Έτσι, δε σε σταματάει τίποτα

“Αλίμονο αν πιστέψουμε πως θα είναι εύκολο να νικήσουμε την Ακτή, ενώ έχουμε μόλις μία νίκη σε οκτώ αγώνες σε Μουντιάλ. Αλίμονο, όμως, αν δεν κάνουμε ο,τι μπορούμε γι’αυτή τη νίκη, ειδικά απ’τη στιγμή που ο αντίπαλος δεν έχει μόνο αυτά που μας φοβίζουν, αλλά και αυτά που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.”

Ελαττώματα

Μ’αυτά τα λόγια ξεκινούσε το χθεσινό κείμενο . Σ’αυτό αναλύσαμε με όλα τα μέσα (γραφήματα, heatmaps, φωτογραφίες και gifs) πως η Ακτή δεν έχει μόνο προτερήματα που φοβίζουν. Έχει και ελαττώματα και μάλιστα χτυπητά, που προκαλούν για να τα εκμεταλλευτούμε.

Δεν είναι κουβέντες εκ των υστέρων ή μετά Χριστόν προφητείες. Είναι διαπιστώσεις για τα τεράστια κενά που είχε η Ακτή στην πλάτη των δύο ακραίων μπακ και στα “δύο βαριά κορμιά που θα καλύπτουν τα κενά και τους δύο άτεχνους στόπερ με την μπάλα στα πόδια, που αξίζει να πιεστούν.” Τα δείξαμε και τα γράψαμε από πριν, γι’αυτό και σήμερα δεν θα χρησιμοποιήσουμε κανένα.

Αλλαγές

Τα προβλήματα της Ακτής ήταν η βάση της αισιοδοξίας. Η συνέχεια της ήταν τα νέο απ’το δικό μας στρατόπεδο: εκτός απ’τον Καραγκούνη που θα ήταν βασικός, ο Σάντος θα χρησιμοποιούσε (επιτέλους) τον Σαμαρά στην κορυφή της επίθεσης και θα έστελνε τον Χριστοδουλόπουλο στα αριστερά.

Χαρμόσυνα νέα. Για τη μετατόπιση του Σαμαρά εκεί συζητούσαμε απ’τον αγώνα με την Κολομβία και το κάναμε και σε κάθε live chat: “Αφού ο Γκέκας δεν σκόραρε στα φιλικά, αφού ο Μήτρογλου είναι σκιά του παίκτη που είδαμε μέχρι τον Δεκέμβρη, αφού ο Σαμαράς και ο Σάλπι δεν έβγαλαν μάτια στα άκρα, αφού εκεί έδωσαν πράγματα ο Λάζαρος με τον Φέτφα και προσέφεραν εναλλακτικές, γιατί δεν στείλαμε τον Σαμαρά ή τον Σάλπι στην κορυφή; Μπορεί να μην άλλαζε κάτι. Αλλά θα παίζαμε με έντεκα.”

Σωστά θεμέλια

Αυτή τη φορά θα παίζαμε με έντεκα, λοιπόν. Αυτή τη φορά θα είχαμε περισσότερους τρόπους να επιτεθούμε και την “τύχη” να το επιχειρήσουμε απέναντι σε μια ομάδα που θα μας έδινε τους χώρους να το κάνουμε με επιτυχία. Το σκηνικό είχε στηθεί, το σχέδιο ήταν σωστό, η στελέχωση η καλύτερη δυνατή. Ποτέ δεν είναι από μόνα τους αρκετά, αλλά είναι η βάση, τα θεμέλια.

Ναι, οι αγώνες και οι μεγάλες προκρίσεις κερδίζονται απ’τον ιδρώτα, την προσπάθεια, το πάθος, τη σωστή εκτέλεση του σχεδίου, την καλή ατομική απόδοση από όλους, ακόμα και την τύχη. Όμως, πάντα θα πιστεύω πως αν αυτά δεν πατάνε σε σωστές επιλογές σε τακτική και πρόσωπα, δύσκολα θα είναι αρκετά.

Αντιθέτως, αν είσαι εξαρχής σωστός, τότε μπορείς να βρεις στην πορεία αυτά που χρειάζονται. Το σωστό πλάνο θα δώσει σε όλους τη δυνατότητα να είναι καλοί ατομικά, να μην υστερήσει κανείς και τότε θα προκύψουν και αυτοί που θα ξεχωρίσουν, θα κάνουν το ματς της ζωής τους, θα είναι οι μπροστάρηδες, οι ήρωες.

Το βράδυ

Και τότε, μπορείς να βρεις το βράδυ που δεν σε σταματάει τίποτα. Ούτε δύο αναγκαστικές αλλαγές στα πρώτα 25’. Ούτε τα δοκάρια που σταμάτησαν εκπληκτικά σουτ από μακριά. Ούτε το γκολ που δέχεσαι όταν (επειδή εσύ τον ανάγκασες) ο αντίπαλος έπαιξε με δύο φορ στην επίθεση και βρήκε τη μοναδική καθαρή ευκαιρία που έψαξε μ’αυτήν την αλλαγή.

Δεν σε σταματάει κανείς, γιατί έχεις δύο στόπερ που έχουν τα προσόντα να μη χάσουν φάση, ακόμα και σε συνθήκες στην κόντρα που είναι εύκολο να εκτεθείς. Γιατί έχεις ένα δεξί μπακ που μπορεί να μην απείλησε όσο στα δύο προηγούμενα ματς, αλλά δεν θα “μασήσει” από Καλού και Ζερβινίο και θα έχει τα πνευμόνια να βγει στην κόντρα μέχρι την αντίπαλη περιοχή. Ένα αριστερό μπακ που μπορεί να ήταν αδύναμος κρίκος στα άλλα ματς, αλλά αυτή τη φορά ήταν επιτέλους στη θέση του και όταν είναι στη θέση του, έχει τα προσόντα να αμυνθεί.

Δεν σε σταματάει κανείς, γιατί τελικώς έκανε καλό η είσοδος του Σάμαρη. Όχι, δεν κακίζω τον Κονέ (που δεν προλάβαμε καν να τον δούμε), ούτε το λέω επειδή ο Σάμαρης έκλεψε και σκόραρε στο πρώτο γκολ. Απλώς μας πήγε πολύ το σχήμα με δίδυμο τον Σάμαρη με τον Μανιάτη και μπροστά τους τον Κάρα. Και δεν σε σταματάει κανείς όταν μπαίνει ο Σάμαρης και είναι ο πρώτος πασέρ της ομάδας, με το εκπληκτικό 37/41.

Δεν σε σταματάει κανείς, γιατί ο Μανιάτης κάνει το ματς της ζωής του και τα διαλύει όλα, συγκλονίζει. Τρέξιμο, κουβάλημα, τάκλινγκ, απομακρύνσεις μέσα στην περιοχή και, αν είναι ποτέ δυνατόν, 34/34 εύστοχες πάσες. Το γράφω όπως το έλεγα σε συζητήσεις μετά τον αγώνα: δεν πίστευα ποτέ πως θα δω ποτέ τέτοιο ματς από κεντρικό μέσο της Εθνικής μετά απ’αυτά που έκανε το 2004 η θρυλική τετράδα Μπασινά, Ζαγοράκη, Κατσουράνη και Καραγκούνη. Έζησα να το δω και λέω πως ο Μανιάτης ήταν συγκλονιστικός, τίποτα λιγότερο.

Δεν σε σταματάει κανείς, γιατί έχεις για τρίτο μέσο έναν αρχηγό που δεν υπάρχουν άλλοι σαν κι αυτόν, μ’ένα ανεκτίμητο ποδοσφαιρικό know-how, που αναγκάζει τους σχολιαστές στο BBC να λένε “είναι ο ηγέτης, ο χτύπος της καρδιάς αυτής της ομάδας”. Γιατί αυτή τη φορά ο Σαλπιγγίδης ήταν αυτός που ξέρουμε, που θα τρέξει, θα παλέψει, θα απειλήσει, θα “πεθάνει” στο γήπεδο. Γιατί έχεις (επιτέλους) τον Χριστοδουλόπουλο που “δεν τους βλέπει”. Θα είναι ακριβώς αυτό που ζητάει το ματς και τα κενά της Ακτής: αυτός που θα τρέξει με την μπάλα λες και παίζει φιλικό, θα πασάρει με άνεση για 20/23 πάσες, θα πάει στην ντρίμπλα και στην ατομική ενέργεια λες και δεν κρίνεται τίποτα σημαντικό.

Δεν σε σταματάει κανείς, γιατί αυτή τη φορά παίζεις με έντεκα και έχεις ενεργό ποδοσφαιριστή στην κορυφή της επίθεσης. Ναι, δεν έκανε πάντα τη σωστή επιλογή ο Σαμαράς. Τελείως αδιάφορο, δεν είναι δα κι ο Μέσι. Αδιάφορο, γιατί το βασικό ήταν πως ήταν εκεί. Να δεχθεί 31 πάσες απ’τους συμπαίκτες του, ενώ Γκέκας και Μήτρογλου δεν πέρασαν ποτέ τις δέκα. Να βγει πρώτος στην μπάλα σε έξι βολέ του Γλύκου, να κρατήσει δηλαδή την κατοχή, να μας δώσει ανάσες, να παίξει με τον Λάζαρο, να κερδίσει έξι φάουλ.

Ούτε το 1-1

Και τελικά δεν σε σταματάει ούτε το 1-1, που σε ανάγκασε να κάνεις αυτό που δεν ξέρεις καλά: να επιτεθείς απέναντι σε ομάδα που δεν είχε πια κενούς χώρους, αλλά σε περίμενε πίσω απ’την μπάλα. Γιατί όταν έχεις κάνει όλα τα παραπάνω, δεν είναι δυνατόν να τα παρατήσεις, επειδή θέλει σκάρτα 20 λεπτά και πρέπει πια να βρεις δεύτερο γκολ, αυτή τη φορά απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Γιατί πλέον ξέρεις πως μπορείς και το ξέρουν και οι αντίπαλοι, που σε τρέμουν, το ξέρει και ο Ντρογκμπά, που προσεύχεται γονατιστός στον πάγκο.

Θα βρεις τρόπο, θα φτιάξεις φάσεις. Κι ακόμα και αν το γύρισμα του Σαλπιγγίδη απ’την εκπληκτική κάθετη του Μανιάτη δεν βρει σε κανένα πόδι, θα συνεχίσεις. Θα συνεχίσεις, μέχρι τελικά να φέρεις τον επιθετικό σου σε θέση βολής στο 90’, έτοιμο να εκτελέσει με φάτσα το τέρμα.

Ακόμα και με 1-1

Και ναι, μπορεί άλλος διαιτητής να μην έδινε το πέναλτι, που θα ήταν βέβαια λανθασμένη απόφαση. Ή μπορεί ακόμα και ο Σαμαράς να μην ευστοχούσε. Αλλά, ακόμα και έτσι. Ακόμα και με 1-1 τελικό σκορ, με ή χωρίς καταλογισμό πέναλτι. Ακόμα και με αποκλεισμό, τι αλλάζει απ’όλα τα παραπάνω;

Τίποτα δεν αλλάζει, οι παίκτες μας τα προσπάθησαν και τα πέτυχαν όλα αυτά. Αλλάζει μόνο η διάθεση η δική μου την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και η δική σας που τις διαβάζετε. Είναι έξι και μισή το πρωί, έχει χαράξει και βλέπω ξανά τον αγώνα, απ’τη μετάδοση του BBC.

Το είδα ξανά, ο Σαμαράς ευστόχησε και πλέον σβήσαμε κι άλλες φράσεις απ’τη λίστα των πραγμάτων που δεν είχαμε πετύχει. Πήραμε για πρώτη φορά τέσσερις βαθμούς στον όμιλο, περάσαμε για πρώτη φορά στους 16.

Με ή χωρίς πρόκριση, κλείνω ως γεμάτος, πλήρης οπαδός μιας ομάδας, που δεν βαριέμαι ποτέ να βλέπω.