Αγγλία: Η χώρα των Μάικ Μπάσετ

Ο αποκλεισμός των Άγγλων δεν αξίζει ανάλυσης ανάλογης μ'αυτήν που κάναμε για την Ισπανία. Δεν είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές, δεν υπάρχουν πολλά “γιατί” πίσω απ'τον αποκλεισμό τους και δεν φεύγουν με 1-7 τέρματα. Παρόλα αυτά, τους αξίζει μια ποδοσφαιρική ματιά που να μην είναι χλευαστική και που στο τέλος θα εξηγήσει κάτι περισσότερο απ’τον αποκλεισμό.

Φρούδες ελπίδες

Η ματιά αυτή δεν μπορεί παρά να πέσει στον προπονητή. Το υλικό των Άγγλων δεν ήταν για να πάρουν εύκολα το Μουντιάλ (ποτέ δεν ήταν άλλωστε), αλλά παρόλα αυτά δεν ήταν για να φύγουν για πρώτη φορά με ήττα στα δύο πρώτα ματς. Κυρίως γιατί ο Χόντσον βοηθήθηκε απ'την Πρέμιερ Λιγκ κι απ'τους νέους παίκτες που του έδωσε: οι Στέρλινγκ, Στάριτζ, Λαλάνα και Μπάρκλεϊ αποτέλεσαν λόγους για μια σχετική αισιοδοξία, που ήταν δικαιολογημένη.

Τι έκανε λοιπόν μ'αυτούς ο Ρόι Χόντσον; Βρήκε τον καλύτερο τρόπο για να τους αχρηστεύσει, να χαμηλώσει το ταβάνι της ομάδας και να εκθέσει τους ποδοσφαιριστές. Με μια βασική ενδεκάδα που δεν είχε καμία λογική και που δεν είχε καν χρησιμοποιηθεί σε κάποιο επίσημο ή φιλικό παιχνίδι πριν το Μουντιάλ.

Χωρίς λογική

Δύο μέσοι και μπροστά τους τρεις φορ και ένας εξτρέμ. Δεν θα βρεις άλλη ομάδα που να έχει κατέβει να παίξει έτσι στη Βραζιλία. Υποθέτω πως θα είναι δύσκολο να βρεις άλλη χώρα που να έχει κατέβει έτσι ακόμα και στα δύο προηγούμενα Μουντιάλ. Πολύ απλά γιατί αυτό το “Τζέραρντ-Χέντερσον και μπροστά τους Ρούνεϊ, Γουέλμπεκ, Στάριτζ και Στέρλινγκ” δεν υπάρχει. Δεν υφίσταται ως ποδοσφαιρική λογική, ακόμα κι όταν παίζεις με το Σαν Μαρίνο.

Το αστείο της υπόθεσης δεν είναι πως περίμεναν να πάνε καλά μ'αυτή τη λογική, αλλά πως ο Χόντσον ήταν αυτός που την εφάρμοσε. Πιο συντηρητικός, σε βάζουν σε χυμό για να διατηρηθεί. Ποτέ ενδεκάδες με πολλούς επιθετικούς, αλλά εμμονή με “αμυντικό” 4-4-2. Η τετράδα των μέσων του πχ στο Euro του 2012 ήταν απ'τα αριστερά προς τα δεξιά οι Γιανγκ, Τζέραρντ, Πάρκερ και Μίλνερ. Μόνο ένας εξτρέμ, ο Γιανγκ, και ο Μίλνερ στο ρόλο του τρίτου μέσου.

Ανεξαρτήτως προσώπων, συντηρητικός στα όρια του βαρετού ήταν πάντα και ο τρόπος παιχνιδιού των ομάδων του Χόντσον. Οι δύο τετράδες πολύ κοντά, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν μαζί στο γήπεδο, λες και είναι δεμένοι με σχοινί, να κρατάνε το σχήμα και να έχουν τους δύο φορ πολύ αποκομμένους.

Χωρίς προηγούμενο

Και αυτός ο προπονητής παίζει ξαφνικά με 4-2-4 στο Μουντιάλ. Και δεν το κάνει απέναντι σε τίποτα φαινομενικά εύκολους αντιπάλους, αλλά κόντρα σε Ιταλία και Ουρουγουάη. Το “ξαφνικά” το λέμε γιατί, όχι μόνο δεν είχε ποτέ αυτήν τη λογική ο Χόντσον, αλλά γιατί η Αγγλία του δεν έχει παίξει έτσι, ούτε στα προκριματικά, ούτε στα φιλικά πριν τη Βραζιλία. Δεν υπήρχε κάποιο προηγούμενο.

Τέσσερα φιλικά έδωσε μέσα στο 2014 η Αγγλία. Κόντρα στη Δανία ξεκίνησαν βασικοί οι Τζέραρντ, Χέντερσον, Γουϊλσιρ. Με το Περού ήταν η σειρά της τριάδας Τζέραρντ, Χέντερσον και Λαλάνα. Με το Εκουαδόρ έπαιξαν μαζί οι Γουϊλσιρ, Λάμπαρντ, Τσάμπερλεϊν και Μπάρκλει, ενώ στην τελευταία πρόβα με την Ονδούρα επέστρεψε η τριάδα Τζέραρντ, Χέντερσον, Λαλάνα.

Με μόνο δύο μέσους δεν έπαιξε ποτέ ο Χόντσον. Πάντα με τρεις ή ακόμα και τέσσερις. Με το δίδυμο Τζέραρντ-Χέντερσον να είναι μάλλον σίγουρο στη βασική ενδεκάδα, η ερώτηση πριν τα ματς στη Βραζιλία ήταν ποιον θα επιλέξει ο Χόντσον να τους πλαισιώσει. Και τελικά ο γίγας Ρόι δεν διάλεξε κανέναν. Έβαλε μπροστά τους μια τετράδα με τρεις φορ και τον Στέρλινγκ και τους είπε “παίξτε”.

Τα αποτελέσματα ήταν αυτά που είδαμε στο χορτάρι. Καμία συνοχή, με μια ομάδα που ήταν υποτίθεται “επιθετική” και στην ουσία δεν κατάφερε να κάνει τίποτα καλά. Ούτε δημιουργία είχε, ούτε αμυντική συνοχή, αφού ο Τζέραρντ ήταν εκτεθειμένος χαμηλά και ο Χέντερσον όσο κι αν έτρεχε, δεν μπορούσε να καλύπτει όλους τους χώρους.

Εκτεθειμένοι και ικανοποιημένοι

Για να είμαστε δίκαιοι, κι άλλοι προπονητές κατέβηκαν με λανθασμένη και αδούλευτη διάταξη στην πρεμιέρα τους. Η Αργεντινή πχ ξεκίνησε με ένα αχρείαστο και δυσλειτουργικό 3-5-2 κόντρα στη Βοσνία και το άλλαξε στο ημίχρονο.

Το τρομερό με την Αγγλία είναι πως όχι μόνο δεν είδαν το πρόβλημα στην πρεμιέρα, αλλά ήταν και ικανοποιημένοι. Ο Χόντσον δήλωσε πως στην ήττα απ'την Ιταλία είδε την καλύτερη εμφάνιση της Αγγλίας με αυτόν στον πάγκο. Κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν έχουν καμία ελπίδα. Όχι για να πάνε μέχρι τέλους, αλλά για να σταθούν τουλάχιστον αξιοπρεπώς, να παίξουν έστω σύμφωνα με τις δυνατότητες τους.

Για κάποιο λόγο πίστεψαν πως ήταν καλοί με την Ιταλία και πως το μόνο που θα έπρεπε να αλλάξουν είναι να πάρουν τον Ρούνεϊ απ'τα αριστερά και τον φέρουν πίσω απ'τον Γουέλμπεκ, λες και όλα τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά. Είχαν βρει τον τέλειο τρόπο για σίγουρο αποκλεισμό και τον κράτησαν, τους άρεσε.

Για πλάκα

Μοιραία αποκλείστηκαν, χωρίς καν να χρειαστεί να κάνουν τίποτα ματσάρες η Ιταλία με την Ουρουγουάη. Η τελευταία μάλιστα απλώς χρειάστηκε να βάλει τον Σουάρες, που ήταν εντελώς ανέτοιμος. Πριν από ένα μήνα έβγαινε με καροτσάκι απ’το νοσοκομείο μετά από εγχείριση. Αγωνίστηκε ενώ ήταν σαφές πως ήταν σε κακή κατάσταση και υπό άλλες συνθήκες δεν πρόκειται να έπαιζε βασικός.

Έχω δει τον Σουάρες σε αγώνες που ήταν πολύ κακός: τον έχω δει να μην του βγαίνει τίποτα, να παίρνει μόνο λανθασμένες αποφάσεις, να έχει νεύρα απ’το πρώτο λεπτό, να έχει πολύ άσχημα τελειώματα. Δεν τον έχω δει ποτέ να μην προσπαθεί να ντριμπλάρει σε κάθε ευκαιρία. Ξέρετε πόσες ντρίμπλες επιχείρησε κόντρα στην Αγγλία; Μία. Ήξερε πως δεν μπορεί.

Ακόμα κι έτσι, τους απέκλεισε για πλάκα, με τον Χόντσον να δηλώνει πριν το ματς πως “ο Σουάρες δεν είναι ακόμα παίκτης παγκόσμιας κλάσης” και μετά το 2-1 πως “τον περιορίσαμε για μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού”. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα τον είχαν απελάσει μόνο για τις δηλώσεις.

Χωρίς πλάνο

Κερασάκι σε όλα αυτά; Η FA ζήτησε απ’τον Χόντσον (δεύτερος πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής του τουρνουά) να συνεχίσει μέχρι το 2016 και οι παίκτες σήκωσαν ασπίδα προστασίας στον προπονητή. Η Εθνική Αγγλίας στρουθοκαμηλίζει για μία ακόμη φορά, πολύ απλά γιατί κανείς δεν ασχολείται σοβαρά μ’αυτήν, ούτε με την ποδοσφαιρική δομή εκτός των πρωταθλημάτων.

Η Γερμανία βρίσκεται εδώ που βρίσκεται χάρις σ’ένα συνολικό ποδοσφαιρικό σχέδιο που εκπονήθηκε και ξεκίνησε το 2004, πριν δέκα χρόνια. Το Βέλγιο έχει τους παίκτες που έχει χάρις σ’ένα παρόμοιο σχέδιο που ξεκίνησε το 2006. Η Αγγλία έχει προπονητή στην Ανδρών την ενσάρκωση του Μάικ Μπάσετ, τον Ρόι Χόντσον. Μ’αυτόν πήγε σε δύο τουρνουά και θέλει να πάει και σε τρίτο. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο.

Από μικροί

Η U-21 της Αγγλίας πηγαίνει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2013 με προπονητή τον Στιούαρτ Πιρς και κάνει τρεις ήττες στον όμιλο, με αντιπάλους Ιταλία, Δανία και Ισραήλ. Η U-20 πηγαίνει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα τον ίδιο χρόνο με προπονητή τον Πίτερ Τέιλορ και κάνει δύο ισοπαλίες και μία ήττα ισοπαλία σε όμιλο με Ιράκ, Χιλή και Αίγυπτο.

Στην ίδια διοργάνωση το 2011 έφερε τρία 0-0 με Ν. Κορέα, Αργεντινή και Μεξικό και έχασε 1-0 απ’τη Νιγηρία. Και στο Ευρωπαϊκό U-21 του 2011 η Αγγλία πήγε με μια ομάδα που είχε στην άμυνα τους Γουόκερ, Σμόλινγκ, Τζόουνς και Μπερτράντ, στο κέντρο Χέντερσον, Κλέβερλι και Ρόντγουελ και στην επίθεση Γουέλμπεκ, Στάριτζ και Ρόουζ. Ισοπαλίες με Ισπανία και Ουκρανία, ήττα απ’την Τσεχία, αποκλεισμός στον όμιλο.

Γενιές ποδοσφαιριστών που στα 21 τους παίζουν βασικοί στην Πρέμιερ Λιγκ και στην Εθνική έχουν για προπονητές τύπους που, όχι μόνο δεν τους καλυτερεύουν, αλλά τους οδηγούν σε τρομερές αποτυχίες, τους μαθαίνουν από μικρούς να χάνουν και ν’αποκλείονται χωρίς καν να κάνουν μια νίκη. Και όταν τελικώς φτάνουν στην Ανδρών, επαναλαμβάνουν το ίδιο έργο, κάτω από ίδιους προπονητές.

Μια χώρα που θέλει όσο τίποτα να δει την Εθνική της να πηγαίνει καλά σε μεγάλες διοργανώσεις εμπιστεύεται τους ποδοσφαιριστές σε προπονητές που κάνουν μόνο για να εμπνεύσουν το σίκουελ του Μάικ Μπάσετ.

ΥΓ. Όσοι δεν γνωρίζετε τον Μάικ Μπάσετ, θα έπρεπε να “ντρέπεστε” λίγο, γιατί δεν γίνεται να αγαπάτε το ποδόσφαιρο και να μην ξέρετε τη θρυλική ταινία, με τον άσχετο προπονητή που ξαφνικά αναλαμβάνει την Εθνική Αγγλίας για να την οδηγήσει (τι σύμπτωση) στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Να τη δείτε και ένας λόγος παραπάνω είναι πως είναι εμπνευσμένη (δυστυχώς) απ’το ντοκιμαντέρ του BBC για την Ελλάδα του 1994 .