Οι Εύζωνες του Μαραθωνίου

Η ιστορία τους είναι γνωστή σε κάθε γωνιά της υφηλίου, απόρροια της τεράστιας προσέλευσης τουριστών κατά τους θερινούς μήνες τόσο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη όσο και στο Προεδρικό Μέγαρο, σημεία στα οποία εκτελούν εδώ και δεκαετίες την υπηρεσία τους.

Οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς είναι φημισμένοι για την παροιμοιώδη καρτερικότητά τους, χαρακτηριστικό απαραίτητο για να ολοκληρωθούν επιτυχώς οι ατελείωτες ώρες ακινησίας στις οποίες καλούνται να ανταπεξέλθουν, αφού η ακινησία και το παράστημα συνιστούν την αποστολή τους, ως σώμα απόδοσης τιμών.

Ωστόσο, όταν οι συνθήκες και οι ανάγκες για άθληση το απαιτούν, οι Εύζωνες αποδεικνύουν πως και κινούνται και...τρέχουν.

Έτσι το πρωί της 13ης Νοεμβρίου, μια ομάδα 31 πρώην ευζώνων που υπηρέτησαν στην Προεδρική Φρουρά, τρεις εν ενεργεία υπηρετούντες σε αυτήν αξιωματικοί και μια μοδίστρα από τα ραφεία της μονάδας, έλαβαν μέρος στον Κλασικό Μαραθώνιο των Αθηνών.

Η ανταπόκριση για τους εύζωνες που υπηρετούν ακόμη ήταν τεράστια, ωστόσο δεν κατέστη δυνατό λόγω των υποχρεώσεών τους να λάβουν μέρος.

Να σημειωθεί δε, πως η ημέρα που διεξάγεται ο Μαραθώνιος είναι και η μοναδική Κυριακή όλου του έτους, στην οποία δεν πραγματοποιείται η παράταξη και η επίσημη αλλαγή στο Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη.

Εμπνευστής της προσπάθειας ήταν και φέτος ο Υπολοχαγός Γιάννης Σμύρης, ο οποίος ως γνήσιος λάτρης του αθλητισμού, έχει επωμιστεί και την καθημερινή αθλητική εκπαίδευση των Ευζώνων στον Εθνικό Κήπο, δείχνοντας τη σύνεση και την όρεξη που θα έδειχνε ένας προπονητής για τους παίκτες του.

Μαζί του οι εξίσου ικανοί στο τρέξιμο Υπολοχαγός Γιώργος Πιέσκας και ο Ανθυπολοχαγός Γιάννης Δαρδιώτης (πρώην δρομέας αποστάσεων) και φυσικά οι 31 πρώην Εύζωνες που έτρεξαν στον Μαραθώνιο ως ομάδα, με μοναδικό στόχο την ευχαρίστηση και την προώθηση της συναδελφικότητας και του αθλητικού ιδεώδους. Αυτοί έδωσαν σε κάθε περίπτωση υπόσταση στο όλο εγχείρημα και είναι δεδομένο πως κινητοποίησαν και άλλους, ώστε σε 12 μήνες από σήμερα, η συμμετοχή να είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Και του χρόνου λοιπόν...