Ολυμπιακός: Στη μάχη της Ευρώπης ή στον αστερισμό της ψαροκώσταινας;

Για 10η φορά τα 11 τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός δίνει το παρών στα ευρωπαϊκά Κύπελλα τον Φλεβάρη. Μικρό, μεγάλο ή απλά νορμάλ το επίτευγμα, είναι στην κρίση του καθενός. Σίγουρα ωστόσο είναι η μόνη ελληνική ομάδα που το καταφέρνει σε αυτό το διάστημα. Σε αυτό το πρωτάθλημα, με αυτούς τους αντιπάλους θα γίνει η σύγκριση. Κάθε απόπειρα συσχετισμού με τα προηγμένα πρωταθλήματα είναι τουλάχιστον ατυχής, αν όχι παράλογη.

Έχοντας ‘καθαρίσει’ ήδη τον τίτλο, φτάνοντας στο +14 από Άρη, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, η λογική υπαγορεύει πως ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να φτάσει στην πρώτη συνάντηση με την Αϊντχόφεν άνετος και ήρεμος, για να δώσει τη μάχη του στο Europa League. Ωστόσο η λογική έχει πάει περίπατο σε αυτή τη χώρα σε πολύ σημαντικότερα θέματα, θα κόλλαγε στον Ολυμπιακό; Σιγά μην ησύχαζαν οι ‘ερυθρόλευκοι’, που μοιάζουν εγκλωβισμένοι και πάντα εγκαλούμενοι, σε μια χρονοδίνη απόλυτου παραλογισμού. Η οποία με συνέπεια τροφοδοτείται από το δίπολο κόσμου – ΜΜΕ, που συχνά προσφέρουν ως ‘διαπίστωση’ αυτό που συνήθως ο άλλος θέλει να ακούσει.

Κάπως έτσι στήθηκε ένα σκηνικό καταστροφολογίας και ‘ντροπής’ για τον ηττημένο του ντέρμπι της Λεωφόρου. Πρώτη της σεζόν για τον Ολυμπιακό στη Super League Interwetten και πρώτη σε ντέρμπι ‘αιωνίων’ μετά από 1205 μέρες. Αν δεν είναι αυτό… ντροπή, τι είναι; Μετά από δύο χαμένα πρωταθλήματα, ο Ολυμπιακός κερδίζει ισάριθμα, αφήνοντας τους αντιπάλους του να πανηγυρίζουν για το χαμένο αήττητο. Να χρεωθεί και αυτό ως πρόβλημα για τους ‘ερυθρόλευκους’; Ο Λάζλο Μπόλονι προς τιμήν του παραδέχθηκε την ανωτερότητα των αντιπάλων του στο τέλος του ματς. Μια κίνηση όχι συνηθισμένη στην ελληνική κουλτούρα, αλλά ενδεικτική της πραγματικότητας. Να ντρέπεται και γι’ αυτό ο Ολυμπιακός;

Η Λίβερπουλ βυθίζεται στην Premier League, βρίσκεται στην 6η θέση. Έφαγε 7 γκολ από την Άστον Βίλα, 4 γκολ από την Σίτι στο ‘Anfield’. Μετράει τρεις σερί ήττες και έξι συνολικά στα δέκα τελευταία ματς! Αποκλείστηκε από την Γιουνάιτεντ στο Κύπελλο. Ο Κλοπ παραμένει ακλόνητος στη θέση του. Η Μπάγερν Μονάχου αποκλείστηκε από ομάδα της δεύτερης κατηγορίας στο Κύπελλο, έφαγε 4 γκολ από τη Χόφενχάιμ. Ο Χανς Φλικ παραμένει στη θέση του. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι στο -5 από την κορυφή με δύο ματς περισσότερα και αποκλείστηκε από ομάδα τρίτης (!) κατηγορίας στο Copa Del Rey. Τρία παραδείγματα από ομάδες – μεγαθήρια που πέρσι κυριάρχησαν εντός ή εκτός συνόρων, αλλά φέτος ήδη έχουν χάσει στόχους. Ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς έχει το ενάμιση χέρι ακουμπισμένο στον τίτλο, είναι μέσα στο Κύπελλο, μέσα και στην Ευρώπη. Αν δεν είναι αυτό… ντροπή, τι είναι;

Η Μάντσεστερ Σίτι κάνει παρέλαση στην Αγγλία. Έχει σπάσει πλάκα στις έδρες των Τσέλσι (1-3), Άρσεναλ (1-4), Λίβερπουλ (1-4) και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (0-2), ενώ εσχάτως στο ρελαντί πήρε το ματς με την Τότεναμ των Κέιν, Σον, Εντομπελέ, Μουρίνιο, με 3-0. Ο Ολυμπιακός γνώρισε σφοδρή κριτική όταν ηττήθηκε με 0-1 στο Φάληρο από την ομάδα του Γκουαρδιόλα και το “ρόστερ του 1 δισ. ευρώ δεν ήταν δικαιολογία”. Τώρα χαρακτηρίστηκε ανεπίτρεπτο το γεγονός πως οι ‘ερυθρόλευκοι’ ηττήθηκαν από τον Παναθηναϊκό, έχοντας τετραπλάσια χρηματιστηριακή αξία από τον αντίπαλο τους. Δηλαδή τα μπάτζετ έχουν σημασία α λα καρτ;

Χωρίς να το έχει ανάγκη για τις εντός συνόρων υποχρεώσεις του, ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε τον Γενάρη με τους Ρέαμπτσιουκ, Παπασταθόπουλο και Λαλά για να πάει -στο μέτρο του δυνατού- όσο καλύτερα θωρακισμένος στα ματς του Europa League. Αν δεν είναι αυτό… ντροπή, τι είναι;

Έχοντας δώσει 12 παιχνίδια σε 37 ημέρες, ο Μαρτίνς και οι παίκτες του πήγαν στη Λεωφόρο με διαφορά 19 βαθμών πριν την αναμέτρηση με την Αϊντχόφεν. Ο Πορτογάλος τεχνικός δεν θέλησε να ρισκάρει με τον μικροτραυματισμό του Εμβιλά, άφησε στον πάγκο τον Ελ Αραμπί για να πάρει ανάσες, τους Λαλά – Βαλμπουενά για να είναι ξεκούραστοι την Πέμπτη, έβαλε τον Παπασταθόπουλο για να του δώσει ρυθμό. Θέλησε να δώσει ευκαιρία στους Ανδρούτσο, Τιάγκο Σίλβα σε ένα απαιτητικό ματς για να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τα μπορώ τους. Αν δεν τα έκανε τώρα όλα αυτά, τότε πότε; Σε μια χρονιά που το πρωτάθλημα θα κρινόταν στην κόψη του ξυραφιού; Ή περισσότερο ασφαλή συμπεράσματα βγαίνουν με την Λαμία και τον Παναιτωλικό;

Είναι εκπληκτικό πως όταν οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού αποχαιρετούν νωρίς την Ευρώπη, η οπαδική καζούρα πάει σύννεφο. Τότε είναι καλά. Τώρα που οι Πειραιώτες ηττήθηκαν από τον Παναθηναϊκό, η βελόνα στον δίσκο μετατοπίστηκε. Έπαιξε το τραγούδι “ποια Αϊντχόφεν, τη νίκη στο ντέρμπι θέλαμε”. Πρόκειται για τις ίδιες ‘φωνές’ που μέχρι το 2017 κραύγαζαν για μια ευρωπαϊκή πορεία αφού “σιγά μωρέ, στην Ελλάδα πλάκα κάνουμε”. Με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω. Μήπως να κάνει τον προγραμματισμό του ο Ολυμπιακός ανάλογα με τα κέφια του καθένα; Να κάθετε ο προπονητής με τους βοηθούς του, τους διατροφολόγους, τους αναλυτές και τον γυμναστή να φτιάχνουν το πλάνο τους με βάση χιλιάδες διαφορετικές γνώμες; Ή με το τι θα πουλήσει περισσότερο στους πηχιαίους τίτλους του Τύπου;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά και ουδεμία σχέση έχουν με τους αντιπάλους των ‘ερυθρολεύκων’ εντός συνόρων. Αυτοί έχουν τα δικά τους προβλήματα να λύσουν, στην προσπάθεια να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο τη νέα σεζόν. Ο Ολυμπιακός πάλι μοιάζει εγκλωβισμένος σε μια εικονική πραγματικότητα. Αυτή που τον θέλει να βρίσκεται συνεχώς σε καθεστώς αποδείξεων, ακόμη και όταν ξεκάθαρα υπερέχει των αντιπάλων του, όχι στις μεμονωμένες ‘μάχες’ αλλά σε έναν ‘πόλεμο’ που είναι ήδη κερδισμένος. Καλώς ή κακώς, η διαφορά που έχει αποκτήσει σε επίπεδο τίτλων είναι τέτοια που δύσκολα θα ένιωθε απειλή ακόμη κι αν έμενε χωρίς πρωτάθλημα τα επόμενα… 30 χρόνια. Μια διαφορά που του επιτρέπει να ρίχνει βάρος στην προοπτική μιας καλής ευρωπαϊκής πορείας, δικαίωμα που όμως δεν του αναγνωρίζει πολλές φορές ούτε ο κόσμος του.

Αν ο Ολυμπιακός θέλει να καταξιωθεί περαιτέρω αγωνιστικά, οφείλει να ρισκάρει με φόντο την Ευρώπη. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μια ήττα κάθε 1205 μέρες από τον ‘αιώνιο’ αντίπαλο του. Ακόμη κι αν του στοίχιζε την προοπτική κατάκτησης ενός Κυπέλλου. Για να προοδεύσει ως οργανισμός δεν του αρκούν οι επαναλαμβανόμενες εντός συνόρων επιτυχίες. Τις έχει πετύχει προ πολλού. Πρέπει να πλέον να μετράει το ανάστημα του με μεγαλύτερα μεγέθη από το μπόι του, αν θέλει κάποια στιγμή όχι να τους φτάσει αλλά έστω να τους πλησιάσει. Δυστυχώς το ελληνικό πρωτάθλημα ανήκει στο επίπεδο μιας ποδοσφαιρικής ψαροκώσταινας και αυτό δύσκολα θα αλλάξει. Επομένως στα ανώτερα κλιμάκια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου κανείς δεν θα εντυπωσιαστεί περισσότερο αν αντί για 7-8-10 πρωταθλήματα, ο Ολυμπιακός έχει 15 πιο πολλά από τους υπόλοιπους συνδυαστικά.

Όπως και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ρισκάροντας την τύχη ενός ντέρμπι, ο Ολυμπιακός μπορεί να εξασφαλίσει μια ευρωπαϊκή πρόκριση. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι μπορεί να αυξήσει έστω και λίγο τις πιθανότητες του για να το πετύχει. Και είναι απόλυτα λογικό να προτιμά την προοπτική να εξερευνήσει το σύμπαν του Europa League (που δυστυχώς είναι το ταβάνι κάθε ελληνικής ομάδας με έστω λίγες πιθανότητες διάκρισης), από το να επαναπαύεται στα κεκτημένα στον αστερισμό της ψαροκώσταινας. Εκτός κι αν θα έπρεπε να ντρέπεται και γι’ αυτό.