταρ του NBA, αράζουν στα αποδυτήρια με τους φυσιοθεραπευτές τους, τους μάνατζερ τους, τους personal assistants τους. Ο Τζόρνταν τα είχε όλα αυτά, αλλά μπροστά στις κάμερες προτιμούσε ένα πούρο και ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ. Γιατί ήταν ο Τζόρνταν.

“If you don’t wanna play that way, don’t play that way”

Κανένα σχόλιο, μόνο ας κάνουμε ένα break γιατί κάτι μας μπήκε στο μάτι.

Η απόσυρση από το μπάσκετ και η εποχή του μπέιζμπολ

Η δολοφονία του πατέρα του Τζέιμς Τζόρνταν τον έχει διαλύσει. Έχει ήδη κατακτήσει τρία σερί πρωταθλήματα. Είναι ο κορυφαίος αθλητής στον πλανήτη. Και στις 6 Οκτωβρίου 1993, αποσύρεται από το μπάσκετ για να παίξει μπέιζμπολ σε ομάδα μικρής κατηγορίας. Το ντοκιμαντέρ παραβλέπει όλες τις θεωρίες συνωμοσίας, όλη την καχυποψία για τα πιθανά κίνητρα πίσω από αυτή την απόφαση με ένα τεράστιο ‘bullshit’ από όλα τα θεσμικά όργανα εκείνης της εποχής και όχι μόνο. Το σίγουρο είναι πως εκείνη την εποχή ο Μάικλ Τζόρνταν δήλωνε “gambling is my hobbie” και το ‘Last Dance’ υπάρχει για να φωτίσει τον μύθο ενός αθλητή και μιας σπουδαίας ομάδας, όχι τις σκιές που τους περιβάλλουν. Το μπέιζμπολ ήταν μια ακόμα πρόκληση για τον Τζόρνταν, μια κατάσταση ζόρικη, στην οποία ο ίδιος για πρώτη φορά έμοιαζε να πελαγοδρομεί και να μην μπορεί να προβάλλει ούτε κατ’ελάχιστο την ηγετική του φυσιογνωμία, αυτή που γεννήθηκε στα παρκέ του μπάσκετ.

Ο Σκότι Πίπεν δεν μπαίνει στην τελευταία επαναφορά

Είμαστε στα Playoffs της σεζόν 1993-94, οι Μπούλς αντιμετωπίζουν τους Νικς της Νέας Υόρκης στα ημιτελικά της Ανατολικής Περιφέρειας και μετρούν ήδη δυο ήττες. Στο τέλος της τρίτης αναμέτρησης, έχουν 1.8 δευτερόλεπτα για μια τελευταία επαναφορά, θέλουν ένα εύστοχο σουτ για να πετύχουν την πρώτη τους νίκη. Ο Φιλ Τζάκσον σχεδιάζει ένα play που δίνει το τελικό σουτ στον Τόνι Κούκοτς, τον ρούκι της ομάδας, που είχε δείξει σε αρκετά ματς την έφεση του στα ‘hail Mary’ σουτ του τελευταίου δευτερολέπτου. Ο Σκότι Πίπεν τσαντίζεται, ‘βιδώνει’ τα πόδια γύρω από την καρέκλα του αναπληρωματικού και δεν μπαίνει στο παρκέ. Ο Τζάκσον τον αγνοεί. Το play ρολάρει άψογα και ο Κούκοτς σουτάρει εύστοχα. Οι Μπούλς έχουν κερδίσει. Όντως; Μήπως στο μεταξύ έχουν διαλύσει την χημεία τους ως ομάδα; Τα αποδυτήρια μυρίζουν μπαρούτι, αλλά ο Μπιλ Κάρτραιτ μπαίνει μπροστά για να τους συσπειρώσει όλους: “Είσαι λάθος Σκότι, ζήτα συγνώμη από την ομάδα” του φωνάζει σε μια στιγμή που οι Μπούλς είναι έτοιμοι να εκραγούν. Η πρωτοβουλία του Καρτράιτ θα πείσει τον Πίπεν να δηλώσει ‘mea culpa’ στα αποδυτήρια ενώπιον παικτών και τεχνικού τιμ και η πυρκαγιά σβήνεται. Περίπου 10 χρόνια αργότερα, ο Μπιλ Κάρτραιτ θα αναλάβει την ‘καυτή πατάτα’ της τεχνικής ηγεσίας μιας αγνώριστης ομάδας rookies και ημί-αδιάφορων βετεράνων, των Σικάγο Μπουλς της μετά-Τζόρνταν εποχής. Κάποιοι υπήρξαν πραγματικοί στρατιώτες στο Σικάγο.

‘I’m Back’

Στη δεκαετία του ’90, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, ο Σιλβέστερ Σταλόνε και ο Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ δόξαζαν τη σωματική υπέρ-δύναμη παίζοντας σε ταινίες καταστροφής και blockbusters με μάχες σώμα με σώμα και καταδιώξεις μέχρι τελικής πτώσης με άφθονο πιστολίδι. Ο Τζόρνταν στο μπάσκετ ένιωθε αντίστοιχα υπερήρωας, που έδινε κάθε βράδυ μια ‘κινηματογραφική’ παράσταση στο δικό του κοινό. Η επιστροφή του, στις 18 Μαρτίου 1995, ήταν το αξιοπρεπές sequel που ήθελε να χαρίσει στους θαυμαστές του απ’όλο τον κόσμο. Βρήκε μπροστά του τον Μπι Τζεϊ Άρμστρονγκ πεινασμένο για να τον κερδίσει, βρήκε τον Νικ Άντερσον των Ορλάντο Μάτζικ να τον κοροϊδεύει για το ’45’ στην φανέλα του, βρήκε τον Χόρας Γκραντ φτασμένο σταρ με τα λευκά-μπλε του Ορλάντο. Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να επιστρέψει, καλύτερος από ποτέ.

Το νταηλίκι του “The Glove’ και το μπάσκετ από άλλο γαλαξία

Πόσο τυχεροί ήμασταν που ζήσαμε αυτή την συγκλονιστική ομάδα των Σικάγο Μπουλς από τη σεζόν 1995-96! Δέχτηκε να χάσει μόνο 10 φορές σε 82 παιχνίδια εκείνη η ομάδα, που είχε Ντένις Ρόντμαν, Σκότι Πίπεν, Ρον Χάρπερ, Στιβ Κερ στην εμπροσθοφυλακή ενός ρόστερ που ήταν πλήρες σε κάθε θέση και φυσικά είχε τον Τζόρνταν διψασμένο για νέες κούπες πρωταθλήματος. Υποκλινόμαστε επίσης στην παραγωγή του ‘Last Dance’ γιατί μας συστήνει τον άνθρωπο που πραγματικά ζόρισε, προκάλεσε, αποσυντόνισε τον Μάικλ Τζόρνταν,τον Γκάρι ‘The Glove’ Πέιτον, τον ‘στρατηγό’ των θρυλικών Σιάτλ Σούπερσονικς δίπλα στο ‘Βουνό’ που λεγόταν Σον Κεμπ. Δεν μπορούσαν να απειλήσουν οι Σόνικς τους Μπουλς ως προς τη διεκδίκηση τίτλων, μπορούσαν όμως να τους κάνουν το βίο αβίωτο στο παρκέ. Το γέλιο του Τζόρνταν καθώς παρακολουθεί τις αφηγήσεις του Πέιτον στην κάμερα του ‘Last Dance’, περιέχει μια στάλα ειρωνείας, αλλά και μια αίσθηση παραδοχής, πως ναι, αυτός ήταν ένας πολύ ζόρικος αντίπαλος για τον ίδιο, στην ίδια συνομοταξία με τον επίσης σπουδαίο Τζο Ντούμαρς.

Το ‘Space Jam’, για χαλάρωμα

Το καλοκαίρι του 1995 έπρεπε να γυμναστεί και να προετοιμαστεί για τη νέα σεζόν του NBA, ενώ ταυτόχρονα είχε δεχτεί να πρωταγωνιστήσει σε μια φιλόδοξη ταινία animation-μπάσκετ, δίπλα στον Μπαγκς Μπάνι. Κανένα πρόβλημα, θα έκανε και τα δυο! Μαθαίνουμε πως στα γυρίσματα του ‘Space Jam’, ο Τζόρνταν το μόνο που ζήτησε ήταν ένα γήπεδο μπάσκετ κατασκευασμένο εκ του μηδενός, μόνο για να προπονείται και η παραγωγή της ταινίας, απάντησε απλά “οκ” και μερικές εβδομάδες αργότερα, το Jordan Dome ήταν έτοιμο. Ο σταρ των Σικάγο Μπουλς έπαιζε μπάσκετ στα γυρίσματα της ταινίας, έκανε προπόνηση στα κενά ανάμεσα τους και στο τέλος έπαιζε μονά και διπλά με άλλους παίκτες του NBA, όπως ο Ρέτζι Μίλερ, o Ντένις Ρόντμαν και ο Τζουόν Χάουαρντ. Δηλαδή έπαιζε μπάσκετ τουλάχιστον 14-15 ώρες την μέρα. Το ‘Space Jam’ ήταν μια δουλειά και ταυτόχρονα ένα ‘χαλάρωμα’ μεταξύ των προπονήσεων για την επιστροφή στον πρωταθλητισμό. Με το #23 στην πλάτη, τα πάντα μπορούσαν να συμβούν.