Ελλάδα-Ονδούρα: Το μήνυμα μιας τριάδας που αναζητά παραλήπτη

Το ερώτημα μετά το 1-1 της Ελλάδας στη Γρανάδα κόντρα στην Ισπανία, ήταν αν μπορεί να εξαργυρώσει τον βαθμό στην αναμέτρηση με την Γεωργία. Εκεί δηλαδή όπου θα κληθεί να δημιουργήσει στο χορτάρι και όχι να καταστρέψει. Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο ερώτημα είναι και διαχρονικό. Αν δηλαδή η εθνική μας ομάδα μπορεί να δείξει κάτι περισσότερο από συνέπεια και αποτελεσματικότητα σε ένα αμυντικό πλάνο παιχνιδιού.

Αλήθεια είναι και πώς παρά τις όποιες ενστάσεις για τις επιλογές του Τζον Φαν’τ Σχιπ κατά καιρούς, η δεξαμένη δεν είναι και τόσο γεμάτη. Παρά τα κενά παραγωγικής διαδικασίας ωστόσο σε κάποιες θέσεις, έστω αυτό το υλικό που είναι διαθέσιμο για την εθνική ομάδα ίσως να μην είναι τόσο κακό. Όσο τουλάχιστον μπορεί να πιστεύουμε.

Το νικηφόρο (2-1) φιλικό με την Ονδούρα ήταν ένα τεστ ουσιαστικά πριν την αναμέτρηση με την Γεωργία. Μια ευκαιρία να δει ο προπονητής της ομάδας, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενος, κατά πόσο μπορεί η Ελλάδα να υπηρετήσει ένα πιο επιθετικό στυλ στα παιχνίδια που αυτό κρίνεται αναγκαίο. Ένα ματς που είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα και αφορά κυρίως πειραματισμούς σε πρόσωπα και διατάξεις, σίγουρα δεν προσφέρεται για ασφαλή και οριστικά συμπεράσματα. Είτε είναι νικηφόρο, είτε όχι. Σίγουρα όμως μπορεί να λειτουργήσει τροχιοδεικτικά. Να σου δείξει αν η σκέψη σου μπορεί να εξελιχθεί σε εφαρμόσιμη ή πρέπει να εγκαταλειφθεί.

Και αν μη τι άλλο, κόντρα στην Ονδούρα η Ελλάδα έδειξε πως έχει την δυνατότητα να αλλάξει περισσότερες από τρεις πάσες, να δημιουργήσει πέντε – έξι φάσεις της προκοπής σε ένα παιχνίδι, να προβληματίσει αντιπάλους ίδιας ή χαμηλότερης δυναμικής. Το 4-4-1-1 του Φαν’τ Σχιπ φανέρωσε ανασταλτική δυσλειτουργία, ειδικά στο τρανζίσιον, αλλά κάπου ήταν αναμενόμενο. Και αυτό γιατί προκειμένου να ξεκουραστούν οι Ζέκα – Μπουχαλάκης, θέση δίπλα στον Σιώπη -στον άξονα της μεσαίας γραμμής- πήρε ο Μάνταλος, ένας κατά βάση μεσοεπιθετικός και δημιουργικός παίκτης.

Το θέμα δεν ήταν εκεί, αλλά να διαπιστωθεί κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει η Ελλάδα αποτελεσματικά από τη μέση και μπροστά. Και το δείγμα ήταν θετικό, προσφέροντας μια άλλη οπτική στον Τζον Φαν’τ Σχιπ. Κατά πόσο θα την χρησιμοποιήσει ο Ολλανδός τεχνικός, το γνωρίζει ο ίδιος. Διότι για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να αναθεωρήσει κάποιες σκέψεις που μοιάζουν παγιωμένες στο μυαλό του.

Η τριάδα Φορτούνη – Παυλίδη – Τζόλη δούλεψε ιδανικά. Και η εξήγηση είναι απλή:

• Ο Φορτούνης είναι ο καλύτερος Έλληνας δημιουργός. Στα ματς που απαιτείται παιχνίδι πρωτοβουλίας δεν μπορεί να λείπει. Αυτός μαζί με τους Μπακασέτα, Μάνταλο και Μπουχαλάκη είναι μάλλον οι μοναδικοί διεθνείς που μπορούν υποστηρίξουν το κάθετο παιχνίδι. Καλοί, κακοί, μέτριοι, όπως αγαπά ο καθένας, αλλά και οι μοναδικοί που έχουν αυτή την ικανότητα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Πόσους, ποιούς και με ποιον τρόπο μπορεί να χωρέσει στην ενδεκάδα ο Φαν’τ Σχιπ σε αναμετρήσεις όπως αυτή με τη Γεωργία, είναι ένας καλός πονοκέφαλος για τον Ολλανδό τεχνικό.
• Ο Παυλίδης σκόραρε τα δύο γκολ της νίκης. Αυτό που έδειξε πέραν αμφιβολίας είναι ότι βολεύεται πολύ περισσότερο στον ρόλο του περιφερειακού επιθετικού, παρά του φορ περιοχής. Τα χαρακτηριστικά του είναι τέτοια που τον καθιστούν πολύ πιο λειτουργικό στα μέτρα πέριξ της περιοχής, σε συνδυασμό με την ικανότητα να κινηθεί στον χώρο και την πλάτη της αντίπαλης άμυνας, φτάνοντας ξεμαρκάριστος σε θέση εκτέλεσης.
• Ο Τζόλης έχει μεγάλο προσόν, πέραν της ταχύτητας και το ‘1vs1’. Ως ακραίος επιθετικός πατάει πολύ συχνά στην περιοχή και φτάνει σε θέση βολής, αφού μπορεί να είναι το ίδιο επικίνδυνος με τη μπάλα αλλά και χωρίς αυτή. Μπορεί να έχασε δύο ‘εύκολα’ γκολ κόντρα στην Ονδούρα, όμως το σημαντικό είναι πως ήταν εκεί που έπρεπε για να απειλήσει. Και αυτό είναι που μετράει: αν δεν βρεθείς στην θέση που πρέπει, δεν θα σκοράρεις. Ο Τζόλης ξέρει να ακολουθεί την φάση, δημιουργώντας τουλάχιστον την ευκαιρία να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα. Κάτι που δεν κάνει ο Λημνιός, που συχνά προτιμά για το βασικό σχήμα ο Φαν’τ Σχιπ. Αυτή την εποχή τουλάχιστον, οι δύο παίκτες δεν έχουν σχέση…

Συνδυάζοντας αυτά τα στοιχεία τους, οι Φορτούνης – Παυλίδης – Τζόλης, συνέθεσαν την τριάδα που έχει ευθεία ανάμειξη στο γκολ του πρώτου μέρους αλλά και σε κάθε καλή φάση που δημιούργησε η Ελλάδα. Και δεν ήταν λίγες… Αντιθέτως. Από τα δικά τους πόδια ή τις μεταξύ τους συνεργασίες, ξεκλείδωσε η άμυνα της Ονδούρας σε αρκετές περιπτώσεις και με εντυπωσιακή -για τα δεδομένα μας- ευκολία. Ο τέταρτος της παρέας, μπαίνοντας στο ματς στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν ο Μασούρας. Με λιγότερο ταλέντο από τον Τζόλη αλλά πιο ‘ψημένος’ τακτικά, είναι ο έτερος ακραίος κυνηγός της εθνικής που μπορεί να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις. Είτε με δημιουργία, όπως έκανε στο 2-1 σημαδεύοντας ιδανικά το κεφάλι του Παυλίδη, είτε πατώντας με συνέπεια την περιοχή για να απειλήσει ευθέως. Προσφέροντας ταυτόχρονα ισορροπία ανασταλτικά χάρη στις γρήγορες επιστροφές του και την τακτική του συνέπεια.

Σύμφωνοι, η Ελλάδα δεν σκότωσε κάνα θηρίο. Ας μην γελιόμαστε ωστόσο, στο πρόσφατο παρελθόν αντιμετώπισε ομάδες χαμηλότερης δυναμικής από την Ονδούρα και τα κολλύρια ξεπούλησαν στα φαρμακεία. Για μια χώρα φτωχή ποδοσφαιρικά, δεν είναι και τόσο τραγικό να διαθέτει συνολικά 7-8 ποδοσφαιριστές με την ικανότητα να προσφέρουν ποιοτικό ποδόσφαιρο. Έστω και μονάχα απέναντι σε σύνολα ίδιας ή μικρότερης δυναμικής. Δεν είναι δα και τόσο εξεζητημένο να το κάνει απέναντι στη Γεωργία, το Κόσοβο και γενικά ομάδες αυτής της βαθμίδας. Ο τρόπος υπάρχει και είναι στην διακριτική ευχέρεια του προπονητή να τον εφαρμόσει.