Ο καθρέφτης της Κόστα Ρίκα

Το σίγουρο είναι πως η Κόστα Ρίκα δεν έχει καμία σχέση με την Ακτή. Δεν θέλει να παίξει με την μπάλα, δεν γουστάρει την πρωτοβουλία. “Φοβίζει” λιγότερο απ’τους Ιβοριανούς, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει τα εμφανή τρωτά σημεία που είχε η ομάδα του Τουρέ, αυτά που έπρεπε και καταφέραμε στην πράξη να εκμεταλλευτούμε. Πάμε να δούμε τι έδειξαν μέχρι τώρα οι Κοσταρικανοί.

“ Ελλάδα της Κεντρικής Αμερικής”

Η Κόστα Ρίκα έχει δεχθεί μόλις οκτώ σουτ στο τέρμα και ο Νάβας έχει δεχθεί γκολ μόνο στο πέναλτι του Καβάνι στην πρεμιέρα. Ανέπαφη εστία σε 270’ κανονική ροής αγώνα απέναντι σε Ουρουγουάη, Ιταλία και Αγγλία. Ποτέ πάνω από 50% κατοχή, 39% κόντρα στους Ιταλούς και 44% απέναντι σε Ουρουγουάη και Αγγλία. Σε κανένα παιχνίδι δεν πέρασαν τις 290 πετυχημένες πάσες.

Κλασική reactive ομάδα που αφήνει την μπάλα, αμύνεται πίσω απ’αυτήν και χτυπάει στην κόντρα και στα στημένα. Μια “Ελλάδα της Κεντρικής Αμερικής”, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι εικόνα θα έχει το παιχνίδι μεταξύ μας: καμία απ’τις δύο ομάδες δεν διακρίνεται για παιχνίδι πρωτοβουλίας, αμφότερες προτιμούν να αμύνονται με ασφάλεια και να παίζουν στην κόντρα. Όλα τους τα γκολ στη Βραζιλία έχουν μπει μετά το 44’, όλα τα γκολ της Ελλάδας σε Μουντιάλ έχουν μπει μετά το 42’: κανείς δεν βιάζεται, απλώς περιμένει την κατάλληλη στιγμή.

Με τρεις στόπερ

Η βασική μας διαφορά αφορά το σχήμα. Η Κόστα Ρίκα είναι μία απ’τις ομάδες που παίζουν στη Βραζιλία με τρεις στόπερ. Αμύνονται με 5-4-1 και όταν έχουν την κατοχή η διάταξη γίνεται 3-4-3: οι τρεις στόπερ πίσω, οι ακραίοι μπακ ανεβαίνουν στο κέντρο δίπλα στους δύο αμυντικούς χαφ και οι παίκτες στο πλάι πλαισιώνουν τον Κάμπελ που παίζει μόνος του στην κορυφή.

Οι Ουμάνα, Γκονζάλες και Ντουάρτε είναι πάντα εκεί, Ντίας και Γκαμπόα έχουν τις πλευρές, Τεχέδα και Μπόρχες είναι οι αμυντικοί μέσοι μπροστά τους. Δύσκολα φαντάζεσαι τις κούρσες που έκαναν οι παίκτες μας με την μπάλα απέναντι στην Ακτή, η Κόστα Ρίκα δεν αφήνει τόσο μεγάλους χώρους στα άκρα.

Χώροι

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κενά. Και τα κενά εξαρτώνται απ’τη συμπεριφορά της αμυντικής γραμμής της Κόστα Ρίκα. Κόντρα στην Ουρουγουάη είχαν να αντιμετωπίσουν δύο φορ (Καβάνι και Φορλάν) και η αμυντική πεντάδα έπαιζε αρκετά πίσω. Υπήρχε μεγάλος χώρος ανάμεσα στην άμυνα και τους χαφ, αλλά η Ουρουγουάη ήταν χωρίς τον Σουάρες και δεν είχε τον κατάλληλο παίκτη να τους εκμεταλλευτεί.

Επιπλέον, όταν ο αντίπαλος φορ έρχεται πιο χαμηλά, ένας εκ των στόπερ της Κόστα Ρίκα ακολουθεί την κίνησή του, πίσω μένουν οι άλλοι δύο και οι αμυντικοί χαφ παραμένουν προσηλωμένοι στους μέσους του αντιπάλου. Η Ουρουγουάη δεν έκανε τίποτα σωστά απέναντι σ’αυτήν την άμυνα: δεν κατάφερε να βάλει παίκτες στο κενό ανάμεσα στις γραμμές, αλλά δεν κατάφερε και να χτυπήσει την άμυνα με μπαλιές στην πλάτη της.

Στο γράφημα ο Φορλάν έρχεται στο κέντρο και τραβάει έναν αμυντικό μαζί του. Την ίδια ώρα ο Καβάνι κίνηση στην πλάτη της άμυνας που βρίσκεται ψηλά, αλλά οι Ουρουγουανοί δεν σημάδεψαν το τρέξιμό του, παρά έπαιξαν την μπάλα δίπλα με υπομονή. Τέτοιες διατάξεις θέλουν υπομονή, αλλά θέλουν και τον ξαφνικό συγχρονισμό πάσας-κίνησης, που θα τις εκθέσει. Θα πρέπει να δοκιμάσουμε τέτοιες κινήσεις.

Κάτι τέτοιο προσπάθησαν να κάνουν οι Ιταλοί. Σ’αυτό το ματς η Κόστα Ρίκα ανέβασε λίγο την άμυνά της, για να περιορίσει το κενό στην πλάτη των μέσων της. Όταν το κατάλαβαν οι Ιταλοί, προσπάθησαν να βρουν με άμεσες πάσες τον Μπαλοτέλι στην πλάτη της άμυνας. Ο Πίρλο πχ τον έβγαλε φάτσα με το τέρμα στο 31’, αλλά ο Μπαλοτέλι έχασε το τε-α-τετ.

Με την μπάλα

Όταν η Κόστα Ρίκα κερδίζει την μπάλα προσπαθεί να παίξει γρήγορα στην κόντρα. Όμως, δεν το κάνει ούτε μόνο με μακρινές μπαλιές, ούτε με μεμονωμένες κούρσες παικτών, όπως εμείς κόντρα στην Ακτή. Τους αρέσουν οι γρήγοροι συνδυασμοί με την μπάλα κάτω, με βάσεις των επιθέσεων τους δύο ακραίους μπακ, τον Ντίας αριστερά και τον Γκαμπόα. Ο τελευταίος μοιάζει πιο επικίνδυνος, πράγμα που σημαίνει πως η αριστερή μας πλευρά θα έχει σοβαρή απειλή για ένα ακόμα ματς.

Οι δύο κεντρικοί μέσοι, Τεχέδα και Μπόρχες, μοιάζουν μ’αυτούς της Ακτής. Σκληροί, τρεχαλατζήδες, θα κρατήσουν τη θέση προστασίας της άμυνας και δεν θα προσφέρουν πολλά στο επιθετικό κομμάτι. Αυτό το αναλαμβάνουν οι ακραίοι, Μπολάνιος και Ρουϊς. Κανείς τους δεν αρέσκεται να παίζει στη γραμμή, άλλωστε αυτό όπως είπαμε το αναλαμβάνουν οι μπακ, περίπου με τον τρόπο που το έκαναν και ακραίοι μπακ των Ιβοριανών.

Αυτό που δεν είχε η Ακτή και έχει η Κόστα Ρίκα είναι ένα κλασικό δεκάρι, τον Ρουϊς. Κάποτε συμπαίκτης του Καραγκούνη στη Φούλαμ, ο Ρουϊς τυπικά αγωνίζεται στα δεξιά, αλλά πάντα έρχεται πιο κεντρικά. Θα αποτελέσει σημείο αναφοράς των υπολοίπων, θα ψάξει την ντρίμπλα, θα κοιτάξει να φτιάξει πράγματα για τον Κάμπελ και τον Μπολάνιος ή να ανοίξει το παιχνίδι στο πλάι. Κινήθηκε και ως φορ στο 2ο δοκάρι για να βάλει το νικητήριο γκολ κόντρα στην Ιταλία. Πρέπει να τον προσέξουμε όσο και τον Τουρέ.

Τελευταίος ο Κάμπελ, που δεν χρειάζεται συστάσεις. Παίζει στην κορυφή, αρκετές φορές σε άχαρο ρόλο. Βγαίνει κι αυτός προς τα δεξιά, για να πάρει την μπάλα και να συγκλίνει με το αριστερό, αλλάζει θέσεις με τον Ρουϊς, κίνδυνος-θάνατος αν βρει χώρους. Καλό για εμάς το γεγονός πως έχουμε γρήγορο κεντρικό δίδυμο στην άμυνα.

Πλάνο

Τι μας λένε όλα αυτά; Ο τρόπος μπορούμε να χτυπήσουμε εξαρτάται απ’τη συμπεριφορά της αμυντικής γραμμής της Κόστα Ρίκα. Αν ανέβουν ψηλά για να κλείσουν το κενό με τους μέσους, αξίζει να προσπαθήσουμε να χτυπήσουμε στην πλάτη τους. Ο Σαμαράς σπάνια κάνει τέτοια κίνηση, αλλά μπορεί να είναι αυτός που θα έρθει προς το κέντρο για να τραβήξει μαζί του έναν στόπερ, την ώρα που Λάζαρος ή Σάλπι θα κινηθούν πίσω απ’την άμυνα, όπως έκαναν Φορλάν και Καβάνι.

Όταν η αμυντική τους γραμμή είναι χαμηλά, θα πρέπει να ακουμπήσουμε την μπάλα σε παίκτες που θα έρθουν να παίξουν στο κενό ανάμεσα στις γραμμές. Ο Σάμαρης με την Ακτή ήταν καταπληκτικός στο να πασάρει ακριβώς σ’αυτό το χώρο και εκεί αποδέκτες μπορούν να είναι ο Σαμαράς, ο Λάζαρος, ο Καραγκούνης. Όποιος παίρνει την μπάλα ανάμεσα στις γραμμές θα πρέπει γρήγορα να ψάχνει πάσα στην πλάτη της άμυνάς τους, εκεί που θέλουμε διαρκή κίνηση. Νομίζω πως δεν θα χρειαστούμε τα ατομικά σόλο που είχαμε κόντρα στην Ακτή, αλλά άμεσες συνεργασίες.

Η στάση τους πίσω απ’την μπάλα θα είναι μάλλον κακό να μας παρασύρει στο να παίξουμε με πάθος το παιχνίδι του αφεντικού του αγώνα, να ξοδέψουμε δυνάμεις και να βρεθούμε εκτεθειμένοι. Μην ξεχνάμε πως εμείς “πεθάναμε” στο γήπεδο στον τρίτο αγώνα, ενώ η Κόστα Ρίκα είχε ήδη προκριθεί στον αντίστοιχο αγώνα με τους Άγγλους. Θα είναι κρίμα να μας πιάσουν κορόιδο και να αποκλειστούμε “παρότι είχαμε την πρωτοβουλία, παίξαμε καλά, φτιάξαμε φάσεις, κτλ”. Υπομονή.

Τέλος, είναι λογικό πως, ανάμεσα σε ομάδες με τα στοιχεία της Ελλάδας και της Κόστα Ρίκα, τα στημένα θα παίξουν μεγάλο ρόλο. Μας μοιάζουν και σ’αυτό. Απειλούν πολύ με αυτά, έχουν καλές και δουλεμένες εκτελέσεις. Το οξύμωρο είναι πως δεν αμύνονται εξίσου καλά στις στημένες φάσεις, όπως άλλωστε και εμείς, αφού από στημένα δεχθήκαμε τα περισσότερα γκολ στα προκριματικά και στη Βραζιλία φάγαμε έτσι και το 2ο γκολ απ’την Κολομβία. Θα τα ψάξουν κι αυτοί όσο και εμείς κι ίσως τελικά εκεί να κριθεί το ματς.

Μπορούμε

Οι αδυναμίες του αντιπάλου δεν είναι όσο χτυπητές και αναγνωρίσιμες ήταν με την Ακτή. Η ατομική ποιότητα είναι κατώτεροι των Ιβοριανών, αλλά η συνοχή μεγαλύτερη και τα “δώρα” πολύ λιγότερα, κυρίως γιατί προσέχουν όσο εμείς και είναι καλοί πίσω απ’την μπάλα. Με τη σωστή στελέχωση και το σωστό πλάνο (που είχαμε στο προηγούμενο ματς) θα έχουμε καλές πιθανότητες. Ακόμα και κόντρα σε πιο δύσκολο αντίπαλο με μεγαλύτερο μέγεθος, θα έπρεπε να δώσουμε ο,τι έχουμε για το όνειρο της παρουσίας στους προημιτελικούς. Πόσω μάλλον τώρα.