Ο Ουντόνις Χάσλεμ έστειλε τον Πατ Ράιλι στο χειρουργείο

H προσφορά του Ντουέιν Ουέιντ, στους απανταχού φαν του ΝΒΑ, τις ημέρες που δεν υπάρχει δράση λόγω κορονοϊού, θα πρέπει να τιμηθεί με ειδικό βραβείο, όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό που ζούμε με την πανδημία. Οι live συζητήσεις του με stars της λίγκας στο Instagram παραδίδουν μαθήματα σε επαγγελματίες δημοσιογράφους. Για την ακρίβεια, ενημερώνουν για το πώς όταν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των ομιλητών και σεβασμός (στο χρόνο που αφιερώνουν αμφότεροι και στο πόσο βάζουν τον εαυτό τους στην κουβέντα), προκύπτουν οι πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Ένας από τους τελευταίους ‘καλεσμένους’ του DWade ήταν ο Oυντόνις Χάσλεμ. Τύπος που πέρασε όλη του την καριέρα ως NBAer στους Χιτ.

Θα αρχίσω από το τέλος και μετά σιγά σιγά θα δούμε μαζί ποιος ήταν ο Χάσλεμ, ο οποίος αποκάλυψε πως η επέμβαση που έκανε ο Πατ Ράιλι στο γοφό του ήταν αποτέλεσμα κλωτσιάς που έριξε σε πόρτα, όντας εξοργισμένος με τον Crab (επειδή διαμαρτυρόταν συνέχεια, για όλα, του το ‘κόλλησε’ ο Μπίλι Ντόνοβαν). “Δεν θυμάμαι σε ποιο παιχνίδι ήταν, αλλά ήλθε προς το μέρος μου στο ημίχρονο, έξαλλος και άρχισε να με βρίζει. Κάποια στιγμή κλώτσησε την πόρτα. Μετά δυο εβδομάδες, μάθαμε πως έκανε επέμβαση, για να διορθώσει τη ζημιά που προκλήθηκε από αυτήν την κλωτσιά. Όλοι αναρωτιόμασταν πού είχε χαθεί“. Ηθικό δίδαγμα: όταν είσαι εκνευρισμένος, είναι προτιμότερο να εκτοξεύεις αντικείμενα, από το να ρίχνεις γροθιές ή κλωτσιές σε πόρτες και τοίχους. Βασικά, το καλύτερο είναι να γυρίσεις την πλάτη σου και να φύγεις, αλλά λέμε.

Ο Χάσλεμ είχε γράψει την ιστορία του στο The Players’ Tribune, στις 25 του περασμένου Μάρτη. Ο πλανήτης είχε γίνει ήδη έρμαιο του Covid-19 και o 39χρονος, πια UD ξεκίνησε την αφήγηση από τα videos Αμερικανών κολεγιόπαιδων που ήταν στη South Florida για το spring break και δήλωναν στις κάμερες ‘αν κολλήσω κορονοϊό, ας κολλήσω’. Παρεμπιπτόντως, δεκάδες φοιτητές από κολέγια που έκαναν τις κλασικές διακοπές (χωρίς να δίνουν δεκάρα για το social distancing), ασθένησαν. Ο Χάσλεμ έγραψε τα εξής:

“Θα σας πω ένα πράγμα: αυτά τα παιδιά δεν έχουν πεινάσει ποτέ στη ζωή του. Δεν έχει χρειαστεί να ανησυχήσουν ποτέ για κάτι πιο σοβαρό από ένα τεστ. Αλλά έρχονται εδώ, στην πολιτεία μας, εν μέσω πανδημίας και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα;“. Θύμισε πως δεν συνηθίζει να γράφει άρθρα “αλλά όταν γ… την πόλη μου, θα μιλήσω.

Έχει πλάκα. Αυτά τα παιδιά ‘πέταξαν’ σε μέρη όπως το South Beach για κάποιες μέρες, για να κάνουν πάρτι και νομίζουν πως αυτό είναι το Μαϊάμι. Δεν έχουν δει όμως, ποτέ το Μαϊάμι. Δεν έχουν πάει στη Liberty City. Δεν έχουν δει την πλευρά της πόλης όπου οι άνθρωποι ζουν με το μεροκάματο. Όπου άνθρωποι δεν ξέρουν αν θα ‘χουν το επόμενο γεύμα.

Και επιτρέψτε μου να σας πω ότι υπάρχει Liberty City σε κάθε πόλη. Κανονικοί άνθρωποι που δίνουν συνηθισμένους αγώνες. Δεν ξέρω πώς μπορώ να κάνω τους πάντες να ακούσουν, αλλά θα πω από τα βάθη της ψυχής μου πως οι άνθρωποι που μεγαλώνουν στο πραγματικό Μαϊάμι είναι πιο ευάλωτοι από όλους, στην πόλη“.

Μια στάση εδώ: η Liberty City είναι γειτονιά του Μαϊάμι, εξ αυτών της South Florida με το μεγαλύτερο αριθμό Αφροαμερικανών. Δημιουργήθηκε στο κραχ του ’30, όταν ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούζβελτ ενέκρινε την κατασκευή housing project -φράση που σύμφωνα με το λεξικό της Οξφόρδης σημαίνει “σύνολο σπιτιών ή διαμερισμάτων που παρέχονται από την κυβέρνηση με χαμηλό ενοίκιο σε ανθρώπους που ‘χουν χαμηλό εισόδημα’. Ήταν το πρώτο του είδους, νότια των ΗΠΑ και ο τρόπος που επιλέχθηκε, ως λύση στην επιδείνωση των συνθηκών στέγασης στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Overtown (βορειοδυτικά από το κέντρο της πόλης και ιστορικό κέντρο της μαύρης κοινότητας του Μαϊάμι, με το Central Negro District να τη συνοδεύει). Aρχικά εγκαταστάθηκαν εκεί Αφροαμερικανοί μέσης τάξης. Τη δεκαετία του ’60 πάνω στην επιδημία του κρακ, έγινε κοινωνική ενσωμάτωση και η περιοχή ‘άνοιξε’ σε περισσότερους ανθρώπους και άρχισαν να αυξάνονται τα εγκλήματα και η βία. Τότε άρχισε και η οικοδόμηση ‘τσιμεντένιων τεράτων, όπου στοιβάζονταν μαύροι, ο ένας πάνω στον άλλον, σε διαμερίσματα που δεν άνηκαν σε Αφροαμερικανούς -αλλά σε λευκούς που δεν εμφανίζονταν ποτέ”.

Στις 17/12 του 1979 στις 1.15 τα ξημερώματα, ο ασφαλιστής Άρθουρ ΜακΝτάφι ήταν στη μοτοσικλέτα του, όταν τον σταμάτησαν αστυνομικοί γιατί, όπως του είπαν, είχε περάσει με κόκκινο το φανάρι. Προσπάθησε να διαφύγει, οι (έξι) αστυνομικοί τον κυνήγησαν, τον έπιασαν και τον χτύπησαν τόσο που πέθανε τέσσερις ημέρες μετά. Πέντε μήνες αργότερα, οι τέσσερις εκ των υπευθύνων αθωώθηκαν στη δίκη που είχε μόνο λευκούς ενόρκους, στη Τάμπα. Όταν έφτασαν τα νέα στο Μαϊάμι, άρχισαν οι πορείες διαμαρτυρίας και οι διαδηλώσεις. Ξέσπασαν φωτιές σε περιπολικά, κυβερνητικά κτίρια και επιχειρήσεις και όταν σταμάτησαν οι εχθροπραξίες, η πόλη ήταν κατεστραμμένη. Έκτοτε κυριαρχεί η φτώχεια και η ανέχεια, με τη βία και τον πόλεμο συμμοριών.

“This shit is life and death”

Ο Χάσλεμ εξήγησε πως οι άνθρωποι που ζουν εκεί “δεν ανησυχούν για το αν θα πεινάσουν, γιατί πεινούν ήδη. Δεν αγχώνονται για το ποιος θα τους δώσει το επόμενο γεύμα ή πού θα κοιμηθούν το βράδυ ή πώς θα βγάλουν το επόμενο δολάριο. Και το λέω αυτό γιατί με ‘τρώει’. Να βλέπω τον τρόπο που καλύπτουν την πόλη μας άνθρωποι που δεν ξέρουν για τι μιλούν και επικεντρώνονται σε ένα τσούρμο παιδιών που συμπεριφέρονται ηλίθια“.

This ain’t your f***ing beach, bruh.

This is not your spring break.

This shit is real life — and come to think of it, it’s more than even that.

This shit is life and death.

Και για να προλάβει όσους τυχόν είχαν βάλει ήδη στο στόμα την καραμέλα “πώς μπορεί να μιλάει ένας πλούσιος παίκτης;” θύμισε ότι “μεγάλωσα στη Liberty City. Δεν είχα δει ποτέ τη South Beach, πριν γίνω ρούκι στο ΝΒΑ. Ζούσαμε μια άρδην διαφορετική ζωή, στην άλλη πλευρά της γέφυρας.

Είδαμε πράγματα που δεν πρέπει να βλέπουν παιδιά. Εθισμένοι σε ναρκωτικά άνθρωποι ήταν παντού γύρω μας. Άστεγοι ήταν γύρω μας. Η μητέρα μου (η Ντέμπρα είχε ρίζες στο Πουέρτο Ρίκο), να ευλογεί ο Θεός τη ψυχή της, έδωσε τη δική της μάχη με τον εθισμό και ήταν άστεγη για χρόνια, πριν αλλάξει τη ζωή της, προσπαθήσει να φτιάξουμε τη σχέση μας και διαγνωστεί με καρκίνο. Πέθανε το 2012. Ήταν ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω συναντήσει ποτέ. Υπάρχουν τόσοι που έχουν ‘χαθεί’ στους δρόμους. Πέρασε τα πάντα, από ναρκωτικά, βία, πορνεία και πάντα έβρισκε το δρόμο της επιστροφής, ώσπου ‘καθάρισε’ τη ζωή της και άρχισε να μιλά για αυτή σε ανθρώπους που μπορούσαν να βοηθηθούν από την ιστορία της. Ήθελε να δίνει ελπίδα. Να ενθαρρύνει. Να τραβά άλλους από την κόλαση“.

Εκείνον τον μεγάλωσε ο πατέρας και η μητριά του “συν τα θετά μου αδέλφια και διάφοροι άλλοι. Ήμουν παιδί που χρειαζόταν προσοχή. Δεν είχα κακές προθέσεις, αλλά έκανα τα λάθη μου και έμπλεκα. Δεν θυμάμαι ποτέ να σκέφτηκα πως ‘θα τα καταφέρω, θα βρω τον τρόπο να γλιτώσω’. Δεν έβλεπα πέραν του σήμερα.

Ήμουν το παιδί που έπαιρνε τα δωρεάν γεύματα, για τα οποία διαβάζεις στο timeline του Twitter. Οι περισσότεροι στο δημοτικό, είχαμε κάρτες γευμάτων. Πηγαίναμε στο σχολείο, για να ‘χουμε να φάμε. Καταλαβαίνετε τι λέω; Οι κροκέτες ψαριού ήταν το παν για εμάς. Αν δεν πηγαίναμε στο σχολείο, δεν θα τρώγαμε“.

Δεν ήξερε όμως, πως υπάρχει κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Νόμιζε πως έτσι ζουν όλοι. Ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. “Έβλεπα σαν περίεργους εκείνους που έδιναν τρία δολάρια, για να αγοράσουν τσιπς και σάντουϊτς, για να φάνε. Δεν χρειάζεται να είμαι γιατρός ή κυβερνήτης, για να ξέρω πως αν κλείσουν τα σχολεία στην περιοχή για καιρό, λόγω του κορονοϊου, εκατομμύρια παιδιά δεν θα ‘χουν να φάνε. Και όταν λέω θα πεινάσουν, εννοώ θα πεινάσουν. Όχι θα τρώνε τα ίδια κάθε μέρα.

Ιδού κάτι που γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν περάσει δύσκολα: όλα αλλάζουν όταν πεινάς. ΌΛΑ. Όλη η αντίληψη αλλάζει. Θα σας πω μια πραγματική ιστορία: κάθε φορά που βλέπω μπολ με σταφίδες, παθαίνω. Τα χάνω. Εκνευρίζομαι. Δεν μπορώ να το δω, να το μυρίσω. Με αρρωσταίνει. Και με αρρωσταίνει γιατί όταν μεγάλωνα ήταν το μόνο που είχαμε για δείπνο. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Μετρούσα τις ώρες για να πάω στο σχολείο και να φάω κροκέτες ψαριών. Αυτή ήταν η πραγματικότητα για πολλά παιδιά, πριν τον κορονοϊό και την οικονομική ‘πληγή’. Αυτή είναι η ζωή τους. Το φυσιολογικό“.

Αυτή ήταν η δική του καθημερινότητα, όπως μεγάλωνε στο Μαϊάμι, στην πλευρά που δεν έχει τα φώτα. Είχε πει στο Undefeated ότι “πολλά άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν στη Liberty City. Να πάρεις μια απόφαση που να σε καταστρέψει. Να κάνεις ένα λάθος που να σου στερήσει τη ζωή ή την ελευθερία. Τα βλέπω αυτά κάθε μέρα. Το 2014 σε μια μετακόμιση είχα βρει όλα τα T-shirts με τα Rest in peace. Δεν ήξερα αν έχει μείνει ζωντανός κάποιος από τους φίλους μου. Όλοι όσοι είχαμε μεγαλώσει μαζί, ήταν νεκροί”.

Στο σχολείο έπαιζε football, έπαιζε και μπάσκετ. Όταν πήγε στο Miami Senior High School αποφάσισε πως ‘επένδυε’ στην πορτοκαλί μπάλα. “Έως τότε δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Τότε πήρα σοβαρά το μπάσκετ, γιατί συνειδητοποίησα ότι μπορεί να μου δώσει την ευκαιρία να σπουδάσω και να φτιάξω τη ζωή μου, να την κάνω καλύτερη“. Πήρε δυο τίτλους πολιτείας (1997, 1998). Ήταν συμπαίκτες του Στιβ Μπλέικ και είχε για προπονητή τον Φρανκ Μάρτιν -μετέπειτα έκανε καριέρα στο NCAA. Σε έρευνα που έκαναν οι Miami New Times βρέθηκαν στοιχεία που έδειχναν πως δεν μένει στο Μαϊάμι, όπως υποστήριζε, αλλά στη Μιραμάρ, πόλη που βρίσκεται μισή ώρα μακριά από τη Liberty City. Είχε δηλώσει ως ‘σπίτι’ το διαμέρισμα ανθρώπου που στήριζε προγράμματα για τα σχολεία του Μαϊάμι (ο όρος είναι booster, με τους οποίους απαγορεύει κάθε σχέση το NCAA και η ένωση σχολείων της Φλόριντα). Η συνέπεια ήταν να πάρουν οι αρχές πίσω τον τίτλο του 1998.

Ο Χάσλεμ είχε ήδη φύγει για το University of Florida, με πλήρη υποτροφία. Φοίτησε διαχείριση υπηρεσιών αναψυχής και ήταν ο starting center των Gators για τέσσερα χρόνια -όσα έπαιξε υπό τις οδηγίες του Μπίλι Ντόνοβαν. Ο τελευταίος είχε πει για τον σημερινό πρωταγωνιστή πως ‘είναι άριστος πολεμιστής, ένας απίστευτος ανταγωνιστικός τύπος’.

Από όταν αποφοίτησε (2002) είναι ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου (1.782) και δέκατος ριμπάουντερ (831). Στο κολέγιο γνώρισε και τη σύζυγο του, Φέιθ Ρέιν. Ήταν μέλος της ομάδας στίβου. Μόλις είδε τον Χάσλεμ, παράτησε τον τότε φίλο της -έναν παίκτη του football-, για να τον διεκδικήσει. Για κάποιους μήνες έβγαιναν ως φίλοι. Μια μέρα η Ρέιν τον κάλεσε σε δείπνο. Εκείνος είπε πως θα δεχόταν, αν πλήρωνε εκείνη. Αυτό και έγινε. Ένα χρόνο μετά, ενώ ο Ουντόνις προετοιμαζόταν για το 2002 ΝΒΑ Draft, η Φέιθ του ανακοίνωσε πως είναι έγκυος. Συμφώνησαν πως δεν ήταν η ώρα ‘γιατί δεν είχα τα χρήματα να στηρίξω και να συντηρήσω μια οικογένεια’. Μετά το κολέγιο (2003), εκείνη πήγε στη Νέα Υόρκη για να γίνει παρουσιάστρια αθλητικών εκπομπών. Τρία χρόνια μετά την κάλεσε να μείνουν μαζί στο Μαϊάμι. Είχε υπογράψει με τους Χιτ -για 366.931 δολάρια. Απέκτησαν δυο αγόρια, με τον Ουντόνις να κάνει πρόταση γάμου στη Ρέιν, μετά την επιστροφή τους από ταξίδι στην Ιταλία, τον Αύγουστο του 2012. Για την ακρίβεια, την ξύπνησε το άγριο ξημέρωμα (02.30) για να της πει πως θέλει να παντρευτούν. Ο γάμος έγινε το 2013, στο Palm Beach.

“Υπήρχε λόγος που βρέθηκα στο ΝΒΑ και έμεινα για χρόνια. Κάποιοι από τους τύπους με τους οποίους έκανα παρέα μικρότερος είναι ή στη φυλακή ή νεκροί. Πέθαναν σε συνθήκες τις οποίες θα ζούσα μαζί τους, αν δεν έπαιζα μπάσκετ. Αν μιλήσετε με ανθρώπους που με ξέρουν, θα σας πουν ότι υπήρξα παιδί που θα μπορούσε να πάρει το στραβό δρόμο“.

Αγωνιστικά, σε έχω αφήσει στο 2002 NBA Draft, όπου δήλωσε συμμετοχή Δεν τον διάλεξε κάποιος -γιατί ήταν ένας ‘χτιστός’ τύπος που χρειαζόταν δουλειά. Αν απογοητεύτηκε; “To μυαλό μου λειτουργεί διαφορετικά. Ξέρω πως όταν κλείνει μια πόρτα, μια άλλη ανοίγει. Αυτό συνέβαινε πάντα”. Έφυγε για τη Γαλλία και τη Σαλόν Σαονέ. Πριν πάει σήκωνε 136 κιλά ‘πάγκο’. Οκτώ μήνες μετά, είχε χάσει 22 κιλά. “Δεν κάθισα να ασχοληθώ με το γιατί δεν είχα επιλεγεί. Εστίασα στο τι έπρεπε να κάνω. Το ταξίδι στη Γαλλία ήταν επαγγελματικό. Ήταν ένα πιτ στοπ για εμένα”. Μπήκε στο ΝΒΑ το 2013 και έγινε αυτός που ‘κράτησε’ πιο πολύ από όλους, από τους 57 που επελέγησαν το 2002. “Μου είχε κάνει πρόταση το Σαν Αντόνιο, πριν το Μαϊάμι που όταν διαπίστωσε πως με θέλουν οι Σπερς, ‘ανέβασε’ την προσφορά”.

Ο -μετέπειτα- κολλητός του, Ουέιντ είχε μιλήσει για την πρώτη φορά που συναντήθηκαν οι δυο τους στους Χιτ. “Όταν πήγα για την προπόνηση πριν το draft είχα δει έναν τύπο να παίρνει όλα τα ριμπάουντ και ρώτησα ποιος είναι αυτός. Μου είπαν ο Ουντόνις. Είχε αλλάξει τόσο το σώμα του, που δεν τον αναγνώρισα. Ήξερα όμως, πως τον ήθελα στην ομάδα μου“. Με αυτήν την ομάδα πήραν τρεις τίτλους (2006, 2012, 2013). “Μετά το πρώτο πρωτάθλημα αισθάνθηκα πως για πρώτη φορά στη ζωή μου, πέτυχα κάτι. Ότι είχα καταφέρει κάτι. Το μπάσκετ ήταν ο τρόπος που είχα από παιδί, να εκτονώνω όσα μαζεύονταν μέσα μου. Αγωνιζόμουν με ελεγχόμενη οργή. Δεν ήθελα να τραυματίσω κανέναν. Ήταν ο τρόπος μου επιθετικός, στα όρια του φάουλ. Είμαι 2.03 και τη μια βραδιά έπαιζα με τον Ντάνκαν, την άλλη με τον Γκαρνέτ, την επόμενη με τον Ρασίντ Ουάλας, τον Κρις Ουέμπερ, πραγματικούς πάουερ φόργουορντ που θα μπορούσαν να με ξεφτιλίσουν. Έχω την αίσθηση πως το μεγαλύτερο προσόν μου ήταν πάντα η εργατικότητα μου. Δεν μου επέτρεπα να μην τα καταφέρω“.

Από ένα σημείο και έπειτα δεν είχε αυτό που λες ‘προσφορά’ μέσα στο παρκέ. Έκανε όμως, τεράστιο έργο στα αποδυτήρια. Ήταν αυτός που ‘έδενε’ το σύνολο και είχε μια λύση για όλους και για όλα. “Είναι η επιτομή του τι σημαίνει να είσαι παίκτης των Χιτ. Είναι ο βράχος μας. Έχει τον υπέρτατο σεβασμό όλων” είχε πει ο Έρικ Σποέλστρα. Ο Χάσλεμ έχει ομολογήσει πως δεν περίμενε ότι θα είναι 16 χρόνια στο ΝΒΑ και πως θα ‘χει τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες της κανονικής περιόδου (852), στην ιστορία των Χιτ, μετά τον Ουέιντ “που είναι ο άνθρωπος μου. Είναι πιο κοντά σε εμένα από τους περισσότερους συγγενείς μου. Μεγαλώσαμε με τον ίδιο τρόπο, σε σπίτια με ναρκομανείς. Και οι δυο περάσαμε δύσκολα και οι δυο θα μπορούσαμε να ‘χουμε λοξοδρομήσει. Είχαμε πολλά κοινά. Του χρωστώ μεγάλο μέρος της επιτυχίας μου στους Χιτ“.

Φίλος του έγινε και ο ΛεΜπρον Τζέιμς, όπως και ο Αλόνζο Μούρνινγκ, ο Κρις Μπος και ο Σακίλ Ο Νιλ. “Από όλους κράτησα πράγματα που μου είπαν. Από τον ΛεΜπρον για παράδειγμα, έμαθα να μην κοιτώ τον αμυντικό μου, αλλά τους άλλους τέσσερις -και πλέον ξέρω τι θα κάνει ο καθένας και πού πρέπει να είναι. Ο Σακ μου είπε να μην αλλάξω τη ρουτίνα μου για κανέναν. Να πιστέψω σε αυτήν και σε εμένα. Σε αυτά που κάνω. Ο Κρις μου έμαθε πώς να ‘χω υπομονή“.

Τον Πατ Ράιλι δεν τον φοβόταν, όταν δούλεψαν για πρώτη φορά μαζί. Τον σεβόταν. “Είχε μια ρήση κατά την οποία ‘η σκληρή δουλειά δεν εγγυάται τίποτα, αλλά χωρίς αυτήν δεν έχεις καμία τύχη’. Τη λέω συνέχεια στα παιδιά, γιατί την πιστεύω. Ο ‘Σπο’ (Σπέλστρα) μου έμαθε πώς να εξελιχθώ ως παίκτης και ως άνθρωπος. Ήμουν πεισματάρης, αλλά ποτέ δεν πρέπει να σταματάς να προσπαθείς να εξελιχθείς. Αλλιώς ‘πεθαίνεις’ στο γήπεδο ή στις επιχειρήσεις“.

Είχε τις ευκαιρίες να παίξει κάπου εκτός Μαϊάμι “και για περισσότερα λεφτά, με τα οποία ζει η οικογένεια μου. Πάντα είχα το δίλημμα. Αλλά πάντα επέστρεφα στο πώς μεγάλωσα και αποφάσιζα με την καρδιά. To Mαϊάμι με βοηθούσε πάντα να διατηρήσω την ταυτότητα μου. Χωρίς αυτή και τα λεφτά δεν θα ‘χαν καμία αξία“.

Τα χρήματα που έβγαζε (το μεγαλύτερο συμβόλαιο που υπέγραψε ποτέ, ήταν για 7 εκατομμύρια δολάρια) δεν τα ξόδευε αλόγιστα. Ήξερε καλύτερα. Άρχισε από νωρίς τις επενδύσεις. Κάποια στιγμή βρέθηκε με 13 καταστήματα διαφορετικών franchises (Subway, Starbucks, Bagels κλπ). Έγινε και συνεργάτης του Ουέιντ, σε διάφορα projects. “Από όταν σταμάτησα να παίζω μπάσκετ, βάζω όλη την ενέργεια που ξόδευα εκεί, στις επιχειρήσεις. Σε πράγματα που ξέρω, που μπορώ να ασχοληθώ μαζί τους και στα οποία πιστεύω. Αν αποφασίσω να δώσω χρήματα κάπου, σημαίνει ότι έχω φάει εκεί και ξέρω“.

“Δεν χρειάζεται να είσαι η Μητέρα Τερέζα για να βοηθήσεις. Απλά μείνε σπίτι”

Πίσω στο κείμενο που έγραψε για το The Players’ Tribune, χρησιμοποίησε πιο έντονα γράμματα για το Keep your ass home, λέγοντας πως “αν αυτή η κρίση δεν μας ξυπνήσει και μας κάνει να αλλάξουμε ως χώρα, δεν ξέρω πότε θα αλλάξει κάτι. Ως επιβεβαιωμένος Οriginal Gangster μπορώ να σας πω τι θα γίνει στους δρόμους αυτής της περιοχής αν καταρρεύσει η οικονομία. Αν δεν πάρει ο κόσμος σοβαρά αυτό που συμβαίνει, εκατομμύρια παιδιά θα υποφέρουν. Παιδιά που δεν ζήτησαν αυτήν τη ζωή και τους έπεσαν τα χειρότερα ‘χαρτιά’ με το που βγήκαν από τη μήτρα της μητέρας τους. Είναι δική μας ευθύνη να τα προστατέψουμε. Δεν χρειάζεται να είμαστε πλούσιοι ή άγιοι.

Αν δεν είχα εγώ κάποιους να τείνουν χέρι βοηθείας σε εμένα, όταν ήμουν μικρός δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Δεν θα ζούσα τα όνειρα μου. Δεν χρειάζεται να είσαι Μητέρα Τερέζα για να βοηθήσεις αυτά τα παιδιά. Δεν χρειαζόταν να δουλεύεις στον Ερυθρό Σταυρό και να με πετύχεις σε μέρος όπου δεν έπρεπε να είμαι, για να μου δώσεις 5 δολάρια και να μου πεις ‘πήγαινε να αγοράσεις κάτι να φας. Δεν πρέπει να είσαι εδώ’. Την πρώτη φανέλα του ΝΒΑ μου την αγόρασε έναν OG. Ήταν του Μούρνινγκ. Δεν είναι τρελό; Φανταστείτε να λέω στο Ζο “σε λίγα χρόνια αυτό το πάμπτωχο παιδί από τη Liberty City θα διεκδικήσει τα ρεκόρ σου”.

Ζήτησε την ίδια αλληλεγγύη. Απλά πράγματα. Όχι κάτι το εξωφρενικό, εξηγώντας πως ήταν προϊόν ανάλογης αλληλεγγύης. Έδωσε και ένα site (το Feeding South Florida), λέγοντας πως ένα δολάριο δωρεάς αντιστοιχεί σε έξι γεύματα προς ανθρώπους “που χρειάζονται τη βοήθεια μας”. Δεν θες να δώσεις κάτι; Κάνε το πιο απλό που υπάρχει. “Αν έχεις ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι σου και φαγητό στο ψυγείο σου, αν δεν χρειάζεται να βγεις για δουλειά, για να ‘χει η οικογένεια σου κάτι να φάει, κάνε το πιο απλό πράγμα.

F… your spring break

Just keep your ass at home“.