Το πολιτικό ον Γιώργος Μαυρωτάς

Ένας άνθρωπος όπως εσύ με τεράστια αθλητική καριέρα, με ακαδημαϊκή καριέρα και με συγγραφική, πλέον, παρουσία τι ζητά στην πολιτική;

Δεν είχα ξανασχοληθεί με κόμματα αλλά ήμουν πολιτικό ον με την έννοια του δημόσιου λόγου σε διάφορα θέματα, κυρίως τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αθλητισμού με την αρθρογραφία μου στο Protagon. Έβλεπα όμως τα αδιέξοδα του πολιτικού μας συστήματος και πίστευα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην χώρα. Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε ήρθε η δημιουργία του Ποταμιού και με εξέφραζε απόλυτα το αρχικό κείμενο του Σταύρου Θεοδωράκη το "Ξεκινάμε!". Ήταν αυτά που ήθελα κι εγώ να πω κι έτσι ανταποκρίθηκα από την πρώτη στιγμή στο κάλεσμά του. Πιστεύω ότι πρέπει να εμπλακεί νέος κόσμος με την πολιτική, δηλαδή πολίτες που έχουν την διαδρομή τους σε άλλους τομείς και σηκώνονται από τον καναπέ για να κάνουν και κάποια θητεία στην πολιτική. Όχι μόνο επαγγελματίες πολιτικοί που προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα ή το σόι πολιτικών…

Γιατί προτίμησες το νέο σχήμα του Ποταμιού και όχι κάποιο από τα πιο παραδοσιακά πολιτικά σχήματα;

Το Ποτάμι ήταν νέο, δεν είχε τις παθογένειες των άλλων κομμάτων (κομματικοί μηχανισμοί, πελατειακές σχέσεις) που τις ζούμε στο πετσί μας σε κάθε χώρο από τον αθλητισμό ως το Πανεπιστήμιο. Κι επίσης έλεγε το αυτονόητο που κανένα άλλο κόμμα δεν θέλει να πει: ότι πρέπει να ξαναστήσουμε την χώρα μέσα από συνεννόηση κι αξιοκρατία. Επίσης τόσο ο Σταύρος Θεοδωράκης όσο και οι άνθρωποι που τον πλαισίωσαν μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη.

Αν σε ρωτούσε κάποιος που περίπου κινείσαι ιδεολογικά, τι θα του απαντούσες;

Είμαι σοσιαλφιλελεύθερος. Από το πρώτο συνθετικό παίρνω την ανθρωποκεντρική προσέγγιση κι από το δεύτερο την ελευθερία της δημιουργίας. Πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε νόημα στις ιδεολογίες με βάση τα δεδομένα του 21ου αιώνα κι όχι του 19ου. Εδώ που βρισκόμαστε είναι σαφές ότι από την κρίση δεν θα μας βγάλει το μεγάλωμα του κράτους, αλλά ο ιδιωτικός τομέας που πρέπει να πάρει μπροστά. Προσοχή όμως, στο βωμό της ανάπτυξης δεν πρέπει να θυσιάσουμε θεμελιώδη δικαιώματα και να οδηγηθούμε σε "κινεζοποίηση". Αναπόφευκτα όμως κάποιοι να ξεβολευτούν. Η χρυσή τομή είναι πάντα στην πολιτική το ζητούμενο κι όχι οι δογματισμοί.

Γιώργο αν εκλεγείς, ποιες θα είναι οι προτεραιότητές σου στο κοινοβουλευτικό έλεγχο, με ποιον τομέα θα ήθελες να ασχοληθείς;

Οι γνώσεις μου είναι περισσότερο σε τομείς που υπηρέτησα δηλ. στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και στον αθλητισμό. Όμως το θέμα που είμαι απόλυτα ευαίσθητος είναι το θέμα της αξιοκρατίας στον κρατικό μηχανισμό. Να πάψει το κράτος να είναι φέουδο των κυβερνώντων κομμάτων. Και η αξιοκρατία δεν είναι κάτι που επιβάλλεται από κάτω προς τα πάνω δηλ από τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες αλλά από πάνω προς τα κάτω (γενικοί γραμματείς, διευθυντές κλπ).

Στο Ποτάμι ασκείται η κριτική ότι δεν διαθέτει σαφή ιδεολογική πλατφόρμα και ότι ουσιαστικά είναι κόμμα του αρχηγού του προσωποκεντρικό σχήμα, ότι ψαρεύει σε θολά νερά... Τι απαντάς;

Στην Ελλάδα το ιδεολογικό στίγμα λέει λίγα πράγματα. Όταν η δεξιά διογκώνει το κράτος και η αριστερά υπερασπίζεται μονοπώλια και είναι κατά της αξιολόγησης, τότε οι έννοιες αριστερά και δεξιά χάνουν το νόημά τους. Το Ποτάμι έχει μια προβληματοκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων ψάχνει όχι δεξιές ή αριστερές λύσεις αλλά αποτελεσματικές λύσεις. Και αυτές οι λύσεις μπορούν να έχουν και αριστερά και δεξιά χαρακτηριστικά. Άλλωστε το καινούργιο δεν είναι παρθενογένεση αλλά σύνθεση υφιστάμενων πραγμάτων. Τα προβλήματα όμως της χώρας δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογική πλατφόρμα. Και πραγματικά δεν νομίζω ότι είναι θέμα ιδεολογίας το να φτιάξουμε μια σοβαρή, αξιοκρατική δημόσια διοίκηση που δεν θα είναι φέουδο των κομμάτων.

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας το να φτιάξουμε κτηματολόγιο, να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή, τη γραφειοκρατία, να επιταχύνουμε την απονομή δικαιοσύνης, να φτιάξουμε τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμιά μας. Σήμερα δεν είναι θέμα ιδεολογίας το να δημιουργείς δουλειές είτε ενισχύοντας την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είτε προσελκύοντας επενδύσεις. Αυτά είναι τα ζητούμενα παντού στον κόσμο, εκτός από περιθωριακές χώρες. Σε σχέση με το προσωποκεντρικό σχήμα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Σταύρος ως εμπνευστής κυριαρχεί στην εικόνα του κόμματος. Όμως δεν αποφασίζει μόνος του και πλαισιώνεται από πολύ ικανούς συνεργάτες οι οποίοι συναποφασίζουν. Επίσης το Ποτάμι έχει διαύλους για να φτάνει η φωνή της βάσης στην κορυφή αλλά και για να ακούει φωνές εκτός Ποταμιού.

Ισχυρίζονται επίσης ότι το Ποτάμι είναι ουσιαστικά ένα ανάχωμα του παλιού πολιτικού συστήματος που καταρρέει, "τσόντα" του συστήματος το χαρακτήρισε κάποιος...

Το Ποτάμι είναι ένα ανάχωμα στον λαϊκισμό του παλιού ή νέου πολιτικού συστήματος. Ποτέ δεν το αγκάλιασαν τα παραδοσιακά συγκροτήματα (π.χ. έγραφαν "το παιδί με το σακίδιο" και γράφουν το "ασπόνδυλο κόμμα") και το πολέμησαν και τα νέα μέσα που πρόσκεινται στην αριστερά ρίχνοντας πολλές φορές και λάσπη. Το Ποτάμι δεν είναι "τσόντα" κανενός κι έχει την δική του πρόταση που ξεβολεύει ισχύοντα κατεστημένα, μικρά ή μεγάλα. Αν ήμασταν όντως δημιούργημα του συστήματος πολλά πρακτικά πράγματα θα ήταν για μας λυμένα (οργάνωση, χρηματοδότηση) και δεν θα ήταν οι καθημερινές αγωνίες.

Πιστεύεις ότι υπάρχουν από μέρους σας περιθώρια για μετεκλογικές συνεργασίες με στόχο τη διακυβέρνηση της χώρας; Είναι στόχο σας;

Ναι υπάρχουν. Αν δεν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε στο πολιτικό σύστημα τότε θα αποτύχουμε. Εδώ που φτάσαμε δεν μπορεί ένας παίκτης να πάρει την ομάδα πάνω του. Θέλει συλλογική δουλειά για να γίνουν οι αλλαγές που χρειάζονται στην Ελλάδα και να ξαναπάρει μπρος η παραγωγή. Το Ποτάμι έχει την δική του κυβερνητική πρόταση και οα βαθμός εφαρμογής της θα εξαρτηθεί και από την δύναμη που θα του δώσουν οι πολίτες.

Είναι κατά τη γνώμη σου ένα από τα διλήμματα των επικείμενων εκλογών το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο;

Πρέπει να περάσουμε στην μεταμνημονιακή εποχή. Το μνημόνιο ήταν για την Ελλάδα αγορά χρόνου για να ξαναστηθεί στα πόδια της. Χρόνο που τον αγοράσαμε ακριβά (ιδιαίτερα συγκεκριμένες ομάδες με απώλεια θέσεων εργασίας, περικοπές, υπερφορολόγηση) και που δεν αξιοποιήθηκε. Για να γίνουν όμως αυτά που πρέπει χρειάζεται μια εθνική συμμαχία, συμφωνία σε κάποιες βασικές γραμμές όπως έκαναν οι άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ιρλανδία κλπ). Το δίλημμα των εκλογών λοιπόν δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο ούτε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα των εκλογών είναι πόλωση ή συνεννόηση.

Μία ερώτηση για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία δραστηριοποιείσαι. Είσαι υπέρ της αναθεώρησης του σχετικού άρθρου του Συντάγματος και της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων;

Είμαι υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων με έλεγχο και αξιολόγηση όπως γίνεται και για τα δημόσια. Κάποιοι λένε ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό και κάποιοι άλλοι ότι είναι η πανάκεια για την Ανώτατη εκπαίδευση. Δεν είμαι με κανέναν από τους δύο. Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι το θέμα δεν είναι αν πρέπει ή όχι να δοθεί η δυνατότητα για μη κρατικά Πανεπιστήμια, αλλά στο ποιες προδιαγραφές πρέπει να έχουν αυτά ώστε να λύσουν προβλήματα κι όχι να δημιουργήσουν περισσότερα στον πολύπαθο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Η φοβική αντιμετώπιση δείχνει ανασφάλεια την οποία δεν πρέπει να έχουν τα καλά ελληνικά πανεπιστήμια. Όμως η δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων θα πρέπει να συνοδευτεί από "προικοδότηση" των κρατικών πανεπιστημίων από την πολιτεία. Και λέγοντας "προικοδότηση" εξασφάλιση, εννοώ αυξημένο βαθμό αυτονομίας και εξασφάλιση μια επαρκούς κρατικής χρηματοδότησης.

Ήρθε η ώρα για ανανέωση στην ΚΟΕ

Γιώργο, με την Εθνική πόλο έπαιξες 511 φορές. Πως εξέλαβες την πρόσφατη κρίση και τελικά την αλλαγή προπονητή;

Η πρόσφατη κρίση θα μπορούσε να αποφευχθεί αν η εθνική ομάδα λειτουργούσε ως οικογένεια που λύνει εσωτερικά τα προβλήματά της. Φαίνεται όμως ότι παρείσφρησαν κάποιοι τρίτοι και δημιουργήθηκε το πρόβλημα.

Ακούγονται πολλά για τη διοίκηση Διαθεσόπουλου στην ΚΟΕ. Εσύ πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα για μία αλλαγή στα διοικητικά της ομοσπονδίας;

Πιστεύω ότι ναι και ότι έχει αργήσει. Ο κ. Διαθεσόπουλος έχει προσφέρει στο άθλημα αλλά νομίζω ότι 30 χρόνια στην ηγεσία της ομοσπονδίας είναι πάρα πολλά και χρειάζεται ανανέωση. Νομίζω ότι είναι αρκετά έξυπνος κι ο ίδιος ώστε να το καταλαβαίνει αυτό. Γι αυτό ως Ποτάμι προτείνουμε maximum 2 θητείες για τα μέλη ΔΣ των ομοσπονδιών. Μετά αρχίσουν να εμφανίζονται φαινόμενα υπερεξουσιών και αλαζονείας.

Ακούστηκε επίσης η άποψη ότι ο Βλάχος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα προπονητής στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ταυτόχρονα. Ποια είναι η γνώμη σου;

Σε άλλες χώρες συμβαίνει, δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί να υπάρχει σαφής διαχωρισμός των ρόλων. Το πρόβλημα όμως για μένα δεν είναι ότι θα μεροληπτεί υπέρ παικτών του Ολυμπιακού όπως ίσως κάποιοι νομίζουν (φέτος ο Ολυμπιακός είναι σαφώς καλύτερος από τις άλλες ομάδες του εσωτερικού ανταγωνισμού) αλλά ότι μπορεί να περάσει το μήνυμα ότι αν ένας παίκτης πάει στον Ολυμπιακό η πόρτα της εθνικής (όλων των κατηγοριών) είναι πιο κοντά. Πιστεύω όμως ότι στην εθνική ομάδα τόσο ο Βλάχος όσο και οι συνεργάτες του θα κοιτάξουν τα συμφέροντα της Εθνικής κι όχι του Ολυμπιακού.

Το πρόβλημα της ελλιπούς χρηματοδότησης του ελληνικού αθλητισμού πως μπορεί να λυθεί; Αν μπορεί βέβαια...

Πρέπει να δραστηριοποιηθούν ομοσπονδίες και οι σύλλογοι σε εύρεση κι άλλων πηγών χρηματοδότησης εκτός του κράτους κάτι που ήδη γίνεται και είναι ακόμα ζωντανός ο ελληνικός αθλητισμός. Επίσης εξορθολογισμός των δαπανών ώστε κάθε ευρώ να πιάνει τόπο.

Τον τελευταίο μήνα στην Ελλάδα δεν διενεργούνται έλεγχοι ντόπινγκ. Ξέρουμε ότι είσαι πολύ ευαίσθητος σ' αυτόν τον τομέα. Η χώρα έχει κάνει βήματα προόδου σ' αυτόν τον τομέα;

Νομίζω ότι με τη λειτουργία του ΕΣΚΑΝ από το 2004 και μετά έγιναν μεγάλα βήματα προόδου. Όμως η μείωση των πόρων από το 2010 και μετά έπληξε και το ελληνικό πρόγραμμα αντιντόπινγκ με αποτέλεσμα να μην γίνονται σήμερα αρκετοί έλεγχοι. Οι υποδομές όμως έχουν στηθεί και νομίζω ότι είναι απλώς θέμα επαρκούς χρηματοδότησης για να επανέρθει το σύστημα σε ικανοποιητική κατάσταση.

Οι γιοί σου θα παίξουν πόλο; Ή παίζουν ήδη;

Παίζουν ήδη και είμαι ευχαριστημένος γι αυτό γιατί ο αθλητισμός είναι για μένα ένα μεγάλο σχολείο. Θα έπρεπε να είναι κομμάτι της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Και δεν εννοώ τον σχολικό αθλητισμό που έχει δραματικά υποβαθμισθεί, αλλά τον αθλητισμό στα διάφορα σωματεία και συλλόγους που κοινωνικοποιεί το παιδί και του δίνει πράγματα που ούτε η οικογένεια ούτε το σχολείο μπορεί να του δώσει.