Παναθηναϊκός: Ε, ρε, Μολίνς που του(ς) χρειαζόταν

Ο Παναθηναϊκός θα ξεπεράσει τα τέσσερα χρόνια δίχως νίκη στην Τούμπα. Μέχρι την επόμενη απόπειρά του θα μεσολαβήσει κάμποσος χρόνος που θα διευρύνουν αριθμητικά το διάστημα των 47 μηνών από την τελευταία φορά που νίκησε στην έδρα του ΠΑΟΚ. Το ‘κατάχλομο’ 0-0 την Κυριακής ήταν η τρίτη ισοπαλία του με τον ‘Δικέφαλο’ σε σύνολο επτά αγώνων άνευ διπλού. Όχι, δεν είναι δόκιμο ο Παναθηναϊκός που κατακτούσε νίκες τίτλου με τον Μπορέλι ή τον Ολισαντέμπε, τον καταχειροκροτούσαν για το 1-3 με υπογραφή Κυράστα ή έστηνε πάρτι με Κλέιτον-Λέτο-Κουίνσι να ψάχνει από κάπου να πιαστεί, έχοντας καταγράψει ως τελική στο πρώτο μισό της αναμέτρησης ένα μακρινό σουτ του Νιάς, ο οποίος άνευ ισορροπία έστελνε την μπάλα στην Καλαμαριά και έχοντας απειλήσει για μία και μοναδική φορά στο 97′!

Η πιο πρόσφατη επιτυχημένη αποστολή του ‘τριφυλλιού’, από τις συνολικά 23 στην πάροδο των ετών, στο εν λόγω γήπεδο είχε έρθει στο τελευταίο παιχνίδι των πλέι οφ της περιόδου 2016-17. Επί Μαρίνου Ουζουνίδη και ήρωα της τελευταίας στιγμής τον Γκιγέρμο Μολίνς. Ο πολιτογραφημένος (από την Ουρουγουάη) Σουηδός είχε σκοράρει στις καθυστερήσεις του αγώνα εκείνου, διαμορφώνοντας με κεφαλιά το θριαμβευτικό 3-2 των ‘πρασίνων’. Αποτέλεσμα που έμελλε να τους χαρίσει τη δεύτερη θέση της ειδικής βαθμολογίας μετά τη σχετική επιβολή ποινών, αφαιρώντας σ’ εκείνη τη φάση από τον ΠΑΟΚ την πρωτιά και τη συμμετοχή στα προκριματικά του Champions League. Μην ξεχνώντας ότι είχαν προηγηθεί αφενός και κυρίαρχα η ‘λεπτεπίλεπτη’ διαιτησία του Κύζα στον ημιτελικό του κυπέλλου αφετέρου η διακοπή του αγώνα του α’ γύρου στη Λεωφόρο, επειδή ο Βλάνταν Ίβιτς χτυπήθηκε από αλουμινένιο κουτάκι δηλώνοντας αδυναμία να επιστρέψει φεύγοντας για το νοσοκομείο ενώ το σκορ ήταν στο 1-0 (με ασίστ του Μολίνς στον Μπεργκ), το τέρμα που είχε σημειώσει ο τότε 28χρονος επιθετικός ήταν το αδυσώπητο κάρμα. Ένα κάρμα που λειτουργούσε λυτρωτικά από τη μία και τιμωρητικά από την άλλη για όσα είχαν συμβεί σε διάστημα λίγων εβδομάδων στερώντας από τον αδύναμο διοικητικά Παναθηναϊκό κάθε πιθανότητα να διεκδικήσει ό,τι άξιζε αγωνιστικά στο φινάλε της σεζόν.

Στα 32 του πλέον υποτίθεται πως θα εντασσόταν στο ρόστερ της νορβηγικής Ρόζενμποργκ με συμβόλαιο ως τον ερχόμενο Αύγουστο. Η πληροφορία είχε αναδημοσιευτεί απ’ όλα τα ηλεκτρονικά μέσα της χώρας στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Απρίλη. Επίσημη μορφή η συμφωνία (κατ’ εισήγηση του προπονητή Άγκε Χαρέιντε που τον είχε στη Μάλμε) δεν έχει επικυρωθεί προς το παρόν. Σ’ ένα δυνητικό σενάριο, για τον Παναθηναϊκό της Τούμπας θα ήταν ο πλέον κατάλληλος προκειμένου να στηριχθεί ξανά το σχέδιο ‘απόδρασης’ από τη Θεσσαλονίκη. Για παραπάνω από έναν χρήσιμους λόγους. Προλάβαινε να πάρει το αεροπλάνο και να πεταχτεί στα μέρη μας για μια guest εμφάνιση.

Ναι μεν ο Καρλίτος πολλά περισσότερα δεν ήταν εύκολο να σκαρφιστεί στην τελευταία φάση του αγώνα. Και μοναδική ολοκληρωμένη φάση-ευκαιρία του ‘τριφυλλιού’ με ό,τι αυτό καταδεικνύει για την εκπόνηση ενός φοβικού σχεδίου. Άλλη μια φορά. Και τον Ίνγκασον άφησε πίσω ο ντριμπλέρ Ισπανός και τον Βαρέλα ταλαιπώρησε και προς την εστία στόχευσε σουτάροντας δυνατά. Άλλο που η επέμβαση του Πασχαλάκη τού στέρησε το πολυπόθητο γκολ.

Το πλασέ του δεν ήταν το τέλειο, αφού δεν κατέληξε στα δίχτυα. Μα η βασική ένσταση αφορά κυρίως τη χρησιμοποίηση του Μακέντα στην κορυφή της επίθεσης και την αδυναμία του ν’ ανταποκριθεί σ’ έναν ρόλο που ήταν ανέφικτο να υπηρετήσει με τις συνθήκες που είχαν προκύψει από τη σέντρα, αλλά τη στρατηγική του ΠΑΟΚ στα τελευταία ματς. Ο Ιταλός έχει τελειώματα και αυτό δεν αμφισβητείται από τον οποιονδήποτε. Διαθέτει συγχρονισμό κι αυτό τον βοηθά να σκοράρει όταν έχει ανοικτό πεδίο. Αντίθετα δεν θα τον δεις να πιέζει. Δεν θα τον δεις να παλεύει. Δεν θα τον δεις να κρατά την μπάλα και να τη ‘σπάει’ στις πτέρυγες. Δεν θα τον δεις να πηγαίνει πρώτος στη μονομαχία και να κερδίζει φάουλ. Δεν θα τον δεις να γυρνά με πρόσωπο και να φεύγει από τον αντίπαλο που πέφτει πάνω του. Θα τον δεις να κάνει άσχημα κοντρόλ. Θα τον δεις να επιχειρεί ανούσιες προσωπικές ενέργειες. Θα τον δεις να προσπαθεί το ακατόρθωτο και να ξοδεύει τις λιγοστές επιθέσεις του Παναθηναϊκού. Όταν δεν υπάρχουν εξτρέμ που να τον βρουν σε θέση βολής, σχεδόν αχρηστεύεται. Εκνευρίζεται δε τόσο που χάνει την επικοινωνία του με την υπόλοιπη ομάδα. Καμία σχέση δηλαδή με ό,τι κατάφερνε ο πολύ πιο άτεχνος, αλλά τρομερά πιο μαχητικός Μολίνς. Που έβαζε το σώμα του, έπαιζε πλάτη, έριχνε ξύλο.

Τούτη τη φορά ο Μπόλονι παρασύρθηκε. Δεν διάβασε σωστά το ματς κι άφησε έναν ‘ελλιποβαρή’ ‘μονομάχο’ στην αρένα με τους τρεις στόπερ του ΠΑΟΚ, έστω κι αν ο ένας ήταν ο Βιεϊρίνια. Δεν σκέφτηκε ή δεν πίστεψε ότι θα εγκλωβιστεί τόσο που δεν θα έρθει σ’ επαφή με την μπάλα. Ούτως ή άλλως ήταν φανερά αποκομμένος. Χωρίς την ταχύτητα του Αλεξανδρόπουλου στο κάθετο παιχνίδι, τον Βιγιαφάνιες να πέφτει πάνω σε δύο-τρεις αντιπάλους ξεκινώντας σταθερά από αριστερά και τον Ιωαννίδη να καλύπτει ως χαφ τα συχνά ανεβάσματα του Μπάμπα, η όποια ανάπτυξη του Παναθηναϊκού ήταν τρομερά αργή, σε ρυθμούς ριπλέι, πάντα προβλεπόμενη και εύκολα αντιμετωπίσιμη.

Ο Νιάς ήταν εξαιρετικός ανασταλτικά και ο Μαουρίτσιο όριζε την κυκλοφορία, μα έλειπε η έκρηξη και το παιχνίδι στο τρανζίσιον που θα προκαλούσαν ρήγματα στην φουλ αμυντική προσέγγιση του Γκαρσία. Ο προπονητής του ΠΑΟΚ είχε διαλέξει τους Τσιγγάρα-Αουγκούστο ως δίδυμο στον άξονα, κάτι που οι κεντρώοι του ‘τριφυλλιού’ δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν, αργοπορώντας εμφανώς σε σκέψη και εκτέλεση. Μόνο από την ώρα, στο τελευταίο μισάωρο, που βγήκε ο αρνητικός Σανκαρέ και ο… τέταρτος χαφ Βιγιαφάνιες μετακινήθηκε σε θέση επιτελικού βρίσκοντας περισσότερο χώρο δράσης, ανέβηκαν σταδιακά οι στροφές της μηχανής και μαζί το τέμπο του Παναθηναϊκού. Που είχε σαφώς μεγαλύτερη ανάγκη τη νίκη και όφειλε να το έχει κυνηγήσει εξ αρχής. Μαζί ο Καμπετσής, έχοντας προσαρμοστεί από καιρό ως αριστερός εξτρέμ, βολεύτηκε γρήγορα στη θέση και ανέλαβε πρωτοβουλίες, ενώ ο Εγκμπακοτό χάρισε από την απέναντι πλευρά το απαιτούμενο πλάτος. Συγκριτικά με τις προηγούμενες φορές ο Μπόλονι είχε φέρει σωστές αλλαγές από τον πάγκο, αλλά χαράμισε περί τα 70 λεπτά για να πειστεί ότι πρέπει ν’ αλλάξει σχέδιο. Να ρισκάρει με κάποιον τρόπο. Εκτός κι αν πίστευε ότι η μη ήττα είναι ευνοϊκή.

Φυσικά του Ματίας Γκεστράνιους το ‘my fault’, που συμπωματικά είναι από τους αγαπημένους διαιτητές της ΚΕΔ με 6 παιχνίδια στην Ελλάδα (με ορισμούς σε 5 ματς πρωταθλήματος, ένα εκ των οποίων στο περυσινό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, κι 1 κυπέλλου), δεν ήταν δυνατόν να το προβλέψει κανείς. Μονάχα ο ίδιος. Τόσο εξόφθαλμα αδικαιολόγητο και σχεδόν ενοχικό ήταν το σφύριγμά του τη στιγμή που ο Καμπετσής, έχοντας ξεφύγει παρά την κλωτσιά, έκανε την κάθετη πάσα στον Μακέντα που απέφυγε να μπει καν στη διαδικασία να κρίνει αν υπήρχε παράβαση στο πέσιμο Κρμέντσικ. Του Φινλανδού ρέφερι τού χρειαζόταν σίγουρα ένας Μολίνς. Να τον εκθέσει στο φινάλε για το γεγονός δεν είχε αφήσει τη μοναδική προοπτική επίτευξης γκολ να ξεδιπλωθεί ως το τέλος της. Κι ας χανόταν. Μαζί κι αυτούς που τον όρισαν. Όπως του χρειαζόταν και του Παναθηναϊκού σε κάθε περίπτωση.