Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ: Καμία πατρίδα για τον μελλοθάνατο
Το -25 έγινε +1, αλλά κατέληξε στο -1 (74-75). Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε με σαδιστικό τρόπο από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο ΣΕΦ και η έκτη διαδοχική ήττα δεν του αφήνει πλέον το περιθώριο να κυνηγήσει οτιδήποτε χειροπιαστό στο υπόλοιπο της κανονικής περιόδου.
Ας μας συγχωρέσουν οι μεγαλόψυχοι αδερφοί Κοέν για την καταχρηστική μετατροπή του τίτλου της υπέροχα σκοτεινής ταινίας που χάρισαν στο κοινό το 2008, αλλά πώς αλλιώς ν’ αποτυπωθεί η ήττα του Ολυμπιακού από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο ΣΕΦ με 75-74; Δεν είναι η διαφορά του ενός πόντου που γεννά μηχανικά τους συνειρμούς, είναι το τι μεσολάβησε για να σφραγιστεί το 0/6 πλέον από την ημέρα που η ελληνική ομάδα ‘απέδρασε’ από τη Λιόν, επικρατώντας της Βιλερμπάν στην παράταση. Σαν σε κάθε γύρισμα του τροχού έκτοτε να έρχεται χρεοκοπία. Η μία μετά την άλλη. Μονίμως μαύρη.
Πριν από το τζάμπολ του αγώνα και με όσα είχαν προηγηθεί οι ‘ερυθρόλευκοι’ ζωντανές πιθανότητες παρουσίας στην προνομιούχο 8άδα, που οδηγεί στα πλέι οφ της Euroleague δεν διατηρούσαν πολλές ούτως ή άλλως. Η καθυστέρηση ή η επιτάχυνση του ‘μοιραίου’ δεν θ’ άλλαζε το στενάχωρο φινάλε της ιστορίας. Είναι πολύ σκληρό ωστόσο να έρχεται με τον βασανιστικό τρόπο που ήρθε στο παιχνίδι με τους Μοσχοβίτες. Με τις όποιες απώλειές ή ανορθογραφίες της η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη είναι ένα σύνολο με ποιότητα και πληρότητα από το ‘1’ ως το ‘5’, ένα σύνολο που έχει ξοδέψει για να στοχεύει μόνο στην κορυφή και όταν προέκυψαν οι ανάγκες βγήκε στην αγορά και πλήρωσε, χωρίς δεύτερες σκέψεις, για να καλύψει τα κενά.
Το υπέρ της 22-9 πριν από τη συμπλήρωση 9 λεπτών με 7 ασίστ και 50% ευστοχία, την ώρα που οι Πειραιώτες (έχοντας ξοδέψει τις πρώτες 8 επιθέσεις τους) σούταραν με 3/15, ήταν αντιπροσωπευτικό της νοοτροπίας με την οποία μπήκαν στο ματς οι δύο αντίπαλοι. Πόσο μάλλον όταν η διαφορά άνοιξε στο διπλάσιο, με συνέπεια στα πρώτα 2,5 λεπτά της τρίτης περιόδου να φτάσει στους 25 πόντους (26-51)!
Λογικά, με λιγότερα από 18 λεπτά στο ρολόι, ο Ολυμπιακός δεν είχε τύχη να επιστρέψει. Όσο κι αν πάλευε, η απόσταση ήταν τεράστια για να καλυφθεί, ιδίως από μια ομάδα που μετρούσε 5 τελικές πάσες για 9 λάθη και 23 άστοχα σουτ σε 32 προσπάθειες κατά το πρώτο μισό της αναμέτρησης. Πόσο βελτιωμένη θα μπορούσε να ‘ναι στη συνέχεια; Ενδεχομένως θα ήταν λιγότερο ψυχοφθόρο και ζημιογόνο, αν μάζευε-μάζευε κι έχανε με 10-12 πόντους. Θα ήταν πιο συμβατό με ό,τι είχε προηγηθεί έως τότε. Διότι από τη στιγμή που πρώτα με επιμέρους 23-10 στο υπόλοιπο της τρίτης περιόδου, χάρη σε 12 διαδοχικούς πόντους του ασταμάτητου ΜακΚίσικ, και άλλο ένα 13-0 που είχε ως κατάληξη το συνολικό 43-17 γύρισαν όλο το παιχνίδι και προσπέρασαν 69-68 του 37’10” (με το τρίτο τρίποντο του Βεζένκοφ) καθετί που ακολούθησε ήταν τρομερά επίπονο και επώδυνο.
Πρώτα ο Τζέιμς ευστόχησε σε τρίποντο. Κατόπιν ο ΜακΚίσικ ξόδεψε 2 βολές. Ναι μεν ο Βεζένκοφ μείωσε από τη γραμμή μετά την τεχνική ποινή στον Τζέιμς, αλλά τόσο ο Σπανούλης όσο και ο ΜακΚίσικ έχασαν ελεύθερα τρίποντα από την κορυφή. Κι αν ο Τζέιμς επέτρεψε στον Ζαν-Σαρλ να καρφώσει για το 72-71, το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ στη διείσδυση του Κουρμπάνοφ, η ξοδεμένη βολή του Πρίντεζη μετά το γκολ-φάουλ που κέρδισε με τη σειρά του και πολύ περισσότερο το φάουλ του Σπανούλη στο τρίποντο του Τζέιμς, που μετατράπηκε σε 2/3 βολές, άρπαξαν με σαδισμό και στέρησαν από την ελληνική ομάδα κάτι τόσο μεγαλειώδες. Ακόμη και στο σουτ του Πρίντεζη για τρεις στην εκπνοή η μπάλα έγλειψε το στεφάνι, αλλά δεν κατέληξε στο δίχτυ! Ούτε αυτά τα ματς, που καταφέρνει υπερβάσεις, είναι (μάλλον) γραφτό να κερδίζει σε αυτή τη φάση.
Το τέλος δεν θ’ αργήσει πια να έρθει.
