Γαλλία - 1938

Το Contra.gr συνεχίζει την παρουσίαση της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βρισκόμαστε στη Γαλλία το 1938, ένα χρόνο πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το κλίμα είναι ήδη τεταμένο, με την Ιταλία να διατηρεί εν μέσω αντιδράσεων τα "σκήπτρα" της.

08 ΙΟΥΝ 2014

Η διοργάνωση

Στο περιθώριο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 αποφασίστηκε το Μουντιάλ του 1938 να διεξαχθεί στη Γαλλία, προς τιμήν του Ζιλ Ριμέ (και κατόπιν... πιέσεων του ίδιου) που είχε συμπληρώσει αισίως 17 χρόνια στην προεδρία της FIFA και μαζί με τους επίσης Γάλλους Ανρί Ντελονέ και Ρομπέρ Γκουεράν ήταν οι πρωτεργάτες της σπουδαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Ο αντίλογος έλεγε ότι το τουρνουά ήταν σειρά να διεξαχθεί στη Λατινική Αμερική και γι' αυτό Ουρουγουάη (για δεύτερη σερί φορά) και η νικήτρια του Κόπα Αμέρικα του 1937 Αργεντινή (έπαιξε ρόλο και το ότι στα προκριματικά αντιμετώπιζε την Βραζιλία με την οποία η ομοσπονδία τους βρισκόταν σε κόντρα) αποσύρθηκαν.

Το ίδιο έπραξαν από τα προκριματικά πολλές χώρες, με σημαντικότερη περίπτωση αυτήν της Ιαπωνίας, με συνέπεια να πάρει το "εισιτήριό" της η ομάδα των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών (σημερινή Ινδονησία). Εκτός έμεινε και η Ισπανία αφού μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, η πρώτη χώρα που απουσίασε από Μουντιάλ γι' αυτόν το λόγο. Επιπροσθέτως, η Αυστρία προκρίθηκε μεν, αλλά προέκυψε η Ενωση με τη Γερμανία κι έτσι απέσυρε τη συμμετοχή της. Από τις 37 ομάδες που δηλώθηκαν για τα προκριματικά, οι 16 προκρίθηκαν (αυτόματη πρόκριση για τη διοργανώτρια Γαλλία και την κάτοχο Ιταλία για πρώτη φορά) στο γεγονός της Γαλλίας, αλλά 15 συμμετείχαν, αφού η FIFA δεν αντικατέστησε την Αυστρία με τη Λετονία, που ήταν η δεύτερη ομάδα από το συγκεκριμένο προκριματικό γκρουπ.

Το κίνημα του φασισμού είχε απλώσει το πέπλο του στην Ευρώπη και η συμμετοχή στη διοργάνωση της Γερμανίας και της Ιταλίας επισκίασε τα υπόλοιπα δρώμενα του άρτια οργανωμένου Μουντιάλ (αποτέλεσμα της προπαγάνδας που χρησιμοποιήθηκε και από τα δύο πολιτικά ρεύματα της εποχής), το οποίο αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη αθλητική διοργάνωση πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για δεύτερη σερί και τελευταία φορά, το τουρνουά διεξήχθη με τη μορφή νοκ άουτ. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία χρειάστηκε την παράταση για να κάμψει την αντίσταση της Νορβηγίας (στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας, μάλιστα, οι Σκανδιναβοί σκόραραν με τον Αρνε Μπρούσταντ, αλλά ο διαιτητής ακύρωσε το γκολ και το ματς οδηγήθηκε στην παράταση), ενώ οι προηγούμενοι φιναλίστ Τσεχοσλοβάκοι προχώρησαν επίσης μέσω παράτασης (3-0 την Ολλανδία). Η Κούβα έκανε την έκπληξη αφού πρώτα ήρθε ισόπαλη με τη Ρουμανία και στον επαναληπτικό προκρίθηκε, ενώ τόσο η Γαλλία, όσο και η Ουγγαρία είχαν εύκολο έργο κόντρα σε Βέλγιο και Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, αλλά όχι ευκολότερο από αυτό της Σουηδίας που πέρασε bye (είχε κληρωθεί με την Αυστρία). Το παιχνίδι που σημάδεψε, όμως, τη φάση των 16 ήταν η αναμέτρηση της Βραζιλίας με την Πολωνία, ένα από τα ωραιότερα ματς στην ιστορία των Μουντιάλ, που τελείωσε 4-4 στα 90 λεπτά και 6-5 υπέρ των Βραζιλιάνων στην παράταση. Στο ματς έλαμψε το "άστρο" του Λεονίντας για τη "σελεσάο", σημειώνοντας τρία γκολ, τη στιγμή, πάντως, που ο Ερνεστ Βιλιμόφσκι σημείωσε το πρώτο καρέ των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Στα προημιτελικά διασταύρωσαν τα "ξίφη" τους η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία με την διοργανώτρια Γαλλία, ή ορθότερα οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις που κυριάρχησαν στη διοργάνωση. Η γαλλική κοινότητα προερχόταν από την επίκαιρη ανάδειξη στην εξουσία συνασπισμού αριστερών κομμάτων, την ίδια στιγμή που το ματς το παρακολουθούσε από τις εξέδρες ο Μπενίτο Μουσολίνι. Εν τέλει, η Ιταλία νίκησε με 3-1 χάρη σε δύο γκολ του Σίλβιο Πιόλα και προκρίθηκε, όπως το ίδιο συνέβη και με την Σουηδία που συνέτριψε την Κούβα. Η εξαιρετική Ουγγαρία απέκλεισε την Ελβετία και μετά από δύο παιχνίδια με πολύ μεγάλη ένταση, τραυματισμούς και κάρτες (το πρώτο έμεινε στην ιστορία ως "η μάχη του Μπορντό", η Βραζιλία έκαμψε την αντίσταση της προηγούμενης φιναλίστ Τσεχοσλοβακίας. Στα ημιτελικά η "σελεσάο" παρατάχθηκε με μία ομάδα αναπληρωματικών απέναντι στην Ιταλία και ηττήθηκε με 2-1, ενώ η Ουγγαρία διέλυσε την Σουηδία με 5-1 και κατέγραψε την πρώτη της παρουσία σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο τελικός

Στη μία γωνία υπήρχε η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1934 και ολυμπιονίκης του 1936 Ιταλία, με τον Ντούτσε στο πλευρό της. Αντίπαλός της για ακόμα μία φορά, μία έκπληξη της διοργάνωσης, η Ουγγαρία, η οποία -μαζί με τη Βραζιλία- ήταν η πιο θεαματική ομάδα του θεσμού (και πιθανόν και η καλύτερη). Παρότι ο Βιτόριο Πότσο είχε μόλις τέσσερις παίκτες μαζί του σε σχέση με την θριαμβεύτρια ομάδα της Ρώμης, το δίδυμο του Τζιουζέπε Μεάτσα και Τζιοβάνι Φεράρι στο κέντρο ήταν αρκετό. Σε συνδυασμό με την εκτελεστική δεινότητα του Σίλβιο Πιόλα η Ιταλία ήταν το φαβορί. Μόλις στο 6' ο Τζίνο Κολαούσι άνοιξε το σκορ, αλλά ο Παλ Τίτκος απάντησε άμεσα. Ο Πιόλα στο 16' έδωσε εκ νέου προβάδισμα στο σκορ στουςΙταλούςκαι στο 35' ο Κολαούσι διαμόρφωσε το 3-1 που ήταν και αποτέλεσμα ημιχρόνου, με τον Μεάτσα να είναι ο δημιουργός και των τριών ιταλικών τερμάτων. Ο Σάροσι στο 70' πέτυχε το 5ο του τέρμα στη διοργάνωση και αναπτέρωσε τις ελπίδες για τους Μαγυάρους, αλλά το τέρμα του Πιόλα στο 82' έχρισε την Ιταλία παγκόσμια πρωταθλήτρια για δεύτερη σερί φορά, ούσα η πρώτη που το πετύχαινε (μόνο η Βραζιλία το 1958 και το 1962 θα διατηρούσε τα σκήπτρα στο μέλλον). Ο τελικός, πάντως, είχε και το παρασκήνιό του.

Ο Μουσολίνι, όπως συνήθιζε στο προηγούμενο Μουντιάλ έτσι και σε αυτό έστελνε ένα τηλεγράφημα στην ομάδα πριν από κάθε αγώνα με το μήνυμα "Vincere o morire!" (="νικήστε ή πεθάνετε"). Αυτό το μήνυμα μεταφέρθηκε στον τερματοφύλακα των Ούγγρων, Αντάλ Σάμπο, ο οποίος μετά το τέλος του τελικού και την ήττα της ομάδας του εμφανίστηκε ανακουφισμένος. "Μπορεί να άφησα να μπουν τέσσερα γκολ, αλλά τουλάχιστον έσωσα τις ζωές τους",δήλωσε.Το συγκεκριμένο μήνυμα είναι αλήθεια πως χρησιμοποιήθηκε αρκετά την περίοδο εκείνη από τα φασιστικά καθεστώτα με την ενθαρρυντική χροιά και έννοια "κάντε ότι μπορείτε για τη νίκη", αλλά βέβαια ο τρόπος με τον οποίο περνούσε μηνύματα ο Ντούτσε τόσο στο προηγούμενο, όσο και σε αυτό το Μουντιάλ δεν απέκλειε το οτιδήποτε. Εξάλλου, οι "ήρωες" του 1934, οι Αργεντινοί που πολιτογραφήθηκαν Ιταλοί για να κερδίσει η "σκουάντρα ατζούρα" το Μουντιάλ, κυνηγήθηκαν από το καθεστώς και αυτομόλησαν στη Γαλλία. Οπως και να έχει, ουδείς μπορεί ποτέ ναμάθει εάν ο Σάμπο όντως είχε εσκεμμένα μειωμένη απόδοση, ή εάν τα τέσσερα γκολ που δέχθηκε οφείλονταν στην ανωτερότητα της ιταλικής ομάδας.

Ιδανική ενδεκάδα

Πλάνιτσκα (Τσεχοσλοβακία), Αντρεόλο (Ιταλία), Σάλαι (Ουγγαρία), Ντα Γκούια (Βραζιλία), Ράβα (Ιταλία), Σάροσι (Ουγγαρία), Λεονίντας (Βραζιλία), Κολαούσι (Ιταλία), Σεραντόνι (Ιταλία), Αστόν (Γαλλία), Μεάτσα (Ιταλία)

Η έκπληξη

Το όνομα της Ουγγαρίας ακόμα δεν φιγουράριζε στις υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου. Η παρουσία της ομάδας του Αλφρεντ Σάφερ και του Κάρολι Ντιτς, όμως, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938 έβαλε τις βάσεις για αυτό που θα ακολουθούσε, με αποκορύφωμα τον τελικό του 1954. Η τύχη στάθηκε με το μέρος των Μαγυάρων στη φάση των 16, αφού αντίπαλός τους ήταν η πιο αδύναμη αντίπαλος, οι Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, τις οποίες συνέτριψαν με 6-0. Από δύο τέρματα πέτυχαν οι Γκιόργκι Σάροσι και Γκιούλα Σένγκελερ, τα δύο μεγάλα "αστέρια" της ομάδας, οι ηγέτες τους οποίους διαδέχθηκε ο Φέρεντς Πούσκας και η παρέα του. Επόμενος αντίπαλος η Ελβετία και -κυρίως- το αμυντικό σύστημα του Καρλ Ράπαν. Ο Σάροσι έβγαλε τα "κάστανα" από τη φωτιά στο 40ό λεπτό και στην εκπνοή του αγώνα ο Σένγκελερ διαμόρφωσε το τελικό 2-0 που έδωσε την πρόκριση στους Ούγγρους. Στα ημιτελικά, η Σουηδία απέδειξε ότι δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο (είχε περάσει bye στον πρώτο γύρο και είχε συντρίψει με 8-0 τηναδύναμηΚούβα στην επόμενη φάση). Οι Σκανδιναβοί ήθελαν τη νίκη για να τιμήσουν με αυτόν τον τρόπο τα 80ά γενέθλια του Βασιλιά Γουστάβου του 5ου εκείνη τη μέρα, αλλά γνώρισαν τη συντριβή με 5-1 από τον ακαταμάχητο ουγγρικό σύνολο (χατ-τρικ ο Σένγκελερ). Στον τελικό, βέβαια, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Ιταλία ήταν μία πολύ καλή ομάδα και η θεαματική Ουγγαρία δεν βρήκε ελεύθερο πεδίο για να παρουσιάσει το παιχνίδι της.

Η ίντριγκα

Το φασιστικό στοιχείο δεν έλειψε ούτε από τη διοργάνωση του 1938. Η εθνική Γερμανίας παρατάχθηκε στις 4 Ιουνίου στο "Παρκ ντε Πρενς" για την αναμνηστική φωτογραφία πριν το ματς με την Ελβετία, κάνοντας τον γνωστόναζιστικό χαιρετισμό. Περίπου 30.000 φίλαθλοι που βρέθηκαν στις εξέδρες άρχισαν τα σφυρίγματα αποδοκιμασιών, εναντίον μιας ομάδας που στην 23άδα της περιείχε και 8 Αυστριακούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αναγκάστηκαν να παίξουν για λογαριασμό των Γερμανών (διαλύοντας την "wunderteam"). Το "αστέρι" της εκπληκτικής εκείνης αυστριακής ομάδας, ο Ματίας Ζίντελαρ, αρνήθηκε επιδεικτικά να υπακούσει στις άνωθεν εντολές και ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε νεκρός από ασφυξία μαζί με τη σύζυγό του στο σπίτι τους... Ο Μπενίτο Μουσολίνι, από την πλευρά του, συνέχισε να δίνει το "παρών" σε όλα τα ματς της Ιταλίας και μάλιστα είχε απαγορεύσει την μπλε εμφάνιση της ομάδας, αναγκάζοντας τους διεθνείς παίκτες να φορέσουν μία... παραστρατιωτική μαύρη ένδυση, φασιστικής προέλευσης. Στον πρώτο αγώνα κόντρα στη Νορβηγία οι Ιταλοί παίκτες χαιρέτισαν και αυτοί με τον φασιστικό τρόπο, προκαλώντας το αίσθημα του κοινού. Στα προημιτελικά, μάλιστα, όπου η παγκόσμια πρωταθλήτρια αντιμετώπισε τη διοργανώτρια Γαλλία, η ανάλογη χειρονομία σε συνδυασμό με τη μαύρη εμφάνιση στάθηκε αιτία για εκκωφαντικές αποδοκιμασίες από 61.000 θεατές, αρκετοί εκ των οποίων ήταν πολιτικοί πρόσφυγες. "Ποτέ ένας παίκτης δεν πρέπει να έχει αισθανθεί έτσι, όπως εμείς εκείνη την μέρα", εκμυστηρεύθηκε πολλά χρόνια αργότερα ο Ιταλός αμυντικός Αλφρέντο Φόνι, ο οποίος εκτός από τον κόσμο, είχε να αντιμετωπίσει και τα καθιερωμένα τηλεγραφήματα του Ντούτσε, που δεν καλλιεργούσαν ιδιαίτερα αισθήματα ασφάλειας...

Το γεγονός

Στις 12 Ιουνίου, Βραζιλία και Τσεχοσλοβακία συμμετείχαν στην περίφημη "μάχη του Μπορντό". Η μεταξύ τους αναμέτρηση εξελίχθηκε σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου με δόσεις από... πάλη και πυγμαχία. Ο τεχνικός της "σελεσάο", Αντεμάρ Πιμέντα, είχε δώσει εντολή στον Ζέζε Προκόπιο να μην επιτρέψει στον πρώτο σκόρερ του προηγούμενου Μουντιάλ, Ολντριχ Νέγεντλι, να αγγίξει την μπάλα. Ο Βραζιλιάνος αμυντικός ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή του και μόλις στο 12ο λεπτό έσπασε τον αστράγαλο του Νέγεντλι και φυσικά αποβλήθηκε, ωστόσο ο άτυχος Τσεχοσλοβάκος αποφάσισε να τα δώσει όλα και να συνεχίσει στο ματς (αλλαγές δεν υπήρχαν τότε κι εάν άφηνε την ομάδα του με δέκα παίκτες η ήττα ήταν αναπόφευκτη). Ακολούθησε το τέρμα του Λεονίντας στο 30ό λεπτό που ουσιαστικά καταδίκαζε τους Τσεχοσλοβάκους, αλλά στο 65' με πέναλτι του "λαβωμένου" Νέγεντλι, το σκορ έγινε 1-1. Ο Φράντισεκ Πλάνιτσκα, ο κορυφαίος τερματοφύλακας του θεσμού (εν τη απουσία του Ισπανού Ρικάρντο Θαμόρα), αναγκάστηκε να αγωνιστεί με σπασμένο χέρι και εξαρθρωμένη κλείδα από τη σύγκρουση με τον Περάσιο. Στο 89ο λεπτό ο Βραζιλιάνος Μασάδο και ο Τσεχοσλοβάκος Γιαν Ρίχα αποβλήθηκαν και οι δύο ομάδες πήγαν με εννέα και δέκα παίκτες αντίστοιχαστην παράταση, ενώ ο Γιόσεφ Κόσταλεκ ολοκλήρωσε το ματς με πρόβλημα στο στομάχι. Στον επαναληπτικό οι Τσεχοσλοβάκοι παρατάχθηκαν χωρίς τα "αστέρια" τους, ενώ οι Βραζιλιάνοι με μόλις δύο παίκτες από την σύνθεση που είχαν δύο ημέρες νωρίτερα. Μεταξύ αυτών των παικτών, όμως, βρισκόταν ο Λεονίντας, ο οποίος ισοφάρισε (57') το γκολ του Βλάστιμιλ Κοπέτσκι (25') και με το τέρμα του Ρομπέρτο (62') η Βραζιλία πήρε αυτήν την αμφιλεγόμενη νίκη-πρόκριση στα ημιτελικά.

Το αστέρι

Το "αστέρι" του πρωτοέλαμψε στο ιταλικό Παγκόσμιο Κύπελλο, ωστόσο το 1938 ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας του. Ο Τζιουζέπε Μεάτσα ήταν ο ένας από τους τέσσερις παίκτες που παρέμειναν στην ομάδα σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν, αλλά αυτή τη φορά σε ρόλο ηγέτη. Αγωνίστηκε με λίγο περισσότερο βάθος και απέδωσε τα μέγιστα, όχι τόσο λόγω των τερμάτων που σημείωσε (περιορίστηκε στο ένα γκολ), αλλά λόγω των ασίστ που μοίρασε.

Μόνο στον τελικό έδωσε τρεις και γενικά ήταν ο "κινητήριος μοχλός" της επιθετικής λειτουργίας της Ιταλίας, με άξιο συμπαραστάτη τον Φεράρι (επίσης στην ομάδα του 1934). Ως αρχηγός της ομάδας, συμπεριφέρθηκε με τον αρμόζοντα τρόπο και μετά το δύσκολο ματς με τη Νορβηγία ζήτησε από τον άκρως αυταρχικό Πότσο να δώσει στους παίκτες άδεια ένα βράδυ να ξεκουραστούν. Ο Πότσο το έπραξε και ο Μεάτσα πέρασε το βράδυ του με δύο Γαλλίδες... Μετά το Μουντιάλ, ο πρώτος σκόρερ της Ιταλίας και δεύτερος του θεσμού, Σίλβιο Πιόλα, απένειμε τα εύσημα εκεί που έπρεπε: "Στο Μουντιάλ διακρίθηκα λόγω του Μεάτσα και του Φεράρι". Ο κορυφαίος Ιταλός προωθημένος της εποχής, του οποίου το όνομα δόθηκε στο γήπεδο στο Σαν Σίρο του Μιλάνου που μοιράζονται Ιντερ και Μίλαν, ολοκλήρωσε τη διεθνή καριέρα του ένα χρόνο αργότερα, έχοντας 53 συμμετοχές (μόλις 6 ήττες) και 33 γκολ.

Ο πρώτος σκόρερ

Υπήρξε το... πρώτο "μαύρο διαμάντι" πριν προσεταιριστεί αυτό το παρατσούκλι ο Πελέ. Ο Λεονίντας ανήκε στην ελίτ της εποχής και είχε την ικανότητα να αλλάξει εντελώς τις τύχες ενός αγώνα. Ηταν ο εφευρέτης του "ψαλιδιού" (αν και ο ίδιος δηλώνει πως ανέπτυξε μία ιδέα του συμπατριώτη του, Πρετονίλιο ντε Μπρίτο), κίνηση που έδειξε αρκετές φορές στη διάρκεια του Μουντιάλ του 1938. Στο πρώτο ματς κόντρα στην Πολωνία σκόραρε τρεις φορές (αν και υπάρχουν μαρτυρίες ότι σημείωσε κι ένα από τα γκολ των συμπαικτών του), σκόραρε στον επαναληπτικό κόντρα στην Τσεχοσλοβακία μία φορά (μέχρι το 2006 η FIFA του πίστωνε και το δεύτερο γκολ, αλλά εν τέλει άλλαξε τα δεδομένα) και φυσικά σημείωσε δύο γκολ και στον μικρό τελικό κόντρα στη Σουηδία, μιας και στα ημιτελικά κόντρα στην Ιταλία... ξεκουραζόταν.

Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην εθνική με 21 γκολ σε 19 ματς και μία ανέκδοτη ιστορία από το παιχνίδι κόντρα στην Πολωνία. Η αναμέτρηση είχε περάσει στην παράταση, όταν ξεκόλλησε η σόλα από το δεξί παπούτσι του. Αντί να διακόψει το ματς και να περιμένει να βρει καινούρια παπούτσια, ο Λεονίντας προτίμησε απλώς να... βγάλει και το αριστερό και να συνεχίσει ξυπόλητος, μιας και στη λάσπη του γηπέδου κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν αντιληπτό από τον διαιτητή. Στο 104ο λεπτό, όμως, βρήκε το δρόμο προς στα δίχτυα και στους πανηγυρισμούς του ο Σουηδός Ιβάν Εκλινγκ είδε πως κάτι... έλειπε από τα πόδια του "μαύρου διαμαντιού" (το άλλο παρατσούκλι του ήταν το "άνθρωπος-λάστιχο" για λόγω της ευλυγισίας του) και τον ανάγκασε τελικά να φορέσει νέα παπούτσια.

Η απογοήτευση

Ο ημιτελικός της Βραζιλίας με την Ιταλία έφερνε αντιμέτωπες την πιο εντυπωσιακή ομάδα του τουρνούα και την αμφιλεγόμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια. Εάν κάποια ομάδα θα μπορούσε να διδάξει ένα μάθημα στην μισητή από το κοινό Ιταλία, ήταν η "σελεσάο" και αυτό το γνώριζαν και οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι. Ο τεχνικός τους, μάλιστα, πίστεψε τόσο πολύ στην ανωτερότητα της ομάδας του που παρέταξε ενδεκάδα χωρίς επτά βασικούς. "Για να νικήσουμε την Ιταλία δεν χρειαζόμαστε ούτε τον Λεονίντας, ούτε τον Τιμ, ούτε τον Μπραντάο. Κερδίζουμε και με τους χειρότερους παίκτες", δήλωσε ο τεχνικός της Βραζιλίας, Αντεμάρ Πιμέντα, ο οποίος είδε τελικά την απόφασή του να έρχεται μπούμερανγκ και την Ιταλία να επικρατεί 2-1 στο παιχνίδι του "Βελοντρόμ". Υπάρχει, όμως, και μία διαφορετική μετάφραση της ανεξήγητης απόφασης του ομοσπονδιακού τεχνικού της Βραζιλίας.

Αυτή έχει να κάνει όντως με τον αντίπαλο, αλλά όχι με την αδυναμία του: αντιθέτως, με την ισχύ του. Συγκεκριμένα, η θεωρία συνωμοσίας (60 χρόνια πριν την περίπτωση του Ρονάλντο και του τελικού κόντρα στη Γαλλία) της εποχής αναφέρει ότι ο Μουσολίνι δωροδόκησε τον Λεονίντας ώστε να προσποιηθεί τον τραυματία (είχε όντως ένα μικρό πρόβλημα από τα δύο σκληρά ματς κόντρα στην Τσεχοσλοβακία). Το σενάριο αυτό το έφερε στη δημοσιότητα ο παίκτης που προοριζόταν για αντικαταστάτης του Λεονίντας στο ματς, ο Νιζίνιο, τον οποίο, όμως, μήνυσε ο Λεονίντας το 1958 και κέρδισε την υπόθεση (ο Νιζινιο ζήτησε συγγνώμη και το θέμα έκλεισε). "Ακόμα κι αν χιόνιζε, ακόμα κι αν είχα ξύλινο πόδι θα έπαιζα σε αυτό το ματς", δήλωνε αργότερα ο Λεονίντας, υποστηρίζοντας ότι δεν έμαθε ποτέ το λόγο που δεν αγωνίστηκε στον ημιτελικό.