Το μέλλον του Σπανούλη, η ιστορία και ο Ολυμπιακός

Προφανώς η ιστορία του στο μπάσκετ και η προσφορά του στον Ολυμπιακό δεν θα επέτρεπαν ποτέ να είναι ο τελευταίος του αγώνας αυτός με την Χίμκι το βράδυ της Παρασκευής. Ο Βασίλης Σπανούλης είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πει το ‘αντίο’ στα γήπεδα σε ένα γεμάτο ΣΕΦ. Το πιθανότερο είναι να δούμε τον 39χρονο αρχηγό για άλλη μια σεζόν στα γήπεδα, αν και το αν θα ανοίξουν οι εξέδρες ή όχι δεν είναι ακόμη σίγουρο. Με τα τωρινά επιδημιολογικά δεδομένα δεν το συζητάμε, σε έξι μήνες, όμως, που θα ξαναρχίσει η χρονιά για τον Ολυμπιακό (ενδεχομένως και στο πρωτάθλημα της Α1) τα πράγματα μπορεί (και ελπίζουμε) να είναι διαφορετικά.

Δεν μιλάμε, άλλωστε, για ένα απλό βετεράνο που βρίσκεται στο τέλος της καριέρας του. Ο Βασίλης είναι ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών, πρώτος σκόρερ της Euroleague και οσονούπω αρχισκόρερ όλων των ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Θέλει άλλους 34 πόντους για να φτάσει τους 4.905 πόντους και να περάσει τον μυθικό Νίκο Γκάλη. Κάποιους θα βάλει με την Χίμκι, κάποιους θα αφήσει για του χρόνου.

Όλα δείχνουν ότι ο αρχηγός θα φοράει το νο7, για ακόμη μια σεζόν, κυνηγώντας κι ένα φινάλε αντάξιο τόσο δικό του όσο και της συνεισφοράς του στον Ολυμπιακό. Ο Σπανούλης κατέφτανε το καλοκαίρι του 2010, σε μια χρονιά-ορόσημο στην μπασκετική ιστορία των ‘ερυθρολεύκων’. Τρία χρόνια αργότερα είχε στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στις δυο συνεχόμενες Ευρωλίγκες σε Κωνσταντινούπολη και Λονδίνο, ενώ στη διαδρομή μέχρι τώρα, προστέθηκαν ακόμη τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο Ελλάδας

Η εμβληματική παρουσία του σε αυτή τη δεκαετία δεν χωράει αμφισβήτηση. Κάποια στιγμή όμως έρχεται το τέλος όσο κι αν αυτό είναι βασανιστικά αφόρητο για ένα παίκτη της κλάσης, της νοοτροπίας και της ψυχολογίας του τεράστιου V-Span. Τις τελευταίες μέρες στην Cosmote TV, παίζεται η σειρά Un Capitano, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Φραντσέσκο Τότι (και του δημοσιογράφου Πάολο Κόντο, που το έγραψε) και εξιστορεί την τελευταία διετία του ‘αιώνιου’ αρχηγού της Ρόμα. Την δίψα του για το ποδόσφαιρο, τη σύγκρουσή του με τον Λουτσιάνο Σπαλέτι και όλα όσα έγιναν μέχρι στο τέλος να πει το δύσκολο αντίο.

Με φλας-μπακ σε όλη την καριέρα του τελευταίου ‘αυτοκράτορα’ της Ρώμης, η σειρά εστιάζει στα δυο τελευταία χρόνια του στη μοναδική ομάδας της ζωής του και περιγράφει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο ένας τόσο μεγάλος αθλητής (και σύμβολο της Ρόμα) σκεφτόταν την αποχώρησή του. Στο τέλος εμφανίζεται και ο ίδιος ο Τότι. Ακολουθεί σπόιλερ:

Ο καπιτάνο θυμάται τον τελευταίο του αγώνα και τον συγκινητικό λόγο που έβγαλε μπροστά στο κοινό του Ολίμπικο. Ακόμη και τότε, όμως, ο μεγάλος αρχηγός της Ρόμα, σκεφτόταν … να συνεχίσει, καθώς στη φαντασία του βλέπει τον πρόεδρο της ομάδας να μπαίνει στα αποδυτήρια και να του προσφέρει συμβόλαιο ενός ακόμη χρόνου!

Αν ο Σπανούλης δει τη σειρά, είναι σίγουρο ότι θα νιώσει απόλυτα τον σπουδαίο Ιταλό ποδοσφαιριστή, αφού βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση. Να σκέφτεται τη στιγμή που θα πέσει η αυλαία και ο Βασίλης θα γίνει ο κύριος Σπανούλης, κρεμώντας οριστικά φανέλα και σορτσάκι. Δεν είναι εύκολο για έναν αθλητή κορυφαίου επιπέδου, ξαφνικά να γίνει ένας απλός πολίτης, ακόμη κι αν μείνει μέσα στο γήπεδο, προσφέροντας στο μπάσκετ από άλλο πόστο. Για να το κάνεις, άλλωστε, αυτό λένε ότι πρέπει να σκοτώσεις τον αθλητή μέσα σου.

Να σκοτώσεις τον εαυτό σου δηλαδή. Να βάλεις τέλος στο ένδοξο παρελθόν, κλείνοντας το ωραιότερο κεφάλαιο της ζωής σου, με τις ατέλειωτες ώρες που είχε την μπάλα στα χέρια σου, που έκανες προπόνηση, που πανηγύρισες μια μεγάλη νίκη, που έσκασες από μια ήττα.

Ο Σπανούλης μπορεί να τα σκέφτεται όλα αυτά, βλέπει όμως και το κορμί του να αντέχει. Προφανώς δεν είναι 20-25 ετών, ναι έχει χάσει την τρομερή έκρηξη που είχε στο πρώτο βήμα, είναι όμως ακόμη παίκτης επιπέδου Euroleague, έστω κι αν οι αντίπαλοί του τον μαρκάρουν πιο εύκολα απ’ ό,τι πριν από μερικά χρόνια. Παρόλα αυτά είναι σε θέση, όπως το δειξε μέσα στη σεζόν, να κάνει και ζημιές, αλλά και να προσφέρει ποιότητα και κλάση, που έρχονται από τα 15 χρόνια παρουσίας του στην πρώτη γραμμή.

Τον είδαμε να παίζει με πάθος, να πέφτει κάτω, αλλά να σηκώνεται. Να κρίνει και ματς, να βουτάει να πιάσει μπάλες, ακόμη και παίζει άμυνα με αυτοθυσία. Το καλύτερό του ματς, σίγουρα εναντίον της Ζενίτ, όπου έδωσε ρεσιτάλ στο δεύτερο ημίχρονο

Εφέτος έπαιξε 17.5 λεπτά κατά μέσο όρο, έχοντας απολογισμό 6.5π, 1.5ρ και 2.5 ασίστ. Αριθμοί που δείχνουν δυο πράγματα:

1. Μπορεί να έχει ρόλο στον Ολυμπιακό, ειδικά όταν η ομάδα χρειάζεται την πολύτιμη εμπειρία και το μυαλό του, κυρίως από την θέση του πόιντ-γκαρντ.
2. Προφανώς δεν φτάνει μόνος του για να πλαισιώσει με παίκτη στυλ Τζένκινς την τριάδα των περιφερειακών, πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο Ολυμπιακός, φέτος.

Κι εδώ ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης. Ανεξάρτητα της απόφασής του Σπανούλη να συνεχίσει, ο Ολυμπιακός (όπως έχει διαφανεί άλλωστε και από τις πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα) έχει αναθεωρήσει την επιλογή για τον δεύτερο γκαρντ, που φέτος ήταν ο καθαρά αμυντικός, πολύ φιλότιμος αλλά και συγκεκριμένων δυνατοτήτων Τσαρλς Τζένκινς. Με δεδομένο ότι θα έρθει και ένας καλύτερος από τον φετινό Άαρον Χάρισον, μπορεί κανείς να σκεφτεί τον ρόλο του αρχηγού την επόμενη περίοδο.

Φυσικά του χρόνου ενδεχομένως να υπάρχει και πρωτάθλημα, άρα ο χρόνος να μοιράζεται γενικώς και πιο εύκολα από τον προπονητή, το σίγουρο είναι ότι ο σχεδιασμός θα προχωρήσει με στόχο να δούμε ένα Ολυμπιακό βελτιωμένο και σε σχέση με τις όποιες αδυναμίες παρουσιάστηκαν φέτος.

Η περίπτωση της Εθνικής Ομάδας

Τι μπορεί να τα αλλάξει όλα αυτά; Η Εθνική Ομάδα και η συμμετοχή του (αν προκριθούμε) στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς η σεζόν τελείωσε για τον Βασίλη (και τους υπόλοιπους παίκτες των ‘ερυθρολεύκων’) προφανώς θα ‘ναι διαθέσιμος σε μια ενδεχόμενη κλήση από τον όποιο ομοσπονδιακό προπονητή. Το ότι έχει μιλήσει με τον Ρικ Πιτίνο και σκέφτεται το ενδεχόμενο επιστροφής του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι δεδομένο.

Αν ο Σπανούλης είναι παρών στο προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά και εν συνεχεία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μπορεί να πει ‘αντίο’ στην δράση, όπως έκανε ας πούμε ο Παναγιώτης Γιαννάκης το 1996 στην Ατλάντα. Όταν μετά τον αγώνα με την Βραζιλία και την κατάκτηση της 5ης θέσης, μίλησε στους παλιούς συναγωνιστές και νεότερους συνοδοιπόρους του, ανακοινώνοντας το τέλος της μεγάλης καριέρας του.

Θα έχει εκπληρώσει και ένα στόχο. Να τον δουν (και να τον θυμούνται) τα παιδιά του με τη φανέλα της εθνικής. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν θα ξαναφορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Προφανώς σε μια τέτοια περίπτωση, οι ‘ερυθρόλευκοι’ είναι δεδομένο ότι θα οργανώσουν μια μεγάλη γιορτή για την αποχώρηση του παίκτη που τους άλλαξε την μπασκετική ιστορία.

Περισσότερα, βέβαια θα ξέρουμε το επόμενο διάστημα. Εκκρεμούν άλλωστε οι συναντήσεις του Σπανούλη, τόσο με τον κόουτς Μπαρτζώκα, όσο κυρίως με τους αδερφούς Αγγελόπουλους, στους οποίους εκείνο το σημαδιακό καλοκαίρι του 2010, έλεγε το ‘μεγάλο ναι’ για να φορέσει τα ερυθρόλευκα!