5 ντροπιαστικά μυστικά που το WWE δεν θα παραδεχτεί ποτέ
Οι τραυματισμοί, η βιαιότητα των αγώνων, οι παλαιστές που πεθαίνουν νέοι. Όλα όσα το WWE φοβάται να παραδεχτεί. Σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες κι οι 'ψίθυροι', ο οργανισμός θα βάλει λουκέτο για πάντα.
Στο WWE, αν μυηθείς στη δράση των αγώνων του, εθίζεσαι. Πρόκειται για ένα θέαμα με στοιχεία αθλητισμού και υποκριτικής, έναν αγώνα που εξελίσσεται όπως μια τηλεοπτική σειρά. Παρ’ όλα αυτά, το wrestling δεν είναι παράδεισος και το ‘ψέμα’ των μαχών του δεν σημαίνει πως αυτές δεν γίνονται με πόνο, αίμα και αρκετές προεκτάσεις που ο ίδιος ο οργανισμός φροντίζει να κρύβει με έντεχνο τρόπο.
Η ‘γκρίζα ζώνη’ των αναβολικών
Ένας wrestler που δεν δείχνει ‘φουσκωμένος’ μυικά, αμέσως μοιάζει ‘ξένος’ με τη διοργάνωση, σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αναγνωρίσιμους, στους πρωταθλητές. Σαφώς το WWE έχει κανόνες ως προς τη χρήση αναβολικών, αν και αυτοί οι κανόνες εμπεριέχουν αρκετές ‘γκρίζες ζώνες’ που διευκολύνουν τους αθλητές, ώστε να υποβάλλονται σε σχετικές θεραπείες. Ένα παράδειγμα είναι ο 48χρονος Triple H, ο οποίος, σύμφωνα με δηλώσεις στο Forbes του διατροφολόγου του, Ντέιβιντ Παλόμπο, συντηρεί τη φυσική κατάστασή του με σειρά ορμονικών θεραπειών, απαγορευμένων από άλλες διοργανώσεις μαχητικών σπορ, όπως το UFC.
Οι τραυματισμοί που γίνονται μόνιμες βλάβες
Ο ισχυρισμός “το wrestling είναι ψεύτικο” είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, που κρύβει πολλές σκοτεινές παραμέτρους. Σίγουρα πρόκειται για αγώνες με σενάριο που έχει οριστεί πριν από τη διεξαγωγή τους. Συχνά, όμως, η υλοποίηση του σεναρίου κρύβει άπειρο πόνο και τραυματισμούς που έχουν οδηγήσει αρκετούς αθλητές στο να υποστούν μόνιμες σωματικές βλάβες και αναπηρίες. Το 2016, η Chicago Tribune αποκάλυψε τις μηνύσεις παλαιστών για νευρολογικές βλάβες κατά τη διάρκεια αγώνων, που αποσιωπήθηκαν από το WWE, ώστε να μην καλύψει τα σχετικά έξοδα νοσηλείας τους.
Το ‘σενάριο’ που καίγεται γρήγορα
To σενάριο ενός αγώνα wrestling αποτελείται από δυο τμήματα: ‘Αγώνας’ και ‘Φινάλε’. Οι παλαιστές έχουν αποφασίσει από πριν, μαζί με τη διοργανώτρια αρχή, ποιος θα νικήσει, ποιος θα χάσει και ποιο θα είναι το τελειωτικό -συνήθως signature- χτύπημα. Όμως, η εξέλιξη του αγώνα, η αλληλουχία των χτυπημάτων, η βιαιότητα με την οποία θα παρουσιαστεί στο κοινό, η κόντρα μεταξύ των δυο χαρακτήρων, είναι κάτι που επαφίεται στους ίδιους τους αθλητές. Στην εξέλιξη του αγώνα συμβάλλουν καθοριστικά κι οι διαιτητές, οι οποίοι συχνά λειτουργούν ως καμουφλαρισμένοι σκηνοθέτες, δίνοντας κωδικοποιημενες οδηγίες στους παίκτες για το πώς να εξελιχθεί η μάχη, ανάλογα με αυτά που επιθυμεί το κοινό. Είναι σίγουρα ‘fake’ το wrestling, αλλά όταν ένας παλαιστής ρίχνει νοκ άουτ με αγκωνιά στα πλευρά τον αντίπαλό του και τον πνίγει μέχρι να πει “έλεος”, μπροστά σε 10.000 θεατές, τότε η πραγματικότητα παίζει παράξενα παιχνίδια
Ο σχεδόν υποχρεωτικός ρατσισμός/σεξισμός
Οι σεναριογράφοι είναι άντρες, οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες στην ιστορία του θεσμού ήταν ανέκαθεν άντρες, ενώ ο Βινς ΜακΜάχον χρεώνεται (με περηφάνια) στο βιογραφικό του κι ένα σενάριο όπου γυναίκα wrestler υποχρεώθηκε σε striptease, όταν έχασε από την αντίπαλό της. Στο πεδίο των (ανδρικών) μαχών, είθισται στις περισσότερες περιπτώσεις να θριαμβεύουν οι λευκοί wrestlers. Ασιάτες και (κυρίως) μαύροι έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν σε αγώνες, αλλά γνωρίζουν ήδη πως στο 99% των περιπτώσεων, ο χαρακτήρας τους θα είναι ‘σάκος του μποξ’ και πως εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν έχουν σοβαρές πιθανότητες να κερδίσουν το πρωτάθλημα του WWE. Οι ‘‘jοbbers‘ είναι καλοί μόνο συνήθως μόνο για να τις τρώνε.
Διευκρίνιση: Οι Μαρκ Χένρι και Μπούκερ Τ είναι οι μοναδικοί wrestlers αφροαμερικανικής καταγωγής, που έχουν κερδίσει τίτλο World Heavyweight Championship, ενώ ο Ρον Κίνγκστον έχει κερδίσει τον αντίστοιχο τίτλο του WCW. Το brand ‘World Heavyweight Championship’ αποσύρθηκε οριστικά από το WWE στις 6 Δεκεμβρίου 2013. Η περίπτωση του Κόφι Κινγκστον, που κέρδισε το πρωτάθλημα το 2019, είναι η φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα.
Οι θάνατοι
Αντρέ ο Γίγαντας, Ράντι Σάβατζ, Κρις Μπενουά κι η λίστα συνεχίζει. Οι wrestlers πεθαίνουν εύκολα και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως πεθαίνουν νέοι. Σε έρευνα του BBC, σε σύνολο 557 πρώην wrestlers, οι 62 είχαν πεθάνει πριν από το 2011, οι 49 σε ηλικία κάτω των 50, ενώ 24 ήταν μέχρι και 40 ετών. Οι περισσότεροι θάνατοι σχετίζονται κυρίως με φαρμακευτικές αγωγές που συνδυάστηκαν με αλκοόλ και ναρκωτικά, ενώ κι η εξάντληση από τους συνεχείς αγώνες έχει γονατίσει πολλούς αθλητές. Σε μια πλήρη σεζόν, τα ταξίδια για τουρνουά γίνονται σε εβδομαδιαία βάση, οι αγώνες συχνά πραγματοποιούνται καθημερινά χωρίς κενή μέρα μεταξύ τους κι η ξεκούραση του Σαββατοκύριακου δεν λέγεται ούτε γι’ αστείο.
