Παναθηναϊκός: Επιτέλους, τα σύνορα της χώρας ανοίγουν

Κυριακή, 16/5. Κυκλώστε την ημερομηνία, αν δεν έχετε τρέξει να προλάβετε κιόλας. Είναι η δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα, αλλά κυρίως η πρώτη Κυριακή του τουρισμού για το 2021. Της (υποτιθέμενης) κανονικότητας, δηλαδή, στη χώρα. Το ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός στο μήνυμά του προς τους πολίτες, δεν παίρνει άλλη αναβολή πια. Βάλτε σημαίες στα μπαλκόνια, εθνική γιορτή ξημερώνει. Οι πύλες ανοίγουν διάπλατα για να υποδεχθούν όσους θέλουν να κανονίσουν τις διακοπές στην Ελλάδα. Εμβολιασμένοι ή μη. Αλλά και για εκείνους που θα ήταν προτιμότερο να φτιάξουν βαλίτσες αναχώρησης. Εκτός κι αν προτιμήσουν να περάσουν το καλοκαίρι τους σε κάποιο υπέροχο νησί. Ως τουρίστες πάντα.

Εκείνη η σημαδιακή Κυριακή είναι η τελευταία τον πλέι οφ της Super League Interwetten. Με βάση το πρόγραμμα της λίγκας, ο Παναθηναϊκός πρόκειται να υποδεχθεί τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο για να κλείσει ο κύκλος των δέκα αγώνων. Εκείνη την ημέρα θα πέσει λυτρωτικά η έσχατη σταγόνα του μαρτυρίου. Το κινέζικο βασανιστήριο (που δεν είναι ακριβώς κινέζικο στην καταγωγή, αλλά μάλλον ιταλικό) θα εκτελέσει το αδυσώπητο έργο του για μια τελευταία 1,5 ώρα του. Αυτά τα 90 οδυνηρά λεπτά θα σημάνουν το τέλος. Και την αρχή. Κατόπιν θα χτυπήσουν τα σήμαντρα της απελευθέρωσης. Με όποιον τρόπο και όποιο φινάλε. Εντός ή εκτός Ευρώπης.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα τωρινά βαθμολογικά δεδομένα, το -7 από Άρη-ΠΑΟΚ και το -5 από την ΑΕΚ, μάλλον εκτός. Χωρίς ν’ αποκλείεται κάποια ανατροπή συγκρίνοντας την εικόνας των διεκδικητών των ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Ελάσσονος σημασίας για μια ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη, παντοιοτρόπως, ομάδα. Σίγουρα, το μέγεθος του ‘τριφυλλιού’ δεν επιτρέπει εκπτώσεις. Πόσο μάλλον σε μια σεζόν που είναι απαλλαγμένο από ποινές αποκλεισμών και έχει επανακτήσει το δικαίωμα της επιστροφής. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να εξασφαλίζει μονίμως τη συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά κύπελλα γιατί αυτό προστάζει το παρελθόν του. Ξεκάθαρα το προτιμότερο θα ήταν η επάνοδος να έρθει μέσα από την κατάκτηση τίτλων, πρωταθλήματος ή έστω κυπέλλου. Προσώρας ο συμβιβασμός με το Europa League Conference είναι επιβεβλημένος και απολύτως συνειδητοποιημένος. Κανένα δικαίωμα σνομπαρίσματος μετά την απουσία των τελευταίων ετών.

Όχι άλλο κάρβουνο

Μόνο που πρώτα ο Παναθηναϊκός οφείλει να επαναπροσδιορίσει την κατεύθυνσή του. Με τον Λάζλο Μπόλονι αυτό είναι, πια, ανέφικτο, ανεδαφικό, απρόσιτο. Το 1-1 με την Ένωση στο ΟΑΚΑ, το βράδυ της Τετάρτης, ήταν η απόληξη μιας συσσωρευμένης αγανάκτησης που ξεπέρασε τα όρια της μακιαβελικής ανοχής. Οι δικαιολογίες και τα άλλοθι στέρεψαν. Ούτε ο αντίπαλος γκολκίπερ σκόραρε ούτε χοντρά λάθη έγιναν ούτε αριθμητικό μειονέκτημα προέκυψε. Αντιθέτως μάλιστα (και παρά τις απουσίες) το 0-1 έστρωσε το δρόμο για ένα διπλό ανακούφισης και αναζωογόνησης. Μια νίκη απέναντι σ’ έναν ελλιπή αντίπαλο δίχως σθεναρές αντιστάσεις.

Αντί το ‘τριφύλλι’ να ποντάρει πάνω στο προβάδισμά του, αντί να πάρει δύναμη και εμφανίσει ένα σχέδιο υπεράσπισης μέσω μιας συντονισμένης και στοχευμένης διαχείρισης που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την Ένωση προτιμήθηκε η ολική οπισθοχώρηση. Το ‘ταμπούρωμα’ στο πρώτο τρίτου του γηπέδου με την ελπίδα ν’ αντέξει το σφυροκόπημα. Άτακτα και με άμυνες αυτοθυσίας. Αφαιρέθηκε από την εξίσωση η όποια σωστή ανάπτυξη των πρώτων 35 λεπτών, κόπηκε κάθε σύνδεση της μεσαίας γραμμής με την επίθεση, ‘ευνουχήθηκε’ ο Βιγιαφάνιες, σταμάτησαν να κερδίζουν μέτρα οι κεντρώοι. Το σχεδόν 4-4-2 των πρώτων 45 λεπτών με τον Σανκαρέ να λειτουργεί ως στήριγμα του Καρλίτος ανεβαίνοντας διαρκώς μετατράπηκε σ’ ένα 4-6-0 δίχως ίχνος επιθετικότητας. Στο 46′ αποκλείεται να ήταν κουρασμένοι.

Αν θυμηθεί κανείς το γκολ, θα φέρει στο νου του την εικόνα του Ισπανού στα δεξιά και 3 παικτών να πατούν περιοχή για να εκτελέσουν, την ώρα που ξοπίσω τους έρχεται ο Αλεξανδρόπουλος. Ούτε μια τέτοια επίθεση έβγαλε η ομάδα του Λάζλο Μπόλονι στο δεύτερο μισό. Τα οφσάιντ με μπάλες στο πουθενά ήταν τρεις φορές περισσότερα από τις… μηδενικές τελικές! Ο σκόρερ Φώτης Ιωαννίδης ήταν ειλικρινής λέγοντας ότι “ίσως γυρίσαμε πολύ πίσω. Είχαμε μια πιο αμυντική στάση, ίσως έπρεπε να παίξουμε όπως στο πρώτο ημίχρονο“. Τα δύο ‘ίσως’ κάνουν μια κατάφαση.

Κι όταν ο Ρουμάνος χρειάστηκε να παρέμβει από τον πάγκο μήπως και προλάβει τα χειρότερα (που είχε ήδη προλάβει το VAR και ο Διούδης) έφερε στο γήπεδο παίκτες που αρνούνται πεισματικά να τρέξουν, να καλύψουν χώρους και να πιέσουν. Ή (να δεχθούμε) δεν μπορούν να το κάνουν. Αντί να γίνει φορ ο Ιωαννίδης και να παίξει ο Ενγκμπακοτό ή ο Αϊτόρ και ο Μπουζούκης ήρθαν ο Αγιούμπ και ο Μακέντα. Όχι άλλο κάρβουνο στον μουτζούρη.

Κλεισμένος στη φούσκα του

Ο Μπόλονι εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια φούσκα σύγχυσης που τον πνίγει και δεν ωφελεί την ομάδα του. Καταφέρνει λόγω εμπειρίας και προετοιμασίας ν’ αρχίζει τα παιχνίδια με τρόπο που επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να ελέγχει το εκάστοτε ματς όπως το έχει στο μυαλό του, αλλά από τη στιγμή που είτε πάρει κάτι είτε έρθει μια απρόσμενη φάση (ισοφάριση, αποβολή) είτε ο αντίπαλος προπονητής δράσει, χάνει παντελώς τον έλεγχο της κατάστασης και αφήνεται. Μαζί αφήνει απροστάτευτους τους παίκτες του. Έχει εγκλωβιστεί στη μόνιμη επιβολή ενός αναχρονιστικού σχεδίου αναχαίτισης δίχως μια υποτυπώδη υποστήριξη και δεν βλέπει δεξιά ή αριστερά. Παρωπίδες. Αν αντέξει ο Διούδης, έχει καλώς. Αν όχι, θα βρεθεί ένας Γκαρσία κάθε νέα φορά να τρυπήσει το πλάνο.

Με περισσότερη ρέντα και συνδυασμό βολικών αποτελεσμάτων δεν αποκλείεται ο Παναθηναϊκός να καλύψει την απόσταση και να εξασφαλίσει μια θέση στην τετράδα, εφόσον η πέμπτη ομάδα ή ο ΠΑΣ Γιάννινα δεν κατακτήσει το τρόπαιο. Θα είναι μια αρχή για κάτι νέο. Χωρίς τον Ρουμάνο φυσικά, του οποίου η άδεια παραμονής και εργασίας στην Ελλάδα έχει ήδη λήξει. Μήτε σκύλος τον σώζει πια μήτε τα σύνορα που ανοίγουν.