Οι κορυφαίοι αγώνες στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου

3/7/1994: Ρουμανία - Αργεντινή 3-2 (φάση των 16)

Έξι ώρες πριν από τη σέντρα της τελευταίας αναμέτρησης του ομίλου με την Βουλγαρία, ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρέθηκε θετικός σε χρήση εφεδρίνης και αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ. Την ίδια τύχη έμελλε να έχει και η Αργεντινή λίγες ημέρες αργότερα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η "αλμπισελέστε" έχασε σκοπίμως από την Βουλγαρία για να αποφύγει την Ιταλία, ωστόσο ακόμα κι αν έγινε έτσι, αυτή η απόφαση δεν της βγήκε σε καλό, αφού η Ρουμανία του Γκέοργκε Χάτζι δεν αστειευόταν, παρά την απουσία του τιμωρημένου Φλορίν Ραντουτσόιου. Η βαλκανική ομάδα είχε συντριβεί 4-1 από την Ελβετία στο δεύτερο ματς του πρώτου ομίλου, αλλά η νίκη με 1-0 επί των διοργανωτών (το γκολ ο Νταν Πετρέσκου) ήταν αρκετή για να την προωθήσει στην κορυφή.

Το πρώτο 20λεπτο του ματς αποδείχθηκε ροντέο. Ο Άμπελ Μπάλμπο έχασε τετ-α-τετ στο 10' κι ένα λεπτό αργότερα ο Ίλιε Ντουμιτρέσκου άνοιξε το σκορ με απευθείας εκτέλεση φάουλ. Χωρίς τον τιμωρημένο Μαραντόνα και τον τραυματία Κλαούντιο Κανίγια, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα έδωσε σκληρή μάχη στα αντίπαλα καρέ και τελικά ισοφάρισε άμεσα με πέναλτι, όμως, στο 18ο λεπτό ο Χάτζι έκανε μία τρομερή ασίστ στον Ντουμιτρέσκου κι εκείνος ξανάδωσε το προβάδισμα στην ομάδα του Άνχελ Ιορντανέσκου. Οι παίκτες του Άλφιο Μπασίλε πάλεψαν για την ισοφάριση, αλλά όταν ο Χάτζι έγραψε το 3-1 στο 58', η πλάστιγγα έγειρε υπέρ της Ρουμανίας. Το τελικό 3-2 (μείωσε ο Μπάλμπο στο 75') υποχρέωσε τον Ιορντανέσκου στην εξής δήλωση: "Είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας. Για πρώτη φορά μετά την επανάσταση (σ.σ. αναφέρεται στην ανατροπή του Τσαουσέσκου) ο κόσμος παίρνει τέτοια χαρά".

4/7/2006: Γερμανία - Ιταλία 0-2 (ημιτελικός)

"Δεν έχουμε καμία ελπίδα. Όλοι καταφέρονται εναντίον της Γερμανίας. Το συναίσθημα είναι υπέροχο", είχε δηλώσει με αρκετή δόση χιούμορ πριν από τον ημιτελικό του 2006 ο Μίχαελ Μπάλακ. Η Γερμανία είναι γνωστή "καταφερτζού" του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με τρία Μουντιάλ και άλλα τόσα Euro στο παλμαρέ της, ωστόσο στις προηγούμενες έξι μονομαχίες της με την Ιταλία (σε μεγάλες διοργανώσεις), δεν είχε σημειώσει ούτε μία νίκη. Επιπλέον, λίγους μήνες νωρίτερα η οικοδέσποινα είχε χάσει 4-1 από τους "ατζούρι" σε φιλική αναμέτρηση. Το ματς, όμως, είχε οριστεί να διεξαχθεί στο "Βεστφάλεν", όπου τα "πάντσερ" μετρούσαν 13 νίκες και μία ισοπαλία. Ο αγώνας μπορεί να μην είχε την εξέλιξη και τη συναρπαστική διακύμανση στο σκορ, όπως για παράδειγμα ο ημιτελικός του 1970 στο Μουντιάλ του Μεξικού, ωστόσο πέρασε στην ιστορία ως ένας από του πιο δραματικούς στην ιστορία της διοργάνωσης.

Οι περισσότεροι παίκτες του Μαρσέλο Λίπι (Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Φάμπιο Καναβάρο, Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, Αντρέα Πίρλο, Τζενάρο Γκατούζο κ.ά.) ανήκαν σε συλλόγους που εμπλέκονταν στο σκάνδαλο Calciopoli. Ταξίδεψαν στην Γερμανία με σκοπό να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Και τα κατάφεραν. Το ματς δεν είχε πολλές φάσεις στην κανονική διάρκεια, εν αντιθέσει με την παράταση, όπου ο Λίπι έκανε πιο επιθετικογενή την ομάδα του και δικαιώθηκε. Οι Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο και Τζιανλούκα Τζαμπρότα βρήκαν δοκάρι, αλλά οι Φάμπιο Γκρόσο και Ντελ Πιέρο σκόραραν με διαφορά λίγων δευτερολέπτων στην εκπνοή της παράτασης, διαμορφώνοντας το τελικό 0-2. Την επόμενη μέρα η "Gazzetta dello Sport" θυμήθηκε την τρομερή ιταλο-γερμανική μονομαχία του 1970, ενώ η "Bild" έβαλε στο εξώφυλλό της μία φωτογραφία του Γίργκεν Κλίνσμαν, τα χέρια του οποίου κάλυπταν το πρόσωπό του και έγραφε: "Έτσι κι αλλιώς είστε ήρωες. Κλαίμε μαζί σας".

29/6/1950: ΗΠΑ - Αγγλία 1-0 (φάση ομίλων)

Με προπολεμικό ρεκόρ 23 νίκες σε 30 αγώνες από τη μία μεριά και επτά ήττες σε ισάριθμα ματς (και 2-45 γκολ) από την άλλη, το φαβορί ήταν προκαθορισμένο, ενώ τα στοιχήματα έδιναν 500 προς ένα τις ΗΠΑ. Ο Στάνλεϊ Μάθιους είχε ενταχθεί στην αποστολή (άργησε επειδή έκανε... τουρισμό στον Καναδά μαζί με μερικούς ακόμα διεθνείς Αγγλους), αλλά δεν αγωνίστηκε, αφού η επιτροπή επιλογής της Αγγλίας (αντί για ομοσπονδιακό τεχνικό, η οποία, όμως, απαρτιζόταν από έναν άνθρωπο, τον μετέπειτα πρόεδρο της τοπικής ΠΟ και της FIFA Άρθουρ Ντριούρι), αποφάσισε να κρατήσει την ενδεκάδα που νίκησε τη Χιλή με 2-0 στην πρεμιέρα. Οι Αμερικανοί, από την πλευρά τους, ήταν ημιεπαγγελματίες. Ο αμυντικός Γουόλτερ Μπαρ ήταν δάσκαλος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο Φρανκ Μπόργκι οδηγός νεκροφόρας στο γραφείο τελετών του θείου του και αρκετοί άλλοι ταχυδρόμοι ή λαντζέρηδες. Η αποστολή, μάλιστα, είχε συμπληρωθεί την τελευταία στιγμή, με τους Τζο Μάκα, Εντ Μακιλβένι και Τζο Γκέτιενς να προστίθενται πριν από τον αγώνα με την Αγγλία. "Δεν υπήρχε άλλη λύση", δικαιολογήθηκε ο Σκοτσέζος τεχνικός Μπιλ Τζέφρι.

Τα "λιοντάρια" μπήκαν δυναμικά στο ματς, χάνοντας σωρεία ευκαιριών με τον Τομ Φίνεϊ, στο 37ο λεπτό όμως, ο Μπαρ δοκίμασε ένα μακρινό σουτ με κατεύθυνση προς τον τερματοφύλακα Μπερτ Γουίλιαμς, ο Γκέτιενς παρενεβλήθη και με κεφαλιά-"ψαράκι" άνοιξε το σκορ για τις ΗΠΑ. Στο δεύτερο μέρος δημιούργησαν κι άλλες φάσεις για γκολ, αλλά αν δεν ήταν ο τερματοφύλακας Φρανκ Μπόργκι, θα έφευγαν με κατεβασμένο κεφάλι. Το τελικό 1-0 ήταν τόσο αναπάντεχο, το οποίο ακόμα και η δημοσιογραφική κάλυψή του δεν έγινε σωστά. Από τη μία υπήρχε μόνο ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ο οποίος είχε ταξιδέψει με δικά του έξοδα, από την άλλη, την ίδια μέρα η Αγγλία έχασε για πρώτη φορά στην ιστορία της από τις Ανατολικές Ινδίες στο κρίκετ κι έτσι η μόλις μία σελίδα που αφιέρωναν οι εφημερίδες για τα αθλητικά, γέμισε με αυτό το γεγονός. Όσες καταπιάστηκαν με το παιχνίδι του Μουντιάλ, θεώρησαν ότι υπήρχε τυπογραφικό λάθος στο τηλεγράφημα που τους πληροφόρησε το σκορ κι έτσι έγραψαν ότι η Αγγλία είχε νικήσει με 10-1! Το "θαύμα στο γρασίδι", όπως έμεινε στην ιστορία", έγινε ταινία και βιβλίο, ενώ ο αϊτινής καταγωγής σκόρερ Γκέτιενς επέστρεψε αργότερα στην πατρίδα του και το 1964 απήχθη από τη μυστική αστυνομία της νέας κυβέρνησης. Το πιθανότερο σενάριο λέει ότι εκτελέστηκε πολύ σύντομα (δεν βρέθηκε η σορός του).

23/7/1966: Πορτογαλία - Βόρεια Κορέα 5-3 (προημιτελικός)

Από τη μία πλευρά μία εκπληκτική ομάδα που διέθετε παίκτες της ακαταμάχητης Μπενφίκα της εποχής, όπως ο Εουσέμπιο, ο Μάριο Κολούνα, ο Αντόνιο Σιμόες, ο Ζοζέ Αουγκούστο και ο Ζοζέ Τόρες, από την άλλη μία ακόμη πρωτάρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έκανε τη διαφορά και προκρίθηκε στα προημιτελικά. Με οδηγό το ταλέντο της, αλλά και τα σκληρά μαρκαρίσματα του Ζοάο Μοράις στον Πελέ, η Πορτογαλία επικράτησε 3-1 της Βραζιλίας και πέρασε με επιτυχία τη φάση των ομίλων. Στον αντίποδα, η Βόρεια Κορέα είχε ηττηθεί 3-0 από την Σοβιετική Ένωση και είχε αναδειχθεί ισόπαλη 1-1 με την Χιλή, προτού τεθεί αντιμέτωπη με την Ιταλία. Το γκολ του Πακ Ντου-Ικ έριξε στο καναβάτσο τους "ατζούρι" και το τελικό 1-0 αποτελεί μέχρι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού (σ.σ. το 2002 γυρίστηκε και σχετικό ντοκιμαντέρ υπό τον τίτλο "Chollima Chookgudan" (="Το Παιχνίδι της Ζωής τους") που αφορούσε τους επτά εν ζωή Βορειοκορεάτες άσους).

Υπό το βλέμμα 51.000 φιλάθλων στο "Γκούντισον Παρκ", η ασιατική ομάδα βάλθηκε να τρελάνει τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, αφού στο 24ο λεπτό προηγείτο 3-0 με τα γκολ των Πακ Σεούνγκ-Ζιν (1'), Λι Ντονγκ-Γουν (22') και Γιανγκ Σεούν-Κουκ (24'). Είχε έρθει, όμως, η στιγμή της απόλυτης καταξίωσης του κορυφαίου Πορτογάλου ποδοσφαιριστή της ιστορίας, του Εουσέμπιο. Επιβεβαιώνοντας το παρατσούκλι που του "κόλλησαν" Άγγλοι δημοσιογράφοι σε εκείνη τη διοργάνωση, ο "μαύρος πάνθηρας" έκανε "καρέ" μέσα σε 32 αγωνιστικά λεπτά (τα δύο γκολ με πέναλτι) και έβαλε σε θέση οδηγού την ομάδα της Ιβηρικής. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος στο 80ό λεπτό, όταν ο Ζοζέ Αουγκούστο έγραψε το τελικό 5-3. Αυτή ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά το 7-5 της Αυστρίας επί της Ελβετίας το 1954 (από 0-3, 7-5).

30/7/1966: Αγγλία - Δυτική Γερμανία 4-2 παρ., 2-2 κ.δ. (τελικός)

Η προσπάθεια της Αγγλίας για να κυριαρχήσει σε ένα άθλημα που η ίδια εφηύρε ευοδώθηκε μόνο μία φορά: το 1966 και μάλιστα στο σπίτι της. Ο Αλφ Ράμσεϊ, προπονητής αυτής της ομάδας που μετέπειτα χρίστηκε Σερ, πίστευε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κατά τη διάρκεια της πορείας προς τον τελικό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι η οικοδέσποινα ευνοείται. Οι Αργεντίνοι ήταν έξαλλοι με την αποβολή του Αντόνιο Ραντίν στον προημιτελικό, ενώ ο Εουσέμπιο θεώρησε ότι η Πορτογαλία εξαπατήθηκε με τη μεταφορά του ημιτελικού από το "Γκούντισον Παρκ" στο "Γουέμπλεϊ" την τελευταία στιγμή. Αντίπαλος της Αγγλίας στον τελικό ήταν η Δυτική Γερμανία, η οποία εθεωρείτο αουτσάιντερ πριν από το Παγκόσμιο, αλλά διέψευσε τους πάντες με τις εκπληκτικές εμφανίσεις της. Όπως ήταν φυσικό, ο αγώνας δεν επρόκειτο να μείνει στις τέσσερις γραμμές του "Γουέμπλεϊ", αν αναλογιστεί κανείς ότι είχαν περάσει μόλις 21 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου.

Υπό το βλέμμα 98.000 θεατών, τα "πάντσερ" πήραν προβάδισμα στο σκορ μόλις στο 12’ με τον Χέλμουτ Χάλερ, ωστόσο ο Τζεφ Χαρστ, που προτιμήθηκε από τον Τζίμι Γκριβς στον τελικό, ισοφάρισε λίγο αργότερα. Στο δεύτερο μέρος ανέλαβε δράση ο εκπληκτικός Αλαν Μπολ και στο 78’ ο Μάρτιν Πίτερς έκανε το 2-1. Οι Γερμανοί, όμως, λειτούργησαν ως γνήσιοι... Γερμανοί και στο 89’ ισοφάρισαν με τον Βόλφγκανγκ Βέμπερ σε 2-2. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν το γκολ οι Αγγλοι διαμαρτυρήθηκαν για φάουλ στον Τζακ Τσάρλτον (το οποίο δόθηκε ανάποδα) και στην διάρκεια της φάσης για χέρι του Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ. Στην παράταση, το γκολ-"φάντασμα" του Χαρστ στο 101’ μαγνήτισε 400 εκατομμύρια τηλεθεατές, που περίμεναν εναγωνίως την απάντηση της Γερμανίας. Αυτή δεν ήρθε ποτέ, με τον Χαρστ να σκοράρει εκ νέου στα τελευταία δευτερόλεπτα, σε μία φάση που όπως παραδέχεται ο ίδιος απλώς προσπάθησε να στείλει την μπάλα όσο πιο μακριά γινόταν στις εξέδρες του "Γουέμπλεϊ" για να κερδίσει χρόνο. Η μετάδοση του Κένεθ Γούλστενχολμ έμεινε στην ιστορία: "Και να έρχεται ο Χαρστ. Έχει... Υπάρχουν φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο, νομίζουν ότι όλα τελείωσαν (σ.σ. εκείνη τη στιγμή ο Χαρστ σκοράρε). Τώρα τελείωσαν. Είναι τέσσερα".

22/6/1986: Αργεντινή - Αγγλία 2-1 (προημιτελικός)

Η κόντρα των δύο χωρών είχε ξεπεράσει τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου εξαιτίας του προ τετραετίας πολέμου των Φόκλαντς. Ούτε με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια, πάντως, τα πράγματα ήταν ρόδινα. Η αδικία που υπέστη η Αργεντινή από την Αγγλία στον προημιτελικό της διοργάνωσης του 1966, ο χαρακτηρισμός του Αλφ Ράμσεϊ προς τους παίκτες της "αλμπισελέστε" (σ.σ. τους αποκάλεσε "ζώα") και η διαιτητική "σφαγή" της Εστουδιάντες στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου του 1968 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εχθρικό κλίμα μεταξύ των δύο χωρών. "Ξεχάστε την πολιτική και απλά σεβαστείτε αυτές τις δύο ομάδες", είχε προστάξει ο Ντιέγκο Μαραντόνα πριν από τον προημιτελικό, όμως, τα επεισόδια επί μεξικανικού εδάφους δεν έλειψαν.

Ο τελευταίος πρωταγωνίστησε για διαφορετικούς λόγους στην αναμέτρηση της 22ας Ιουνίου και με δύο δικά του, ιστορικά τέρματα που ονομάστηκαν το χέρι του θεού και το γκολ του αιώνα, έδωσε τη νίκη στην "αλμπισελέστε" με 2-1 (ο Γκάρι Λίνεκερ είχε μειώσει λίγο πριν από το φινάλε). Η δήλωση του Ρομπέρτο Περφούμο (σ.σ. παλιός Αργεντινός διεθνής) τα λέει όλα. "Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1986 ήταν δευτερευούσης σημασίας για εμάς. Η νίκη επί της Αγγλίας ήταν ο πραγματικός μας στόχος". Όσον αφορά τα δύο γκολ, ο τεχνικός των ηττημένων Μπόμπι Ρόμπσον είχε πει: "Το πρώτο ήταν ντροπή, ένα τρομερό λάθος. Το δεύτερο, όμως, ήταν ένα θαύμα. Είχε τέτοια χάρη, τέτοια ισορροπία... Δεν μου άρεσε που μπήκε, αλλά δεν είχα παρά να το θαυμάσω". Ο Μαραντόνα, από την πλευρά του, έγραψε στην αυτοβιογραφία του: "Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ήταν καλύτερο εκείνο με το χέρι. Είχα την αίσθηση ότι κλέβω το πορτοφόλι των Άγγλων. Αν και πριν από το ματς είχαμε πει ότι το ποδόσφαιρο δεν σχετίζεται με τον πόλεμο, γνωρίζαμε ότι είχαν σκοτωθεί σαν πουλάκια πολλοί Αργεντίνοι. Και αυτό ήταν εκδίκηση!"

21/6/1970: Βραζιλία - Ιταλία 4-1 (τελικός)

Δύο χώρες που στο παρελθόν είχαν σηκώσει από δύο φορές το βαρύτιμο τρόπαιο διασταύρωσαν τα "ξίφη" τους στον τελικό του 1970. Όποια επικρατούσε, θα κρατούσε για πάντα στις προθήκες της το τρόπαιο "Ζιλ Ριμέ". Η "σκουάντρα ατζούρα" είχε κάτι παραπάνω από μία αξιοπρόσεκτη ομάδα (Ενρίκο Αλμπερτόζι, Ταρκίζιο Μπούρνιτς, Τζιατσίντο Φακέτι, Σάντρο Ματσόλα, Ρομπέρτο Μπονισένια, Τζίτζι Ρίβα, Τζιάνι Ριβέρα μεταξύ άλλων), αλλά η κούραση από τον ημιτελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία και κυρίως η ακαταμάχητη Βραζιλία διαμόρφωσαν την εικόνα του τελικού. Ο Άγγλος άσος Φράνσις Λι είχε συμβουλεύσει τους Ιταλούς να μην παίξουν "κατενάτσιο". "Αν φέρετε το παιχνίδι στην περιοχή σας, είστε χαμένοι, καθώς οι άνθρωποι σε στενό χώρο δεν παίζονται, είναι απίστευτοι τεχνίτες", ήταν η ατάκα του στον προπονητή των "ατζούρι". Ο Φερούτσιο Βαλκαρέτζι, όμως, δεν τον άκουσε και το πλήρωσε ακριβά, αφού αν και διέθετε σπουδαίους δημιουργούς, προτίμησε να δώσει αρκετό χώρο στην τρομερή μεσοεπιθετική γραμμή της αρμάδας του Πελέ.

Η "σελεσάο" ήταν μία ομάδα που προσπαθούσε να σκοράρει περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Δέχθηκε επτά γκολ στο τουρνουά, τα περισσότερα για πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα, αλλά πέτυχε και 19, περισσότερα από κάθε άλλη πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα. Εκείνο, μάλιστα, με το οποίο άνοιξε το σκορ στον αγώνα, αυτό του Πελέ στο 18', ήταν το 100ό στο θεσμό! Παρότι δέχθηκε γκολ από τετραπλό λάθος στην ίδια φάση (στο 37' από τον Μπονισένια), η κατάληξη ήταν χαρμόσυνη. Ο Ζέρσον στο 66' και ο Ζαϊρζίνιο στο 71' διαμόρφωσαν συνθήκες νίκης για τη "σελεσάο". Στο 86’ είχε έρθει η ώρα της αποθέωσης, αφού ο συνδυασμός οκτώ Βραζιλιάνων απέφερε ίσως το κορυφαίο τέρμα στην ιστορία του θεσμού, με τον Κάρλος Αλμπέρτο να χρίζεται σκόρερ, διαμορφώνοντας το τελικό 4-1. Η στέψη της Βραζιλίας, η τρίτη μέσα σε τέσσερις διοργανώσεις, συνοδεύτηκε με τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς για εκείνη την ομάδα. "Χάσαμε από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου", ήταν η αποδοχή της ρωμαϊκής "Messagero" την επόμενη μέρα, με την εμφάνιση της Βραζιλίας σε εκείνο το τουρνουά να απολαμβάνει διθυράμβους μέχρι και τις μέρες μας.

17/6/1970: Ιταλία - Δυτική Γερμανία 4-3 (ημιτελικός)

Το γεγονός και μόνο ότι ονομάστηκε ο "αγώνας του αιώνα" τα λέει όλα. Το "Αζτέκα" κατακλύστηκε από 102.444 φιλάθλους, οι οποίοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους πέντε φορές κατά τη διάρκεια της παράτασης, αφού η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία και η φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου Γερμανία σκόραραν κατά ριπάς. Το 90λεπτο δεν ήταν εξίσου χορταστικό, αλλά οι συγκινήσεις δεν έλειψαν, αφού ο αγωνιζόμενος στην Μίλαν και παλιότερα στην Ρόμα, Καρλ Χάιντς Σνέλινγκερ ισοφάρισε το γκολ του Ρομπέρτο Μπονινσένια (σ.σ. πρώτο και τελευταίο διεθνές τέρμα του), κρατώντας ζωντανή την ομάδα του Χέλμουτ Σον. Η ψυχολογία ήταν, πλέον, με το μέρος της, ενώ ως αντιστάθμισμα υπήρχε ο τραυματισμός του Φραντς Μπεκενμπάουερ (δεν αποχώρησε γιατί είχαν γίνει και οι δύο αλλαγές).

Η Γερμανία είχε σώσει την παρτίδα στο φινάλε της κανονικής διάρκειας τόσο στον τελικό του 1966 όσο και στον προημιτελικό του 1970 (πάλι με την Αγγλία), οδηγώντας τα ματς στην παράταση. Τη μία φορά ηττήθηκε, την άλλη επικράτησε. Είχε έρθει η σειρά να ξαναχάσει... Ο Γκερντ Μίλερ την έβαλε σε θέση οδηγού στο 94', όμως, ο Ταρκίζιο Μπούρνιτς ισοφάρισε στο 98' και ο Λουίτζι Ρίβα ανέτρεψε τα δεδομένα. Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, ο Μίλερ, σημείωσε το 10ο και τελευταίο γκολ του στα γήπεδα του Μεξικού, αλλά στην επόμενη κατεβασιά της μπάλας, ο Μπονινσένια έστρωσε στον Ριβέρα κι εκείνος διαμόρφωσε το τελικό 4-3 στο 111'. Ήταν η πρώτη και τελευταία μέχρι σήμερα φορά στα χρονικά του Μουντιάλ που σημειώθηκαν πέντε γκολ στην παράταση. Στη μνήμη αυτού του αγώνα υπάρχει ειδική πλακέτα μπροστά από το "Αζτέκα".

4/7/1954: Δυτική Γερμανία - Ουγγαρία 3-2 (τελικός)

Ο χαρακτηρισμός "Δαβίδ εναντίον Γολιάθ" ήταν τιμητικός για τη Γερμανία (έστω κι αν σε αυτό το ματς αγωνίστηκε με τους βασικούς) στον τελικό, αφού ως επί το πλείστον απαρτιζόταν από ερασιτέχνες γιατί το ποδόσφαιρο στη χώρα βρισκόταν σε κατάσταση ανάρρωσης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αρκετοί εξ αυτών είχαν βιώσει πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, λόγω της εθνικότητάς τους. Η "aranycsapat" (στα ελληνικά "χρυσή ομάδα") αποτελούσε το φόβητρο της εποχής, μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο. Έχοντας ήδη κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες του 1952 και συντρίψει δύο φορές την Αγγλία (6-3 στο "Γουέμπλεϊ", 7-1 στη Βουδαπέστη), η αήττητη για 32 σερί ματς Ουγγαρία όδευε με απόλυτη βεβαιότητα προς τη σπουδαιότερη δυνατή διάκριση, την οποία είχε χάσει 16 χρόνια πριν από την Ιταλία. Στο "Βάνκντορφ" της Βέρνης, σε μία βροχερή 4η Ιουλίου, περίπου 64.000 θεατές είχαν συγκεντρωθεί για να απολαύσουν ακόμα ένα θρίαμβο των Μαγυάρων επί των "πάντσερ" μετά το εκκωφαντικό 8-3 στους ομίλους.

Η παρουσία του Φέρεντς Πούσκας στην ενδεκάδαπροοικονομούσε το τι θα ακολουθούσε, έστω κι αν αποδείχθηκε ότι ο "καλπάζων συνταγματάρχης" της Χόνβεντ, δεν ήταν ακόμα έτοιμος (κούτσαινε από το μαρκάρισμα του Βέρνερ Λίμπριχ στο πρώτο ματς των δύο ομάδων). Εντούτοις, άνοιξε το σκορ στο 6' και δύο λεπτά αργότερα ο Ζόλταν Τσίμπορ διπλασίασε τα ουγγρικά γκολ. Όλα έδειχναν ότι θα πρυτανεύσει η... λογική, αλλά η Γερμανία ισοφάρισε άμεσα με τους Μαξ Μόρλοκ (10') και Χέλμουτ Ραν (18'). Ο Ζεπ Χέρμπεργκερ είχε παγιδεύσει πανέξυπνα τους αντιπάλους, αφού δεν έκανε το λάθος να στηριχθεί σε ατομικά μαρκαρίσματα των "αστεριών", αλλά έπαιξε ζώνη στο κέντρο. Ακόμα κι έτσι, πάντως, οι Μαγυάροι επιτίθεντο κατά κύματα, ενώ είχαν και δοκάρι με τον Νάντορ Χιντεγκούτι. Έξι λεπτά πριν το τέλος, όμως, ο Ραν, δεν δίστασε να σουτάρει με το κακό του πόδι, το αριστερό, ξεγελώντας τον Γκιούλα Γκρόσιτς και να γράψει το 3-2. Το γκολ του Πούσκας στο 89' ακυρώθηκε ως οφσάιντ και το τελευταίο σφύριγμα σηματοδότησε τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τέσσερα χρόνια μετά την νίκη της Ουρουγουάης μέσα στην Βραζιλία. Το "θαύμα της Βέρνης" είχε ολοκληρωθεί και, μάλιστα, το 2003 έγινε και ταινία.

8/7/1982: Δυτική Γερμανία - Γαλλία 5-4 πέν. 3-3 παρ. (ημιτελικός)

Ο Γιουπ Ντέρβαλ είχε δηλώσει ότι αν η ομάδα του δεν νικήσει την Αλγερία στο ματς του ομίλου, θα έπαιρνε το πρώτο τρένο για την πατρίδα του! Η Γερμανία έχασε 2-1, αλλά ο προπονητής της δεν τήρησε την υπόσχεσή του, έμεινε στην Ισπανία και οδήγησε τα "πάντσερ" μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για να φτάσει μέχρι εκεί, πάντως, έπρεπε να καταγραφεί η "ντροπή του Χιχόν", όπου η Γερμανία έβαλε το γκολ που ήθελε επί της Αυστρίας μόλις στο 10ο λεπτό με τον Χορστ Χρούμπες κι εν συνεχεία οι δύο "αντίπαλοι" αντάλλαζαν πασούλες για να πάρουν αμφότερες το εισιτήριο της επόμενης φάσης, εις βάρος της Αλγερίας. Η Γαλλία, από την πλευρά της, είχε προκριθεί στην τελική φάση της διοργάνωσης χάρη στη διαφορά γκολ και στο δεύτερο γύρο με μόλις μία νίκη (επί του Κουβέιτ με 4-1), αλλά με μπροστάρηδες τους Μισέλ Πλατινί και Αλέν Ζιρές έμοιαζε ικανή να κατακτήσει για πρώτη φορά ένα μεγάλο τίτλο.

Ο ημιτελικός τα είχε όλα: γκολ, θέαμα, αγωνία, χαρά και λύπη. Το 1-1 της κανονικής διάρκειας (Πιερ Λιτμπάρσκι και Μισέλ Πλατινί τα τέρματα), το δολοφονικό χτύπημα του Χάραλντ Σουμάχερ στον Πατρίκ Μπατιστόν, το δοκάρι του Μανουέλ Αμορός στις καθυστερήσεις, τα δύο γκολ των Γάλλων στην αρχή της παράτασης (Μάριους Τρεζόρ και Ζιρές οι σκόρερ) και η ηχηρή απάντηση των Γερμανών με τους Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε, Κλάους Φίσερ ήταν ό,τι θα μπορούσε να ζητήσει ένας φίλαθλος. Δεν τελείωσε εκεί, όμως, αυτό το εκπληκτικό ματς στη Σεβίλλη, αφού υπήρχε για πρώτη φορά στην ιστορία η διαδικασία των πέναλτι. Εκεί ο Ούλι Στίλικε αστόχησε και έβαλε τα κλάματα, αλλά ο Σουμάχερ τον παρηγόρησε και στη συνέχεια έπιασε το πέναλτι του Ντιντιέ Σις. Ακολούθησαν εύστοχες εκτελέσεις μέχρι να έρθει η ώρα του Μαξίμ Μποσίς, ο οποίος είδε τον Σουμάχερ να τον νικά και να στέλνει τα "πάντσερ" στον τελικό.