Η ιστορία πίσω από 20 διάσημες φωτογραφίες
Με αφορμή την συγκλονιστική φωτογραφία με τον Αλεχάντρο Ντομίνγκες να φιλάει το χέρι της κόρης του Ντιέγκο Μπουονανότε, το Contra.gr θυμάται 20 μοναδικά κλικ από το χώρο του αθλητισμού που άφησαν εποχή.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε με 2-1 από την ΑΕΚ στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, όμως o Αλεχάντρο Ντομίνγκες δεν ξέχασε τους τρόπους του.
Ο Αργεντινός άσος των “ερυθρόλευκων” μετά τη λήξη του αγώνα και καθώς κατευθυνόταν προς τη φυσούνα σταμάτησε στο σημείο που βρισκόταν η οικογένεια Μπουονανότε. Εκεί σαν σωστός gentleman φίλησε το χέρι της κόρης του παίκτη της ΑΕΚ, χαρίζοντας στους φωτογράφους μια συγκλονιστική εικόνα.
Με αφορμή τη φωτογραφία αυτή που έγινε viral, παίρνοντας τον τίτλο ως “η φωτογραφία του τελικού”, το Contra.gr θυμάται 20 μοναδικά κλικ από το χώρο του αθλητισμού που άφησαν εποχή.
ΤΖΕΣΕ ΟΟΥΕΝΣ – 1936
Αναμφίβολα η μεγαλύτερη μορφή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 ήταν ο Αφροαμερικανός Τζέσε Όουενς. Με τα τέσσερα χρυσά μετάλλια που κατέκτησε, έδωσε ένα ισχυρό “χαστούκι” στον Αδόφλο Χίτλερ που αποχώρησε από το γήπεδο νωρίτερα, για να αποφύγει την απονομή των μεταλλίων στον “κατώτερο” μαύρο αθλητή. Οι Γερμανοί φίλαθλοι, σε αντίθεση με τον Χίτλερ, αποθέωσαν τον Όουενς και στο Στάδιο του Βερολίνου αλλά και στους δρόμους της πόλης και στο Ολυμπιακό Χωριό, μολονότι η ναζιστική προπαγάνδα κατηγορούσε τις ΗΠΑ ότι “έφτιαξαν ομάδα γεμάτη με μαύρα κατακάθια”.
Ο Όουενς, παρά το γεγονός ότι έκανε κάτι το οποίο έμοιαζε ακατόρθωτο, δεν κλήθηκε ποτέ στον Λευκό Οίκο για συγχαρητήρια, ούτε έλαβε κάποιο τηλεγράφημα από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Μπορεί να πέτυχε τόσες διακρίσεις, όμως αυτό δεν σήμαινε ότι αυτομάτως θα γινόταν ο μεγάλος σταρ, αφού ούτε στην Αμερική δεν ξεχνούσαν εύκολα ότι ήταν Αφροαμερικανός.
ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΑΛΙ – 1965
Εμεινε στην ιστορία ως ο αγώνας με τη “γροθιά φάντασμα”. Στις 25 Μαΐου του 1965, στο Λιούιστον της πολιτείας του Μέιν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μοχάμεντ Αλι έριξε στο καναβάτσο τον Σόνι Λίστον λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα για τον τίτλο των υπερβαρέων βαρών, με μια γροθιά που κανείς δεν είδε.
Ο αγώνας κατακυρώθηκε με νοκ άουτ στον Αλι, παρότι βάσει κανονισμών έπρεπε, όταν έπεσε ο Λίστον, να πάει σε μια γωνιά του ρινγκ και να περιμένει εκεί το μέτρημα από τον διαιτητή. Αυτός, όμως, προτίμησε να μείνει πάνω από τον αντίπαλό του για να τον προκαλέσει να σηκωθεί. Ο φωτογράφος Νιλ Λέιφερ έσπευσε να απαθανατίσει τη μοναδική στιγμή για λογαριασμό του περιοδικού “Sports Illustrated” και η φωτογραφία κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο σε ειδικό αφιέρωμα με τίτλο “Οι κορυφαίες φωτογραφίες του 20ού αιώνα”.
ΤΟΜΙ ΣΜΙΘ & ΤΖΟΝ ΚΑΡΛΟΣ – 1968
Οι Ολυμπιακοί αγώνες του 1968 διεξήχθησαν από τις 12 έως τις 27 Οκτωβρίου στο Μεξικό και σημαδεύτηκαν από τις υψωμένες γροθιές με το μαύρο γάντι των αμερικανών αθλητών Τόμι Σμιθ (χρυσό) και Τζον Κάρλος (χάλκινο), κατά τη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων στα 200 μ., σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπίεση των μαύρων στις ΗΠΑ. Ήταν η χρονιά της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι, αλλά και των μεγάλων διαδηλώσεων κατά του πολέμου του Βιετνάμ.
Ίσως η πιο συμβολική στιγμή της ιστορίας των Ολυμπιακών αγώνων στον 20ο αιώνα. Η εικόνα αυτή θα εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρη τη γη και θα προκαλέσει θαυμασμό για την τόλμη και την αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν οι δυο αθλητές. Θα αποτελέσει ταυτόχρονα και την ταφόπλακα της αθλητικής τους καριέρας. Η Ολυμπιακή επιτροπή των ΗΠΑ τους ανακάλεσε πίσω στην πατρίδα και τους απαγόρευσε την περαιτέρω συμμετοχή στους αγώνες. “Ένιωθα ότι εκπροσωπώ τους απόκληρους της κοινωνίας”, είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του ο Σμιθ γι’ αυτή του την κίνηση.
ΠΕΛΕ – 1970
H πιο διάσημη φωτογραφία του – κατά τους περισσότερους – καλύτερου παίκτη που έχει περάσει από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Ο Πελέ σε ηλικία 30 ετών πανηγυρίζει το πρώτο γκολ που σκόραρε κόντρα στην Ιταλία στον τελικό του Μουντιάλ του 1970, στην αγκαλιά του Ζαϊρζίνιο.
Το τελικό 4-1 υπέρ της Βραζιλίας στο κατάμεστο από πάνω από 100.000 κόσμο, “Στάδιο Αζτέκα” του Μεξικού, έδωσε στη “σελεσάο”, αλλά και στον Πελέ το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ – 1972
Το τρομοκρατικό χτύπημα που ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου δεν ήταν άλλο από τη διαβόητη “Σφαγή στο Μόναχο” κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972. Οχτώ παλαιστίνιοι τρομοκράτες, μέλη του “Μαύρου Σεπτέμβρη”, σκότωσαν δύο μέλη της ισραηλινής ολυμπιακής αποστολής και έπιασαν ομήρους 9 ακόμα στις 5 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Η αιματοβαμμένη επιχείρηση για την απελευθέρωσή τους θα κατέληγε σε μια τεράστια ένοπλη συμπλοκή, που θα άφηνε 5 από τους τρομοκράτες νεκρούς και θα στερούσε τη ζωή σε όλους τους ισραηλινούς ομήρους.
ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΜΑΝΕΤΣΙ – 1976
Η Κομανέτσι έφτασε στον Καναδά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ του Κεμπέκ με τη φήμη της να προηγείται. Την πρώτη μόλις νύχτα των Αγώνων, 18 Ιουλίου, η 14χρονη τότε Ρουμάνα αθλήτρια θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος σε ολόκληρη την ολυμπιακή ιστορία που θα σημείωνε τέλειο σκορ (10.00) στην ενόργανη γυμναστική.
Το επόμενο βράδυ θα συνέχισε το κορυφαίο της σερί, κατακτώντας και πάλι 10άρια, μοτίβο που συνεχίστηκε και λίγες μέρες αργότερα, αφήνοντας άφωνο τον κόσμο του επαγγελματικού αθλητισμού. Συνολικά, η Κομανέτσι σημείωσε εφτά 10άρια και κατέκτησε 3 χρυσά και 1 αργυρό μετάλλιο, γινόμενη η νέα μεγάλη δύναμη της ενόργανης γυμναστικής, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Στα 14 της χρόνια, έγινε η νεαρότερη ρουμάνα αθλήτρια που κατακτούσε τίτλο στους Ολυμπιακούς και ταυτόχρονα η νεαρότερη ολυμπιακή πρωταθλήτρια του κόσμου.
ΚΑΡΙΜ ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΤΖΑΜΠΑΡ & ΜΠΡΟΥΣ ΛΙ – 1978
Δύο θρύλοι μέσα σε μία φωτογραφία. Από τη μία ο θρύλος του NBA, Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ κι από την άλλη ο θρύλος του καράτε, Μπρους Λι. Όντας χρόνια φίλοι, ο Τζαμπάρ δέχθηκε να παίξει στην ταινία του Λι, “Παιχνίδι Θανάτου” (Game of Death), η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του μάστερ των πολεμικών τεχνών μιας και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων πέθανε.
Ωστόσο, η ταινία είχε γυριστεί ανάποδα, από το τέλος προς την αρχή, με τους Τζαμπάρ και Λι να προλαβαίνουν να γυρίσουν την σκηνή της μονομαχίας τους. Στο υπόλοιπο μέρος της ταινίας, τον ρόλο του Μπρους Λι έπαιξε κασκαντέρ.
ΜΑΪΚΛ ΤΖΟΡΝΤΑΝ – 1982
29 Μαρτίου 1982. Ο 19χρονος Μάικλ Τζόρνταν αγωνίζεται με τη φανέλα της North Carolina στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος κόντρα στο Georgetown. Το χρονόμετρο δείχνει 32’’ και η ομάδα του Τζόρνταν βρίσκεται πίσω στο σκορ με 62-61, έχοντας το ταίμ-άουτ.
Η τακτική του κόουτς ήταν ή δίνουμε τη μπάλα στον ψηλό κάτω από τη ρακέτα, ή στον Μάικλ για να σουτάρει. Τελικά έγινε το δεύτερο, με τον Τζόρνταν να πετυχαίνει το καλάθι που έδωσε τον τίτλο στην ομάδα του και στον ίδιο την ευκαιρία να γίνει… ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που γνώρισε ποτέ το άθλημα.
ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ – 1986
Ημιτελικά Μουντιάλ 1986, Αργεντινή – Αγγλία. Στο 51ο λεπτό μετά από λανθασμένο γύρισμα της Αγγλίας, ο Μαραντόνα έτρεξε προς την μπάλα, η οποία κατευθυνόταν ψηλοκρεμαστά προς την μικρή περιοχή. Ο τερματοφύλακας των Άγγλων, Πίτερ Σίλτον, αντέδρασε εγκαίρως με έξοδο, τρέχοντας επίσης προς την μπάλα, με σκοπό να την αποκρούσει. Μάλιστα ήταν σε σαφώς πιο πλεονεκτική θέση για κάτι τέτοιο, καθώς ήταν 20 πόντους ψηλότερος από τον Μαραντόνα: 1,85 έναντι μόλις 1,65 μέτρα.
Την καθοριστική στιγμή ωστόσο, ο Μαραντόνα σήκωσε το αριστερό του χέρι και πρόλαβε την μπάλα, χτυπώντας την δυνατά με αυτό και στέλνοντάς την στα δίχτυα! Ο διαιτητής μη βλέποντας την παράβαση, καταλόγισε το τέρμα ως έγκυρο. Ο Μαραντόνα αργότερα είπε ότι: “Περίμενα τους συμπαίκτες μου να με αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ήρθε… Τους είπα: Ελάτε να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής δε θα το μετρήσει”. Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα ο Μαραντόνα δήλωσε ότι το γκολ επετεύχθη: “un poco con la cabeza de Maradona y otro poco con la mano de Dios”(λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού) αφήνοντας στην ιστορία το γκολ με αυτό το όνομα.
ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ – 1992
Ο άγνωστος μέχρι τότε στο ευρύ κοινό, Πύρρος Δήμας, κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης σηκώνοντας 370 κιλά στο σύνολο της κατηγορίας των 82,5 κιλών. Η ατάκα “για την Ελλάδα”που έβγαλε από τα βάθη της ψυχής του στη τελευταία του προσπάθεια, αποτελεί σημείο αναφοράς.
Όσων η μνήμη είναι σε καλά επίπεδα, θα θυμούνται επίσης ότι κράτησε για μερικά δευτερόλεπτα το βάρος στα χέρια του, δίνοντας την ευκαιρία στους φωτογράφους να απαθανατίσουν τη σκηνή. Μετά την επιτυχία στη Βαρκελώνη, ακολούθησαν άλλα δύο χρυσά μετάλλια σε Ατλάντα και Σίδνεϊ και ένα χάλκινο στην Αθήνα, επίδοση που είναι μοναδική για αρσιβαρίστα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
DREAM TEAM – 1992
Η αποστολή των ΗΠΑ για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992 στην Βαρκελώνη αποτελούνταν για πρώτη φορά στα χρονικά από κορυφαίους εν-ενεργεία (τότε) επαγελματίες αθλητές του ΝΒΑ, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε σε όλες τις προηγούμενες Ολυμπιακές διοργανώσεις, όταν η αμερικανική ομάδα απαρτίζονταν από κολλεγιακούς καλαθοσφαιριστές.
Προπονητής της Dream Team ήταν ο Τσακ Ντέιλι. Την 12άδα αποτελούσαν οι Μάικλ Τζόρνταν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πάτρικ Γιούιν, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, Κρις Μάλιν, Κλάιντ Ντρέξλερ και Κρίστιαν Λάιτνερ. Οι Αμερικάνοι κατέκτησαν αήττητοι το χρυσό μετάλλιο, σημειώνοντας σε όλα τους τα παιχνίδια πάνω από 100 πόντους.
ΒΟΥΛΑ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ – 1992
Η Βούλα Πατουλίδου έμελλε να χαρίσει στη χώρα μας το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1912 και τον σπουδαίο Κώστα Τσικλητήρα. Στον τελικό των 100μ. με εμπόδια γυναικών, στις 6 Αυγούστου του 1992, η Πατουλίδου είχε να ανταγωνιστεί σπουδαίους αντιπάλους, όπως την Αμερικανίδα Γκέηλ Ντίβερς και τη Βουλγάρα Γιορντάνκα Ντόνκοβα.
Η Ντίβερς προηγούνταν στον τελικό, κι αν δεν έπεφτε λίγο πριν το τέλος, η Πατουλίδου ίσως να μην κέρδιζε ποτέ το χρυσό. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια βάζοντας ό,τι δύναμη της είχε απομείνει, πετάχτηκε μπροστά και ξεπέρασε τη Βουλγάρα Γιορντάνκα Ντόνκοβα, κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, καθώς και την Αμερικανίδα Λαβόνα Μαρτίν, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με χρόνο 12.64. Στην αρχή ούτε η ίδια δεν το πίστευε, μέχρι που ο φωτεινός πίνακας έδειξε το όνομά της. Η στιγμή του πανηγυρισμού της λίγο μετά τον τερματισμό έμεινε χαραγμένη στις μνήμες χιλιάδων Ελλήνων. Η κουβέντα που βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη της λίγα λεπτά μετά τον θρίαμβο, “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”, έγινε μονομιάς σλόγκαν.
ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΑΤΖΙΟ – 1994
Ο παίκτης με τη χαρακτηριστικότερη ίσως αλογοουρά της διεθνούς σκηνής κατάφερε με τα δικά του γκολ να στείλει την Ιταλία στον τελικό του Μουντιάλ του 1994, εκεί όπου θα αντιμετώπιζε τη Βραζιλία. Τα προβλήματα με τον τραυματισμό του όμως αναδύθηκαν για άλλη μια φορά και ο ίδιος έπαιξε με παυσίπονα στο μεγάλο ματς, στο οποίο το αστέρι του δεν έλαμψε όπως όλοι θα περίμεναν.
Έπειτα από δύο ώρες αγώνα το ματς οδηγείται στα πέναλτι. Ο Μπάτζιο στήνει την μπάλα στη βούλα για το επόμενο πέναλτι της Ιταλίας, με τη Βραζιλία να προηγείται ήδη με 3-2. Ο ίδιος ήξερε ότι αυτό το πέναλτι δεν έπρεπε να χαθεί, κι όμως συνέβη ακριβώς αυτό: “Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και η συγκέντρωσή μου ήταν τέλεια”, δήλωσε αργότερα, “αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος και προσπάθησα να χτυπήσω την μπάλα πολύ δυνατά”. Η μπάλα έφυγε ψηλά άουτ και η Βραζιλία πανηγύρισε τον τίτλο της πρωταθλήτριας κόσμου με την άστοχη εκτέλεση του Μπάτζιο να μένει στην ιστορία.
ΑΪΡΤΟΝ ΣΕΝΑ – 1994
Το 1994 ο Σένα αποφάσισε να ρισκάρει και να μεταπηδήσει στην Williams, με την οποία είχε δύο εγκαταλείψεις σε ισάριθμους αγώνες στο ξεκίνημα της σεζόν. Στο τρίτο GP της χρονιάς, την 1η Μαΐου, στον έβδομο γύρο της πίστας στην Ίμολα, ο Senna έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιου του και καρφώθηκε στον τοίχο της στροφής Ταμπουρέλο.
Ο Βραζιλιάνος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης και δύο ώρες αργότερα ανακοινώθηκε ο θάνατός του. Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι συνόδευσαν τον Άιρτον Σένα στην τελευταία του κατοικία. Μετά το τραγικό δυστύχημα και τον θάνατο του Senna, η οικογένειά του, εκπληρώνοντας δική του επιθυμία, δημιούργησε ένα ίδρυμα για παιδιά στη Βραζιλία.
ΡΕΝΕ ΧΙΓΚΙΤΑ – 1995
Το χτύπημα του σκορπιού. Ίσως η καλύτερη απόκρουση όλων των εποχών. Ήταν κατά τη διάρκεια φιλικού ματς στο Γουέμπλεϊ μεταξύ Αγγλίας και Κολομβίας το Σεπτέμβριο του 1995, όταν ο τερματοφύλακας της Κολομβίας μας χάρισε ένα από τα πιο εμφατικά στιγμιότυπα της ποδοσφαιρικής μαγείας. Η απόκρουση του Χιγκίτα έγινε με τέτοια άνεση και χαλαρότητα λες και συνέβαινε κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Ο “Τρελός” (El Loco), όπως ήταν γνωστός στα γήπεδα ο κολομβιανός πορτιέρο, είχε πει σχετικά:
“Τα παιδιά πάντα ήταν η έμπνευσή μου. Πάντα τα έβλεπα σε δρόμους ή πάρκα να προσπαθούν να κάνουν “ψαλιδάκια” και τους είπα ότι θα ήταν ωραίο να το κάνουν ανάποδα. Και εκείνη την ημέρα στην Αγγλία, μου δόθηκε η μπαλιά που περίμενα για 5 χρόνια”. Η σέντρα του Τζέιμι Ρέντναπ ήταν λουκούμι για την ενέργεια που επιχείρησε ο Χιγκίτα, ο οποίος αργότερα δήλωσε ότι έκανε αυτήν την επέμβαση βλέποντας τον επόπτη να σηκώνει τη σημαία για οφσάιντ.
MAΪΚ ΤΑΪΣΟΝ – 1997
Ο Μάικ Τάισον δαγκώνει το αυτί του Εβάντερ Χόλιφιλντ κατά την διάρκεια του αγώνα τους για τον τίτλο του WBA το 1997. Εκνευρισμένος με τις γροθιές του, την κίνηση του και το συνεχές χτύπημα με το κεφάλι που εφάρμοζε ο Χόλιφιλντ, ο Τάισον, σε κοινή θέα χιλιάδων οπαδών στο MGM Grand στάδιο του Λας Βέγκας και εκατομμυρίων τηλεθεατών, υιοθέτησε την εξωφρενική τακτική να προσπαθήσει να δαγκώσει τα αυτιά του Χόλιφιλντ.
Ο αγώνας πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε και ο Τάισον, που αποβλήθηκε από τον διαιτητή Μιλς Λέιν, αργότερα υποστήριξε πως οι πληγές στα αυτιά του Χόλιφιλντ προκλήθηκαν από μπουνιές, αν και οι επαναλήψεις σε αργή κίνηση έδειξαν ξεκάθαρα τον Iron Mike να φτύνει την άκρη του αυτιού του Χόλιφιλντ στο ταπί. Η άδεια μποξ του Τάισον ανακλήθηκε και ο αθλητής τιμωρήθηκε με πρόστιμο 3.000.000 δολαρίων.
ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ – 2004
Το επίτευγμα της Eθνικής μας στο Euro 2004 της Πορτογαλίας θα μείνει, σαφώς, ανεξίτηλα χαραγμένο στις μνήμες όλων των Ελλήνων. Δεν είναι, άλλωστε, εύκολο να καταρρίψεις τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά δεδομένα και να πετύχεις το φαινομενικά ακατόρθωτο. Ο θεωρητικός στόχος της ομάδας ήταν να πετύχει γκολ, να καταφέρει να κερδίσει ένα παιχνίδι και να μην παρουσιάσει τα σημάδια αποσύνθεσης του Μουντιάλ του 1994.
Η φωτογραφία του Ζαγοράκη να σηκώνει το κύπελλο μέσα στη χώρα του Εουσέμπιο (είναι δίπλα του και χειροκροτάει με σκυμμένο το κεφάλι), έκανε το γύρο του κόσμου, από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία. Όπως έγραφε και το μότο στο πούλμαν της Εθνικής: “Η αρχαία Ελλάδα είχε 12 θεούς, η σύγχρονη έχει 11!”.
ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ & ΜΑΡΚΟ ΜΑΤΕΡΑΤΣΙ – 2006
Στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, τον τελικό του Μουντιάλ του 2006, ο μεγάλος “Ζιζού”έκανε μια απερίσκεπτη ενέργεια, δίνοντας κουτουλιά στο στήθος του Μάρκο Ματεράτσι. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί την κόκκινη κάρτα και στη συνέχεια η ομάδα του να χάσει το τρόπαιο από τους Ιταλούς, με τον Ζιντάν να λέει “αντίο” με έναν τρόπο που δεν περίμενε κανένας.
Ο Ματεράτσι αργότερα είχε εξηγήσει πως έφτασε ο Γάλλος να κάνει κάτι τέτοιο: “O Ζιντάν μου έλεγε συνέχεια πως αν θέλω την φανέλα του τόσο πολύ, θα μου την δώσει μετά το ματς. Δεν σταματούσε με τίποτα. Οπότε του είπα το εξής. Αντί για την φανέλα σου, θα προτιμούσα να είχα την αδερφή σου. Αυτό ήταν όλο”, ενώ συνέχισε, “δεν έχω ιδέα τι μπορεί να πέρασε από το μυαλό του. Ξέρω ότι η συνείδησή μου είναι καθαρή. Είμαι σίγουρος πως του έχουν πει και πολύ χειρότερα, πάρα πολλές φορές”.
ΟΣΚΑΡ ΠΙΣΤΟΡΙΟΥΣ – 2012
Το μεγάλο στοίχημα για τον Παραολυμπιονίκη της Αθήνας και του Πεκίνο, την “Αθλητική Προσωπικότητα του 2007”, όπως τον ανέδειξαν οι αθλητικοί συντάκτες του BBC, και τρίτο άνθρωπο με τη μεγαλύτερη παγκόσμια επιρροή στην κατηγορία “Ήρωες και Πρωτοπόροι” της λίστας του περιοδικού Times το 2008, είναι φυσικά η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, τον Αύγουστο του 2012.
Εκεί, θα μπορέσει να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά το αθλητικό του μότο: “Δεν είστε άνθρωποι με ειδικές ανάγκες λόγω των ειδικών αναγκών που έχετε, αλλά είστε άνθρωποι ικανοί λόγω των ικανοτήτων που διαθέτετε”. (“You are not disabled by the disabilities you have. You are able by the abilities you have”).Ο Πιστόριους έφτασε μέχρι τον ημιτελικό των 200 μ. και αγωνίστηκε στον τελικό της σκυταλοδρομίας με την Νότια Αφρική, όντας ο πρώτος μη αρτιμελής αθλητής που παίρνει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
ΓΙΟΥΣΕΪΝ ΜΠΟΛΤ – 2013
O Γιουσείν Μπόλτ τερματίζει πρώτος στα 100 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στη Ρωσία το 2013 και την ίδια στιγμή ένας πραγματικός κεραυνός να φωτίζει τον ουρανό της Μόσχας, πάνω από το “Στάδιο Λουζνίκι”.
H εικόνα έκανε αμέσως τον γύρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με σαφή αναφορά στον Μπολτ, το επίθετο του οποίου στα αγγλικά σημαίνει κεραυνός. Ο “δράστης” της φωτογραφίας, Ολιβιέ Μορέν, είχε δηλώσει τότε: “Δεν την πρόσεξα στην αρχή όταν ήταν μικρές οι φωτογραφίες. Απλά είδα τον Μπολτ στο πλάνο. Έμεινα ικανοποιημένος “ωραία, ο Μπολτ βρίσκεται σε αυτή και φαίνεται απίστευτος. Άνοιξα τη φωτογραφία και εντυπωσιάστηκα: “Η αστραπή ήταν εκεί και υπήρξε μια δεύτερη φωτογραφία με μια αστραπή. Κατάλαβα τι είχα στα χέρια μου”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
