Ένας Ιταλός εξομολογείται: για αυτό είναι μοναδικοί οι Ιάπωνες!
Οι παίκτες της Ιαπωνίας έκαναν όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να τους υποκλιθεί για την κίνησή τους να κάνουν... λαμπίκο τα αποδυτήριά τους μετά τον αποκλεισμό από το Βέλγιο όμως για τον πρώην τεχνικό τους Αλμπέρτο Τζακερόνι δεν έγινε κάτι που τον εξέπληξε. Και το αιτιολόγησε με τρομερά παραδείγματα από την εμπειρία του στον πάγκο των "σαμουράι".
Η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο, η στενοχώρια τους είχε φτάσει ως τον ουρανό, η απογοήτευση έσπαγε τα ρωσικά σύνορα και έφτανε μέχρι την… Άπω Ανατολή. Εκείνοι όμως στο… ύψος τους.
Ο αποκλεισμός από τα προημιτελικά του Μουντιάλ με το γκολ-μαχαιριά του Τσαντλί στο 94′, δεν ήταν αρκετό για να τους “πειράξει” το μυαλό, να βγάλει από το μυαλό τους τη λέξη στοχοπροσήλωση και να τους ανατρέψει την κοσμοθεωρίας τους.
Για αυτό και μετά τον αγώνα φρόντισαν να φύγουν ως κύριοι, αφήνοντας τα αποδυτήρια στην ίδια εξαιρετική κατάσταση που τα βρήκαν όταν πρωτομπήκαν σε αυτά λίγες ώρες νωρίτερα και ταυτόχρονα γράφοντας και ευχαριστήριο μήνυμα (στα ρώσικα) για τη φιλοξενία που τους παρείχαν οι διοργανωτές.
Για όλη αυτή τη συμπεριφορά τους στο πλαίσιο του αγώνα με τους Βέλγους, τα μέλη της εθνικής Ιαπωνίας γνώρισαν την αποθέωση και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα όπου μεταφέρθηκε η είδηση, ωστόσο για τον Αλμπέρτο Τζακερόνι δεν έγινε κάτι που να προκαλεί έκπληξη.
Ναι, ο Ιταλός τεχνικός γνωρίζει το πώς σκέφτονται και ενεργούν οι Ιάπωνες από πρώτο χέρι μιας που έχει κάτσει πρόσφατα στον πάγκο της εθνικής τους ομάδας (εκείνος ήταν στο Μουντιάλ του 2014 όπου μεταξύ άλλων αντιμετώπισε στη φάση των ομίλων και την Εθνική Ελλάδας του Φερνάντο Σάντος) και σε συνέντευξη που έδωσε στην “Gazzetta dello Sport” μας έκανε όλους σοφότερους…
Για την αιτία που έχασαν το ματς, για την κίνησή τους στα αποδυτήρια και για τον τρόπο ζωής τους. Διαβάστε τις δηλώσεις του λέξη προς λέξη…
“Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό έχοντας δει την Ιαπωνία σε αυτό το Μουντιάλ είναι υπερηφάνεια. Ναι, είμαι υπερήφανος που έχω προπονήσει αυτά τα παιδιά. Τους παίκτες που ολοκλήρωσαν την περιπέτεια στην Ρωσία τους είχα σχεδόν όλους και εγώ υπό τις οδηγίες μου. Είμαι υπερήφανος επειδή είναι μοναδικοί και η φωτογραφία, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, από τα πεντακάθαρα αποδυτήριά τους, μετά τον αποκλεισμό από το Βέλγιο, δικαιολογεί την υπερηφάνειά μου. Η οποία δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική.
Έχω διαβάσει πολλά σχόλια θαυμασμού, όμως όποιος γνωρίζει πώς ενεργεί αυτός ο λαός δεν εκπλήσσεται. Εγώ δεν εκπλήσσομαι, αντίθετα θα μου έκανε μεγάλη έκπληξη αν δεν το είχαν κάνει. Θα σας αποκαλύψω τι γίνεται στα αποδυτήρια μίας ιαπωνικής ομάδας όταν τελειώνει ένα παιχνίδι: ο παίκτης που μπαίνει πρώτος σκύβει και τοποθετεί τα ρούχα του στο πάτωμα και τον ακολουθούν όλοι, χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο.
Ουσιαστικά σχηματίζουν τέσσερις στοίβες με βρώμικα ρούχα: φανέλα, σορτσάκι, κάλτσες και γιλέκα προπόνησης. Αυτό συμβαίνει επειδή αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλο σεβασμό τη δουλειά εκείνου που είναι επιφορτισμένος να τα μαζέψει και να τα πάει για πλύσιμο.
Είναι πράγματα που όποιος είναι εκτός δεν μπορεί να τα φανταστεί. Εμείς συνηθίζουμε να πετάμε τα πάντα στο πάτωμα ενώ εκείνοι κάνουν τα πάντα σε πρόγραμμα. Να φανταστείτε πως οι οικοδόμοι φτάνουν στη δουλειά μισή ώρα πριν, επειδή ο αρχιοικοδόμος τους βάζει να κάνουν ασκήσεις μυϊκής προετοιμασίας.
Η ζωή τους είναι σαν να ζουν σε ένα κόμικ. Επιστρέφοντας στα αποδυτήρια μπορώ να σας πως μία ιστορία ακόμη. Όταν είχαμε τελειώσει την προετοιμασία μας για να πάμε στο Μουντιάλ, πριν από 4 χρόνια, βρέθηκαν 24.000 άτομα σε ένα κτίριο για μας αποχαιρετήσουν πριν την αναχώρηση για τη Βραζιλία.
Υπήρχε ένας διάδρομος που οδηγούσε από τα αποδυτήρια στο κέντρο της εγκατάστασης, οι παίκτες άλλαζαν, τοποθετούσαν σε ένα τραπέζι όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα όπως ρολόγια, αλυσίδες και πορτοφόλια και έβγαιναν ένας κάθε φορά. Εγώ ήμουν ο τελευταίος, βρέθηκα κάποια στιγμή μόνος στα αποδυτήρια και σκέφτηκα: “Και τώρα ποιος κλειδώνει εδώ;
Κανείς, δεν υπήρχαν κλειδιά και σε κανέναν, με εξαίρεση εμένα, δεν είχαν περάσει αρνητικές σκέψεις από το μυαλό του αν και υπήρχαν εκατοντάδες άτομα σε απόσταση λίγων μέτρων από το δωμάτιό μας. Τέτοιοι φόβοι δεν υπάρχουν στο δικό τους μυαλό. Έχω γυρίσει αρκετά την Ανατολή και μπορώ να πω με σιγουριά πως οι Ιάπωνες είναι μοναδικοί με αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους Ασιάτες.
Στενοχωρήθηκα που τους είδα να αποκλείονται. Δεν το άξιζαν, το Βέλγιο δεν έλαμψε, κανείς από τους παίκτες του δεν έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Όλοι έπαιξαν χειρότερα από αυτό που μπορούν. Δυστυχώς στο φινάλε η Ιαπωνία έδειξε ποδοσφαιρική αφέλεια επειδή η πονηριά δεν είναι κομμάτι της κουλτούρας και του dna τους. Ίσως να αρκούσε ένα φάουλ για να σταματήσουν την αντεπίθεση αλλά ούτε που διανοήθηκαν να το κάνουν.
Τους υποστήριξα κόντρα στο Βέλγιο, ήταν σαν να καθόμουν ακόμα στον πάγκο τους, επειδή τους γνωρίζω όλους. Το σύστημα δεν έχει αλλάξει, όπως και η έλλειψη πονηριάς, ήταν άλλωστε κάτι που μας τιμώρησε και στην Βραζιλία. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι που απασχολεί τους οπαδούς μας. Ο ενθουσιασμός και ο σεβασμός προς την εθνική είναι πάντα σε υψηλό σημείο και το γεγονός ότι έφτασαν μία ανάσα από τα προημιτελικά τους έκανε όλους υπερήφανους. Οι Ιάπωνες δεν βλέπουν την ήττα ως το χειρότερο πράγμα στον κόσμο αλλά μία ευκαιρία για να βελτιωθούν περαιτέρω και να αυξήσουν την εμπειρία τους”.
