Ο άστεγος ποδοσφαιριστής της Ίντερ που παραμένει εκατομμυριούχος

Το όνομά του τα προηγούμενα χρόνια συζητήθηκε για μεταγραφή που θα κόστιζε 9ψήφιο ποσό. Οι απολαβές του θα τον καθιστούσαν έναν από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες του κόσμου. Το πείσμα του προέδρου της πρώην ομάδας του ανέτρεψαν τα όποια σχέδια και ο Μάιος του 2020 τον βρίσκει σε μια ξένη χώρα, σε μια άλλη ομάδα, με τη χρηματιστηριακή αξία του να έχει πάρει τον κατήφορο, να αναλογίζεται μήπως είναι προτιμότερο να κοιμάται στον καναπέ συμπαικτών σε σχέση με το προπονητικό κέντρο.

Ο Κρίστιαν Έρικσεν σίγουρα δεν φανταζόταν κάτι τέτοιο πριν από έναν χρόνο. Φτάνοντας με την Τότεναμ στον τελικό του Champions League, οι ‘μετοχές’ του είχαν χτυπήσει limit-up. Όμως ο καιρός είχε γυρίσματα για τον Δανό μεσοεπιθετικό, ο οποίος δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης, αφού οι Λονδρέζοι είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά τον οικονομικό πήχη των απαιτήσεών τους.

Το συμβόλαιο του 28χρονου διεθνή έληγε το καλοκαίρι του 2020 κι έτσι την τρέχουσα σεζόν η Τότεναμ έχασε οποιοδήποτε πάνω χέρι είχε στην υπόθεση. Ο Ντάνιελ Λίβι το πήρε απόφαση και τον Ιανουάριο ζήτησε απλά 20.000.000 ευρώ για να αφήσει να φύγει ένας εκ των κορυφαίων παικτών της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Προορισμός ήταν η Ίντερ, η οποία φέτος πραγματοποιεί χρονιά πρωταθλητισμού και με την προσθήκη του Έρικσεν, έβαζε ακόμα ένα εμπόδιο στη Γιουβέντους. Στις 28 Ιανουαρίου ανακοινώθηκε η μετακίνηση του Έρικσεν στο Μιλάνο. Χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, εκείνη την ημέρα άρχισαν και ορισμένα πρωτόγνωρα προβλήματα για τον ίδιο…

Η πρωτεύουσα της Λομβαρδίας έγινε το πρώτο επίκεντρο του κορονοϊού στην Ευρώπη τον Φεβρουάριο. Την ώρα που ο Έρικσεν προσπαθούσε να βρει το σπίτι των ονείρων του στην πόλη, γύρω του εκατοντάδες άνθρωποι ζούσαν τον εφιάλτη τους. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, προτού προλάβει να τακτοποιηθεί στο Μιλάνο. Όταν η πόλη και τελικά ολόκληρη η χώρα τέθηκαν σε καραντίνα, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να εγκατασταθεί στο προπονητικό κέντρο των ‘νερατζούρι’. Πλέον, δεν ήταν σε θέση να βγει από εκεί, παρά μόνο για κάποιες απαραίτητες μετακινήσεις. Η αναζήτηση σπιτιού σίγουρα δεν ανήκε σε αυτές…

“Σκέφτηκα να μιλήσω στον Ρομέλου Λουκάκου και στον Άσλεϊ Γιανγκ, αλλά ήδη είχαν τις οικογένειές τους να φροντίσουν και είναι πολύ να κοιμάμαι 14 ημέρες στον καναπέ κάποιου άλλου. Αντ’ αυτού, κατέληξα να μένω στις προπονητικές εγκαταστάσεις του συλλόγου με έναν σεφ και 5 μέλη του επιτελείου, που προτίμησαν να μπουν σε καραντίνα για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους”, δηλώνει στη ‘Sun‘.

Οι δύο συμπαίκτες του, αμφότεροι προερχόμενοι κι αυτοί από την Premier League, διέμεναν ήδη στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους, όπως κι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του Έρικσεν. Ο Δανός καθυστέρησε να βρει σπίτι λόγω της αργοπορίας στην ολοκλήρωση της μεταγραφής. Μέχρι να επιβληθεί καραντίνα, διέμενε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, το οποίο όμως έκλεισε τις πόρτες του, όταν δόθηκε εντολή από την ιταλική κυβέρνηση, ουσιαστικά αφήνοντας στον δρόμο τον εκατομμυριούχο ποδοσφαιριστή.

Ο Έρικσεν άρχισε να χρησιμοποιεί τα δωμάτια του προπονητικού κέντρου στο Απιάνο Τζεντίλε, όμως κι εκεί έπεσε θύμα της ειρωνείας των καιρών, αφού δεν επιτρεπόταν η χρήση των προπονητικών εγκαταστάσεων κι έτσι έκανε γυμναστική απλά τρέχοντας σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν κάποια στιγμή πήγε στην πόλη για ψώνια, δέχθηκε σύσταση από την αστυνομία, επειδή είχε σπάσει την καραντίνα.

“Η αστυνομία με σταμάτησε και με τα άσχημα ιταλικά μου έπρεπε να εξηγήσω τι έκανα, πού πήγαινα και γιατί ήμουν εκτός σπιτιού. Ποτέ δεν είχα τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο και παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να πάω για ψώνια. Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε, βέβαια, αφού είναι πιο δύσκολα για πολλούς άλλους. Όμως είναι τόσο διαφορετικά από τη ζωή που έχουμε συνηθίσει”.

Η Ιταλία παραμένει μία από τις πλέον πληγείσες χώρες με 29.958 θανάτους και 215.858 κρούσματα κορονοϊού μέχρι στιγμής, ωστόσο σταδιακά κάνει πλάνα επιστροφής στην κανονικότητα, ακόμα και την ποδοσφαιρική. Μαζί της και ο Έρικσεν. “Ακολουθούμε πρόγραμμα προπόνησης που μας έστειλε ο σύλλογος και πρόγραμμα διατροφής επίσης, αλλά πρέπει να κάνουμε και μόνοι μας πράγματα. Τρέχω στο πάρκινγκ και μέτρησα ότι φτάνει μόνο για να διασχίσω 35 μέτρα και αν γυρίσω προς τα πίσω, ακόμα 35 μέτρα. Δεν έχω αγγίξει μπάλα εδώ και 7 εβδομάδες. Είναι η μεγαλύτερη περίοδος χωρίς ποδόσφαιρο στη ζωή μου και πραγματικά αρχίζει να μου λείπει”.