Γιατί να φεύγει τώρα...

Πρόσφατα γράφαμε για την μετεξέλιξη του τρόπου παιχνιδιού της Εθνικής η οποία αποτελεί και τη μεγαλύτερη κληρονομιά που θα αφήσει ο Φερνάντο Σάντος σε αυτήν την ομάδα. Ένας -σχετικά- συντηρητικός προπονητής, μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών, καταφέρνει -τώρα που φεύγει- να δει επιτέλους να αλλάζει το στοιχειωμένο -αλλά άκρως αποτελεσματικό και επιτυχημένο- αμυντικό στιλ του Ρεχάγκελ.

Ο Πορτογάλος χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να δει την Εθνική των ονείρων του. Από την πρώτη μέρα και το φιλικό στη Σερβία, προσπάθησε να εφαρμόσει το σύστημα με τους δύο επιθετικούς. Τα σημάδια στο φιλικό του Αυγούστου του 2010 τρόμαξαν τόσο πολύ το Σάντος, που αμέσως έπρεπε να εγκαταλείψει την ιδέα για έναν τέτοιο τρόπο παιχνιδιού.

Εκεί ουσιαστικά άρχισαν τα δύσκολα. Ο διάδοχος του Ρεχάγκελ δεν άντεχε να ζει και να καθοδηγεί μια Εθνική η οποία θα έπαιζε μόνο άμυνα. Στις λίγες μέρες που είχε κάθε φορά με τους ποδοσφαιριστές, αγωνιζόταν για αυτό. Πίστευε στο ταλέντο του Έλληνα ποδοσφαιριστή και δούλευε μέσα του για να το περάσει με ομαλό τρόπο στην Εθνική.

Χωρίς τρέλες και δίχως να καταργηθεί το ατού της άμυνας. Η Εθνική άλλοτε έπαιζε βαρετά, άλλοτε υποφερτά, άλλοτε καλά. Ποτέ όμως δεν είχε τον ίδιο προσανατολισμό με αυτόν της εποχής Ρεχάγκελ. Ο Σάντος από την αρχή προσπαθούσε να ξεκλέψει πεντάλεπτα, δεκάλεπτα καλού ποδοσφαίρου. Σιγά-σιγά όμως. Οτιδήποτε επαναστατικό στη λογική του -πάντοτε προσαρμοσμένου στα χαρακτηριστικά μας- ελληνικού "totalfootball"θα ήταν καταστροφικό. Οι απότομες αλλαγές μάλλον σύγχυση θα προκαλούσαν, παρά θα βοηθούσαν.

Και μετά από 48 παρουσίες Σάντος στον πάγκο, ήρθε ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού. Το τέλειο ματς που σκόρπισε ενθουσιασμό και χαμόγελο για το αποτέλεσμα, αλλά κυρίως για τον τρόπο που ήρθε. Τα σχέδια του Σάντος για τη φιλοσοφία που μπορεί να παίζει χωρίς να ρισκάρει αυτή η Εθνική, αποτυπώθηκαν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 100% και σε αυτό συνέβαλαν όλοι όσοι έπαιξαν. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο με τους Σάμαρη και Χριστοδουλόπουλο πάντως να "κουμπώνουν" θαυμάσια στο παιχνίδι τακτικής του Σάντος.

Ο πρώτος με την πίεση ψηλά, την επιθετική σκέψη και την επαφή με το γκολ πρόσθεσε στο παιχνίδι της Εθνικής όλα όσα ήθελε ο Σάντος από τον τρίτο αμυντικό του μέσο. Ο Λάζαρος με τις κούρσες πάνω στη γραμμή και την διάθεση να δει εστία και να δοκιμάσει δυνατά σουτ, ανέβασε επιθετικά την Ελλάδα, έδωσε κίνηση στη μεσοεπιθετική γραμμή, μίκρυνε τις αποστάσεις από τον φορ κορυφής και έφερε την μπάλα κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Απλά πράγματα στα λόγια, δύσκολα στην πράξη.

Όλα αυτά έρχονται σε ένα χρονικό σημείο δύσκολο. Σε μια κατάσταση αποχαιρετισμού. Σε ένα τέλος που δεν γνωρίζουμε ακόμη πότε θα είναι, αλλά είναι δεδομένο ότι θα έχει δάκρυα χαράς και στεναχώριας. Και επειδή οι συγκυρίες φτιάχνουν τις ιστορίες, ο Σάντος έχει φτιάξει τέτοια δομή στην Ελλάδα του μουντιάλ, που ανταποδοτικά μπορεί να εισπράξει κάτι πολύ μεγαλύτερο από την -έτσι κι αλλιώς- σπουδαία πρόκριση στους 16...