Τον Γκάρεθ Σαουθγκέιτ τον παραδεχόμαστε μόνο και μόνο γι’ αυτήν την κίνησή του
Ο Γκάρεθ Σαουγκέιτ ήξερε με πάσα λεπτομέρεια και ακρίβεια τι ένιωθε ο Ματέους Ουρίμπε μετά το φινάλε της διαδικασίας των πέναλτι και ήταν αυτός που πρώτος τον πλησίασε. Μια μοναδική στιγμή - παράδειγμα προς μίμηση που μάς χάρισε ο φωτογραφικός φακός.
EURO ’96. Η Αγγλία διεκδικεί την πρόκρισή της στον τελικό του τουρνουά και μετά το 1-1 στα 120 λεπτά ο αγώνας με τους Γερμανούς καταλήγει στα πέναλτι.
Οι ποδοσφαιριστές του Βέναμπλς σουτάρουν πρώτοι, του Φογκτς ακολουθούν. Οι πρώτοι πέντε είναι όλοι τους εύστοχοι. Από τον Σίρερ ως τον Σέριγχαμ και από τον Χέσλερ ως τον Κουντζ.
Ως επί το πλείστον οι Άγγλοι (πλην του Πιρς) σουτάρουν αριστερά και ψηλά του Κέπκε, ευστοχώντας. Ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ όχι. Χαμηλά και δεξιά, με αποτέλεσμα ο Γερμανός γκολκίπερ να πέσει σωστά, ν’ αποκρούσει εύκολα και να δώσει την ευκαιρία στον Αντρέας Μέλερ να διαμορφώσει το 6-5 στέλνοντας τα “πάντσερ” στον τελικό. Πριν από την κούπα απέναντι στους Τσέχους.
Μετά από 22 χρόνια, στο νοκ άουτ ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τους Κολομβιανούς, ο τότε στόπερ των “τριών λιονταριών” βρέθηκε στην ίδια θέση. Με το ρόλο βέβαια του ομοσπονδιακού. Στο φινάλε πανηγύρισε, ξόρκισε την κατάρα, έκλεισε την ανοικτή πληγή.
Τότε ήταν ο μοιραίος, τώρα ο ωραίος…
Βλέποντας, ωστόσο, τον Ματέους Ουρίμπε, τον παίκτη που έχασε ένα από τα δύο πέναλτι των Κολομβιανών (το άλλο ο Μπάκα), να σπαράζει στο κλάμα, ήταν ο πρώτος που έσπευσε να τον παρηγορήσει. Ήξερε ακριβώς πώς ένιωθε μέσα, ήξερε τι περνούσε. Ήθελε να του πει δυο λόγια, να τον ηρεμήσει, να τον κάνει να καταλάβει πως ο χρόνος είναι… γιατρός και η ζωή μια ρόδα που γυρίζει. Μέχρι τη στιγμή που μοιραία θα σταματήσει στο ίδιο σημείο.
