Πενήντα feel good στιγμές στα σπορ: Μέρος τρίτο

Από τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς στον Μπραντ Πιτ και από τον Γουίλ Σμιθ στην Μπλάνκα Βλάσιτς, προορισμός των σπορ ως θεάματος είναι η ψυχαγωγία. Το ζητούμενο, εν προκειμένω, στο zeitgeist, δηλαδή το πνεύμα της εποχής, που αναμφισβήτητα έχει καθοριστεί, τουλάχιστον επιγραφικά, από ένα είδος απραξίας λόγω κορονοϊού, το οποίο δεν θα ήταν τόσο δυσάρεστο αν δεν συνοδευόταν από την ίδια τη συνήθεια, δηλαδή τον τρόπο ζωής μέσα από την εργασία και την καθημερινή αυτόματη κίνηση, είναι η υπενθύμιση ότι η διάσταση της ομορφιάς και της ψυχαγωγίας δεν πρέπει να λογίζεται αμελητέα.

Ειδικά σε ό,τι αφορά την κίνηση, ο αθλητισμός αποκτά ένα εγγενές πλεονέκτημα έναντι των άλλων πολιτιστικών δρώμενων, καθώς η υπερβατικότητα κι η ομορφιά μπορεί να προκύψουν ανά πάσα στιγμή. Υπό αυτήν την έννοια, η επιρροή του στους νέους ανθρώπους κυρίως είναι εφάμιλλη της μουσικής και ακριβώς αυτές τις εικόνες κουβαλούν τα παιδιά μεγαλώνοντας. Τις κρατούν, δε, αναλλοίωτες, λες και από ένστικτο έχουν τη ροπή να δημιουργήσουν αναμνήσεις, ώστε να τις αναμοχλεύουν όσο μεγαλώνουν.

Το 3ο μέρος των όμορφων αθλητικών στιγμών του Contra.gr είναι μια ένδειξη για των λόγων το ασφαλές, όπως, άλλωστε, το 1ο και το 2ο:

30. Η ντρίμπλα του Ροναλντίνιο με την Αλμπαθέτε. Σε όλους έχει τύχει να γελούν μόνοι τους με κάτι που παρακολουθούν ή διαβάζουν. Με το που έβαλε το Contra.gr τα 10 βίντεο του Ροναλντίνιο, όπως τα παρουσίασε η ‘Marca’, η ντρίμπλα με την Αλμπαθέτε έφερε τρανταχτά χάχανα. Ήταν όλος ο Ροναλντίνιο σε 12 δευτερόλεπτα. Μετέφερε την μπάλα λες και ορμούσε με το άλογό του στο πεδίο της μάχης και αν και δεν πέτυχε ο συνδυασμός που θα έφερνε την τελική προσπάθεια, ξανάγινε κάτοχός της. Και τότε έκανε κάτι το οποίο δεν είναι όμορφο απλώς ως εικόνα, αλλά και ως περιγραφή. Πάτησε την μπάλα με τη δεξί, τη μετέφερε πίσω του, την κράτησε με το πλάγιο μέρος του ποδιού, προσποιήθηκε το τακουνάκι, την έφερε μπροστά του, την προώθησε ελαφρώς κι έπειτα, με το αριστερό, έκανε το τακουνάκι στο συμπαίκτη δεξιά του, τον Λουντοβίκ Ζιουλί.

Ο Ροναλντίνιο παραμένει για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να τους αδικήσεις, ακόμα κι αν δεν μιλάνε με αμιγώς επαγγελματικούς όρους. Οι στιγμές που διανύει η ανθρωπότητα στην ολότητά της, δηλαδή το ίδιο το είδος που με κάποιον τρόπο αναθεωρεί την ίδια την ύπαρξή του και μεταλλάσσεται, αυτό που αναδεικνύουν είναι την αγαστή επιθυμία για ομορφιά, για έργα τέχνης που προκύπτουν από το διάφραγμα και την ικανότητα. Ο Ροναλντίνιο είναι το τελευταίο σύμβολο του λαού -και όχι απλώς για τους Βραζιλιάνους, που θεωρούν μυθικές φυσιογνωμίες ποδοσφαιριστές όπως ο Τζαλμίνια, ο Άλεξ, ο Ντενίλσον, παίκτες που στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει η αναποτελεσματικότητά τους να θεωρηθούν μεγάλοι.

Και το αποτύπωμά του γίνεται πιο ισχυρό, αν αναλογιστεί κάποιος πόσο λίγα έδωσε στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον μέσα από την εργασιακή ηθική του. Αυτά τα 12 δευτερόλεπτα για την Αλμπαθέτε δεν είναι απλώς ένα ποδοσφαιρικό όνειρο, αλλά ένα ξαφνικό φως που έχει τη δύναμη να συγκρατήσει την ψυχολογική κατάρρευση.

29. Το γύρισμα του προσώπου του Πύρρου Δήμα στις επιτυχημένες άρσεις του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Ειδικά η τελευταία προσπάθεια, στα 213 κιλά του ζετέ, στην κατηγορία των 83 κιλών, που έκρινε το νικητή στη σπουδαία (και όχι κατώτερη εκείνης των Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και Βαλέριου Λεωνίδη στα 64κ., αν και λιγότερο διαφημισμένη) αναμέτρηση με το Γερμανό Μαρκ Χούστερ και του έδωσε το 2ο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο το 1996.

28. Η καλλιτεχνία του Μάρτον Σίβος. Υπάρχει μία φάση από το ουγγρικό πρωτάθλημα πόλο Ανδρών, όπου ο βετεράνος περιφερειακός φεύγει στην κόντρα, κάνει μία ντρίμπλα με το χέρι του κι έπειτα, όταν η μπάλα κυλά προς τα αριστερά του, την σπρώχνει με το πόδι και ύστερα κάνει ταπ ιν με το δεξί χέρι. Το γκολ δεν μπαίνει, αλλά όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει: το καταφέρνει στο παιχνίδι με τη Ρουμανία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012, μία διοργάνωση που σημαίνει το τέλος της ουγγρικής κυριαρχίας στη διοργάνωση. Σε εκείνο το 14-10, ο Σίβος κολυμπάει στα 2 μέτρα, η μπάλα επίσης βρίσκεται στα αριστερά του και πίσω του, τη μαζεύει και την καπακώνει με το δεξί χέρι του για να την στείλει στα δίχτυα με ένα γυριστό πλασέ. Ο Σίβος είναι ‘χρυσός’ ολυμπιονίκης, το 2008 στο Πεκίνο. Ο παππούς του, Ίστβαν Σίβος, είχε πάρει την ίδια διάκριση στη Μελβούρνη το 1956, και ο πατέρας του, Ίστβαν Σίβος τζούνιορ, στο Μόντρεαλ, 20 χρόνια αργότερα.

27. Η εισαγωγή στο βιβλίο του Νικ Χόρνμπι, ‘Fever Pitch‘. Ο Χόρνμπι περιγράφει ακριβώς αυτό που τώρα έχει διαβεί την ανθολογία των έμφυλων σχέσεων. Πώς είναι στο κρεβάτι με τη σύντροφό του, έχει σκοτεινιάσει, εκείνη τον ρωτάει τι έχει και αυτός σκέφτεται τον Άντρες Λιμπάρ. Υπάρχει σχετικό κείμενο με δύο αποσπάσματα, που γράφτηκε την 20ή επέτειο από το Λίβερπουλ-Άρσεναλ 0-2 το 1989, που χάρισε το πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από 18 χρόνια στους ‘κανονιέρηδες’.

26. Όλα τα προγράμματα της τελευταίας 5ετίας από την Γκαμπριέλα Παπαδάκη και τον Γκιγιόμ Σιζερόν, αλλά κυρίως αυτό το βίντεο, σκηνοθετημένο από τον Τζόρνταν Κόουαν. Μετά την αποχώρηση (αν και όχι με σφραγίδα) των Τέσα Βέρτσου και Σκοτ Μόιρ (το επώνυμο της Καναδής, που σημαίνει αγνότητα, σκανδαλίζει αν κάποιος θυμηθεί το πρόγραμμά τους στην Πιονγκτσάνγκ, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2018), οι δύο Γάλλοι θα αναλάμβαναν να μυήσουν τον κόσμο του καλλιτεχνικού πατινάζ και τους ρέκτες του ελεύθερου χορού στα ζευγάρια στη διάσταση της κομψότητας, του εκλεπτυσμένου, τη γαλλική πολιτιστική ιστορία και μερικές ντουζίνες ερωτικές ενώσεις και χωρισμούς στο βροχερό Παρίσι. Όχι κι άσχημα για το κορίτσι που βαστά από την Κρήτη. Το ‘Find Me’ ήταν εχέγγυο επιτυχίας όσο κι η συνεργασία τους. Το ασημένιο στην Πιονγκτσάνγκ, πίσω από τους Καναδούς, δεν ήταν ο κανόνας όσο η εξαίρεση: από το 2015 έχουν κατακτήσει 4 χρυσά και ένα ασημένιο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και 5 χρυσά και ένα ασημένιο, στην πρόσφατη διοργάνωση, του Γκρατς, σε Ευρωπαϊκά. Η Παπαδάκη θρήνησε κατά το δοκούν το πρόγραμμα που δεν έκαναν στο Παγκόσμιο του 2020, που θα γινόταν στο Μόντρεαλ, την πόλη με την οποία είναι ερωτευμένη, όπως απερίφραστα δήλωσε.

25. Ο Όντελ Μπέκαμ τζούνιορ, υποδοχέας των Νιου Γιορκ Τζάιαντς, κάνει το Catch. Είναι 23 Νοεμβρίου 2014 στο ‘MetLife’ και οι Τζάιαντς αντιμετωπίζουν τους Ντάλας Κάουμποϊς για το NFL. Μία πάσα 40 μέτρων του Ίλαϊ Μάνινγκ για τον ρισίβερ της ομάδας του μοιάζει χαμένη από χέρι, μόνο που ο Μπέκαμ τζούνιορ χρησιμοποιεί το… άλλο για να πιάσει την μπάλα πέφτοντας προς τα πίσω, μία εικόνα που αναμφισβήτητα θα ευνοούσε την αρχαιοελληνική γλυπτική. Για την αντιδραστικότητα και το συγκρουσιακό χαρακτήρα του, ο Μπέκαμ δεν άφηνε περιθώριο αμφισβήτησης των ικανοτήτων του, ώστε να μπορεί μετά να καταφέρεται σε όλον τον πλανήτη. Οι Τζάιαντς προηγούνται 14-3 με αυτήν την καταπληκτική φάση, αλλά στο τέλος ηττώνται 28-31.

24. Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς κατεβαίνουν τα σκαλιά στην κερκίδα πίσω από το τέρμα για να πανηγυρίσουν ένα γκολ των Χενέισες. Στο ‘Μπομπονέρα’ μοιάζει να γίνεται σεισμός. Η ποδοσφαιρική έκσταση σε εικόνα.

23. Το απίθανο σόου στο κορτ του Μανσούρ Μπαχράμι. Ένας από τους πλέον διασκεδαστικούς τύπους στην ιστορία του τένις, Ιρανός με γαλλική υπηκοότητα από το 1988, είναι εκείνος που… πουλάει τα εισιτήρια στα τουρνουά των βετεράνων. Ο Μπαχράμι, ως επαγγελματίας τενίστας, έπαιξε μόνο 70 ματς στο απλό Ανδρών και οι 23 νίκες λένε την αλήθεια για τις δυνατότητές του σε ό,τι αφορά τη διάκριση. Κάποτε σταμάτησε το τένις για 3 χρόνια και έπαιζε τάβλι, ώστε να βγάλει τα προς το ζην. Θεωρούμενος ως καπιταλιστής, λόγω της ενασχόλησής του με το σπορ στο Ιράν, έφυγε για τη Γαλλία με τις οικονομίες του, τις οποίες έχασε σε ένα καζίνο. Η πιο λαμπρή στιγμή του ήρθε όταν έφτασε με τον Ερίκ Βιναγκράτσκι στον τελικό του διπλού Ανδρών στο Ρολάν Γκαρός το 1989. Όμως, ως παλαίμαχος έκανε όνομα και ακόμα και τώρα, στα 63, διασκεδάζει τον κόσμο με τα ταχυδακτυλουργικά και τη θεατρικότητά του στο κορτ.

22. Ο Έρβιν Ν’ Γκαπέθ καρφώνει ανάποδα. Η δυνατότητα του Γάλλου ακραίου είναι ανεξάντλητη και αυτό αναδεικνύεται στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι μία, καθώς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, απλώνοντας το ρεπερτόριό του, βρίσκεται στη θέση που θέλει ώστε να καρφώσει χωρίς να κοιτάζει το τερέν των αντιπάλων. Μπόνους, το τρομακτικό άλμα του από τα 3 μέτρα, που απειλεί με καρφί και την τελευταία στιγμή αλλάζει κατεύθυνση και κάνει πάσα.

21. Ο Βλαντιμίρ Γκρμπιτς βγάζει άμυνα πηδώντας τη διαφημιστική ταμπέλα και έπειτα κάνει το μπλοκ για τον κερδισμένο πόντο της Γιουγκοσλαβίας, στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων 2000 με τη Ρωσία στο Σίδνεϊ. Αυτό το χρυσό μετάλλιο έρχεται λίγους μήνες μετά τους παίκτες του Ζόραν Γκάιτς και κολυμπάει στα δάκρυά τους.