Η επαγγελματική ποδηλασία νοσεί σοβαρά

Η πανδημία του κορονοϊού έχει φέρει μια νέα πραγματικότητα σε ολόκληρη την υφήλιο, μια πραγματικότητα που πλέον μετριέται σε κρούσματα και νεκρούς. Την ώρα που η επιστημονική κοινότητα αγωνίζεται για να βρει θεραπεία ή εμβόλιο και τα κράτη υιοθετούν αυστηρά μέτρα έτσι ώστε να περιορίσουν την εξάπλωση του ιού, η λεγόμενη “κανονικότητα” στη ζωή μας έχει εξαφανιστεί τελείως, αφού η πανδημία έχει επηρεάσει όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του αθλητισμού. Ήδη γνωρίζουμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο θα διεξαχθούν του χρόνου, το ίδιο και το Euro 2020, ενώ αμέτρητες διοργανώσεις από όλα τα σπορ είτε έχουν ακυρωθεί είτε έχουν αναβληθεί, ψάχνοντας απελπισμένα νέες ημερομηνίες μέσα στο 2020, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η πανδημία θα μπορέσει να ελεγχθεί και θα επιτρέψει τη διεξαγωγή αθλητικών γεγονότων.

Η ποδηλασία δε θα μπορούσε να μείνει έξω από όλη αυτή την “παράνοια” που ζει ο παγκόσμιος αθλητισμός, έτσι λοιπόν το καλεντάρι του 2020 έχει διαλυθεί τελείως, με τις προοπτικές να είναι δυσοίωνες ακόμα και για τις διοργανώσεις που ακολουθούν μέσα στο καλοκαίρι. Όλα ξεκίνησαν με τη διακοπή του Γύρου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στις 27 Φεβρουαρίου, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του 5ου ετάπ (και ενώ απέμεναν δυο ακόμα για να ολοκληρωθεί ο αγώνας), επειδή ανιχνεύτηκαν δυο κρούσματα με τον κορονοϊό σε μέλη της διοργάνωσης, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένα πραγματικό χάος. Όλες οι ομάδες μπήκαν σε καραντίνα για 4 ημέρες, κλειδωμένες στα ξενοδοχεία τους, μέχρι να ολοκληρωθούν τα τεστ σε όλα τα μέλη τους.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΣΤΑ ΕΜΙΡΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΙΡΕΝΟ

Στη συνέχεια μάθαμε ότι είχαν βρεθεί θετικοί ποδηλάτες της UAE (ανάμεσά τους και ο Γκαβίρια), οι οποίοι υποχρεώθηκαν να συνεχίσουν αποκλεισμένοι για 14 ημέρες, όπως και οι ομάδες της Cofidis και της FDJ, επειδή έμεναν στον ίδιο όροφο με την UAE, το ίδιο συνέβη και με την Rusvelo που επίσης είχε θετικό κρούσμα, μια πραγματική “Οδύσσεια” για όλους. Ο τελευταίος αγώνας που είδαμε να διεξάγεται κανονικά μέσα στη σεζόν, ήταν το Omloop Het Nieuwsblad, στις 29 Φεβρουαρίου, δυο μέρες μετά την ακύρωση του UAE Tour. Ακολούθησε η αναβολή του Strade Bianche (7/3), αφού στην Ιταλία η κατάσταση με τον κορονοϊό είχε ξεφύγει τελείως από κάθε έλεγχο, με δραματικά επακόλουθα κυρίως στο βόρειο τμήμα της χώρας.

Σε εκείνη την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου, περιμέναμε να δούμε ποιες θα ήταν οι αποφάσεις των διοργανωτών για δυο εκ των σπουδαιότερων εβδομαδιαίων γύρων της χρονιάς που ακολουθούσαν στο καλεντάρι, το Παρίσι-Νίκαια (8-14/3) και το Tirreno-Adriatico (11-17/3). Στις 6 Μαρτίου, η RCS, διοργανώτρια αρχή του Τιρένο, ανακοίνωσε την αναβολή του αγώνα για προφανείς λόγους. Ήδη υπήρχαν ομάδες και αθλητές, που από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ζητούσαν την αναβολή και του Παρίσι-Νίκαια, ενώ άλλοι θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, αφού η κατάσταση στη Γαλλία δεν είχε σχέση με το δράμα που ζούσαν οι Ιταλοί. Με δυο λόγια, είδαμε για πρώτη φορά το πελοτόν διχασμένο, κάτι που τελικά αποδείχτηκε και στην πράξη, όταν αρκετές ομάδες αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν στον αγώνα.

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙ-ΝΙΚΑΙΑ

Οι Ineos, Movistar, Jumbo, CCC, Astana, UAE και Mitchelton έκαναν σαφείς τις προθέσεις τους, αγνοώντας την υποχρεωτική τους παρουσία (σύμφωνα με τους κανονισμούς της UCI) σε αγώνες του World Tour. Όλες έστειλαν επιστολές στην παγκόσμια ομοσπονδία, όπου εξηγούσαν πως ο λόγος της απουσίας τους ήταν ο κορονοϊός και ο φόβος για εκδήλωση κρουσμάτων είτε μέσα στο πελοτόν, είτε στους συνοδούς των ομάδων και της διοργάνωσης. Η ASO πάντως, δε φάνηκε να συγκινείται από όσα συνέβαιναν, αντικαθιστώντας τους απόντες με την πρόσκληση άλλων ομάδων και την αύξηση κάθε μιας κατά έναν αθλητή. Οι αντίθετες προς τη διεξαγωγή του αγώνα φωνές πλήθαιναν, όμως τελικά δεν εισακούστηκαν και το Παρίσι-Νίκαια ξεκίνησε κανονικά στις 8 Μαρτίου.

Το πρώτο ετάπ διεξήχθη με τους θεατές να συνωστίζονται στον τερματισμό για να δουν το τελικό σπριντ, όμως τις επόμενες μέρες και μετά τη γενική κατακραυγή, η ASO απαγόρευσε την πρόσβαση του κόσμου στα τελευταία μέτρα των ετάπ, σαν να ήταν αυτό το μοναδικό πρόβλημα. Ο αγώνας άρχισε να εξελίσσεται σε φιάσκο, όταν και άλλες ομάδες όπως η Bahrain και η Israel ή ποδηλάτες όπως ο παγκόσμιος πρωταθλητής Ματς Πέντερσεν, αποσύρθηκαν, ανησυχώντας όλο και περισσότερο για τους κινδύνους από τον κορονοϊό. Η ASO αποφάσισε τελικά να ακυρώσει το τελευταίο ετάπ, το οποίο θα τερμάτιζε μέσα στην πόλη της Νίκαιας, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 136 αθλητές που ξεκίνησαν τον αγώνα, ολοκλήρωσαν μόνο οι 61!

ΝΤΟΜΙΝΟ ΑΝΑΒΟΛΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Από εκεί και μετά, παρακολουθήσαμε ένα ντόμινο που παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του, αφού ο ένας μετά τον άλλο, ακυρώθηκαν ή αναβλήθηκαν όλοι οι αγώνες που βρίσκονταν στο καλεντάρι, πρώτα μέσα στον Απρίλιο και μετά στον Μάιο. Κάτι που σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν από το πανόραμα όλες οι κλασικές της άνοιξης (Μιλάνο-Σαν Ρέμο, Φλάνδρα, Παρί-Ρουμπέ, κλασικές των Αρδεννών κλπ), όλοι οι εβδομαδιαίοι γύροι (Καταλονία, Χώρα των Βάσκων, Ρομανδία) και βέβαια ο πρώτος μεγάλος γύρος της χρονιάς, το Giro d’Italia, που ήταν προγραμματισμένος να ξεκινήσει στις 9 Μαΐου και να ολοκληρωθεί στις 31. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το επόμενο μεγάλο στοίχημα είναι ο Ιούνιος, με το Dauphiné και τον Γύρο Γαλλίας να δεσπόζουν στο πρόγραμμα (ο γύρος Ελβετίας, 7-14/6, ήδη ακυρώθηκε).

Η ASO (διοργανώτρια του Τουρ) ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες ότι η τελική απόφαση για τη διεξαγωγή ή μη του γύρου Γαλλίας, θα παρθεί το αργότερο στις 15 Μαΐου, κάτι που σημαίνει ότι σε ενάμιση μήνα από σήμερα θα γνωρίζουμε τί θα συμβεί με το σημαντικότερο ετήσιο αθλητικό γεγονός στον κόσμο. Το να μιλήσει κάποιος για πιθανότητες αυτή τη στιγμή, είναι τελείως άκυρο, αφού κυριολεκτικά κανείς δε γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η πανδημία τις επόμενες εβδομάδες. Το σίγουρο όμως είναι ότι αν η ASO αναγκαστεί να αναβάλλει το Tour, αυτό θα είναι ένα τεράστιο χτύπημα στην επαγγελματική ποδηλασία (πολύ μεγαλύτερο από την ακύρωση ή αναβολή όλων των προαναφερθέντων αγώνων), που πολύ δύσκολα θα ξεπεραστεί.

Οι ζημιές, σε περίπτωση μη διεξαγωγής του γύρου Γαλλίας, θα είναι πολλαπλές και καθόλου εύκολα αντιμετωπίσιμες. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι οι εμπλεκόμενοι, από την ASO και τη γαλλική κυβέρνηση, μέχρι τις ομάδες, τους αθλητές και τους χορηγούς, δε θέλουν καν να σκέφτονται τέτοιο ενδεχόμενο, προσπαθώντας να βρουν λύσεις στο πρόβλημα, ακόμα και με ακραία σενάρια, όπως αυτό που διαβάσαμε πριν λίγες μέρες, την πιθανότητα δηλαδή να διεξαχθεί ο αγώνας χωρίς θεατές. Το θέμα δεν είναι καθόλου απλό, αντίθετα υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές παράμετροι που πρέπει να ληφθούν όλες υπόψη πριν βγει η οποιαδήποτε τελική απόφαση. Και βέβαια, καμία από αυτές δεν θα έχει την παραμικρή σημασία, αν ο κορονοϊός συνεχίσει την επέλασή του.

Όμως, ας δούμε πιο αναλυτικά αυτές τις παραμέτρους, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αγωνία όλου του ποδηλατικού κόσμου σχετικά με την προοπτική ενός Ιουνίου σε ποδηλατική καραντίνα. Καταρχάς να πούμε ότι δεν υπάρχει – ούτε πρόκειται να υπάρξει στη διάρκεια της εξέλιξης της πανδημίας – κανείς από τους εμπλεκόμενους στην ποδηλασία, που θα μείνει ανεπηρέαστος από όσα συμβαίνουν. Ας επικεντρωθούμε στη σημαντικότερη παράμετρο, που δεν είναι άλλη από τα οικονομικά, αυτά που προκαλούν και τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο σε όλους: αθλητές, προσωπικό, ομάδες, διοργανωτές και – κυρίως – στους χορηγούς. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που έχουν τον πιο κρίσιμο ρόλο σε όλη την ιστορία, γιατί είναι αυτοί που χρηματοδοτούν τις ομάδες όλων των κατηγοριών.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΟΡΗΓΟΥΣ

Η ποδηλασία, για την ακρίβεια οι ομάδες της ποδηλασίας, σε αντίθεση με την πλειοψηφία σχεδόν των υπόλοιπων σπορ, δεν έχουν έσοδα ούτε από εισιτήρια, ούτε από τηλεοπτικά δικαιώματα, κάτι που σημαίνει ότι η μοναδική πηγή εσόδων τους είναι οι χορηγοί. Αν αυτοί σταματήσουν να “τροφοδοτούν” τις ομάδες, τότε σταματούν να υπάρχουν ομάδες, τόσο απλά. Και αυτό με τη σειρά του λειτουργεί σαν ντόμινο. Αν δεν έχεις χρήματα, δεν μπορείς να πληρώσεις τους αθλητές σου, τους προπονητές σου, το βοηθητικό σου προσωπικό (μηχανικούς, γιατρούς, διατροφολόγους, μασέρ κλπ). Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση (ας όψεται κυρίως η ASO, αλλά αυτό θα το εξετάσουμε πιο κάτω).

Κάθε ομάδα World Tour ξοδεύει πολύ πάνω από τον μισό της προϋπολογισμό σε μισθούς και συμβόλαια των εργαζομένων της (υπολογίστε από 70% μέχρι και 80%), άρα σε μια δύσκολη συγκυρία όπως η παρούσα, αν οι χορηγοί αποφασίσουν να μειώσουν τα χρήματα που δίνουν, τότε είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι οι υποχρεωτικές περικοπές στις οποίες θα προβούν οι ομάδες, θα βαρύνουν κατά κύριο λόγο τους εργαζόμενους (αθλητές και λοιπούς). Είναι προφανές ότι οι χορηγοί δίνουν τα λεφτά τους για να διαφημίζονται – κυρίως τηλεοπτικά – μέσα από τους αγώνες. Ένα brand δε φαίνεται ούτε στις προπονήσεις, ούτε στα καμπ, ούτε στις προετοιμασίες, αλλά αποκλειστικά και μόνο στους αγώνες, εκεί όπου υπάρχει η εικόνα που ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του κόσμου μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης.

ΟΙ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Χωρίς αγώνες λοιπόν, ο χορηγός δεν έχει λόγο να δώσει χρήματα στην ομάδα και εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Στην περίπτωσή μας βέβαια, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, γιατί πλέον έχουμε έναν συνδυασμό που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός. Δεν είναι μόνο η καθολική έλλειψη αγώνων, αλλά και η ζημιά που υφίστανται λόγω της πανδημίας οι ίδιοι οι χορηγοί ως εταιρείες. Κάτι που σημαίνει, ότι με δεδομένες τις δυσκολίες που περνάει η παγκόσμια αγορά και την ύφεση που θα ακολουθήσει στην οικονομία, οι εταιρείες-χορηγοί θα δώσουν προτεραιότητα στη δική τους “επιβίωση” και επειδή και οι ίδιες θα αναγκαστούν να προβούν σε περικοπές στο εσωτερικό τους, τα χρήματα που δίνουν σε χορηγίες θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της CCC).

Για να το θέσω ακόμα πιο σωστά, όταν αυτές οι εταιρείες κληθούν να αποφασίσουν από πού θα κάνουν περικοπές, το πρώτο που θα σκεφτούν, θα είναι ακριβώς αυτά τα χρήματα που δίνουν στις ομάδες χωρίς – πλέον – το παραμικρό αντίκρισμα. Οι μειώσεις στα μπάτζετ συμβαίνουν ήδη, συνοδευόμενες και από τις αντίστοιχες μειώσεις στους μισθούς των αθλητών και του υπόλοιπου προσωπικού των ομάδων. Μπορεί να μη δημοσιοποιούνται όλες, αλλά έχουν ξεκινήσει να εφαρμόζονται, μπορείτε να είστε σίγουροι. Ήδη η Lotto Soudal, η Bahrain και η Astana ανακοίνωσαν μειώσεις, το ίδιο και η ισπανική Burgos BH (Pro Continental), ενώ η CCC βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση, με μαζικές απολύσεις εργαζομένων και ορατό τον κίνδυνο οριστικού λουκέτου. Όσο θα περνούν οι μέρες, συνεχώς θα προστίθενται στη λίστα και άλλες ομάδες που θα προβούν σε ανάλογες ανακοινώσεις-μειώσεις.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί λύση. Με τόσους αγώνες να έχουν αναβληθεί και να ψάχνουν εναγωνίως μια θέση μέσα στο καλεντάρι του 2020 από το καλοκαίρι και μετά, η προοπτική είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική. Για να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, σκεφτείτε ότι η νούμερο ένα ομάδα σε νίκες τα τελευταία επτά χρόνια, η Deceuninck Quickstep του δικού μας Βασίλη Αναστόπουλου, μια ομάδα που πρωταγωνιστεί κάθε χρόνο στις κλασικές της άνοιξης, δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τους βασικότερους στόχους της μέσα στη σεζόν. Αυτό αγωνιστικά μεταφράζεται σε σχεδόν καταστροφή, αλλά προκαλεί πολύ μεγαλύτερους πονοκέφαλους, αφού το οικονομικό απειλεί πλέον ως “δαμόκλειος σπάθη” την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας.

Και αν δεχτούμε ότι η Quickstep μπορεί να δείξει μια κάποια “ανοχή”, αφού τα προηγούμενα χρόνια έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο μέσα από τις νίκες των αθλητών του Λεφέβρ, αποκλείεται να συμβαίνει το ίδιο με την Deceuninck (που πλέον είναι ο πρώτος χορηγός), η οποία μπήκε στο “χορό” για να διαφημιστεί και όχι για να δίνει απλώς χρήματα. Φανταστείτε λοιπόν τί μπορεί να συμβαίνει σε άλλες ομάδες, ειδικά εκείνες της δεύτερης ταχύτητας του World Tour, που έτσι κι αλλιώς “ίδρωναν” κάθε χρόνο για να μαζέψουν νίκες ώστε να “πείσουν” τους χορηγούς τους να συνεχίσουν να τις στηρίζουν οικονομικά. Δε συζητάμε καν για τις Pro-Continental, τις Continental, τις γυναικείες ομάδες και εκείνες των U23. Εκεί η κατάσταση, πολύ φοβάμαι, ότι θα αποδειχτεί ακόμα χειρότερη.

Ειδικά ομάδες που διατηρούν δυο ή τρία ρόστερ (άνδρες, γυναίκες και φυτώριο), είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αναγκαστούν ακόμα και να αναστείλουν τη λειτουργία τμημάτων τους. Στις δε αμιγώς ανδρικές ομάδες της δεύτερης (Pro-Continental) και της τρίτης κατηγορίας (Continental) της UCI, εκεί όπου είναι ακόμα πιο δύσκολο να “πειστούν” οι χορηγοί για να τις στηρίξουν οικονομικά, η προοπτική είναι σαφώς πιο δυσοίωνη. Γι’ αυτό και θεωρώ δεδομένο ότι το συνολικό πανόραμα του ποδηλατικού χάρτη θα αλλάξει τελείως σε παγκόσμια κλίμακα. Το μεγάλο – όσο και αναπάντητο προς το παρόν – ερώτημα, είναι πόσο εκτεταμένη θα είναι αυτή η αλλαγή. Το πρώτο μέτρο το είδαμε ήδη, είναι οι μειώσεις των χορηγιών και οι περικοπές στα μπάτζετ των ομάδων.

ΟΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ UCI ΣΤΟ ΚΑΛΕΝΤΑΡΙ

Το δεύτερο μέτρο, που βρίσκεται μόνο σε θεωρητική εξέλιξη αυτή τη στιγμή, είναι το ποιοι και πόσοι αγώνες θα μπορέσουν να “σωθούν” μέχρι να ολοκληρωθεί η σεζόν. Μια σεζόν, την οποία η UCI έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα επιμηκύνει μέχρι την 1η Νοεμβρίου, προσπαθώντας να μεγαλώσει το χρονικό περιθώριο ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες διοργανώσεις. Όμως αυτό το μέτρο εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την πορεία της πανδημίας, κυρίως στην Ευρώπη. Και μπορεί να ψάχνουν όλοι πιθανές ημερομηνίες για να τοποθετήσουν τους αγώνες, όμως όλο αυτό προς το παρόν τουλάχιστον, ελάχιστο νόημα έχει, αφού κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η ημερομηνία επανεκκίνησης της αγωνιστικής δραστηριότητας.

Φαντάζομαι, οι μεγάλες προτεραιότητες για την UCI, σε ό,τι αφορά στους ήδη αναβληθέντες αγώνες, είναι οι σημαντικότεροι μονοήμεροι (Μιλάνο-Σαν Ρέμο, Παρί-Ρουμπέ, Φλάνδρα και Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ) και ο Γύρος της Ιταλίας. Οι κλασικές προφανώς είναι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμες μέσα στο καλεντάρι, αφού πρόκειται για αγώνες μιας ημέρας. Το Giro όμως δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, αφού μιλάμε για αγώνα τριών εβδομάδων, με απίστευτα μεγάλες οργανωτικές απαιτήσεις. Ήδη έχουν ακουστεί σκέψεις για μείωση της διάρκειας σε δυο εβδομάδες, όμως ο Μάουρο Βένι, διευθυντής του αγώνα, δε θέλει καν να συζητήσει τέτοιο ενδεχόμενο. Η πρόθεση πάντως της UCI είναι να τοποθετηθεί ο γύρος Ιταλίας μέσα στο φθινόπωρο, χωρίς όμως να έχουμε μάθει πότε ακριβώς, ίσως μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα, που είναι προγραμματισμένο να διεξαχθεί από 20 έως 27 Σεπτεμβρίου.

ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ TOUR DE FRANCE

Όσο όμως και αν η παγκόσμια ομοσπονδία προσπαθεί να βρει λύσεις για όλους αυτούς τους αγώνες, η μεγάλη της, η νούμερο ένα προτεραιότητά της, είναι ο γύρος Γαλλίας. Διαβάζουμε, ότι μετά την αναβολή για του χρόνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το Τουρ θα έχει ένα μικρό χρονικό περιθώριο για να ξεκινήσει λίγο αργότερα – αν χρειαστεί – αντί για τις 27 Ιουνίου, να μπει δηλαδή η εκκίνηση μέσα στον Ιούλιο. Αυτό φυσικά είναι το καλό σενάριο, να αρχίσει δηλαδή η διοργάνωση είτε στο τέλος Ιουνίου, είτε στις αρχές Ιουλίου. Είναι τόσο μεγάλη η πρεμούρα των Γάλλων να γίνει το Τουρ στις κανονικές του ημερομηνίες, ώστε η υπουργός αθλητισμού της χώρας, Ροξάνα Μαρατσινεάνου, πρότεινε πριν λίγες μέρες, να γίνει ο αγώνας “κεκλεισμένων των θυρών”, δηλαδή χωρίς θεατές.

Αυτό μπορεί να ηχεί ως μελωδική μουσική στα αυτιά των χορηγών, ακόμα και σε αυτά των ομάδων (αν και, όπως θα δούμε παρακάτω, πολλοί ποδηλάτες έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους σε μια τέτοια προοπτική), όμως αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο πόσο πρακτική θα ήταν μια τέτοια λύση, αλλά και τί θα σήμαινε για τη διοργάνωση να μεταθέσει χρονικά τον αγώνα – αν αναγκαστεί λόγω του ιού – μετά τον Ιούλιο. Πάμε πρώτα στο πρώτο σενάριο και ξεκινάμε με το εξής δεδομένο: αν ο γύρος Γαλλίας διεξαχθεί στις κανονικές του ημερομηνίες, αλλά χωρίς κόσμο, αυτό αυτόματα θα σημαίνει ότι δε θα έχει ξεπεραστεί ο κίνδυνος του κορονοϊού. Μοιραία λοιπόν το επόμενο ερώτημα που γεννάται, είναι αδύνατον να απαντηθεί πειστικά. Ποιο είναι αυτό;

Το Τουρ δεν είναι μόνο οι θεατές, αλλά και οι αθλητές, οι προπονητές, το συνοδευτικό προσωπικό τόσο των ομάδων όσο και της διοργάνωσης, οι δημοσιογράφοι, οι κριτές, η αστυνομία κλπ, ένα καθημερινά μεταφερόμενο “χωριό” από πόλη σε πόλη, που ακόμα και με τις πιο συντηρητικές προβλέψεις δε θα μπορούσε να συγκεντρώνει λιγότερα από 2.000 άτομα, που αναγκαστικά θα συνωστίζονται στις εκκινήσεις, στους τερματισμούς, στα ξενοδοχεία, στη διαδρομή, παντού, με τον κίνδυνο του ιού να παραμονεύει ανά πάσα στιγμή. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, πού τοποθετείται η “κόκκινη γραμμή”; Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τα όσα συνέβησαν στα Εμιράτα, κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης και να ρισκάρει την υγεία των αθλητών και των υπόλοιπων εμπλεκόμενων.

Η ASO γνωρίζει πολύ καλά ότι ένα Τουρ χωρίς κόσμο και χωρίς Ιούλιο, δεν είναι Τουρ. Ακόμα και αν υπάρχει η τηλεοπτική εικόνα. Κάτι που κάνει τον συγκεκριμένο αγώνα να ξεχωρίζει, είναι οι ημερομηνίες μέσα στις οποίες διεξάγεται και οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ο μήνας στον οποίο οι Γάλλοι παίρνουν παραδοσιακά την καλοκαιρινή τους άδεια, είναι ο Ιούλιος (και όχι ο Αύγουστος, όπως ας πούμε εδώ στην Ελλάδα). Οπότε το Τουρ είναι μια μεγάλη γιορτή για όλη τη Γαλλία, στην οποία φυσικά παίρνουν μέρος και επισκέπτες από όλον τον κόσμο. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από χιλιάδες κόσμο, ώρες πριν περάσει το πελοτόν. Δεν είναι τυχαίο ότι το 40%των θεατών προσέρχεται στον αγώνα με προτεραιότητα να δει το διαφημιστικό καραβάνι, που μοιράζει εκατομμύρια δώρα στη διάρκεια των τριών εβδομάδων.

Ο Γύρος Γαλλίας προσφέρει χαρά και διασκέδαση, είναι τόσο απλό όσο και σημαντικό. Γι’ αυτό προκάλεσε έκπληξη η πρόταση της Μαρατσινεάνου για διεξαγωγή του αγώνα χωρίς θεατές. Προφανώς η υπουργός στηρίζεται σε αυτό που είπαμε πιο πάνω, ότι δηλαδή στην ποδηλασία δεν υπάρχουν εισιτήρια και το μεγαλύτερο έσοδο της ASO είναι τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Όμως στο Τουρ δεν υπάρχει μόνο η ASO και το ταμείο της, υπάρχουν και οι πόλεις εκκίνησης και τερματισμού, που έχουν πληρώσει πολύ σημαντικά ποσά στη διοργανώτρια αρχή για να ενταχθούν στον σχεδιασμό της διαδρομής (50.000-70.000 η εκκίνηση, 100.000-150.000 ο τερματισμός) και περιμένουν να κάνουν απόσβεση και να βγάλουν κέρδη από την κίνηση των επισκεπτών εκείνες τις ημέρες. Σκεφτείτε ότι μόνο η Νίκαια, για το Grand Départ έχει δώσει γύρω στα 4 εκατομμύρια ευρώ!

ENA TOUR ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΜΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ TOUR

Το θέαμα ενός Τουρ με άδειους δρόμους, έρημες πόλεις και βουνά χωρίς το “χρώμα” των φαν, θα είναι σίγουρα αποκαρδιωτικό, απογοητευτικό, μίζερο. Κάτι που προφανώς αντιλαμβάνεται ο διευθυντής του αγώνα, Κριστιάν Προυντόμ, ο οποίος την περασμένη Τετάρτη σε συνέντευξή του στη γαλλική ιστοσελίδα sports-auvergne.fr, ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διεξαχθεί το Τουρ χωρίς κόσμο, δίνοντας έτσι τη δική του απάντηση στην υπουργό. Να πούμε εδώ ότι ο Γύρος Γαλλίας είναι αυτή τη στιγμή το μοναδικό μεγάλο αθλητικό γεγονός του καλοκαιριού που δεν έχει αναβληθεί. “Το Τουρ εμμένει στις αρχικές του ημερομηνίες. Φυσικά αυτό θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της πανδημίας”, ήταν τα λόγια του Προυντόμ.

“Στον Γύρο Γαλλίας, το πιο σημαντικό είναι η Γαλλία. Είναι η κατάσταση στη χώρα αυτή που μετράει. Η ευχή μου είναι μόνο μια, να διεξαχθεί το Τουρ μέσα στο καλοκαίρι. Προφανώς όχι για το Τουρ, αλλά επειδή αν δε γίνει ο αγώνας, αυτό θα σημαίνει ότι η Γαλλία θα βρίσκεται σε μια καταστροφική συγκυρία, κάτι που προφανώς δεν επιθυμεί κανείς”, συνέχισε στην τοποθέτησή του ο Προυντόμ, ο οποίος παραδέχτηκε ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του εξετάζουν εναλλακτικές ημερομηνίες στην περίπτωση που τελικά δεν μπορέσει να ξεκινήσει ο αγώνας στις 27 Ιουνίου. Όλη αυτή η τοποθέτηση του διευθυντή του Τουρ, βρίσκει σύμφωνους – φαντάζομαι – αθλητές όπως ο Γκέρεντ Τόμας, ο Γουόρεν Μπαργκίλ ή ο Ζουλιάν Αλαφιλίπ, που ήδη έχουν δηλώσει αντίθετοι στην προοπτική ενός γύρου Γαλλίας χωρίς θεατές.

ΤΟ GIRO ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗ VUELTA

Εδώ όμως εμφανίζεται ένα άλλο, ίσως και πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε “πόλεμο” ανάμεσα στους τρεις μεγάλους γύρους. Τι θα γίνει αν τελικά το Τουρ αναγκαστεί να μετατεθεί χρονικά, με το Τζίρο παράλληλα (που ήδη έχει αναβληθεί) να ψάχνει και αυτό ημερομηνίες μέσα στο πολύ περιορισμένο καλεντάρι; Υποτίθεται ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με την πανδημία, ο μοναδικός μεγάλος γύρος που “αισθάνεται” τη μικρότερη πίεση, είναι η Βουέλτα, η οποία είναι προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 14 Αυγούστου, μακριά δηλαδή – προς το παρόν τουλάχιστον – από τους “επικίνδυνους” Ιούνιο και Ιούλιο. Ο διευθυντής του αγώνα, Χαβιέρ Γκιγιέν, με δηλώσεις του στην ισπανική As στις 25 Μαρτίου, είχε πει πως η διοργάνωση συνεχίζει απρόσκοπτα τις εργασίες της με στόχο να είναι όλα έτοιμα για την εκκίνηση της Ουτρέχτης.

Ο Γκιγιέν όμως δε θα πρέπει να νιώθει καθόλου ήσυχος, με όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες τόσο από τη μεριά της RCS, όσο και από εκείνη της ASO, στην οποία παρεμπιπτόντως ανήκει το 49% της Vuelta. Τις “εχθροπραξίες” ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες ο πρόεδρος της ιταλικής ποδηλατικής ομοσπονδίας, Ρενάτο ντι Ρόκο, ο οποίος σε συνέντευξή του στην τηλεόραση της RAI, ούτε λίγο ούτε πολύ, απαίτησε να διεξαχθεί ο γύρος Ιταλίας πάνω στις ημερομηνίες του γύρου Ισπανίας, με το επιχείρημα ότι το Τζίρο είναι πιο σημαντικός αγώνας από τη Βουέλτα! Αμέσως επικοινώνησε μαζί του ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Θερόν για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Ιταλός ομόλογός του, αρνήθηκε ότι είπε κάτι τέτοιο, όμως η αρχή είχε γίνει.

Τη σκυτάλη πήρε η Gazzetta dello Sport (2/4/2020), η οποία σε άρθρο της επισήμανε ότι η UCI έχει ήδη έτοιμο το εναλλακτικό καλεντάρι, σύμφωνα με το οποίο, οι νέες ημερομηνίες για τον Γύρο Γαλλίας – αν υποχρεωθεί σε αναβολή – θα είναι 25 Ιουλίου με 16 Αυγούστου και ο Γύρος Ιταλίας θα διεξαχθεί από τις 3 μέχρι τις 25 Οκτωβρίου. Σε αυτή την περίπτωση, ο Γύρος Ισπανίας θα ξεκινήσει μια εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση του Τουρ, δηλαδή στις 22 Αυγούστου και θα ολοκληρωθεί στις 6 Σεπτεμβρίου, θα έχει δηλαδή διάρκεια μόνο δυο εβδομάδες. Όπως καταλαβαίνετε, ο πόλεμος (χωρίς εισαγωγικά) έχει ξεκινήσει και αναμένεται να κορυφωθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες, πολύ δε περισσότερο, αν η ASO ανακοινώσει στις 15 Μαΐου αναβολή του Τουρ.

Το σίγουρο είναι ότι ο γύρος Γαλλίας θα είναι η μεγάλη – ίσως και η μοναδική σε περίπτωση αναβολής του – προτεραιότητα για την UCI, κάτι που θα υποστηρίξουν αναφανδόν και οι χορηγοί, άρα και οι ομάδες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για τους χορηγούς, το Τουρ αντιπροσωπεύει το 70% της ετήσιας προβολής τους, αριθμός που εκτός από τεράστιος, είναι και καθοριστικός στη στάση που θα τηρήσουν όλες οι εταιρείες που διαφημίζονται στην επαγγελματική ποδηλασία. Ο Μάουρο Βένι (διευθυντής της RCS) γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να τα βάλει με το Τουρ, γι’ αυτό και όποιες κινήσεις κάνει ο ίδιος και γενικότερα οι Ιταλοί, θα έχουν ως “στόχο” τη Βουέλτα. Ο Γκιγιέν από τη μεριά του ξεκαθάρισε ότι το Τζίρο μπορεί να ψάξει να βρει ημερομηνίες, αλλά όχι πάνω στις προγραμματισμένες της Ισπανίας.

ASO VS RCS, ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ

Σε ανύποπτο χρόνο πάντως, ο πρόεδρος της UCI, Νταβίντ Λαπαρτιάν, άφησε να εννοηθεί ότι αν χρειαστεί να αλλάξει ημερομηνίες το Τουρ, ο Αύγουστος θα είναι μια πολύ καλή εναλλακτική λύση, “αδειάζοντας” με αυτόν τον τρόπο τη Βουέλτα και δείχνοντας έτσι και τις δικές του προθέσεις, άλλωστε και ο ίδιος είναι Γάλλος. Από την άλλη, ο Γκιγιέν γνωρίζει πως αν πράγματι αναβληθεί το Τουρ, αυτό θα δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στη Βουέλτα και για έναν ακόμα λόγο. Είπαμε και πιο πάνω ότι η ASO κατέχει το 49% του γύρου Ισπανίας και αυτό οπωσδήποτε θα παίξει το ρόλο του στην ώρα των – όποιων – αποφάσεων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο και ό,τι κι αν λένε όλοι οι υπεύθυνοι, όλα εξαρτώνται από την πορεία της πανδημίας.

Κάτι ακόμα που μπορείτε να θεωρήσετε δεδομένο, είναι η στάση που θα κρατήσει η ASO απέναντι στην RCS: Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί μια μειωμένη σε ετάπ Βουέλτα, αν δεν ισχύσει το ίδιο και για το Τζίρο. Εδώ να πούμε, ότι σε αντίθεση με την RCS, που πριν αναβάλλει οριστικά το Τζίρο, ακύρωσε τα πρώτα ετάπ που θα διεξάγονταν στην Ουγγαρία, η Βουέλτα όχι μόνο δεν έχει πράξει το ίδιο με τα δικά της ολλανδικά ετάπ, αλλά συνεχίζει τη συνεργασία της με τους αρμόδιους φορείς στην Ολλανδία, έχοντας μάλιστα κλείσει ήδη όλα τα αεροπορικά εισιτήρια των δημοσιογράφων που θα βρεθούν εκεί για να καλύψουν τον αγώνα. Αυτό βέβαια, δεν εξασφαλίζει τίποτα στην Unipublic (το άλλο “αφεντικό” της Βουέλτα), αφού όπως είπαμε, η ASO αυτή τη στιγμή σκέφτεται μόνο τρεις λέξεις: Tour de France.

Η ASO ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Οι ομάδες πάντως, αυτή τη στιγμή, είναι ο πλέον αδύναμος κρίκος στην κρίση του κορονοϊού. Και αυτό, διότι εξαρτώνται 100% από τους χορηγούς, αφού δεν υπάρχουν άλλα έσοδα. Εδώ λοιπόν κάνει την εμφάνισή του ένα μεγάλο όσο και διαχρονικό πρόβλημα της επαγγελματικής ποδηλασίας, το γεγονός δηλαδή ότι οι ομάδες – που είναι και οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στους αγώνες – δεν παίρνουν καθόλου μερίδιο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Η ευθύνη φυσικά ανήκει στην ASO κατά πρώτο λόγο και την RCS κατά δεύτερο, οι οποίες, έχοντας στην κατοχή τους τα “φιλέτα” της αγωνιστικής περιόδου, καρπώνονται το 100% των εσόδων από την τηλεόραση. Σκεφτείτε ότι από αυτά τα χρήματα, δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ, όχι μόνο οι ομάδες, αλλά ούτε η UCI, ούτε η ένωση των ομάδων (AIGCP), ούτε καν η ένωση των αθλητών (CPA).

Και μη νομίσει κανείς ότι τα χρήματα από τα τηλεοπτικά είναι καμία αμελητέα ποσότητα, κάθε άλλο. Εδώ μιλάμε για υπέρογκα κέρδη, με τα οποία αυγατίζουν οι περιουσίες των ιδιοκτητών αυτών των εταιρειών, τη στιγμή που οι αθλητές και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στις ομάδες, είναι υποχρεωμένοι να υποστούν μειώσεις που ξεκινούν από το 30% και φτάνουν μέχρι και το 70%. Και αυτοί είναι αριθμοί του παρόντος, κανείς δε γνωρίζει τί θα συμβεί αν η πανδημία κρατήσει περισσότερο από κάθε πιθανή αισιόδοξη πρόβλεψη. Το ποσό που εισπράττει ετησίως η ASO για τα τηλεοπτικά του Τουρ, είναι ένα επτασφράγιστο μυστικό, όμως καλά ενημερωμένες πηγές μιλάνε για 100 έως 120 εκατομμύρια ευρώ! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συνολική περιουσία της ASO αποτιμάται σε μερικά δις ευρώ.

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ, Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑΣ

Σκεφτείτε τώρα, ότι κάθε χρόνο, η διοργανώτρια του Τουρ, διαθέτει ένα ποσό ανάμεσα στα δυόμισι και τα τρία εκατομμύρια ευρώ, τα οποία μοιράζει στις 22 ομάδες, άρα προκύπτει ένας μέσος όρος περίπου 135.000 ευρώ για κάθε ομάδα, που μεταφράζεται με μια λέξη: ψίχουλα. Προσθέστε σε αυτά και τα 2,3 εκ. ευρώ που δίνει η διοργάνωση σε χρηματικά βραβεία και μπορείτε εύκολα να καταλάβετε τα υπερκέρδη που μένουν στην ASO από κάθε γύρο Γαλλίας. Προκαλεί ίσως εντύπωση το γεγονός ότι οι ομάδες δεν έχουν βρει κάποιον πειστικό τρόπο για να πιέσουν την ASO (και την RCS) ώστε να παίρνουν και αυτές ένα σημαντικό μερίδιο από τα τηλεοπτικά. Αν σε κάτι είχε δίκιο ο – γελοίος κατά τα άλλα – Όλεγκ Τίνκοφ, ήταν η έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στις ομάδες, ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αρραγές μέτωπο που θα διεκδικούσε μερίδιο από την πίτα.

Να πω εδώ ότι αυτή δεν είναι μια συζήτηση που την άνοιξε για πρώτη φορά ο Τίνκοφ, αλλά ένα πρόβλημα που υφίσταται από τη δεκαετία του ’80. Για παράδειγμα, η ισπανική ομάδα Teka είχε απειλήσει να μην κατέβει στη Βουέλτα του 1982, αν δεν έπαιρνε μερίδιο από τα τηλεοπτικά, όμως δεν κατάφερε να “χτίσει” μέτωπο με τις άλλες ομάδες, τελικά πήρε μέρος στον αγώνα και της έμεινε “παρηγοριά” ότι κέρδισε την – τότε – κίτρινη φανέλα με τον Μαρίνο Λεχαρέτα! Τι είναι όμως αυτό που εμποδίζει τις ομάδες να συνασπιστούν και να διεκδικήσουν αυτό που τους αναλογεί; Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, είναι οι ίδιοι οι χορηγοί. Για να φέρω ένα παράδειγμα, σε μια πιθανή κίνηση συνασπισμού των ομάδων και απειλής ότι δε θα κατέβαιναν στο Τουρ, θα αντιδρούσαν σίγουρα οι χορηγοί από τη Γαλλία (Cofidis, FDJ, Ag2r κλπ).

Το ίδιο θα συνέβαινε με τις ιταλικές εταιρείες στο Τζίρο, με τις ισπανικές στη Βουέλτα κλπ. Δεν περιορίζεται όμως αυτό στην εθνικότητα των χορηγών, αλλά και στο πού έχει συμφέροντα ο καθένας από αυτούς. Η ολλανδική Sunweb, μια εταιρεία που οργανώνει ταξίδια και διακοπές στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, δε θα μπορούσε να δεχτεί να μην τρέξει η ομάδα της στο Τουρ, αφού δραστηριοποιείται στη Γαλλία, το ίδιο συμβαίνει με τη γερμανική Bora που εξάγει προϊόντα της στη Γαλλία και πάει λέγοντας. Όποιος χορηγός ακούσει το παραμικρό για αποχή, απεργία ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την προβολή του μέσα από τους αγώνες και δη τους σημαντικότερους εξ αυτών (World Tour), παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.

Άρα οι ομάδες βρίσκονται μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο, αφού δεν μπορούν να ρισκάρουν ούτε στο ελάχιστο τη στήριξη των χορηγών τους και έτσι, γυρνώντας σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, “επιτρέπουν” στην ASO (και την κάθε ASO) να εκμεταλλεύεται την κατάσταση και να πλουτίζει σε βάρος τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την 1η Απριλίου, η ένωση των ομάδων (AIGCP) έστειλε επιστολή στην UCI, ζητώντας της να πάρει έκτακτα μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της πανδημίας. Ο πρόεδρος της ένωσης, Ιβάν Σπέκενμπρινκ (μάνατζερ της Sunweb), εκπροσωπώντας 19 ομάδες του World Tour και 13 Pro-Continental, κάλεσε την παγκόσμια ομοσπονδία να διαθέσει πόρους από το το αποθεματικό ταμείο της, για να στηρίξει οικονομικά τους αθλητές.

ΟΙ ΕΝΩΣΕΙΣ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΩΝ

Ο Σπέκενμπρινκ σημειώνει στην επιστολή ότι η υψηλότατη εξάρτηση από έναν περιορισμένο αριθμό χορηγών (που αντιπροσωπεύουν το 94% των εσόδων των ομάδων), σε συνδυασμό με το επίσης μεγάλο ποσοστό από το μπάτζετ των ομάδων που πηγαίνει σε πληρωμές αθλητών και λοιπού προσωπικού (80% για τις ομάδες World Tour και 63% για τις Pro-Continental), καθιστά τελικά τις ομάδες εξαιρετικά ευάλωτες απέναντι στην κρίση της πανδημίας. Ο πρόεδρος της ένωσης προειδοποιεί για τον κίνδυνο οριστικής αποχώρησης κάποιων χορηγών από την ποδηλασία, κάτι που θα ήταν καταστροφικό όχι μόνο για τις ομάδες, αλλά και για το ίδιο το άθλημα. Και τέλος, εκτός από οικονομική στήριξη, ζητάει και τον ανασχεδιασμό του αγωνιστικού προγράμματος με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμπεριληφθούν μέσα σε αυτό όχι μόνο οι μεγάλοι αγώνες, αλλά και αυτοί μικρότερης σημασίας, ώστε να έχουν ευκαιρία να πάρουν μέρος και οι Pro-Continental ομάδες.

Από τη μεριά της, η CPA, η ένωση των επαγγελματιών ποδηλατών, ενημέρωσε στις 31 Μαρτίου με επιστολή που απέστειλε στα μέλη της, τις ενέργειες που πρόκειται να κάνει για να προστατεύσει τα συμφέροντά τους. Η CPA λοιπόν, ζήτησε την καταβολή του 100% όλων των μισθών μέχρι και τον Μάρτιο, λέγοντας ότι σε αυτό το διάστημα όλοι οι αθλητές πραγματοποίησαν κανονικά όλες τις υποχρεώσεις τους. Επίσης, ενημέρωσε την AIGCP ότι δε θα δεχτεί μια γενική μείωση στις αποδοχές των αθλητών από όλες τις ομάδες και στο ίδιο ποσοστό, αλλά μόνο όταν αποδειχτεί για κάθε μια ομάδα ότι έχει πραγματικές οικονομικές δυσκολίες και μόνο αν οι μειώσεις γίνουν ανάλογα με τη ζημιά που έχει υποστεί η κάθε ομάδα. Ξεκαθάρισε ότι θα είναι έτοιμη να προσφύγει στο διαιτητικό δικαστήριο της UCI ξεχωριστά για κάθε περίπτωση μείωσης μισθού αν θεωρήσει ότι αδικείται κάποιο μέλος της και κλείνει λέγοντας πως θα είναι παρούσα σε κάθε συζήτηση/διαπραγμάτευση που θα κάνουν οι ομάδες με αθλητές για μείωση αποδοχών.

ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ;

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, όλα τα μέτωπα είναι ανοιχτά και όλοι προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορέσουν από μια σεζόν που κατά το ήμισυ είναι χαμένη και της οποίας το άλλο μισό βρίσκεται υπό την απειλή της πανδημίας. Ο Λαπαρτιάν (UCI), ο Προυντόμ (ASO), ο Βένι (RCS), ο Γκιγιέν (Unipublic), ο Σπέκενμπρινκ (AIGCP), ο Μπούνιο (CPA) και βέβαια οι χορηγοί (ομάδων και αγώνων), όλοι βρίσκονται στις επάλξεις, προσπαθώντας να διαφυλάξουν ο καθένας τα δικά του συμφέροντα. Η συγκυρία αποδεικνύεται πολύ δύσκολη, σίγουρα η πιο δύσκολη που έχει αντιμετωπίσει η παγκόσμια επαγγελματική ποδηλασία εδώ και πολλές δεκαετίες. Τα αδιέξοδα δείχνουν να “οχυρώνονται” με τέτοιο τρόπο, αφήνοντας λίγα, ελάχιστα περιθώρια για αισιοδοξία.

Η πανδημία του κορονοϊού είναι αυτή που θα καθορίσει την τύχη των μεγάλων γύρων και κατ’ επέκταση το παρόν και – κυρίως – το μέλλον των ομάδων. Είναι προφανές, ότι η απόλυτη και μοναδική προτεραιότητα αυτή τη στιγμή σε παγκόσμια κλίμακα δεν μπορεί να είναι άλλη από την υγεία και το πώς θα ξεπεραστεί η εφιαλτική πραγματικότητα που υφίσταται εδώ και μήνες. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σε ό,τι αφορά στην ποδηλασία, είναι να ευχηθούμε να τελειώσει πρώτα όλο αυτό που ζει ο πλανήτης, να επανέλθει η κανονικότητα και μαζί της να έχουμε επανεκκίνηση της αγωνιστικής δράσης. Θα πρέπει όμως να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο σενάριο, αυτό που λέει ότι υπάρχει περίπτωση να μη δούμε κανέναν αγώνα μέσα στο 2020. Ας ελπίσουμε ότι θα διαψευστεί, γιατί αλλιώς το άθλημα, που ήδη νοσεί σοβαρά, θα μπει σε μια καθόλου εύκολα αναστρέψιμη πορεία.