Στην Γρανάδα τελείωσαν τα εύκολα για την Ελλάδα του Φαν’τ Σχιπ

Η πρεμιέρα της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022 ήταν η πιο εύκολη που θα μπορούσε να έχει η εθνική Ελλάδας. Εκτός έδρας με το απόλυτο φαβορί του ομίλου, Ισπανία. Μηδέν άγχος, μηδέν πίεση, καμία απαίτηση. Ματς στα οποία μπαίνεις, παλεύεις και μόνο σε οφέλη μπορείς να προσμένεις. Αν πάρεις και βαθμό, όπως έκανε η εθνική μας; Πανηγύρι. Χειροκρότημα, πιασάρικα πρωτοσέλιδα, κατά κανόνα υπερβολικά σχόλια ελέω του θετικού αποτελέσματος απέναντι στη λάμψη του αντιπάλου.

Η λογική προσέγγιση της εικόνας γίνεται αυτομάτως αντιεμπορική, μη δημοφιλής. Όπως συνήθως συμβαίνει με την πραγματικότητα. Για να φύγει η Ελλάδα με αυτό το 1-1 από τη Γρανάδα, χρειάστηκαν να γίνουν πολλά. Τη στιγμή που το αμυντικό πλάνο του Τζον Φαν’τ Σχιπ είχε εκπονηθεί και εκτελούνταν σωστά, η περιοχή της Ισπανίας έμοιαζε με ναρκοπέδιο. Μια διαφαινόμενη ‘τιμητική’ ήττα μετατράπηκε σε ανέλπιστο βαθμό, χάρη στο δώρο του Ίνιγο Μαρτίνεθ αλλά και το… σθένος του Γκουίντα να υποδείξει την παράβαση. Ας μην γελιόμαστε, η φύση της φάσης ήταν τέτοια που κάλλιστα θα μπορούσε να προκαλέσει τα ‘στραβά μάτια’ του Ιταλού ρέφερι υπέρ του Γολιάθ – άλλωστε έχει συμβεί πόσες και πόσες φορές σε όλο τον κόσμο. Κοντοστάθηκε ο Γκουίντα, το σκέφτηκε, το έδωσε.

Η Ελλάδα λειτουργούσε ιδανικά -βάσει των δυνατοτήτων της- αλλά μόνο κατά το ήμισυ. Άμυνα, τρέξιμο, αυταπάρνηση, διάθεση στο 100%. Το πρόβλημα ήταν πως έπαιζε μονάχα χωρίς τη μπάλα. Με αυτήν, τίποτα. Προφανώς η απαίτηση δεν ήταν να κάνει παιχνίδι απέναντι στην Ισπανία. Αλίμονο. Ωστόσο τις περισσότερες φορές δυσκολευόταν να αλλάξει όχι τρίτη, αλλά και δεύτερη πάσα. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δημιουργήσει έστω υποψία αντεπίθεσης στον χώρο. Έστω και αποτυχημένη.

Ο Φαν’τ Σχιπ παίρνει τα εύσημα για την οργάνωση πίσω από τη μπάλα – που ήταν πραγματικά καλή. Έβαλε όμως και τρικλοποδιές στον εαυτό του, αδικώντας την δική του προσπάθεια αλλά και των παικτών του. Η χρησιμοποίηση του Λημνιού στο βασικό σχήμα δεν είχε νόημα, από τη στιγμή που ήταν διαθέσιμος ο Τζόλης. Ο κυνηγός της Κολωνίας εδώ και τρεις μήνες παίζει σπάνια. Για την ακρίβεια από τα μέσα Δεκέμβρη και μετά έχει πέντε συμμετοχές. Μια 90λεπτη στο Κύπελλο Γερμανίας και άλλες τέσσερις ως αλλαγή, με τρεις 8λεπτες και μια 19λεπτη παρουσία…

Όπως έχει δηλώσει παλαιότερα ο Φαν’τ Σχιπ, δεν χρησιμοποιεί παίκτες στο βασικό σχήμα αν δεν παίζουν στις ομάδες τους και δεν έχουν ρυθμό. Το έκανε με τον Λημνιό, το έκανε και με τον Τσιμίκα. Ο ένας δεν τράβηξε, ο άλλος πήγε πολύ καλά στα 80 λεπτά που άντεξε. Ο Ολλανδός τεχνικός προφανώς έβαλε αυτούς που θεωρούσε καταλληλότερους. Επιλογή ωστόσο που συγκρούεται με την θεωρία ετοιμότητας που είχε υποστηρίξει πριν λίγους μήνες. Επομένως πρέπει πρώτα ο ίδιος να καταλήξει πώς και γιατί χρησιμοποιεί παίκτες προκειμένου να αποφεύγονται… παρεξηγήσεις.

Νόημα δεν είχε και ο άχαρος ρόλος, κόντρα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του, που έδωσε στον Μπακασέτα. Ο μεσοεπιθετικός της Τράμπζονσπορ διακρίνεται για όσα μπορεί να κάνει με τη μπάλα στα πόδια του, όχι κυνηγώντας τη. Έπαιξε ως false 9, θέση που ουσιαστικά του αφαιρεί τα προτερήματα που έχει ως ποδοσφαιριστής. Υποτίθεται πως ο Φαν’τ Σχιπ υπολόγιζε να χτυπήσει στην κόντρα, να εκμεταλλευτεί τον χώρο. Η λογική λέει πως εκεί χρειάζεσαι έναν γρήγορο παίκτη, με την ταχύτητα και το ένστικτο να βγει στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Ο Μπακασέτας κάνει πολλά άλλα πράγματα επιθετικά, όχι όμως αυτό. Την ίδια στιγμή στον πάγκο ήταν ο πρώτος -μακράν του δευτέρου- σκόρερ της Eredivisie.

Όπως και δεν κατάλαβε μάλλον κανείς την έξοδο του Μασούρα από την αναμέτρηση στο 65′. Ο εξτρέμ του Ολυμπιακού ήταν το αμυντικό προπύργιο του Μπακάκη από δεξιά, έτρεχε ασταματήτα και ήταν ο μόνος που προλάβαινε να πατήσει την αντίπαλη περιοχή. Κάπως έτσι κέρδισε και το πέναλτι από τον Ίνιγο Μαρτίνεθ. Δεν συνέτρεχε λόγος κούρασης ή τραυματισμού, καθώς όταν ρωτήθηκε σχετικά μετά το τέλος του ματς απάντησε πως “δεν υπάρχει κανείς που δεν θέλει να παίζει, ένιωθα καλά, είχα τρεξίματα αλλά ο προπονητής έκρινε πως έπρεπε να αλλάξει κάποια πράγματα”. Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως μόλις έγινε αλλαγή, η Ισπανία φόρτωσε την πλευρά του και δημιούργησε επικίνδυνες καταστάσεις, ευτυχώς χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Φαν’τ Σχιπ και οι παίκτες του έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσουν τον βαθμό. Δεν είναι και λίγο, απέναντι στο φαβορί του ομίλου. Δεν είναι όμως και το σημαντικότερο. Στις 25η Μαρτίου το 2017, για προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας, η Ελλάδα πήρε 1-1 εκτός έδρας από το Βέλγιο παίζοντας από το 65′ με δέκα παίκτες. Βαθμό πήρε και στο εκτός έδρας με τη Βοσνία. Την φρέναρε ωστόσο το 0-0 με την Εσθονία…

Στα προκριματικά για το Euro 2020, η Ελλάδα πήρε 2-2 εκτός έδρας με τη Βοσνία. Τι ακολούθησε; Εντός έδρας ήττας με σκορ 2-3 από την Αρμενία και το 1-1 στο ΟΑΚΑ με το Λίχτενσταϊν! Λίγο η υπεροψία της Ισπανίας, το δώρο του Ίνιγο Μαρτίνεθ, η τόλμη του Ιταλού ρέφερι και το σωστό αμυντικό πλάνο της Ελλάδας, είχαν ως αποτέλεσμα το 1-1 στη Γρανάδα.

Ιδανικό ξεκίνημα, αλλά από μόνο του δεν λέει τίποτα. Η ‘φούρια ρόχα’ θα πάρει την πρώτη θέση του ομίλου, Ελλάδα και Σουηδία θα διεκδικήσουν την δεύτερη. Για να έχει ελπίδες το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, η προϋπόθεση είναι μια και αδιαπραγμάτευτη. Να πάρει στα τέσσερα παιχνίδια με Γεωργία και Κόσοβο 10-12 βαθμούς. Ούτε έναν λιγότερο. Εκεί είναι το δύσκολο. Απέναντι σε αντιπάλους που θα παίξουν όπως η Ελλάδα με την Ισπανία. Εκεί όπου η ‘γαλανόλευκη’ θα κληθεί να δημιουργήσει και όχι να καταστρέψει. Να πάρει τη μπάλα στα πόδια της και να παίξει. Τότε, ναι, ο βαθμός στη Γρανάδα μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος και όχι συγκυριακός.

Όπως απέδειξε η ιστορία άλλωστε, το εύκολο τελικά για την Ελλάδα πριν 200 χρόνια ήταν να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Τα δύσκολα ήρθαν όταν χρειάστηκε να κάτσουμε μεταξύ μας στο τραπέζι και να δημιουργήσουμε το νέο κράτος… Όταν δηλαδή πιστέψαμε πως τα δύσκολα είχαν περάσει.