Grand Tours 2020 vs 2021

Πλέον γνωρίζουμε τον σχεδιασμό και των τριών μεγάλων γύρων για το 2021, αφού μέσα στον Φεβρουάριο παρουσιάστηκαν επίσημα τόσο η Vuelta όσο και το Giro (το Tour το είχε κάνει ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο). Ξέροντας λοιπόν τις διαδρομές σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία, μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις για το τί αναμένεται να δούμε στα τρία μεγάλα ραντεβού της νέας χρονιάς, σε ό,τι αφορά τους αγώνες τριών εβδομάδων. Επίσης θα θυμηθούμε τί έγινε στα τρία Grand Tours της περασμένης σεζόν, ποιες ήταν οι ομάδες – και οι αθλητές – που πρωταγωνίστησαν, αλλά και τη μεγάλη “σύγκρουση γιγάντων” που περιμένουμε να απολαύσουμε – ειδικά στον γύρο Γαλλίας – ανάμεσα στις τρεις πιο δυνατές ομάδες του πελοτόν, την πολύ ενισχυμένη Ineos, την σταθερά εντυπωσιακή Jumbo Visma και βέβαια την UAE του εκπληκτικού Ταντέι Πογκάτσαρ.

Τέλος, θα κάνουμε μια – περισσότερο από απαραίτητη – αναφορά στην Deceuninck Quickstep, την πολυνίκη ομάδα του World Tour, στην οποία βρίσκεται φέτος για δεύτερη χρονιά ως προπονητής ο Βασίλης Αναστόπουλος, έχοντας κερδίσει την αναγνώριση όχι μόνο από τους εργοδότες του, αλλά – και αυτό είναι το σπουδαιότερο – από το σύνολο των αθλητών του βελγικού ρόστερ, μέσα στο οποίο υπάρχουν τεράστιες ποδηλατικές προσωπικότητες, όπως ο παγκόσμιος πρωταθλητής Ζουλιάν Αλαφιλίπ και ο κορυφαίος σπρίντερ στην ιστορία του Tour de France (για να μην πω συνολικά στην ποδηλατική ιστορία), Μαρκ Κάβεντις. Αυτόν τον τελευταίο τον έχει αναλάβει αποκλειστικά ο Βασίλης και ο Βρετανός είναι ενθουσιασμένος με τη συνεργασία τους.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ 2020 ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΓΥΡΟΥΣ

Ξεκινώντας με τους περσινούς μεγάλους γύρους, να πούμε καταρχάς, πως παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε σε όλο τον αθλητισμό η πανδημία, είχαμε την επιτυχημένη διεξαγωγή και των τριών, με το Tour να δίνει τον μπούσουλα στο Giro και τη Vuelta. Οι “φούσκες” που δημιουργήθηκαν σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, προστάτευσαν τους αθλητές, τους συνοδούς τους, τους δημοσιογράφους και τους διοργανωτές, με ελάχιστα προβλήματα, τα οποία όμως ευτυχώς δεν επηρέασαν το αγωνιστικό κομμάτι. Με οδηγό το τί έγινε στο 2020, προφανώς θα κινηθούν και φέτος τα Grand Tours, αφού η απειλή του Covid-19 συνεχίζει να υφίσταται και βέβαια ούτε φέτος αναμένεται να δούμε αγώνες τριών εβδομάδων με παρουσία κόσμου, οπωσδήποτε όχι στην έκταση και τους αριθμούς που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.

Ένα πρώτο σημαντικό συμπέρασμα από το 2020, είναι ότι στην ουσία είχαμε μια επιβεβαίωση του 2019, δηλαδή γίνεται πλέον σαφές πως η νέα γενιά κυριαρχεί στους μεγάλους γύρους. Θα θυμάστε ότι το 2019 είχαμε τρεις νικητές που ποτέ πριν δεν είχαν ξανακερδίσει μεγάλο γύρο: τον Καραπάς στο Giro, τον Μπερνάλ στο Tour και τον Ρόγκλιτς στη Vuelta. Και οι τρεις ήταν εκπρόσωποι του “νέου κύματος”, αν και σε διαφορετικά ηλικιακά επίπεδα (26 ο Καραπάς, 22 ο Μπερνάλ και 29 ο Ρόγκλιτς). Μέσα στο 2020 είχαμε επανάληψη του σεναρίου κατά τα δυο τρίτα, με τον Πογκάτσαρ να κερδίζει το Tour στα 22 του και τον Γκέιγκεν Χαρτ να κάνει το ίδιο στο Giro στα 25 του. Ο τρίτος νικητής ήταν ο Ρόγκλιτς στη Vuelta, όπου υπερασπίστηκε με επιτυχία την κόκκινη φανέλα του 2019.

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΔΡΟ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ’85

Άρα, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, βλέπουμε εξαφανισμένη τη χαρισματική γενιά του ’85 (Φρουμ, Νίμπαλι, Τόμας), που κυριάρχησε στην προηγούμενη δεκαετία. Και η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε κάποιον εκπρόσωπό της να κερδίζει μεγάλο γύρο, αφού όπως όλα δείχνουν, η σκυτάλη πέρασε μάλλον ανεπιστρεπτί στους νέους, οι οποίοι όχι μόνο δείχνουν να απολαμβάνουν το νέο status quo που έχει διαμορφωθεί στην κορυφή των μεγάλων γύρων, αλλά φαίνονται και αποφασισμένοι να το διατηρήσουν για τα επόμενα χρόνια, αφού εκπροσωπούνται από ατελείωτο αριθμό ταλαντούχων και ήδη καταξιωμένων αθλητών. Η διάδοχη κατάσταση είναι πλέον μια πραγματικότητα στην επαγγελματική ποδηλασία δρόμου.

Όλη αυτή η “νέα τάξη πραγμάτων” οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στο ότι υπάρχει μια σαφής αλλαγή στην – ας την ονομάσουμε – ηλικιακή ετοιμότητα των νέων αθλητών σε σχέση με το παρελθόν. Τι εννοώ; Τις τελευταίες δεκαετίες είχαμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο ανάπτυξης, που έλεγε ότι οι νέοι ποδηλάτες γίνονταν επαγγελματίες στα 25 τους και έφταναν στην πλήρη αγωνιστική τους ωριμότητα από τα 28 και μετά. Αυτό το μοτίβο δείχνει να αλλάζει ριζικά, αφού πλέον βλέπουμε αθλητές να ενσωματώνονται στις επαγγελματικές ομάδες του World Tour πολύ νωρίτερα και φυσικά να πρωταγωνιστούν σε πολύ μικρότερες ηλικίες. Έτσι λοιπόν, η παλιά “σειρά” των 35άρηδων, βρήκε απέναντί της, αντί για μια, τρεις διαφορετικές γενιές.

Κάτι που αντικατοπτρίζεται και στους νικητές της τελευταίας διετίας. Μια γενιά, οι 30άρηδες (Ρόγκλιτς, Ντιμουλάν, Κέλντερμαν, Λάντα, Κιντάνα), μια δεύτερη οι 26άρηδες (Καραπάς, Γκέιγκεν Χαρτ, Κάρθι, Λόπες, Μας) και μια τρίτη, η πιο ταλαντούχα και περισσότερα υποσχόμενη, οι ακόμα πιο πιτσιρικάδες (Πογκάτσαρ, Μπερνάλ, Χίντλεϊ, Σίβακοφ, Έβενπουλ, Αλμέιντα, Μαρτίνες, Βλάσοφ). Σε αυτή την αλλαγή “ετοιμότητας” έπαιξε ρόλο και η ανάπτυξη ακαδημιών U23, όπως για παράδειγμα η SEG του Γιάννη Ταμουρίδη, που διαδέχτηκε τον Βασίλη Αναστόπουλο. Αυτά τα φυτώρια, με την εξειδικευμένη τους δουλειά, “δημιουργούν” αθλητές, οι οποίοι περνούν στις ομάδες του World Tour και είναι έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν στο υψηλό επίπεδο.

Πέρυσι είχαμε μια αλλαγή σε σχέση με το 2019, αφού οι all-rounders επικράτησαν στη μάχη τους με τους ανηφορίστες. Πρόπερσι είχαν επικρατήσει οι δεύτεροι με τον Μπερνάλ στο Tour και τον Καραπάς στο Giro, ενώ ο Ρόγκλιτς στη Vuelta είχε σώσει το γόητρο για τους πρώτους. Πέρυσι αντιστράφηκαν οι όροι, με δυο νίκες για τους all-rounders (Πογκάτσαρ στο Tour και Ρόγκλιτς στη Vuelta) και μια για τους ανηφορίστες με τον Γκέιγκεν Χαρτ στο Giro. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο πάντως παραμένει η επικράτηση δυο 22χρονων στα δυο τελευταία Tour (Μπερνάλ και Πογκάτσαρ), ενώ εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι στους τελευταίους έξι μεγάλους γύρους, όλοι οι νικητές ήταν από 30 ετών και κάτω, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν!

ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Ας περάσουμε τώρα να δούμε τί έγινε στους τρεις μεγάλους γύρους του 2020, ξεκινώντας από τα δυο κοινά στοιχεία που τους χαρακτήρισαν. Το πρώτο, οι πολύ μικρές διαφορές στη γενική ανάμεσα στους δυο πρώτους και το δεύτερο, η σχεδόν παντελής έλλειψη επιθέσεων. Βλέπουμε ότι και στα τρία περσινά Grand Tour, η τελική διαφορά δεν ξεπέρασε το λεπτό: 59″ ο Πογκάτσαρ από τον Ρόγκλιτς στο Tour, 39″ ο Γκέιγκεν Χαρτ από τον Χίντλεϊ στο Giro και 24″ ο Ρόγκλιτς από τον Καραπάς στη Vuelta. Αυτό θα μας έκανε να υποθέσουμε ότι λογικά είχαμε τρομερές μάχες ανάμεσα στα φαβορί, κάτι όμως που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ανατροπές της τελευταίας στιγμής, ναι, είδαμε και μάλιστα εντυπωσιακές, όχι όμως “πόλεμο” διαρκείας.

Η απόλυτη κορύφωση συναισθημάτων, το μεγαλύτερο θρίλερ της σεζόν, μια από τις πιο απρόσμενες ανατροπές στην ιστορία της επαγγελματικής ποδηλασίας, αλλά και σε αυτή του Tour, ήταν φυσικά το προτελευταίο ετάπ με την ανηφόρα του Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, εκεί όπου ο Ρόγκλιτς μπήκε στη διαδρομή των 36 χιλιομέτρων με πλεονέκτημα 57″ έναντι του Πογκάτσαρ και την υπόθεση της κίτρινης φανέλας να θεωρείται τελειωμένη. Ο Σλοβένος της Jumbo Visma, σπεσιαλίστας στο συγκεκριμένο τερέν, είδε τον νεαρό συμπατριώτη του να σπάει τα χρονόμετρα και όταν έφτασαν αμφότεροι στον τερματισμό, ο Πογκάτσαρ είχε αντιστρέψει την κατάσταση, έχοντας πλέον υπέρ του διαφορά 59″ και στην κατοχή του την κίτρινη φανέλα.

Όμως σε ολόκληρο το υπόλοιπο Tour, είδαμε μόλις τρεις επιθέσεις. Η πρώτη ήταν στο 8ο ετάπ, στα Πυρηναία, με τον Πογκάτσαρ να φεύγει μπροστά και να κερδίζει 40″ από τα υπόλοιπα φαβορί, η δεύτερη ήρθε στο βασιλικό ετάπ (17ο), στο Κολ ντε λα Λοζ, από τον Μιγκέλ Άνχελ Λόπες, που κέρδισε πολύτιμο χρόνο από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ανεβαίνοντας τότε στην τρίτη θέση της γενικής και η τρίτη ήταν εκείνη του Μίκελ Λάντα την επόμενη ημέρα (18ο ετάπ) στο Γκλιέρ, που όμως δεν απέδωσε καρπούς, αφού δεν υπήρξε ιδανική συνεννόηση με τους συναθλητές του που βρίσκονταν πιο μπροστά. Τρεις επιθέσεις λοιπόν, όλες κι όλες, σε ένα Tour de France, είναι αν μη τι άλλο, ένας πολύ φτωχός απολογισμός, απογοητευτικός θα τολμούσα να πω, για τους τηλεθεατές.

Σε όλα τα υπόλοιπα ετάπ που προσφέρονταν για κάτι τέτοιο, το μόνο που είδαμε, ήταν είτε τις ίδιες τις ανηφόρες – και τις δυσκολίες τους – να είναι εκείνες που καθόριζαν τη σειρά άφιξης των φαβορί στον τερματισμό, είτε κάποια σπριντ στα τελευταία μέτρα για τη νίκη ή τα μπόνους δευτερόλεπτα. Κάτι ανάλογο είδαμε και στο Giro, τουλάχιστον μέχρι το 18ο ετάπ, όταν κατέρρευσε ο Αλμέιντα και ο Κέλντερμαν έδειξε ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ακολούθησαν κάποιες μονομαχίες ανάμεσα στον Γκέιγκεν Χαρτ και τον Χίντλεϊ, με τις διαφορές να λύνονται στο τελευταίο ετάπ και το χρονόμετρο του Μιλάνου, εκεί όπου ο Βρετανός ανέτρεψε υπέρ του την κατάσταση, σε ένα αποτέλεσμα όμως που ήταν… 99% αναμενόμενο.

Κάπως καλύτερα εξελίχθηκαν τα πράγματα στη Vuelta, με τον Καραπάς και τον Κάρθι να επιτίθενται στο Αραμόν Φορμιγάλ (6ο ετάπ), τον Ρόγκλιτς να κάνει το ίδιο στο Μονκαλβίγιο (8ο ετάπ), τον Κάρθι να επανέρχεται στο Ανγκλίρου (12ο ετάπ), τον Ρόγκλιτς να κερδίζει χρόνο στο Έθαρο (13ο ετάπ) και τους Καραπάς και Κάρθι να κερδίζουν με τη σειρά τους λίγα δευτερόλεπτα στην Κοβατίγια (17ο ετάπ). Συνολικά όμως, το θέαμα στους μεγάλους γύρους σε ό,τι αφορά τη μάχη της γενικής, κινήθηκε σε χαμηλά επίπεδα. Και βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ο πιο βαρετός αγώνας από τους τρεις, ήταν το Tour. Το γιατί, είναι προφανές και πρόκειται για ένα μοτίβο που πλέον έγινε απαράβατος κανόνας την τελευταία δεκαετία.

Όσο θα υπάρχει στον γύρο Γαλλίας μια ομάδα που θα κυριαρχεί απέναντι στις υπόλοιπες, ειδικά αν στις τάξεις της έχει και κάποιο από τα φαβορί, θα είναι πολύ δύσκολο να δούμε θεαματικές μάχες για την κίτρινη φανέλα. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο Tour, επειδή εκεί είναι που οι δυνατές ομάδες στέλνουν την καλύτερη επιλογή αθλητών τους, αφού πρόκειται για τον σημαντικότερο αγώνα της χρονιάς. Όσα βλέπαμε λοιπόν τα προηγούμενα χρόνια με την Sky/Ineos, τα είδαμε πέρυσι από τη νέα μεγάλη δύναμη του πελοτόν, την Jumbo Visma. Προφανώς και υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στη βρετανική και την ολλανδική ομάδα, όμως στην ουσία τους λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή απόλυτα κυριαρχικά απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους αντιπάλους.

ΤΡΕΙΣ “ΓΙΓΑΝΤΕΣ” ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ

Μη σας “παρασύρει” ο Πογκάτσαρ, ο Σλοβένος απλώς είχε την – εντυπωσιακή – ικανότητα και τις δυνάμεις να ακολουθεί την Jumbo κατά πόδας σαν να ήταν ο ένατος αθλητής της ομάδας. Η μοναδική μας ελπίδα να αλλάξει αυτό το “μονόπαντο” πράγμα, είναι να συμβεί αυτό ακριβώς που φαίνεται πως θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε φέτος, δηλαδή αντί για μια κυριαρχική ομάδα, να υπάρχουν περισσότερες. Και όπως όλα δείχνουν, δίπλα στην Jumbo, θα εμφανιστεί εξίσου δυνατή και ανταγωνιστική η ενισχυμένη Ineos, αλλά και η UAE του Πογκάτσαρ, που πλέον θα χτίσει τον κορμό της αποκλειστικά γύρω από τον αρχηγό της. Ίσως λοιπόν για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα, να δούμε τριπλή σύγκρουση “γιγάντων”.

Προφανώς και είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε πώς ακριβώς θα παρουσιαστούν αυτές οι τρεις ομάδες στο Tour, όμως αν κυλήσουν όλα φυσιολογικά, η Jumbo θα κατεβάσει σε γενικές γραμμές την ίδια ομάδα με πέρυσι, έχοντας ως μεγάλο ερωτηματικό τον Ντιμουλάν, αφού αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν και πότε θα επανέλθει ο Ολλανδός στην αγωνιστική δράση. Η ομάδα όμως έχει και βάθος και αθλητές ικανούς να αναπληρώσουν το κενό του Τομ (Μπένετ;), ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Κράισβαϊκ, που φέτος αναμένεται να ενισχύσει τον Ρόγκλιτς στην προσπάθειά του να κατακτήσει την κίτρινη φανέλα. Η UAE απέκτησε τους Μάικα και Τρεντίν, δυο αθλητές που θα βοηθήσουν πολύ, ο πρώτος στα βουνά, οι δεύτερος στα επίπεδα ετάπ.

Η πιο ενισχυμένη μεταγραφικά ομάδα είναι η Ineos, η οποία απέκτησε τέσσερις βοηθούς πρώτης γραμμής, κάποιοι εκ των οποίων θα μπορούσαν να είναι αρχηγοί σε περισσότερα από τα μισά ρόστερ του World Tour. Οι Πορτ, Ντε Πλους, Μαρτίνες και Άνταμ Γέιτς αποτελούν εγγύηση για τη σύνθεση που θα κατεβάσει η Ineos στο επόμενο Tour de France, το πρόβλημα όμως για τους Βρετανούς, είναι ποιος ακριβώς θα είναι ο αρχηγός. Αν τα προηγούμενα τρία χρόνια, οι αδυναμίες της Sky/Ineos εντοπίζονταν στους βοηθούς, τώρα το ερώτημα είναι διαφορετικό, αφού οι επιλογές του Μπρέιλσφορντ για το ποιος θα ηγηθεί στη Γαλλία, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες. Αν ο Μπερνάλ πάει στο Giro, όπως όλα δείχνουν, αυτόματα τον ξεγράφουμε.

Αλλά και εκεί να μην πήγαινε, είναι προφανές ότι δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το σοβαρό πρόβλημα με τη μέση του, άρα συνεχίζει να αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό. Ο Τόμας έχει την εμπειρία και τις ικανότητες, όμως τον Μάιο θα κλείσει τα 35 και όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, κανένας αθλητής από το 1922 και μετά (Λαμπό), δηλαδή στα τελευταία 99 χρόνια δεν έχει κερδίσει το Tour σε τέτοια ηλικία. Ο “G” θα μπορούσε να το πετύχει κάτω από διαφορετικές συνθήκες, όμως φέτος θα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς και καλούς, πολύ νεώτερους από αυτόν, αθλητές. Αν θα έπρεπε να ποντάρω σε κάποιον ποδηλάτη της Ineos (θεωρώντας ότι οι Γκέιγκεν Χαρτ και Σίβακοφ δεν είναι ακόμα έτοιμοι για μια τέτοια πρόκληση), αυτός θα ήταν ο Καραπάς.

ΧΟΡΗΓΟΙ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η επιτυχία ενός γύρου εξαρτάται πρώτα από τον σχεδιασμό της διαδρομής και μετά από την απόδοση των αθλητών σε αυτόν. Αναφερθήκαμε ήδη στο “πρόβλημα” που δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια οι πολύ ισχυρές ομάδες που δεν άφηναν τους αντιπάλους τους να “αναπνεύσουν”, όμως είναι σαφές ότι η ποδηλασία έχει αλλάξει πολύ σε όλα τα επίπεδα. Μια πρώτη σημαντική παράμετρος είναι ότι οι απαιτήσεις των χορηγών – που βρίσκονται όλο και πιο δύσκολα – είναι τέτοιες, που περνούν την πίεση στους DS, οι οποίοι με τη σειρά τους, ενδιαφέρονται πρωτίστως να διατηρήσουν τα κεκτημένα, από το να ρισκάρουν για κάτι καλύτερο, με τον κίνδυνο να τα χάσουν όλα.

Και μια δεύτερη, εξίσου καθοριστική, είναι η τεχνολογία. Ενδοεπικοινωνία και βατόμετρα (κατά κύριο λόγο), αποτελούν “φρένα” στο θέαμα, αφού από τη μια οι DS ανά πάσα στιγμή “εγκαλούν” τον ποδηλάτη τους στην τάξη, αν θεωρήσουν ότι ετοιμάζεται να ρισκάρει, ενώ από την άλλη, οι ίδιοι οι αθλητές “ελέγχουν” συνεχώς τα νούμερά τους, με αποτέλεσμα συχνά να διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι εντυπωσιακό, όπως γινόταν σε παλιότερες, όχι πολύ μακρινές εποχές. Όλα τα παραπάνω συνδυασμένα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έχουν αλλάξει τη φυσιογνωμία του αθλήματος, διαμορφώνοντας μια καινούργια “φιλοσοφία” στην προσέγγιση των αγώνων, πολύ δε περισσότερο στο Γύρο Γαλλίας.

GIRO D’ITALIA 2021

Νομίζω είπαμε αρκετά για τους τρεις μεγάλους γύρους του 2020, οπότε ας περάσουμε τώρα σε αυτούς του 2021, ξεκινώντας από τον τελευταίο που παρουσιάστηκε επίσημα, αλλά και τον πρώτο ημερολογιακά, το Giro d’Italia, που θα διεξαχθεί από τις 8 μέχρι τις 30 Μαΐου. Η διαδρομή που παρουσίασε ο Μάουρο Βένι έχει απ’ όλα: αρκετά ετάπ για σπρίντερ, οχτώ τερματισμούς σε ανηφόρα, ένα ετάπ με sterrato (35 χλμ χωματόδρομου) και δυο χρονόμετρα με λίγα χιλιόμετρα, μόλις 38 συνολικά, 9 στο 1ο ετάπ και 29 στο τελευταίο. Η τελευταία εβδομάδα είναι η πιο δύσκολη, με τρεις τερματισμούς σε αλπικές ανηφόρες συν το χρονόμετρο, ενώ στη δεύτερη, οι αθλητές θα ανέβουν το μυθικό Ζονκολάν (14ο ετάπ).

Ο συνδυασμός των μικρών χρονομέτρων με τα πολλά βουνά, έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών αθλητών που ειδικεύονται στις ανηφόρες, όπως ο ‘Εγαν Μπερνάλ, ο Τιμπό Πινό, ο Ρομέν Μπαρντέ, ο Μίκελ Λάντα, ο Σάιμον Γέιτς, ο Αλεξάντρ Βλάσοφ, ο Εμάνουελ Μπούχμαν, ο Ζοάο Αλμέιντα, ο Ντάβιντε Φόρμολο, ο Τζορτζ Μπένετ, ο Μαρκ Σολέρ, ο Ντομένικο Ποτσοβίβο και φυσικά ο Βιντσέντσο Νίμπαλι. Μαζί τους, στη γραμμή της εκκίνησης στο Τορίνο, θα βρεθούν ελάχιστοι all-rounders, ο Ρέμκο Έβενπουλ (αν προλάβει να είναι έτοιμος), ο Μπάουκε Μόλεμα και ο Μπράντον Μακ Νάλτι. Αυτά είναι τα μεγάλα ονόματα που γνωρίζουμε μέχρι τώρα, σίγουρα πάντως με τόσους ανηφορίστες, ελπίζουμε να δούμε ενδιαφέροντα πράγματα στον 104ο Γύρο Ιταλίας.

TOUR DE FRANCE 2021

Περνάμε στο Tour de France, το οποίο θα διεξαχθεί λίγο νωρίτερα από τις παραδοσιακές του ημερομηνίες (λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων), από τις 26 Ιουνίου μέχρι τις 18 Ιουλίου. Η διαδρομή επιστρέφει σε παλαιότερα, πιο παραδοσιακά μοτίβα, με λιγότερα βουνά και έναν αξιοπρεπή αριθμό χιλιομέτρων στα δυο χρονόμετρα, συνολικά 58. Υπάρχουν επτά ετάπ για τους σπρίντερ και πέντε ετάπ βουνών με μόλις τρεις ανηφορικούς τερματισμούς. Στον σχεδιασμό βρίσκουμε τόσο το Μον Βαντού όσο και το Τουρμαλέ, κανένα όμως ως ανηφόρα τερματισμού, κάνοντας έτσι τα πράγματα ακόμα πιο εύκολα για τους all-rounders, που ούτως ή άλλως θα είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στη μάχη για την κίτρινη φανέλα.

Γνωρίζουμε μέχρι τώρα ότι το παρών στην εκκίνηση της Βρέστης, θα δώσουν ο περσινός νικητής Ταντέι Πογκάτσαρ, ο δεύτερος Πρίμος Ρόγκλιτς μαζί με τον Στέιβεν Κράισβαϊκ (και ίσως με τον Τομ Ντιμουλάν, αν αυτός επανέλθει έγκαιρα στην αγωνιστική δράση ώστε να είναι έτοιμος τον Ιούνιο), ο Βίλκο Κέλντερμαν, ο Γιάκομπ Φούγκλσανγκ, ο Κρις Φουμ με τα χρώματα της Israel Start Up Nation, ο Μπάουκε Μόλεμα και βέβαια απομένει να δούμε τί ακριβώς θα κάνει η Ineos, αν και λογικά θα παρατάξει και τον Τόμας και τον Καραπάς και τον Γκέιγκεν Χαρτ (ο Μπερνάλ, αν πάει, θα το κάνει ως βοηθός). Από ανηφορίστες, θα δούμε τον Νάιρο Κιντάνα, το δίδυμο της Movistar, Σούπερμαν Λόπες και Ενρίκ Μας, επίσης τους Γκιγιόμ Μαρτάν, Νταβίντ Γκοντί και Μίκελ Λάντα.

VUELTA A ESPAÑA 2021

Ολοκληρώνουμε με την Vuelta a España, η οποία θα διεξαχθεί από τις 14 Αυγούστου μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου. Ο αγώνας θα ξεκινήσει με χρονόμετρο 8 χλμ στον καθεδρικό του Μπούργος και θα ολοκληρωθεί με χρονόμετρο 34 χλμ στον καθεδρικό του Σαντιάγο δε Κομποστέλα. Ο σχεδιασμός συνεχίζει να επιμένει στους πολλούς ανηφορικούς τερματισμούς (9 για φέτος, οι έξι εκ των οποίων κάνουν το ντεμπούτο τους στη διοργάνωση), αλλά δίνει αρκετές ευκαιρίες και στους σπρίντερ με έξι επίπεδα ετάπ. Δε θα έχουμε το Ανγκλίρου, αλλά από τις ιστορικές αναβάσεις, θα δώσει το παρών η μυθική ανηφόρα στο Λάγος δε Κοβαδόνγκα. Η νέα ανακάλυψη του Γκιγέν είναι το Γκαμονιτέιρο, 15 χιλιόμετρα στο 10%!

Μέχρι στιγμής γνωρίζουμε ότι στην εκκίνηση του Μπούργος θα βρεθεί ο Ταντέι Πογκάτσαρ, άρα έχουμε ήδη ένα μεγάλο φαβορί για την κόκκινη φανέλα. Δεν ξέρουμε αν θα πάει και ο Ρόγκλιτς για να υπερασπιστεί τους δυο σερί τίτλους του, ίσως εξαρτηθεί από το τί θα έχει κάνει στο Tour. Η Movistar θα παρατάξει και τους τέσσερις αρχηγούς της (Βαλβέρδε, Λόπες, Μας, Σολέρ), ακούγεται και ο Άνταμ Γέιτς για την Ineos, όμως από εκεί και πέρα, δεν γνωρίζουμε ποια άλλα μεγάλα ονόματα θα βρεθούν στην Ισπανία, αφού πολλά θα κριθούν από τα αποτελέσματα τόσο του Giro όσο και του Tour. Πάντως η διαδρομή είναι αρκετά πιο ισορροπημένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και αναμένεται να μας αποζημιώσει.

ΤΑ ΦΑΒΟΡΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΥΡΩΝ ΤΟΥ 2021

Θα επαναλάβουμε το προφανές, ότι δηλαδή είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε πρόβλεψη, όχι μόνο στα αποτελέσματα των τριών μεγάλων γύρων, αλλά και στις συμμετοχές που θα δούμε σε κάθε έναν από αυτούς. Όμως αν όλα κυλήσουν φυσιολογικά, τότε περιμένουμε μεγάλες μάχες στο Giro, με τα τόσα πολλά βουνά και τα λίγα χλμ χρονόμετρου. Όπως είδαμε πιο πάνω, σχεδόν όλοι οι μεγάλοι ανηφορίστες θα είναι εκεί, “απαλλαγμένοι” από τους κορυφαίους all-rounders. Όλοι μιλάνε ήδη για τον Μπερνάλ ως το μεγάλο φαβορί, όμως είναι άγνωστο αν ο Κολομβιανός θα έχει ξεπεράσει μέχρι τον Μάιο το πρόβλημα με τη μέση του. Ο Μπαρντέ θα τρέξει για πρώτη φορά στο Giro, ενώ ο Πινό για δεύτερη, μετά το 2017 (είχε εγκαταλείψει το 2018).

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τί θα μπορέσει να κάνει ο Νίμπαλι, που πάντα μεταμορφώνεται προς το καλύτερο στον αγώνα της πατρίδας του, αν και η ροζ φανέλα θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για αυτόν. Σάιμον Γέιτς και Λάντα μπορούν επίσης να πρωταγωνιστήσουν, ενώ όλοι περιμένουν να δουν τον Ρέμκο Έβενπουλ στο πρώτο grand tour της καριέρας του και βέβαια, τον Ζοάο Αλμέιντα που τόσο πολύ εντυπωσίασε στην περσινή διοργάνωση. Νομίζω ότι είναι ο πιο “ανοιχτός” από τους τρεις μεγάλους γύρους του 2021 σε ό,τι αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για το Tour, αφού εκεί τα κουκιά είναι μετρημένα, με τα φαβορί μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Στη Γαλλία λοιπόν περιμένουμε μια μάχη δίχως έλεος ανάμεσα στους δυο Σλοβένους, Πογκάτσαρ και Ρόγκλιτς, συν τους αρχηγούς της Ineos. Οποιοσδήποτε από τους υπόλοιπους καταφέρει να μπει σφήνα ανάμεσα σε Jumbo, UAE και Ineos, θα έχει καταφέρει έναν πραγματικό άθλο. Φυσικά υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και για τον Κρις Φρουμ, που συνεχώς επαναλαμβάνει πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο ώστε να διεκδικήσει το πέμπτο του Tour. Προσωπική μου γνώμη, όσο αφοσιωμένος και αν παραμένει στον στόχο του ο Βρετανός, είναι σχεδόν αδύνατο να απειλήσει τους προαναφερθέντες. Η ηλικία (36), το τρομερό ατύχημα στο Dauphiné, η πολύχρονη αποχή από μεγάλους γύρους (δεν υπολογίζω την περσινή Vuelta, αφού εκεί έτρεξε ως βοηθός), όλα αυτά είναι απαγορευτικά στις φιλοδοξίες του Φρουμ.

Στο Tour, μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει και η τακτική που θα υιοθετήσει η καθεμιά από τις τρεις μεγάλες ομάδες και κατά συνέπεια, η στρατηγική καθενός από τους αρχηγούς τους. Ποια από τις Jumbo και Ineos θα θελήσει (και θα μπορέσει) να επιβάλλει τον κυριαρχικό ρυθμό στο πελοτόν και πώς θα προσαρμοστεί σε αυτό η UAE και ο Πογκάτσαρ; Τέλος, για τη Vuelta, αν και ακόμα δε γνωρίζουμε ποιοι θα βρεθούν στην Ισπανία για να διεκδικήσουν την κόκκινη φανέλα, η παρουσία του Πογκάτσαρ έχει “κλείσει” ήδη τη μια θέση των μεγάλων φαβορί. Θα έχει ενδιαφέρον και η τετράδα της Movistar, που μπορεί να πετύχει αρκετά πράγματα, αν ο Ουνθουέ τη διαχειριστεί σωστά, κυρίως στα ετάπ των βουνών.

Η DECEUNINCK QUICKSTEP ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Θα κλείσουμε το σημερινό κείμενο με μια αναφορά στην Deceuninck Quickstep και τον Βασίλη Αναστόπουλο, που διανύει πλέον τον δεύτερο χρόνο του ως προπονητής στη βελγική ομάδα. Πέρυσι του ανατέθηκε ένα γκρουπ οχτώ αθλητών και ο Βασίλης, όχι μόνο προσαρμόστηκε αμέσως στο νέο του πόστο, αλλά φρόντισε να εντυπωσιάσει όλους τους υπεύθυνους της ομάδας με τη δουλειά του και τα αποτελέσματά της. Ενδεικτικά να αναφέρω τη νίκη του neo-pro Αντρέα Μπατζόλι στο 1ο ετάπ του Tour de l’Ain (μπροστά από τον Πρίμος Ρόγκλιτς), την 1η θέση στη γενική (συν ένα ετάπ) του επίσης neo-pro Γιάνικ Στάιμλε στον Γύρο Σλοβακίας, τη νίκη του Ντάβιντε Μπαλερίνι στο 5ο ετάπ του Γύρου Πολωνίας και το πρωτάθλημα της Νέας Ζηλανδίας του Σέιν Άρτσμπολντ.

Οι αθλητές της Deceuninck στο σύνολό τους, εμπιστεύτηκαν πολύ γρήγορα τις γνώσεις, την εμπειρία και την σε βάθος προετοιμασία και αναλυτική ικανότητά του στους αγώνες και πολλές φορές στη διάρκεια της περσινής σεζόν, κατέφυγαν στις συμβουλές και την καθοδήγησή του. Δυο παραδείγματα είναι αρκετά για να καταλάβετε τί εννοώ. Ο Ζουλιάν Αλαφιλίπ, στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας, είχε συχνές συνομιλίες με τον Βασίλη, ζητώντας του πληροφορίες για την αγωνιστική προσέγγιση σε επερχόμενα ετάπ, ενώ ο Ζοάο Αλμέιντα, που τόσο πολύ εντυπωσίασε στον Γύρο Ιταλίας φορώντας επί 15 ημέρες τη ροζ φανέλα, είχε πάρει όλες τις σωστές βάσεις πριν τον αγώνα, δουλεύοντας σε τρία καμπ προετοιμασίας μαζί με τον Βασίλη.

Ήταν τέτοια η θετική εντύπωση και η δημιουργική αύρα του Αναστόπουλου στους κόλπους της ομάδας, ώστε στη διάρκεια της περσινής Vuelta, το αφεντικό της Deceuninck, ο Πατρίκ Λεφέβρ, χρειάστηκε ελάχιστα δευτερόλεπτα για να του ανανεώσει το συμβόλαιο. “Βασίλη είσαι ικανοποιημένος εδώ, μαζί μας;” “Ναι, είμαι”. “Ωραία, κι εμείς το ίδιο, έλα αύριο το πρωί στο λεωφορείο της ομάδας να υπογράψουμε”. Πάπαλα. Τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα. Και προσέξτε, δε μιλάμε για κανέναν χθεσινό, αλλά για έναν από τους εν ενεργεία “πατριάρχες” της επαγγελματικής ποδηλασίας παγκοσμίως. Που σημαίνει ότι γνωρίζει πολύ καλά πως όσα είδε από τον προπονητή του μέσα στο 2020, τον άφησαν απόλυτα ευχαριστημένο και του έδειξαν ότι υπάρχει σαφής προοπτική για το μέλλον.

Η προοπτική αυτή φάνηκε αμέσως με το ξεκίνημα της φετινής σεζόν, στη διάρκεια της οποίας, ο Ντάβιντε Μπαλερίνι έχει πάρει ήδη δυο νίκες σε ετάπ του Τουρ ντε λα Προβάνς, ενώ το περασμένο Σάββατο (27/2) κατέκτησε την πρώτη κλασική της άνοιξης, το Omloop Het Nieuwsblad, με μια εκπληκτική εμφάνιση, στέλνοντας αμέσως μετά τον αγώνα μήνυμα στον Βασίλη, “σε σένα το χρωστάω αυτό”. Να αναφέρουμε και τη νίκη του Μπατζόλι στο Royal Bernard Drome (28/2). Ο Αναστόπουλος έχει φέτος στο δικό του γκρουπ δέκα αθλητές, ανάμεσά τους και τον τεράστιο Μαρκ Κάβεντις, τον ίσως κορυφαίο σπρίντερ στην ιστορία της παγκόσμιας ποδηλασίας. Ο Βρετανός, τον οποίο η Deceuninck εμπιστεύτηκε στον Βασίλη, είναι ενθουσιασμένος με τη συνεργασία τους.

Θα σας μεταφέρω μόνο ένα πρόσφατο μήνυμα του Καβ στο κινητό του Αναστόπουλου: “Φίλε, αγαπώ πραγματικά να δουλεύω μαζί σου. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ. Ό,τι μου λες, έχει νόημα. Και μου αρέσει που καταλαβαίνω το γιατί πρέπει να κάνω τις προσπάθειες, όχι μόνο ότι πρέπει να τις κάνω”. Νομίζω ότι κάθε σχόλιο περιττεύει, όταν διαβάζουμε τα λόγια μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στο χώρο του αθλήματος. Ο Ντάβιντε Μπαλερίνι, σε συνέντευξή του στην Gazzetta dello Sport, αμέσως μετά τη νίκη του στο Όμλουπ, που δημοσιεύτηκε στις 28/2, έκανε ξεχωριστή αναφορά στον Βασίλη, λέγοντας για το πόσο γρήγορα “έδεσαν” ως δίδυμο (αμφότεροι πήγαν πέρυσι στην Deceuninck) και για την αλλαγή που συνάντησε στην προπονητική φιλοσοφία (εξειδικευμένες προπονήσεις στα σπριντ κλπ).

Τα έχω ξαναγράψει για τον Αναστόπουλο, ένα φωτεινό παράδειγμα ενός πρώην πρωταθλητή, που μέσα από μελέτη και δουλειά χρόνων, βάζοντας πρώτα γερά θεμέλια με την πενταετή παρουσία του στην ακαδημία της SEG (εκεί όπου τον διαδέχτηκε ο Γιάννης Ταμουρίδης) και έχοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα με αθλητές που ο ίδιος “έχτισε” και οι οποίοι κατέληξαν σε ομάδες του World Tour (25 συνολικά, ενδεικτικά αναφέρω τους Φάμπιο Γιάκομπσεν, Κέις Μπολ, Εντοάρντο Αφίνι, Κέιντεν Γκρόουβς και Αλμπέρτο Νταϊνέζε), έκανε στη συνέχεια το μεγάλο άλμα στην Deceuninck Quickstep (είχε προτάσεις από σχεδόν τις μισές ομάδες του World Tour), εκεί όπου πλέον διαπρέπει και τιμά στον υψηλότατο βαθμό την ελληνική ποδηλασία και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα.